เคยเกลียดคนที่เป็นกิ๊ก เป็นชู้กับแฟนชาวบ้าน เคยเกลียดคนที่มีกิ๊ก มีชู้ แต่ตอนนี้ตัวเองกลับจะเป็นคนทำซะเอง เราก็ไม่รู้ว่าอะไรโดนใจ
ให้เราเป็นแบบนี้ อะไรที่ไม่เคยทำกลับทำ ช่วยเราจัดการกับปัญหาที่มันเกิดจากความรู้สึกในใจเราทีเถอะคะ หรือให้คำแนะนำก็ได้
เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราแต่งงานกับสามี แต่ไม่มีอะไรกัน (ไม่ใช่นิยายแต่มันคือเรื่องจริง) ไม่เคยกอดเหมือนที่คนรักกันเค้าทำ ไม่เคยพูดหวาน ๆ
เหมือนคู่รักเค้าทำกัน แต่เค้ามีความรับผิดชอบมาก เงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ อยากได้อะไรก็ขอให้บอก ยกเว้นเรื่องเดียวนี่แหละ
เราก็เลยเบื่อ ๆ ไปหางานทำนอกบ้านเผื่อมีตังค์ส่งให้แม่ด้วย จนไปเจอเพื่อนร่วมงาน เจอกันครั้งแรกเราก็แอบชอบเค้า
เค้าก็แอบชอบเรา เพราะเค้าเพิ่งบอกเมื่อไม่นานมานี่เองว่าเค้าแอบมองเรา ตั้งแต่วันแรกที่เราเข้าไปทำงาน
คือเราสองคนไม่ค่อยพูดกัน แค่สบตา อยู่ใกล้ ๆ กันเราก็เข้าใจกัน แต่เราสองคนก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลย แค่มีความรู้สึกดีดีให้กันแค่นั้น
เรารู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง เราบอกเค้าว่าเราอายุมากกว่าเค้าตั้งสิบปีนะรู้ไหม เค้ากลับถามเราว่าทำไมเธอต้องแคร์ เค้าไม่เห็นจะแคร์เลย
เราพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิด แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งเจ็บ เราก็รู้ว่าเค้าก็พยายามที่จะห้ามใจตัวเองเหมือนกัน เราดูจากสีหน้าเค้า
เพราะเค้าก็รู้ว่าเรามีสามีแล้ว บางวันหน้าก็เศร้า ๆ เหมือนไม่ได้นอน เหมือนผ่านการร้องไห้ เราถามเค้าว่าเป็นอะไร
เค้าบอกว่าเค้าคิดมาก แต่เค้าไม่บอกหรอกว่าคิดเรื่องอะไร แต่เรารับรู้ได้ เราจะทำยังไงดี เรื่องกายเราห้ามตัวเองได้
แต่เราห้ามใจเราไม่ได้ ไม่เจอหน้าก็คิดถึง อยากคุย อยากเจอ
เมื่อคืนเราเอาเบอร์โทรให้เค้า ทั้ง ๆ ที่เค้าไม่ได้ขอ แต่แค่เค้าเห็นเราหยิบกระดาษกับปากกาเค้าก็ถามเหมือนรู้ว่า เบอร์โทรเหรอ?
