หนูเพิ่งพ้นสภาพจากการเป็นเด็กม.ปลายได้ไม่นาน และหนูก็มีแฟนคนหนึ่งคบกันมาประมาณ 9เดือนกว่าๆ
ช่วงแรกๆที่คบกัน ทะเลาะกันบ่อยๆแต่สุดท้ายก็กลับมาดีกันโดยส่วนมากหนูจะเป็นคนง้อเขาตลอด
คือหนูเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ก็มีเขานี่แหละที่คอยไปไหนมาไหนด้วยไปรับไปส่งแบบเจอกันเกือบทุกวัน
ไปเที่ยวด้วยกันส่วนมากหนูจะเป็นคนออกเงินเพราะอาศัยที่แบบหนูขายของออนไลน์ด้วยเลยพอมีกินมีใช้ไม่ขาดมือ
เขาอยากกินไรอยากไปไหน เราก็ตามใจนะเพราะอยากเห็นเขามีความสุข เรียกได้ว่าตามใจมาตลอด
ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกัน ทานข้าวกับครอบครัวเวลามีทริปไปเที่ยวครอบครัวเขาก็ชวนเราไป พ่อแม่ไว้ใจเราทั้งคู่
เราสอบ ม.เดียวกันติด คิดไว้ละว่าวันปฐมนิเทศน์จะไปด้วยกันจะแวะไปกินข้าวมันไก่ร้านเดิมที่เราชอบกินกัน
เหมือนทุกอย่างมันลงตัวจนเราวาดฝันอนาคตไว้ไกล
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันที่ต้องเลิกกัน
เเต่มันก็เกิดขึ้น เขาขับรถมาหาหนูที่บ้านปกติแบบที่เคยทำ หนุก็ทำกับข้าวให้เขากินเหมือนที่เคยทำอยู่ประจำ
กินข้าวเสร็จต่อด้วยนอนดูหนังกันสักพักเขาบอกว่าอยากไปเล่นปิงปองกับเพื่อน หนูก็ให้เขาไปละเขาก็บอกว่าถึงบ้านเพื่อนจะโทรหานะ
หนูก็โอเคละก็หลับไป พอตื่นมาเขาก็ไม่โทรมาเลยโทรไปถาม อยู่ไหนไม่โทรหาเราเลยนะ จู่ๆเขาก็บอกว่า
"เราอยากอยู่กับเพื่อนเราไม่ต้องการเธอเเล้ว เราขออยู่คนเดียว" อึ้งเลยคือแบบ นี่ฝันหรือเปล่า ในหัวมีเเต่อะไร ทำไม งงไปหมด
เราเลยไปหาเขาที่บ้านไปคุยกัน เราก็ไปง้อเขาตามเคย สุดท้ายก็ดีกัน แต่เขาบอกเราว่ามันไม่เหมือนเดิมนะยังอยากคบกับเราอยู่หรอ
เราก็ดึงดัน เพราะคิดว่าคงจะทำให้ความรักมันกลับมาดีเหมือนเดิมได้ พยายามทำดีทุกอย่างเลิกทำสิ่งที่เขาไม่ชอบโดยหวังว่ามันจะดีขึ้น
เเต่ึความตั้งใจก็หมดความหมาย และเขาก็บอกเลิกอีกด้วยเหตุผลเดิมๆ บอกว่าเบื่อ ไม่รักเราเเล้ว เราก็พยายามพูดพยายามคุยหรือที่เรียกว่าง้อนั่นแหละ
แต่เขายังยืนยันคำเดิมว่าไม่มีทางที่เราจะกลับมาได้เเล้ว เขาบอกว่าเขาเข้ากับเราไม่ได้(เเล้วที่ผ่านมามันคืออะไรรรรรรรรรรรรรรรรรT^T)
เขาไม่ชอบพ่อแม่เราเพราะเราชอบมีปัญหาไม่เข้าใจกับแม่(อ่าวเกี่ยวไรกัน) ละเขาก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันได้นะไม่อยากให้หายไปไหน
คือมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันเพื่อนเขาก็คือเพื่อนเราไปไหนไปกัน ลำบากใจที่ต้องรับรู้ความเป็นมาของเขาตอนนี้เลิกกันมาเกือบ5วันละ
ครอบครัวเขาก็ช่วยพูดช่วยคุย ไม่มีใครอยากให้เลิกกัน เเต่มันก็ขึ้นอยู่กับเขาตัดสินใจ
หนูนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าทั้งวัน กอดตุ๊กตาที่เขาเคยให้ นั่งอ่านไดอารี่ที่กำลังทำไว้ให้สำหรับวันครบรอบ10เดือนซ้ำไปซ้ำมา เฝ้าถามว่าผิดอะไร ฉันไม่ดีพอหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พอจะทำใจได้ ก็ฝันอีกตื่นมาก็ร้องไห้จนแม่ลำบากใจไปด้วย ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยตอนนี้ฝันทุกคืนแต่ตื่นมาก็ต้องเจอกับความจริงว่าไม่มีเขาเเล้ว หนูต้องไปไหนคนเดียวทำทุกอย่างคนเดียว หนูอยากให้เขากลับมามากๆเเต่พอมาคิดดูเราเสียใจเราร้องไห้แค่ไหนเขาก็ไม่เคยรับรู้ แต่มันมีความจำเป็นบางอย่างให้เราต้องเจอกัน เดี๊ยวม.เปิดหนูก้อต้องเจอเขา
คิดจะอันเฟรนด์เพื่อนในเฟส เพราะแบบเห็นเขาออนทุกวันเเต่คนที่เขาทักไม่ใช่อีกต่อไปเเล้ว เเต่ใจนึงก็อยากรู้ความเป็นมาของเขาอยู่ดี ตอนนี้อ่อนแอมากเลยมีเพื่อนๆบอกว่าให้รอดูไปก่อน ใจจริงอยากให้เขากลับมาแต่ตอนนี้เขายังไม่รู้สึกอะไรหรอก เเต่เดี๊ยวสักพักเขาจะรู้สึก
หนูควรจะทำใจรอเขาต่อไปอย่างนี้ ...
หรือตัดใจสักทีเลิกรอเขาสักที ...
ขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในี้หน่อยนะคะ เผื่อจะคิดอะไรได้อีกเยอะๆ
ถ้าแท๊กห้องไม่ตรงกะเรื่องขอโทษทีนะคะหนูเพิ่งสมัคร
ขอบคุณคะ
อยากได้เขากลับมา ควรรอ หรือควรพอ
ช่วงแรกๆที่คบกัน ทะเลาะกันบ่อยๆแต่สุดท้ายก็กลับมาดีกันโดยส่วนมากหนูจะเป็นคนง้อเขาตลอด
คือหนูเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ก็มีเขานี่แหละที่คอยไปไหนมาไหนด้วยไปรับไปส่งแบบเจอกันเกือบทุกวัน
ไปเที่ยวด้วยกันส่วนมากหนูจะเป็นคนออกเงินเพราะอาศัยที่แบบหนูขายของออนไลน์ด้วยเลยพอมีกินมีใช้ไม่ขาดมือ
เขาอยากกินไรอยากไปไหน เราก็ตามใจนะเพราะอยากเห็นเขามีความสุข เรียกได้ว่าตามใจมาตลอด
ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกัน ทานข้าวกับครอบครัวเวลามีทริปไปเที่ยวครอบครัวเขาก็ชวนเราไป พ่อแม่ไว้ใจเราทั้งคู่
เราสอบ ม.เดียวกันติด คิดไว้ละว่าวันปฐมนิเทศน์จะไปด้วยกันจะแวะไปกินข้าวมันไก่ร้านเดิมที่เราชอบกินกัน
เหมือนทุกอย่างมันลงตัวจนเราวาดฝันอนาคตไว้ไกล
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันที่ต้องเลิกกัน
เเต่มันก็เกิดขึ้น เขาขับรถมาหาหนูที่บ้านปกติแบบที่เคยทำ หนุก็ทำกับข้าวให้เขากินเหมือนที่เคยทำอยู่ประจำ
กินข้าวเสร็จต่อด้วยนอนดูหนังกันสักพักเขาบอกว่าอยากไปเล่นปิงปองกับเพื่อน หนูก็ให้เขาไปละเขาก็บอกว่าถึงบ้านเพื่อนจะโทรหานะ
