ลูกเมียน้อย
ผมรู้จักกับคำนี้ครั้งแรก เมื่อตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น และได้พบกับภรรยาหลวงของพ่อ
ผมเรียกท่านว่าแม่ใหญ่ ตามคำแนะนำของพ่อ
แม่ใหญ่ใจดีกับผมมาก ท่านมักซื้อของให้ผมบ่อยๆ
ผมเคยถามแม่ว่า ทำไมถึงเป็นเมียน้อย
ท่านตอบด้วยแววตาที่เศร้าหมองว่า แม่ไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร พ่อบอกกับแม่ว่าโสด ไม่เคยแต่งงาน
แม่ผมเชื่อ จนตอนที่ผมเกิด ถึงได้รู้ความจริงว่าพ่อมีภรรยาและลูกอยู่แล้วที่ต่างประเทศ
แฟนเก่าผมเคยมาปรับทุกข์กับผม เธอเล่าทั้งน้ำตาว่า พ่อของเธอมีเมียน้อยและมีลูกด้วยกัน เธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก รวมถึงลูกของผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผมเริ่มตระหนักได้ว่า สถานะของผมเป็นสิ่งที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้
ผมไม่เคยติดต่อกับลูกๆของแม่ใหญ่เลย จนกระทั่งวันที่ผมได้พบกับพวกเขาที่ต่างประเทศ
ทุกคนต้อนรับผมด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาอายุห่างจากผมเกือบสามสิบปี เวลาไปเที่ยวด้วยกัน คนรู้จักของพวกพี่ๆจะทักว่าพาลูกมาเที่ยวหรอ
พวกพี่ๆได้แต่หัวเราะ แล้วบอกว่า ป่าว ลูกเมียน้อยของพ่อน่ะ
ไม่กี่วันมานี้ ตอนที่ผมนั่งทานข้าวร่วมกับพี่และเพื่อนๆของพี่
พี่หันมาหาผมแล้วบอกว่า รู้ไหมว่าเขาเกลียดพ่อของผมมาก สำหรับตัวผมอาจจะรักพ่อมาก แต่เขากลับรู้สึกเกลียดชัง
พ่อของผมทำให้แม่ของเขาเสียใจบ่อยๆ ทั้งด่าทอ ทุบตี มีเมียน้อย
จนแม่ของเขาจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ยิ่งตอนที่รู้ว่าพ่อของเขามีเมียน้อย และให้กำเนิดผมขึ้นมา ความเกลียดชังก็เพิ่มมากขึ้น
เพราะพ่อไม่เคยกลับไปหาครอบครัวเขาอีกเลย เขาเกลียดพ่อผม เกลียดแม่ผม และรวมถึงลูกๆของเมียน้อยด้วย
ทุกคำพูดของพี่ผมเมื่อพูดถึงพ่อ ทำให้ผมนึกถึงพ่อตอนที่อยู่กับแม่ของผม ..ไม่ต่างกันเลยทั้ง ทะเลาะ ทุบตี มีเมียน้อย
แต่ดีกว่าหน่อยที่พ่อผมแวะมาหาครอบครัวผมบ้าง ปีละครั้ง
ผมเลือกที่จะนั่งฟังอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้เล่าถึงสถานการณ์ครอบครัวของผมให้พี่ฟัง ผมไม่อยากให้พี่เกลียดพ่อมากไปกว่านี้
และผมกลัวว่า ผมจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เพื่อนของพี่หันมาบอกผมว่า ผมโชคดีมาก ที่พี่ผมยังคอยให้ความช่วยเหลือผม ณ เวลานี้ที่ผมอยู่ต่างประเทศ
สำนึกบุญคุณของพี่ให้มากๆ เมื่อทำงานแล้วอย่าลืมตอบแทนพี่ด้วย
** ผมเพิ่งรู้ว่ามีหลายคนต้องเสียใจเพราะผมเกิดมา การมีอยู่ของผมทำให้ครอบครัวของพี่ต้องแตกแยก
ผมเสียใจ แต่ผมก็รู้ว่า ผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ถึงตอนนี้ไม่มีผมอยู่ ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับปัญหานี้ จะแกล้งลืม หันหลังหนี แต่คำว่าลูกเมียน้อยจากปากของพี่ๆก็ยังคงพูดทิ่มแทงผมอยู่ทุกวัน
ผมไม่สามารถปรึกษาเรื่องนี้กับคนในครอบครัว หรือคนรู้จักของผมได้ รบกวนทุกท่านช่วยชี้แนะด้วยครับ