แล้วเค้าก็ให้เบอร์โทรของเค้ากับเรา ตอนกลับบ้านเราโทรหาเค้า ๆ บอกว่าเค้าชอบเรา และชอบคุยกับเรา
แล้วก็ถามว่าเราชอบเค้าหรือเปล่า เราก็ตอบว่าไม่รู้ และเค้าก็ถามว่า ขอถามคำถามเดียว ๆ เดียวเท่านั้น
เธอกับสามีมีปัญหากันหรือเปล่า? เราก็ตอบเค้าไม่ได้ บอกตรง ๆ ว่าเราเป็นผู้หญิงหัวโบราณ เราไม่เคยให้เบอร์โทรกับผู้ชายคนไหน
ที่ไม่ใช่เพื่อน หรือแฟน แต่กับคนนี้ทำไมเรายอมทำทุกอย่างที่เราไม่เคยทำเราไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนแบบนี้
เหมือนว่าเราสองคนสามารถสื่อสารกันทางจิตได้ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม คือฉันรู้ ฉันเข้าใจอะไรแบบนี้
ช่วยเราหาวิธีตัดใจทีเถอะคะ เราพูด เราบอกกับใครไม่ได้ มันแน่นอก มันเจ็บ เราไม่ใช่เด็ก ๆ ใกล้ ๆ จะเลขสี่แล้ว
อยู่มาจนป่านนี้แล้วไม่คิดว่าจะมาเจอ อะไรแบบนี้ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
ช่วยด้วยดิฉันกำลังจะมีกิ๊ก
ให้เราเป็นแบบนี้ อะไรที่ไม่เคยทำกลับทำ ช่วยเราจัดการกับปัญหาที่มันเกิดจากความรู้สึกในใจเราทีเถอะคะ หรือให้คำแนะนำก็ได้
เรื่องมันมีอยู่ว่า
เราแต่งงานกับสามี แต่ไม่มีอะไรกัน (ไม่ใช่นิยายแต่มันคือเรื่องจริง) ไม่เคยกอดเหมือนที่คนรักกันเค้าทำ ไม่เคยพูดหวาน ๆ
เหมือนคู่รักเค้าทำกัน แต่เค้ามีความรับผิดชอบมาก เงินใช้จ่ายไม่ขาดมือ อยากได้อะไรก็ขอให้บอก ยกเว้นเรื่องเดียวนี่แหละ
เราก็เลยเบื่อ ๆ ไปหางานทำนอกบ้านเผื่อมีตังค์ส่งให้แม่ด้วย จนไปเจอเพื่อนร่วมงาน เจอกันครั้งแรกเราก็แอบชอบเค้า
เค้าก็แอบชอบเรา เพราะเค้าเพิ่งบอกเมื่อไม่นานมานี่เองว่าเค้าแอบมองเรา ตั้งแต่วันแรกที่เราเข้าไปทำงาน
คือเราสองคนไม่ค่อยพูดกัน แค่สบตา อยู่ใกล้ ๆ กันเราก็เข้าใจกัน แต่เราสองคนก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลย แค่มีความรู้สึกดีดีให้กันแค่นั้น
เรารู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง เราบอกเค้าว่าเราอายุมากกว่าเค้าตั้งสิบปีนะรู้ไหม เค้ากลับถามเราว่าทำไมเธอต้องแคร์ เค้าไม่เห็นจะแคร์เลย
เราพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิด แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งเจ็บ เราก็รู้ว่าเค้าก็พยายามที่จะห้ามใจตัวเองเหมือนกัน เราดูจากสีหน้าเค้า
เพราะเค้าก็รู้ว่าเรามีสามีแล้ว บางวันหน้าก็เศร้า ๆ เหมือนไม่ได้นอน เหมือนผ่านการร้องไห้ เราถามเค้าว่าเป็นอะไร
เค้าบอกว่าเค้าคิดมาก แต่เค้าไม่บอกหรอกว่าคิดเรื่องอะไร แต่เรารับรู้ได้ เราจะทำยังไงดี เรื่องกายเราห้ามตัวเองได้
แต่เราห้ามใจเราไม่ได้ ไม่เจอหน้าก็คิดถึง อยากคุย อยากเจอ
เมื่อคืนเราเอาเบอร์โทรให้เค้า ทั้ง ๆ ที่เค้าไม่ได้ขอ แต่แค่เค้าเห็นเราหยิบกระดาษกับปากกาเค้าก็ถามเหมือนรู้ว่า เบอร์โทรเหรอ?
แล้วเค้าก็ให้เบอร์โทรของเค้ากับเรา ตอนกลับบ้านเราโทรหาเค้า ๆ บอกว่าเค้าชอบเรา และชอบคุยกับเรา
แล้วก็ถามว่าเราชอบเค้าหรือเปล่า เราก็ตอบว่าไม่รู้ และเค้าก็ถามว่า ขอถามคำถามเดียว ๆ เดียวเท่านั้น
เธอกับสามีมีปัญหากันหรือเปล่า? เราก็ตอบเค้าไม่ได้ บอกตรง ๆ ว่าเราเป็นผู้หญิงหัวโบราณ เราไม่เคยให้เบอร์โทรกับผู้ชายคนไหน
ที่ไม่ใช่เพื่อน หรือแฟน แต่กับคนนี้ทำไมเรายอมทำทุกอย่างที่เราไม่เคยทำเราไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนแบบนี้
เหมือนว่าเราสองคนสามารถสื่อสารกันทางจิตได้ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม คือฉันรู้ ฉันเข้าใจอะไรแบบนี้
ช่วยเราหาวิธีตัดใจทีเถอะคะ เราพูด เราบอกกับใครไม่ได้ มันแน่นอก มันเจ็บ เราไม่ใช่เด็ก ๆ ใกล้ ๆ จะเลขสี่แล้ว
อยู่มาจนป่านนี้แล้วไม่คิดว่าจะมาเจอ อะไรแบบนี้ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