เราคบกับแฟนมา1ปี6เดือน เราเป็แฟนคนแรกของเขา แต่เขาไม่ใช่คนแรกของเรา(เราก็ผ่านความรักเคยอกหัก โดนทิ้ง ทิ้งเขามาเยอะ) พอมาถึงคนนี้เป็นคนที่เราคิดว่าเขาเหมาะสมกับเรามากที่สุด แล้วยิ่งรู้สึกดีที่รู้ว่าเราคือคนแรกของเขาคือผู้หญิงคนแรกในชีวิตเขา เราผ่านช่วงครึ่งปีมาได้อย่างราบรื่น มีงอนงี่เง่ากันนิดหน่อยเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกันเนอะ ช่วงเวลาผ่านมาเรื่อยๆเราสองคนเรียนมหาลัยกันคนละที่ ทางบ้านเขาทีฐานะดีกว่าเราจึงได้เรียนมหาลัยเอกชน ส่วนเราเรียนมหาลัยราชภัฏธรรมดา แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกห่างกันเลย เราเห็นว่าเค้าเรียนยากกว่าคงลำบากเราเลยเลือกที่จะขนงานขนการบ้านเราไปทำกับเขาไปหาเขาไปเป็นกำลังใจให้เขา
ผ่านมาสักพักเค้าเริ่มติดเกมส์ทั้งในคอมและไอโฟนแม้แต่เวลาอยู่กับเราเที่ยวกับเราเที่ยวกับเราก็เล่น คุยกับเราไปเล่นไป เราเริ่มทนไม่ไหวก็เปิดอกคุยกัน สรุปโอเคเขายอมลดกลับมาสนใจเรามากขึ้น ทำให้เรามีความสุขมากๆเวลาอยู่ด้วยกัน เอ่อ ลืมบอกเขาเป็นคนติดเบียร์มากๆติดมาตั้งแต่ก่อนคบกับเรา พอคบกับเราแรกๆเขาก็ลดลงเพื่อเรา(ช่วงโปรโมชั่นนั่นเอง) หลังๆมารุ่นพี่ชวน เพื่อนชวนก็ไม่ปฎิเสธเลย เขาเคยพูดว่าถ้าอยู่จะไม่กิน จนสุดท้ายแม้เราอยู่ก็จะลากเราไปด้วยเราก็ยอมไปนั่งกินน้ำเปล่าตั้งแต่สามสี่ทุ่ม-ตี1ตี2 บางครั้งเกือบเช้าก็มีเราก็ยอม บางครั้งเมาอ้วกเราก็ต้องล้างห้องน้ำ เช็ดตัวให้(ทั้งๆที่ความจริงแล้วเรามีโรคประจำตัวเป็นโรคภูมิแพ้และหอบหืดซึ่งเหนื่อยง่ายและไม่ถูกกับควันบุหรี่หรือแอลกอฮอล์อยู่แล้ว) เราก็ยอมมาตลอด
จนเราเริ่มเหนื่อยเราเลือกที่จะพูดกับเขาสุดท้ายกลายเป็นเราทะเลาะกันด่ากัน เขาระบายอารมณ์ด้วยการขว้างปาข้าวของ เตะต่อยเก้าอี้ที่นอนทุกอย่างที่ขว้างหน้าเพื่อให้เรากลัวและไม่กล้าไปไหนเราได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวจนเมื่อเขาอารมณ์ดีขึ้นก็มากอดมาขอโทษเรา เป็นแบบนี้บ่อยมากเราก็รับได้มองเป็นข้อเสียของคนรักมองผ่านไปพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีก แต่แล้วก็เกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเริ่มมีของพังบ้างเสียหายบ้าง จนถึงจุดที่เค้าเจ็บตัวเข้ารพ.