หนูก็โอเคละก็หลับไป พอตื่นมาเขาก็ไม่โทรมาเลยโทรไปถาม อยู่ไหนไม่โทรหาเราเลยนะ จู่ๆเขาก็บอกว่า
"เราอยากอยู่กับเพื่อนเราไม่ต้องการเธอเเล้ว เราขออยู่คนเดียว" อึ้งเลยคือแบบ นี่ฝันหรือเปล่า ในหัวมีเเต่อะไร ทำไม งงไปหมด
เราเลยไปหาเขาที่บ้านไปคุยกัน เราก็ไปง้อเขาตามเคย สุดท้ายก็ดีกัน แต่เขาบอกเราว่ามันไม่เหมือนเดิมนะยังอยากคบกับเราอยู่หรอ
เราก็ดึงดัน เพราะคิดว่าคงจะทำให้ความรักมันกลับมาดีเหมือนเดิมได้ พยายามทำดีทุกอย่างเลิกทำสิ่งที่เขาไม่ชอบโดยหวังว่ามันจะดีขึ้น
เเต่ึความตั้งใจก็หมดความหมาย และเขาก็บอกเลิกอีกด้วยเหตุผลเดิมๆ บอกว่าเบื่อ ไม่รักเราเเล้ว เราก็พยายามพูดพยายามคุยหรือที่เรียกว่าง้อนั่นแหละ
แต่เขายังยืนยันคำเดิมว่าไม่มีทางที่เราจะกลับมาได้เเล้ว เขาบอกว่าเขาเข้ากับเราไม่ได้(เเล้วที่ผ่านมามันคืออะไรรรรรรรรรรรรรรรรรT^T)
เขาไม่ชอบพ่อแม่เราเพราะเราชอบมีปัญหาไม่เข้าใจกับแม่(อ่าวเกี่ยวไรกัน) ละเขาก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันได้นะไม่อยากให้หายไปไหน
คือมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันเพื่อนเขาก็คือเพื่อนเราไปไหนไปกัน ลำบากใจที่ต้องรับรู้ความเป็นมาของเขาตอนนี้เลิกกันมาเกือบ5วันละ
ครอบครัวเขาก็ช่วยพูดช่วยคุย ไม่มีใครอยากให้เลิกกัน เเต่มันก็ขึ้นอยู่กับเขาตัดสินใจ
หนูนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าทั้งวัน กอดตุ๊กตาที่เขาเคยให้ นั่งอ่านไดอารี่ที่กำลังทำไว้ให้สำหรับวันครบรอบ10เดือนซ้ำไปซ้ำมา เฝ้าถามว่าผิดอะไร ฉันไม่ดีพอหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พอจะทำใจได้ ก็ฝันอีกตื่นมาก็ร้องไห้จนแม่ลำบากใจไปด้วย ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลยตอนนี้ฝันทุกคืนแต่ตื่นมาก็ต้องเจอกับความจริงว่าไม่มีเขาเเล้ว หนูต้องไปไหนคนเดียวทำทุกอย่างคนเดียว หนูอยากให้เขากลับมามากๆเเต่พอมาคิดดูเราเสียใจเราร้องไห้แค่ไหนเขาก็ไม่เคยรับรู้ แต่มันมีความจำเป็นบางอย่างให้เราต้องเจอกัน เดี๊ยวม.เปิดหนูก้อต้องเจอเขา
คิดจะอันเฟรนด์เพื่อนในเฟส เพราะแบบเห็นเขาออนทุกวันเเต่คนที่เขาทักไม่ใช่อีกต่อไปเเล้ว เเต่ใจนึงก็อยากรู้ความเป็นมาของเขาอยู่ดี ตอนนี้อ่อนแอมากเลยมีเพื่อนๆบอกว่าให้รอดูไปก่อน ใจจริงอยากให้เขากลับมาแต่ตอนนี้เขายังไม่รู้สึกอะไรหรอก เเต่เดี๊ยวสักพักเขาจะรู้สึก
หนูควรจะทำใจรอเขาต่อไปอย่างนี้ ...
หรือตัดใจสักทีเลิกรอเขาสักที ...
ขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในี้หน่อยนะคะ เผื่อจะคิดอะไรได้อีกเยอะๆ
ถ้าแท๊กห้องไม่ตรงกะเรื่องขอโทษทีนะคะหนูเพิ่งสมัคร
ขอบคุณคะ