[อย่าลืมฉัน] แน่หรือเขาชนะ... กับบทประพันธ์อมตะของทมยันตี

According to บทประพันธ์อมตะของทมยันตี เรื่องอย่าลืมฉัน หน้า423
(ไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินลิขสิทธิ์หรือเปรียบเทียบเปรียบเปรยแต่อย่างใดนะครับ แค่ตั้งใจแคปรูปพวกนี้ไว้
และได้ดึงเอาบาง paragraph อันศักดิ์สิทธิ์ที่อ่านแล้วจับใจมากๆฝากเพื่อนๆครับ หนังสือบทประพันธ์เรื่อง
อย่าลืมฉันยังมีขายอยู่นะครับ อยากให้ทุกคนได้อ่านจากบทประพันธ์จริงๆ คำที่ใช้และสำนวนต่างๆกินใจมากๆ
อ่านแล้วยิ่งซึ้ง ยิ่งฟิน ยิ่งเข้าถึงตัวละครทุกตัวครับ)

กาลเวลาที่ผ่านไป อาจจะทำให้ ‘สาวน้อย’ กลายเป็น ‘สาวใหญ่’ ขึ้น  ทว่า..ดวงตาที่เคย
ประทับอยู่ในความทรงจำของเขาทั้งหลับและตื่น หาได้เปลี่ยนแววไปไม่ ขั้นแรกเขาได้พยายาม
ขับไล่ไสส่ง ขับไล่..เพราะสังหรณ์ลึกๆ อยู่ในใจว่า เขาจะแพ้เธอ!
ครั้นต่อมาเล่า..ความมาดร้ายอันลึกซึ้ง ทำให้เขาหวังว่า จะสอนบทเรียนอันเจ็บปวดให้แก่เธอบ้าง
หาก..ระหว่างที่เขาคิดว่าเขา สวมหน้ากากนั้น แน่แท้หรือที่เขาไม่ได้ยิ้มด้วยความเต็มใจ
แน่แท้หรือที่หัวใจของเขามิได้อบอุ่น เต็มตื้น แน่แท้หรือที่ความหวังอันริบหรี่มิได้สว่างโพล่งขึ้นใหม่
และแน่แท้หรือ..ที่เขามิได้..จูบจอมถนอมนางยิ่งขวัญเนตร.. ไม่มีสตรีใดที่เขาเคยผ่านจะได้ความรู้สึก
ทั้งหมดเช่นนั้น ไม่มีใครที่เขาเคยผ่านแล้วจะยังคะนึงหามิรู้วาย ไม่มีใครที่จะทำให้เขาอยาก
โลดแล่นไปแนบใกล้ไม่ว่างเว้น แต่..เขาก็ตัดรอนเธอจนได้! ตัดรอนอย่างคิดว่าตนเป็นผู้ชนะ
ตัดรอนอย่างคิดว่าเขาจะหัวเราะเยาะหยันได้กึกก้อง แน่หรือ..เขาชนะ?