เพราะการกระทำของตัวเอง เห็นเราห่วงเขาเห็นเราทรมานจนเขาคิดได้ไม่ทำมันอีก จนผ่านมาได้ถึงตอนนี้เค้าเริ่มติดบอล เล่นเกมส์บอลกับเพื่อน ดูบอลทุกนัด จนเริ่มลืมคุยกับเราลืมโทรหาเรา จากที่ไปไหนมาไหนทำอะไรจะโทรบอกตลอด ก็เริ่มหายไปกลายเป็นเราโทรไปเอง พอเราโทรไปก็ขอโทษแล้วบอกว่าลืม เราก็ให้อภัยตลอด และช่วงนี้เวลาเราทะเลาะกันเราร้องไห้เขาจะบอกว่าเบื่อ รำคาญ ทำไมอ่อนแอแแบบนี้ ร้องบ่อยไปไหม(เราก็คิดในใจว่าปกติเราเข้มแข็งทุกเรื่องนะไม่เคยกลัวอะไรเลยไม่เคยร้องไห้เรื่องอื่นนอกจากเรื่องของครอบครัว ทำไมเขาถึงไม่คิดว่าเราแคร์คำพูดเขา เขาพูดแรงมากไปไหม) และไล่เรา บอกเลิกเรานับไม่ถ้วน บอกต้องการอิสระอยากเลิกอยากอยู่คนเดียว พออารมณ์ดีก็จะมาขอโทษขอคืนดี
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้1ปีกว่าที่ผ่านมานี้เขาเคยมาหาเราไม่ถึง5ครั้ง แต่เราว่างไม่ว่างก็ไปหาเขาเกือบทุกอาทิตย์ไม่ใช่เพราะขาดเขาไม่ได้นะ แต่เราชอบคิดว่าพรุ่งนี้จะไปทำอะไรให้เขากินดี จะชวนเขาไปเที่ยวไหนดี จะหากิจกรรมไรดีเราจะคิดหากิจกรรมตลอดเพื่อให้ชีวิตคู่ไม่น่าเบื่อ แต่ก็มีหลายครั้งที่เขาจะบอกว่าขี้เกียจ เราก็ตามใจนั่งดูเขาเล่นเกม์ก็ได้ จนมาถึงวันนี้เราเริ่มพูดอะไรไม่ได้แล้ว เขาบอกว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนไป เขาว่าเรางี่เง่าทีหาเรื่องเขาว่าเขาไม่เหมือนเดิม กลายเป็นว่าพอเราพูดความจริงคือเราหาเรื่องทะเลาะ จนตอนนี้อึดอัดมากไม่รู้จะทำยังไงดี
เวลาเราเหนื่อยเราท้อกับเรื่องพวกนี้เราจะคุยกับที่บ้านแม่ก็จะถามว่าเหนื่อยไหมลูกพอไหมเลิกไหม เราก็มาคิดแต่เรายังรักเขาและคิดว่าเขาก็น่าจะรักเราอยู่ที่ยังรั้งเราไว้ เราเลยคิดว่าเราควรถอยหรือไปต่อหรือควรทำตัวยังไงดีกับความรักแบบนี้ เพราะเราทุ่มเทไปเยอะมากแบบที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลย..
ควรทำยังไงกับ 'ความรัก' ครั้งนี้ดี?
ผ่านมาสักพักเค้าเริ่มติดเกมส์ทั้งในคอมและไอโฟนแม้แต่เวลาอยู่กับเราเที่ยวกับเราเที่ยวกับเราก็เล่น คุยกับเราไปเล่นไป เราเริ่มทนไม่ไหวก็เปิดอกคุยกัน สรุปโอเคเขายอมลดกลับมาสนใจเรามากขึ้น ทำให้เรามีความสุขมากๆเวลาอยู่ด้วยกัน เอ่อ ลืมบอกเขาเป็นคนติดเบียร์มากๆติดมาตั้งแต่ก่อนคบกับเรา พอคบกับเราแรกๆเขาก็ลดลงเพื่อเรา(ช่วงโปรโมชั่นนั่นเอง) หลังๆมารุ่นพี่ชวน เพื่อนชวนก็ไม่ปฎิเสธเลย เขาเคยพูดว่าถ้าอยู่จะไม่กิน จนสุดท้ายแม้เราอยู่ก็จะลากเราไปด้วยเราก็ยอมไปนั่งกินน้ำเปล่าตั้งแต่สามสี่ทุ่ม-ตี1ตี2 บางครั้งเกือบเช้าก็มีเราก็ยอม บางครั้งเมาอ้วกเราก็ต้องล้างห้องน้ำ เช็ดตัวให้(ทั้งๆที่ความจริงแล้วเรามีโรคประจำตัวเป็นโรคภูมิแพ้และหอบหืดซึ่งเหนื่อยง่ายและไม่ถูกกับควันบุหรี่หรือแอลกอฮอล์อยู่แล้ว) เราก็ยอมมาตลอด
