เนื่องจากติดตามพันทิปมานานอยู่ค่ะ แต่ไม่กล้าตั้งกระทู้ซักที แต่วันนี้ทนไม่ไหวแล้วค่ะ เลยยืมล้อกอินเพื่อนมาตั้ง นี่ถ้ามันรู้ว่าเอามาตั้งกระทู้ไร้สาระแบบนี้ ไม่รู้จะโดนมันด่าขนาดไหน
ดิฉันก็หน้าตาธรรมดานี่แหละค่ะ ประมาณมีน ตั้งแต่เด็กมาก็เห็นความไม่เท่าเทียมกันของคนสวยกับคนไม่สวยตลอด ตั้งแต่ประถม อยากเป็นนางรำ อยากเป็นเชียลีดเดอร์ ครูก็คัดแต่พวกสวยๆไปหมด ได้สิทธิ์พิเศษ โดยเฉพาะพวกรำไทย ได้ซ้อมตอนเย็นไม่ต้องไปซ้อมกีฬา ทั้งๆที่ความจริงก็ไม่ซ้อมเท่าไหร่ ไปนั่งเล่นกันในห้องกันส่วนใหญ่ ครุก็เอาใจเอาน้ำ เอาขนมให้อีก ดิฉันหรอคะ ต้องไปนั่งร้อนตัวดำ ซ้อมแสตนด์ เป็นจุดเล็กๆของงาน วันแข่งกีฬาพวกหน้าตาดี ก็ได้แต่งตัวสวยๆ เดินพาเหรด ขบวนแฟนซี นี่แค่ระดับประถม พอมามัธยมยิ่งกว่านี้อีก เพื่อนสวยๆ ก็ได้เป็นดรัม เป็นหลีดโรงเรียน ดิฉันบอกตรงๆว่ารู้สึกอิจฉาค่ะ ตอนเด็กๆก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แต่พอมัธยมปลาย เริ่มคิดมากค่ะ บางทีก็เก็บไปร้องไห้ เวลาเห็นเพื่อนสนิทตัวเอง เป็นนางนพมาศ ได้แต่งตัวสวยๆ มีแฟนคลับ มีคนมาติดต่อหลังไมล์ผ่านดิฉันให้ไปขอเมลล์มาให้หน่อย ดิฉันก็เหมือนเดิม เป็นแสตนด์ (ดิฉันเล่นกีฬาไม่เก่งค่ะ ที่พอเล่นเป็นก็กลางๆ) ในขณะที่เพื่อนหลายๆคนที่หน้าตาดีมีโอกาสมากมาย บางคนก็สมหวังกับรุ่นพี่ที่ชอบ รุ่นพี่บางคนที่ดิฉันปลื้ม ก็ไปจีบพวกนางหมด ดิฉันก็พยายามเรียนเก่งเข้าสู้ค่ะ แต่ก็ทำได้แค่ระดับนึง ไม่ได้เก่งอะไรมาก บางทีมันก็น้อยใจนะ ว่าทำไมรู้สึกต้อยต่ำจัง เมื่อเทียบกับเพื่อนตัวเอง เคยปลื้มรุ่นน้อง รุ่นพี่ เค้าก็ไม่สนใจ เค้าก็แค่ทักทายตามประสาพี่น้อง แต่กับเพื่อนสวยๆ คุยดีเชียว มีซื้อขนม เอาของขวัญมาให้วันจบ
ตอนนี้ก็ขึ้นมหาลัยละค่ะ อยู่คณะบัญชีด้วย เพื่อนสวยๆยิ่งเต็มเลยค่ะ เมื่อก่อนที่เคยคิดว่า พวกสวยๆก็ใช่ว่าจะได้แฟนดี เพราะอาจจะถูกหลอกได้ แต่ตอนหลังๆ จากประสบการณ์ที่เห็น พวกนางก็ได้แฟนดีทุกคน พวกอัสสัม กรุงเทพคริสเตียน บลาๆ คือทั้งหล่อ ทั้งรวย นิสัยก็ดีอีกด้วย เพื่อนบางคนพอได้เป็นหลีดมหาลัย ยิ่งสวยขึ้นไปอีกจากเดิมที่สวยอยู่แล้ว ดิฉันก็รู้สึกยินดีกับเพื่อนนะ ที่เพื่อนได้ดี แต่บางทีมันก็น้อยใจอ่ะค่ะ อยากได้อะไรดีๆแบบเพื่อนบ้าง ความฝันที่เคยอยากเป็นหลีด ก็ยังอยู่ ตอนมหาลัยก็ไปคัดของคณะมา แต่ก็ไม่ได้ รุ่นพี่ก็คัดแต่พวกหุ่นดีๆ หน้าสวยๆไปหมด ทั้งๆที่พวกนางก็ไม่ได้เต้นเก่งอะไร คือแค่หน้าตาดีก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่นเยอะเลย บางคนนิสัยก้ดีค่ะ คือเพอร์เฟคเลย หน้าตาดี นิสัยดี แต่บางคนก็หยิ่งๆ เชิดๆ แต่พวกนี้ก็ได้อะไรดีๆตลอดๆไม่ว่าจะแฟน หรือโอกาสอื่นๆ ยิ่งตอนมหาลัยนี่เวลามีกิจกรรม พวกสวยๆบางคนก็ไม่มาหรอกค่ะ ไปซัมเมอร์บ้าง ไปเที่ยวบ้าง โดดห้องเชียร์ แต่พวกพี่ก้ไม่ว่าอะไร ทั้งยังมีเพื่อนอยากรู้จักมากกว่าคนที่มาร่วมกิจกรรมตลอดอย่างดิฉันซะอีก มันไม่ยุติธรรมเลยค่ะ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก พยายามเอาความสามารถอื่นเข้าสู้ แต่มันก็ลบปมในใจนี้ไม่ได้ซักที คือพวกสวยแล้วนิสัยดี ก็ชื่นชมค่ะ แต่บางคนเห็นแก่ตัว กิจกรรมไม่ทำ ไม่ก็ชอบทำแต่กิจกรรมเด่นๆ แบบรำ อะไรงี้ กิจกรรมส่วนรวมไม่มา แต่เพื่อนก็ยังรัก ยังสนใจ รุ่นพี่ก็ปลื้ม
ช่วงตอนม.ปลายร้องไห้บ่อยมากค่ะ แต่ก็พยายามพัฒนาตัวเอง ถ้าชั้นรวย จะสวยให้ดู จะได้ลบปมนี้ไปซะที
เกิดมาไม่สวย นี่มันเสียเปรียบจริงๆค่ะ ชาติหน้าอยากเกิดมาสวยพิมพ์นิยมบ้าง !!!
ดิฉันก็หน้าตาธรรมดานี่แหละค่ะ ประมาณมีน ตั้งแต่เด็กมาก็เห็นความไม่เท่าเทียมกันของคนสวยกับคนไม่สวยตลอด ตั้งแต่ประถม อยากเป็นนางรำ อยากเป็นเชียลีดเดอร์ ครูก็คัดแต่พวกสวยๆไปหมด ได้สิทธิ์พิเศษ โดยเฉพาะพวกรำไทย ได้ซ้อมตอนเย็นไม่ต้องไปซ้อมกีฬา ทั้งๆที่ความจริงก็ไม่ซ้อมเท่าไหร่ ไปนั่งเล่นกันในห้องกันส่วนใหญ่ ครุก็เอาใจเอาน้ำ เอาขนมให้อีก ดิฉันหรอคะ ต้องไปนั่งร้อนตัวดำ ซ้อมแสตนด์ เป็นจุดเล็กๆของงาน วันแข่งกีฬาพวกหน้าตาดี ก็ได้แต่งตัวสวยๆ เดินพาเหรด ขบวนแฟนซี นี่แค่ระดับประถม พอมามัธยมยิ่งกว่านี้อีก เพื่อนสวยๆ ก็ได้เป็นดรัม เป็นหลีดโรงเรียน ดิฉันบอกตรงๆว่ารู้สึกอิจฉาค่ะ ตอนเด็กๆก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ แต่พอมัธยมปลาย เริ่มคิดมากค่ะ บางทีก็เก็บไปร้องไห้ เวลาเห็นเพื่อนสนิทตัวเอง เป็นนางนพมาศ ได้แต่งตัวสวยๆ มีแฟนคลับ มีคนมาติดต่อหลังไมล์ผ่านดิฉันให้ไปขอเมลล์มาให้หน่อย ดิฉันก็เหมือนเดิม เป็นแสตนด์ (ดิฉันเล่นกีฬาไม่เก่งค่ะ ที่พอเล่นเป็นก็กลางๆ) ในขณะที่เพื่อนหลายๆคนที่หน้าตาดีมีโอกาสมากมาย บางคนก็สมหวังกับรุ่นพี่ที่ชอบ รุ่นพี่บางคนที่ดิฉันปลื้ม ก็ไปจีบพวกนางหมด ดิฉันก็พยายามเรียนเก่งเข้าสู้ค่ะ แต่ก็ทำได้แค่ระดับนึง ไม่ได้เก่งอะไรมาก บางทีมันก็น้อยใจนะ ว่าทำไมรู้สึกต้อยต่ำจัง เมื่อเทียบกับเพื่อนตัวเอง เคยปลื้มรุ่นน้อง รุ่นพี่ เค้าก็ไม่สนใจ เค้าก็แค่ทักทายตามประสาพี่น้อง แต่กับเพื่อนสวยๆ คุยดีเชียว มีซื้อขนม เอาของขวัญมาให้วันจบ
ตอนนี้ก็ขึ้นมหาลัยละค่ะ อยู่คณะบัญชีด้วย เพื่อนสวยๆยิ่งเต็มเลยค่ะ เมื่อก่อนที่เคยคิดว่า พวกสวยๆก็ใช่ว่าจะได้แฟนดี เพราะอาจจะถูกหลอกได้ แต่ตอนหลังๆ จากประสบการณ์ที่เห็น พวกนางก็ได้แฟนดีทุกคน พวกอัสสัม กรุงเทพคริสเตียน บลาๆ คือทั้งหล่อ ทั้งรวย นิสัยก็ดีอีกด้วย เพื่อนบางคนพอได้เป็นหลีดมหาลัย ยิ่งสวยขึ้นไปอีกจากเดิมที่สวยอยู่แล้ว ดิฉันก็รู้สึกยินดีกับเพื่อนนะ ที่เพื่อนได้ดี แต่บางทีมันก็น้อยใจอ่ะค่ะ อยากได้อะไรดีๆแบบเพื่อนบ้าง ความฝันที่เคยอยากเป็นหลีด ก็ยังอยู่ ตอนมหาลัยก็ไปคัดของคณะมา แต่ก็ไม่ได้ รุ่นพี่ก็คัดแต่พวกหุ่นดีๆ หน้าสวยๆไปหมด ทั้งๆที่พวกนางก็ไม่ได้เต้นเก่งอะไร คือแค่หน้าตาดีก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่นเยอะเลย บางคนนิสัยก้ดีค่ะ คือเพอร์เฟคเลย หน้าตาดี นิสัยดี แต่บางคนก็หยิ่งๆ เชิดๆ แต่พวกนี้ก็ได้อะไรดีๆตลอดๆไม่ว่าจะแฟน หรือโอกาสอื่นๆ ยิ่งตอนมหาลัยนี่เวลามีกิจกรรม พวกสวยๆบางคนก็ไม่มาหรอกค่ะ ไปซัมเมอร์บ้าง ไปเที่ยวบ้าง โดดห้องเชียร์ แต่พวกพี่ก้ไม่ว่าอะไร ทั้งยังมีเพื่อนอยากรู้จักมากกว่าคนที่มาร่วมกิจกรรมตลอดอย่างดิฉันซะอีก มันไม่ยุติธรรมเลยค่ะ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก พยายามเอาความสามารถอื่นเข้าสู้ แต่มันก็ลบปมในใจนี้ไม่ได้ซักที คือพวกสวยแล้วนิสัยดี ก็ชื่นชมค่ะ แต่บางคนเห็นแก่ตัว กิจกรรมไม่ทำ ไม่ก็ชอบทำแต่กิจกรรมเด่นๆ แบบรำ อะไรงี้ กิจกรรมส่วนรวมไม่มา แต่เพื่อนก็ยังรัก ยังสนใจ รุ่นพี่ก็ปลื้ม
ช่วงตอนม.ปลายร้องไห้บ่อยมากค่ะ แต่ก็พยายามพัฒนาตัวเอง ถ้าชั้นรวย จะสวยให้ดู จะได้ลบปมนี้ไปซะที