ชีวิตจริง---->ยิ่งกว่านิยาย<-----

.....เด็กหญิงคนหนึ่ง เกิดมาในฐานะ ปานกลาง ไม่ได้รวยล้นฟ้าแบบที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ก้อมีกินไปตลอดชาติ..
และก็ไม่ได้จนถึงกับต้องไปขอทาน....เขากิน
ชีวิตวัยประถม.....โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่มีเพื่อนสนิทมว๊ากกกแบบว่า รุ้ใจเราทุกอย่าง
หากมีเวลาว่าง จาก ชั่วโมงเรียน ก็จะหาที่เงียบๆ อ่านหนังสือหรือไม่ก็ หยิบสมุดวาดรูปขึ้นมา แล้ว วาดๆๆๆ เพียงลำพัง!!!
ซึ่งต่างจากเด็กคนอื่น ที่อยู่กันเป็นกลุ่ม นั่งพูดคุย หยอกล้อ หัวเราะคิกคักกัน
.....เวลาอยู่ที่บ้านต้องอยู่ในโอวาท ของเสด็จแม่ตลอด (บ้านนี้เสด็จแม่เป็นหย่ายยยย) (เสด็จพ่อไม่ค่อย มาบ่นเรา)
ทั้งเรื่องงานบ้าน การบ้าน  เรื่องเที่ยว  การแต่งกาย ก็ไม่รู้สินะ......
ยกตัวอย่างงานบ้าน----->แม่บอกให้ตื่นเช้าๆหุงข้าว กินข้าวมื้อเช้า. ...แต่เราตื่นสายทุกที (ไม่ได้กินข้าวเช้า ทุ๊กกวัน)
ยกตัวอย่างเรื่องเที่ยว----->ห้ามเที่ยว!!!  บางทีแอบอิจฉา เด็กบ้านอื่นไปเล่นน้ำในคลองกันเป็นกลุ่มๆ หรือไม่ก็ไปหาเพื่อนบ้านนู้นบ้านนี้
...แต่เราอดไป เคยลองขัดคำสั่งบ้าง ก็โดนไม้เรียวไปตามทุกครั้ง ไป
ยกตัวอย่างการแต่งกาย-----> แม่ไม่ชอบให้ใส่กางเกงขาสั้นๆ ...แต่เราชอบใส่
.....ยอมรับว่า บางทีก็รู้สึก เกลียดแม่ ที่บังคับ วุ่นวายกับชีวิตเรามากเกินไป
ห้ามโน่น ห้ามนี่ ...ตอนนั้นเรายังเป็นเด็ก เราไม่เข้าใจหรอก
***เคยมีอยู่ครั้งนึง แม่โมโหเรา ที่เราเก ถึงขนาดไม่ให้เราเรียกว่า -แม่-  ไม่พูดกับเรา ทำเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตา
ตอนแรกๆ เราก็ดีใจสิ ที่เราจะได้เป็นอิสระ ไม่มีใครมาบ่นมาว่า (ตอนนั้นเราคิดได้แค่นี้)
แต่พอผ่านไปได้ครึ่งวัน เราก็เผลอพูดกับแม่ (ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่พูดไม่เรียกแม่)
...แต่แม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เงียบ  เราก้อเลยเนียนๆ เงียบไป
วันแรกผ่านไป วันที่2 แม่ก็ยังเฉยเหมือนเดิม แต่...เราเผลอเรียกแม่ตลอด
จนแม่พูดขึ้นว่า มาเรียกว่าแม่ทำไม? มาคุยด้วยทำไม? ไม่อยากมีแม่? ไม่รักแม่ไม่ใช่หรอ?
มาถึงตอนนี้ ...เราเลยก้มหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม แล้วก็พูดปนสะอื้น ว่า --ขอโทษ ต่อไปนี้จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว---
แม่เราก็ยิ้ม (แบบผู้ชนะ)  
..............................................................................................................................................
..........................เรื่องราวเพิ่งจะเริ่มต้น....โปรดติดตามตอนต่อไป .....................