จนเราเริ่มเหนื่อยเราเลือกที่จะพูดกับเขาสุดท้ายกลายเป็นเราทะเลาะกันด่ากัน เขาระบายอารมณ์ด้วยการขว้างปาข้าวของ เตะต่อยเก้าอี้ที่นอนทุกอย่างที่ขว้างหน้าเพื่อให้เรากลัวและไม่กล้าไปไหนเราได้แต่นั่งร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวจนเมื่อเขาอารมณ์ดีขึ้นก็มากอดมาขอโทษเรา เป็นแบบนี้บ่อยมากเราก็รับได้มองเป็นข้อเสียของคนรักมองผ่านไปพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีก แต่แล้วก็เกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ จนเริ่มมีของพังบ้างเสียหายบ้าง จนถึงจุดที่เค้าเจ็บตัวเข้ารพ.เพราะการกระทำของตัวเอง เห็นเราห่วงเขาเห็นเราทรมานจนเขาคิดได้ไม่ทำมันอีก จนผ่านมาได้ถึงตอนนี้เค้าเริ่มติดบอล เล่นเกมส์บอลกับเพื่อน ดูบอลทุกนัด จนเริ่มลืมคุยกับเราลืมโทรหาเรา จากที่ไปไหนมาไหนทำอะไรจะโทรบอกตลอด ก็เริ่มหายไปกลายเป็นเราโทรไปเอง พอเราโทรไปก็ขอโทษแล้วบอกว่าลืม เราก็ให้อภัยตลอด และช่วงนี้เวลาเราทะเลาะกันเราร้องไห้เขาจะบอกว่าเบื่อ รำคาญ ทำไมอ่อนแอแแบบนี้ ร้องบ่อยไปไหม(เราก็คิดในใจว่าปกติเราเข้มแข็งทุกเรื่องนะไม่เคยกลัวอะไรเลยไม่เคยร้องไห้เรื่องอื่นนอกจากเรื่องของครอบครัว ทำไมเขาถึงไม่คิดว่าเราแคร์คำพูดเขา เขาพูดแรงมากไปไหม) และไล่เรา บอกเลิกเรานับไม่ถ้วน บอกต้องการอิสระอยากเลิกอยากอยู่คนเดียว พออารมณ์ดีก็จะมาขอโทษขอคืนดี
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างนี้1ปีกว่าที่ผ่านมานี้เขาเคยมาหาเราไม่ถึง5ครั้ง แต่เราว่างไม่ว่างก็ไปหาเขาเกือบทุกอาทิตย์ไม่ใช่เพราะขาดเขาไม่ได้นะ แต่เราชอบคิดว่าพรุ่งนี้จะไปทำอะไรให้เขากินดี จะชวนเขาไปเที่ยวไหนดี จะหากิจกรรมไรดีเราจะคิดหากิจกรรมตลอดเพื่อให้ชีวิตคู่ไม่น่าเบื่อ แต่ก็มีหลายครั้งที่เขาจะบอกว่าขี้เกียจ เราก็ตามใจนั่งดูเขาเล่นเกม์ก็ได้ จนมาถึงวันนี้เราเริ่มพูดอะไรไม่ได้แล้ว เขาบอกว่าเขาไม่ได้เปลี่ยนไป เขาว่าเรางี่เง่าทีหาเรื่องเขาว่าเขาไม่เหมือนเดิม กลายเป็นว่าพอเราพูดความจริงคือเราหาเรื่องทะเลาะ จนตอนนี้อึดอัดมากไม่รู้จะทำยังไงดี
เวลาเราเหนื่อยเราท้อกับเรื่องพวกนี้เราจะคุยกับที่บ้านแม่ก็จะถามว่าเหนื่อยไหมลูกพอไหมเลิกไหม เราก็มาคิดแต่เรายังรักเขาและคิดว่าเขาก็น่าจะรักเราอยู่ที่ยังรั้งเราไว้ เราเลยคิดว่าเราควรถอยหรือไปต่อหรือควรทำตัวยังไงดีกับความรักแบบนี้ เพราะเราทุ่มเทไปเยอะมากแบบที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลย..