อยากให้เพื่อนช่วยออกความคิดเห็นหน่อยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
)
เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนภาษาอังกฤษ ณ สถาบันแห่งนึงค่ะ แล้วอาจารย์จับกลุ่มเล่นเกมส์ แล้วเผอิญว่าได้อยู่กลุ่มกับรุ่นน้องคนนึง เขาเก่งภาษาอังกฤษในระดับนึงจึงช่วยสอนเราค่ะ..
... หลังจากเรียนเสร็จ เรารีบกลับบ้านค่ะ แล้วพอเดินออกมาสักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม รู้ว่าเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้เอะใจสนใจอะไร จนกระทั่งเดินขึ้น bts แล้วเจอน้องคนนั้นมาอยู่ตรงหน้า.. ( คือช็อคค่ะ เพราะเรารีบเดินมากและเดินไม่หยุดเลยไง ) แล้วน้องก็ยิ้มให้ แล้วถามว่า เรียนอยู่ปีไหน ? ลงสถานีไหน? คุยกันนิดหน่อยค่ะ แล้วก็บอกลากัน..
... พอวันถัดมาเขารอเรากลับบ้านค่ะ เราเดินคุยกับเขาสักพักก็มีเพื่อนอีกคนกลับทางเดียวกันเดินมาด้วย ระหว่างที่ฉันคุยกับเพื่อน(ญ)อีกคนเขาคอยเดินตามหลังตลอดเหมือนเป็นห่วง เพราะมันค่อนข้างดึกค่ะ เขาคอยเป็นห่วงตลอดเลยอ่ะ ให้เราระวังน้ำที่พื้น(ซึ่งมันไม่ได้แฉะอะไรเลย) ระวังรถรา(จะคอยมาประกบด้านหลัง) ช่วยจับแขนประคองเวลาเราซุ่มซ่ามจะล้มลง เวลาทั้งเขาทั้งเราอยู่กับเพื่อนระหว่างทางกลับบ้าน เขาก็จะคอยหันมามองเราด้านหลังตลอดค่ะ ตอนอยู่ในห้องเรียนก็เต็มใจจะช่วยเหลือตลอด คอยถามว่าได้ทวนบทเรียนมาบ้างไหม หวังดีให้เราอ่านเยอะๆฟังเยอะๆ... แล้วมีช่วงนึงเราพึ่งเดินมาถึงห้องเรียนคือด้วยความเหนื่อยค่ะเลยฟุบนอนที่โต๊ะ เขาก็ถามเราว่าร้อนหรือเปล่า คือเฮียแกจะปรับแอร์ให้เรา เพราะรู้ว่าเราขี้ร้อน คือเขาแสดงความเป็นห่วงในหลายๆเรื่องกับเราค่ะ(ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อย) จนบางทีเราก็เริ่มสงสัยตัวเองว่าเราต้องเริ่มชอบเขาแล้วแน่ๆแต่ก็อยากรู้ว่ามันคือความเป็นห่วงแบบทั่วไปใช่ไหม...
ปล. เขาไม่เคยเรียกเราว่าพี่เลยจนบางทีเราก็แปลกใจ และไม่ใช่คนที่พูดจาหวานด้วยค่ะ คุยกับเราเหมือนเพื่อนเลยอ่ะ (อายุห่างกันประมาณ 2 ปี )
เขาคิดกับเราในแบบไหนหรอคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเรียนภาษาอังกฤษ ณ สถาบันแห่งนึงค่ะ แล้วอาจารย์จับกลุ่มเล่นเกมส์ แล้วเผอิญว่าได้อยู่กลุ่มกับรุ่นน้องคนนึง เขาเก่งภาษาอังกฤษในระดับนึงจึงช่วยสอนเราค่ะ..
... หลังจากเรียนเสร็จ เรารีบกลับบ้านค่ะ แล้วพอเดินออกมาสักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม รู้ว่าเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้เอะใจสนใจอะไร จนกระทั่งเดินขึ้น bts แล้วเจอน้องคนนั้นมาอยู่ตรงหน้า.. ( คือช็อคค่ะ เพราะเรารีบเดินมากและเดินไม่หยุดเลยไง ) แล้วน้องก็ยิ้มให้ แล้วถามว่า เรียนอยู่ปีไหน ? ลงสถานีไหน? คุยกันนิดหน่อยค่ะ แล้วก็บอกลากัน..
... พอวันถัดมาเขารอเรากลับบ้านค่ะ เราเดินคุยกับเขาสักพักก็มีเพื่อนอีกคนกลับทางเดียวกันเดินมาด้วย ระหว่างที่ฉันคุยกับเพื่อน(ญ)อีกคนเขาคอยเดินตามหลังตลอดเหมือนเป็นห่วง เพราะมันค่อนข้างดึกค่ะ เขาคอยเป็นห่วงตลอดเลยอ่ะ ให้เราระวังน้ำที่พื้น(ซึ่งมันไม่ได้แฉะอะไรเลย) ระวังรถรา(จะคอยมาประกบด้านหลัง) ช่วยจับแขนประคองเวลาเราซุ่มซ่ามจะล้มลง เวลาทั้งเขาทั้งเราอยู่กับเพื่อนระหว่างทางกลับบ้าน เขาก็จะคอยหันมามองเราด้านหลังตลอดค่ะ ตอนอยู่ในห้องเรียนก็เต็มใจจะช่วยเหลือตลอด คอยถามว่าได้ทวนบทเรียนมาบ้างไหม หวังดีให้เราอ่านเยอะๆฟังเยอะๆ... แล้วมีช่วงนึงเราพึ่งเดินมาถึงห้องเรียนคือด้วยความเหนื่อยค่ะเลยฟุบนอนที่โต๊ะ เขาก็ถามเราว่าร้อนหรือเปล่า คือเฮียแกจะปรับแอร์ให้เรา เพราะรู้ว่าเราขี้ร้อน คือเขาแสดงความเป็นห่วงในหลายๆเรื่องกับเราค่ะ(ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อย) จนบางทีเราก็เริ่มสงสัยตัวเองว่าเราต้องเริ่มชอบเขาแล้วแน่ๆแต่ก็อยากรู้ว่ามันคือความเป็นห่วงแบบทั่วไปใช่ไหม...
ปล. เขาไม่เคยเรียกเราว่าพี่เลยจนบางทีเราก็แปลกใจ และไม่ใช่คนที่พูดจาหวานด้วยค่ะ คุยกับเราเหมือนเพื่อนเลยอ่ะ (อายุห่างกันประมาณ 2 ปี )