ขอคำชี้แนะครับ
ผมรู้จักกับคำนี้ครั้งแรก เมื่อตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น และได้พบกับภรรยาหลวงของพ่อ
ผมเรียกท่านว่าแม่ใหญ่ ตามคำแนะนำของพ่อ
แม่ใหญ่ใจดีกับผมมาก ท่านมักซื้อของให้ผมบ่อยๆ
ผมเคยถามแม่ว่า ทำไมถึงเป็นเมียน้อย
ท่านตอบด้วยแววตาที่เศร้าหมองว่า แม่ไม่ได้อยากเป็นเมียน้อยใคร พ่อบอกกับแม่ว่าโสด ไม่เคยแต่งงาน
แม่ผมเชื่อ จนตอนที่ผมเกิด ถึงได้รู้ความจริงว่าพ่อมีภรรยาและลูกอยู่แล้วที่ต่างประเทศ
แฟนเก่าผมเคยมาปรับทุกข์กับผม เธอเล่าทั้งน้ำตาว่า พ่อของเธอมีเมียน้อยและมีลูกด้วยกัน เธอเกลียดผู้หญิงคนนั้นมาก รวมถึงลูกของผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผมเริ่มตระหนักได้ว่า สถานะของผมเป็นสิ่งที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้
ผมไม่เคยติดต่อกับลูกๆของแม่ใหญ่เลย จนกระทั่งวันที่ผมได้พบกับพวกเขาที่ต่างประเทศ
ทุกคนต้อนรับผมด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาอายุห่างจากผมเกือบสามสิบปี เวลาไปเที่ยวด้วยกัน คนรู้จักของพวกพี่ๆจะทักว่าพาลูกมาเที่ยวหรอ
พวกพี่ๆได้แต่หัวเราะ แล้วบอกว่า ป่าว ลูกเมียน้อยของพ่อน่ะ
ไม่กี่วันมานี้ ตอนที่ผมนั่งทานข้าวร่วมกับพี่และเพื่อนๆของพี่
พี่หันมาหาผมแล้วบอกว่า รู้ไหมว่าเขาเกลียดพ่อของผมมาก สำหรับตัวผมอาจจะรักพ่อมาก แต่เขากลับรู้สึกเกลียดชัง
พ่อของผมทำให้แม่ของเขาเสียใจบ่อยๆ ทั้งด่าทอ ทุบตี มีเมียน้อย
จนแม่ของเขาจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ยิ่งตอนที่รู้ว่าพ่อของเขามีเมียน้อย และให้กำเนิดผมขึ้นมา ความเกลียดชังก็เพิ่มมากขึ้น
เพราะพ่อไม่เคยกลับไปหาครอบครัวเขาอีกเลย เขาเกลียดพ่อผม เกลียดแม่ผม และรวมถึงลูกๆของเมียน้อยด้วย
ทุกคำพูดของพี่ผมเมื่อพูดถึงพ่อ ทำให้ผมนึกถึงพ่อตอนที่อยู่กับแม่ของผม ..ไม่ต่างกันเลยทั้ง ทะเลาะ ทุบตี มีเมียน้อย
แต่ดีกว่าหน่อยที่พ่อผมแวะมาหาครอบครัวผมบ้าง ปีละครั้ง
ผมเลือกที่จะนั่งฟังอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้เล่าถึงสถานการณ์ครอบครัวของผมให้พี่ฟัง ผมไม่อยากให้พี่เกลียดพ่อมากไปกว่านี้
และผมกลัวว่า ผมจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เพื่อนของพี่หันมาบอกผมว่า ผมโชคดีมาก ที่พี่ผมยังคอยให้ความช่วยเหลือผม ณ เวลานี้ที่ผมอยู่ต่างประเทศ
สำนึกบุญคุณของพี่ให้มากๆ เมื่อทำงานแล้วอย่าลืมตอบแทนพี่ด้วย
** ผมเพิ่งรู้ว่ามีหลายคนต้องเสียใจเพราะผมเกิดมา การมีอยู่ของผมทำให้ครอบครัวของพี่ต้องแตกแยก
ผมเสียใจ แต่ผมก็รู้ว่า ผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ถึงตอนนี้ไม่มีผมอยู่ ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับปัญหานี้ จะแกล้งลืม หันหลังหนี แต่คำว่าลูกเมียน้อยจากปากของพี่ๆก็ยังคงพูดทิ่มแทงผมอยู่ทุกวัน
ผมไม่สามารถปรึกษาเรื่องนี้กับคนในครอบครัว หรือคนรู้จักของผมได้ รบกวนทุกท่านช่วยชี้แนะด้วยครับ