[CR] ตลุยแดนภารตะ ตอนที่2 เมื่อตกอยู่ในอวน หมูอย่างเราต้อง...???

กระทู้รีวิว

ประเทศอินเดีย โรงแรมรีสอร์ทต่างประเทศ เที่ยวต่างประเทศ บันทึกนักเดินทาง Backpack

นมัสเต ( नमस्ते ) สวัสดีกันอีกครั้งครับ การแชร์ประสบการณ์สำหรับ การท่องเที่ยว ในประเทศอินเดียของผม อาจจะไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางสักเท่าไหร่ เนื่องด้วยเหตุการที่เจอ ทำให้ตอนนี้ตกอยู่ในอวนเรียบร้อยแล้ว

แต่เรื่องสำหรับวันที่ผ่านมาเป็นเป็นเพียงส่วนนึงเท่านั้นครับ หลังจากนี้ ผมจะนำประสบการณ์ ที่ได้เจอกับ กลเม็ด 108 1009 สำหรับเรียกเงินในกระเป๋าของเราแบบเกินจำเป็น มาตีแผ่ เพื่อเป็น วิทยาทาน หรือ ข้อมูลสำหรับการ

รับมือเหล่าผู้ที่มีความประสงค์จะเชือดเรา(นักท่องเที่ยว ตาดำๆ) 10 วันที่เหลือจากนี้ จะมีทั้ง ความประทับใจ ความตื้นเต้น ความปวดใจ และอื่นๆอีกมากมายแต่ก็ไม่ได้ทิ้ง ภาพบรรยากาศ วิถีชีวิต ที่น่าสนใจ ของดินแดนแห่งนี้ไปซึ่งเต็มไปด้วยความหลากหลายทางสังคม และความเป็นอยู่

เช้าวันใหม่กับ ที่พักอันแสนสะบาย หลังจากที่ต้องเจอเหตุการณ์ อะไรๆตั้งมากมายในวันที่ผ่านมา ในการซื้อ private trip มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย (เสียเงินเยอะกว่าที่ควร) สำหรับที่พักในคืนที่ผ่านมาคือ Hotal Agra Mahal เป็นโรงแรมระดับ 3 ดาว สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ผมไม่ค่อยจะชินกับอาหารเช้าเท่าไหร่ (เมนูคือ นม น้ำส้ม ขนมปัง เนย แฮม ไข่ดาว มะละกอ) มันไม่ได้เหมือนกับอาหารตามรีสอร์ท หรือ โรงแรมทั่วๆไปนะครับ

ประมาณว่า อาหารที่ขายในโรงเรียนประถม (มันน้อยๆ ดูไม่มีศิลปะ) เหมือนว่าใส่ปากแบล้วอิ่มท้องก็พอ ผมเลยกินได้ไม่มากเท่าไหร อากาศเย็นๆ ถึงหนาวแต่มีแดด

เราออกเดินทางจากที่พักเพื่อไปที่หมายแรกคือ ทัชมาฮาล ผมเองก็ไม่เคยไปเที่ยวแบบ private trip มาก่อนก็เลยรู้สึกว่าการเดินทางไปไหนมันช่างสะดวกสะบายเหลือเกิน อยากไปไหนแค่บอก สารถี เค้าจัดให้ครับ โอะนะกะโบ้งขับพาเราไปยัง ทัชมาฮาลเป็นที่แรกสำหรับวันนี้

      ผ่านไปสัก 10 นาที โอะนะกะโบ้ง จอดรถแล้วหันมาบอกเราว่า จอดรอไกด์สักครู่ครับ (อ้าวมีคนเพิ่ม คิดว่าคนขับรถจะเป็นไกด์ให้) เราก็จำได้ว่าที่ออฟฟิตบอกไว้แล้วว่า ราคาที่เราจ่ายรวมค่าไกด์แล้ว ก็เลยไม่เป็นไรเสียเงินไปแล้วนิจะมากี่คนก็ไม่เป็นไร สักครู่เดียว ไกด์ก็มา กล่าวสวัสดี และ แนะนำตัว (ผมจำไม่ได้เค้าชื่ออะไร) เรียกว่าไกด์แล้วกัน อิอิ  ระหว่างเดินทางไปทัชมาฮาล ไกด์ได้แนะนำ อะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับการเที่ยวชมทัชมาฮาล

            สรุปโดยรวมคือ เราต้องการซื้ออะไรให้บอกเค้า รวมไปถึงตั๋วเข้าชม เค้าจะซื้อให้(แปลกๆมั๊ย) แต่เป็นไปได้อย่าซื้ออะไรเพราะแพง(เหมือนจะเป็นห่วงเรา) ถ้าอยากถ่ายรูปเค้าจะถ่ายให้ได้ ไม่คิดเงิน ถ้าเป็นคนอื่นการถ่ายรูปให้เราเค้าจะคิดเงิน(อันนี้ฟังดูดีหน่อย) อยากนั้งเกวียนเทียมอูฐ ให้บอกเค้าเค้าจะจัดการให้ (จะหักค่าหัวเราอีกหรือป่าว) ในนั้นจะมีคนเข้ามาหาเรามากมาย แต่ไกด์เองพูดอะไรไม่ได้ถ้าเรา ไม่ปฏิเสท ถ้าเราปฏิเสทเมื่อไหร่เค้าถึงจะมาไล่คนพวกนั้นให้เรา (อาจจะเป็นมารยาทของคนชาติเดียวกันหรือป่าว) และอะไรอีกมากมาย ที่คล้ายๆกับว่า ให้เราใช้เค้า เค้าจะเป็นผู้รับใช้ให้ทุกอย่าง(อย่างกะเราเป็น ราชาเลย แต่คงเสียเงินแน่ๆ 555)

    พอถึงที่จอดรถ โอะนะกะโบ้ง มีหน้าที่ขับรถเท่านั้นจึงรอที่รถ เราจึงไปกับไกด์เพียง3คน จากทางเข้าเราต้องเดินไปอีกสัก 500 เมตร หรือมากกว่าทางเข้ามี รถกอล์ฟ สามารถนั่งได้แต่ไกด์บอกว่าขาเข้าเสียเงิน ขาออกฟรีถ้าเรามีตั๋วเข้าชม ทัชมาลฮาล คนรอก็เยอะ เราเลยเดินดีกว่า แฟนผมเป็นเรื่องปกติที่เธอมักจะอยากนั่งอะไรๆ ที่ไม่มีในญี่ปุ่น เธอเห็นเกวียนเทียมอูฐ ก็เหมือนกับเด็กเห็นไอติม ผมเลยถามราคาว่าเท่าไหร่ ราคาเท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว แต่ราวๆ 100 กว่าบาท สำหรับ2คน ไกด์ฟรี เราเลยตกลงนั้งเกวียนเทียมอูฐ

ระหว่างทางที่เรานั่งเกียว เราห็นชาวอินเดียมากมายที่กำลังจะเข้าไปชมด้านในเหมือนกัน(เยอะมาก) ส่วนใหญ่จะเป็น ผู้หญิง กับ คนแก่ และสองข้างทางก็จะมีคนขายของ ที่ละลึกมากมาย ดูวุ่นๆอยู่เหมือนกัน นั่งได้แป็ปเดียวต้องลง เดินต่อเพื่อไปซื้อตั๋วเข้า ราคาตั๋วทีแรกผมคิดว่าคงต้องโดนบวกอีก แต่ไกด์เก็บเงินเราเท่ากับราคาที่แฟนผมหาข้อมูลมา (ราคาต่างชาติ) แถมไม่ต้องรอนานเพราะน่าจะเป็นไกด์เลยได้สิทธิพิเศษในการลัดคิว ถ้าเราซื้อเองอาจต้องงงก่อนเพราะคนเยอะมาก

ไกด์ส่งตั๋ว พร้อมน้ำดื่มเป็นของแถม ให้ผมและแฟน ทายสิครับ ผมกล้ากินน้ำมั้ย ผมรับมาและเก็บใส่กระเป๋า บอกตามตรงครับ ผมไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว
พอได้ตั๋วก็เข้าไปในช่องตรวจตั๋ว ทางเข้คล้ายกับสวนสนุกน่ะครับ ที่เป็นรั้วกันให้เดินวนไปวนมา(คนเยอะ) ผมเห็นแถวแล้วเหนื่อยใจเลย จะเยอะไปไหน
แต่ด้วยสิทะิพิเศษ อีกแล้ว ไกด์พาเราเข้าช่องทางด่วน หรืออาจจะเป็นช่องนักท่องเที่ยวผมก็ไม่แน่ใจ แต่ว่างผ่านตลอด ตั๋วตั๋วและ ตรวจอาวุท

ผมถูกตรวจนานมาก และเค้าก็พูดภาษาฮินดู ผมไม่เข้าใจ ไกด์เดินมาเคลียให้ ไกด์บอกว่ากระเป๋าสะพายผมช่องเยอะ(ผมใช้กระเป๋าสะพายข้าง บีบีกัน) ลึกลับซับซ้อน เค้าเลยต้องใช้เวลานาน แต่เค้าไม่ได้ว่าอะไร แค่พูดแบบคำๆว่าไม่เคยเจอแบบนี้ ทำไมมีช่องเยอะ น่าสงสัย แต่ก็ผ่านไปด้วยดี เดินเข้าไปอีกพักนึงก็ถึงทางเข้า ประตูสุดท้ายก่อนถึงตัว ทัชมาฮาล ไกด์ก็ทำหน้าที่ะธิบายต่างๆนานา บอกตามตรง ผมฟังรู้เรื่องแค่ 20 % แต่ก็ทำเป็นเข้าใจไป(ภาษาอังกฤษ สำเนียงของชาวอินเดีย ฟังยากมาก) รู้บ้างไม่รู้บ้างเป็นว่าผมขอแค่ถ่ายรูปก็พอ อิอิ

พอผ่านประตูเข้ามาก็พล ทัชมาฮาล อุสรณ์สถานแห่งความรัก เป็นสิ่งเดียวที่รู้จักในประเทศอินเดีย 555 ในนั้นจะมีช่างภาพรับจ้างมากมาย คิดค่าบริการถ่ายถาพถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะรูปละ 100-200 RP. ราคานี้ต่อรูป แต่กล้องเรานะครับ เรื่องนี้ผมไม่มีปัญหาไกด์บอกไว้ตั้งแต่แรกว่าเค้าถ่ายให้ได้ ฟรีด้วย ผมเลยถามย้ำอีกครั้งว่าฟรีใช่มั้ยเค้าบอกว่าฟรี ไกด์พาเราไปถ่ายในมุมต่างๆ ที่นิยมถ่ายกัน และจัดท่าทางการโพสให้อีกต่างหาก แต่ละท่าไม่ใช่แนวผมเลย

ดูมันออกตุ๊ดๆอ่ะ แต่เราก็ทำๆไป เพราะดีกว่าถ่ายเสียเงิน ที่ดีกว่านั้น ไกด์ไม่รู้ได้สิทธิพิเศษอะไร ในทุกๆที่ๆเราจะไปถ่าย ถ้ามีชาวอินเดีย ขวางอยู่ หรือ ถ่ายกันอยู่ เค้าจะไปไล่ชาวอินเดียออกก่อน ผมก็งงๆว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ทั้งๆที่เราก็ไม่น่าจะมีสิทธิพิเศษอะไร แต่การสนทนาของไกด์กับ นักท่องเที่ยวชาวอินเดีย ผมฟังไม่รู้เรื่องนะครับ แต่น่าจะไม่สุภาพ แต่ชาวอินเดียเค้าก็หลบให้เราถ่ายก่อน ผมนี้รู้สึกไม่ดีเลย แต่ไกด์บอกว่า ไม่เป็นไร

หลังจากถ่ายรูปด้านนอกเสร็จ ไกด์พาเราชมด้านใน ไกด์ส่งถุงหุ้มรองเท้ามาให้ เพื่อใส่เดินด้านบน แล้วก็เล่าประวัติความเป็นมา การก่อสร้าง ความสูญเสีย อะไรๆมากมาย ที่คุณๆสามารถหาอ่านได้เองตามเว็บไซท์ ในทุกๆครั้งที่ทางปิดห้ามผ่าน ไกด์เปิดให้เราผ่านได้ แถวยาว ลัดคิว ดูเหมือนว่าอะไรๆจะสะดวกสะบายไปซะหมด

ไกด์พาเที่ยวชม จนเราพอใจ หลังจากนั้นก็ถึงเวลาที่ต้องไปที่อื่นต่อ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไร ที่บั่นทอน ความรู้สึกเราเลย บอกตามตรงนะตอนนั้นผมแฮปปี้มาก ระหว่างที่กำลังเดินทางออกจาก ทัชมาฮาล ไกด์ คุยกับผมว่า แฮปปี้มั้ย ผมก็บอกว่าใช่ เค้าก็บอกว่าเราต้องจ่าย ค่าเซอร์วิสชาร์จ ให้เค้า เอาแล้วไง (ไหนบอกว่ารวมค่าไกด์แล้วไง) ผมเลยถามว่าเท่าไหร่......