ได้ยินชื่อเสียงมานาน(จริงๆเคยดูไปรอบแต่ดูผ่านๆ มาตั้งใจดูจริงๆจังๆรอดนี้)ขอเริ่มเลยแล้วกัน
เริ่มต้นด้วย มือหนึ่งของทั้ง 2 ฝ่าย ที่ประจันหน้ากันหันปืน(กับก็อดฟิงเกอร์)เข้าใส่กัน ทั้งๆที่ มีอุดมการณ์และเป้าหมายเดียวกันแท้ๆ ถึงแม้การต่อสู้จะดุเดือดและมันส์แค่ไหนก็กลับทำให้รู้สึกเศร้าใจกับศึกที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้เลย
หลังจากอยู่ในโลกที่มืดมิดมาตลอด 8 ปี สิ่งแรกที่ได้เห็นคืออาวุธที่มีอำนาจล้างผลาญชีวิตผู้คนเป็นล้านได้ด้วยการยิงเพียงครั้งเดียว และคนแรกที่ได้พบคือพี่ชายที่แสนโหดหลอกลวงตนเองมาตลอด(ในความคิดของเธอ) ช่างทำให้รู้สึกว่ากลับไปบอดเหมือนเดิมยังจะดีกว่า
ดวงตาของน้องสาวที่ไม่ได้เห็นมา 8 ปี กลับถูกเบิกขึ้นมาในเวลาที่ไม่ควรมากที่สุด ถึงแม้จะน่ายินดีแต่ก็กลับเจ็บช้ำมากที่สุดในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ทำอยู่มิอาจหันหลังกลับได้ แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องดำเนินต่อไปให้ถึงที่สุดถึงแม้ว่า จะต้องเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในสายตาของคนที่ตนรักมากที่สุดก็ตามที
ครั้งสุดท้ายของการใช้พลังอำนาจที่ชั่วร้าย คือการใช้กับคนที่รักที่สุด........
โลกเอ๋ย...จงเชื่อฟังข้า !!
วินาทีของชายผู้พิชิตโลก เสียงสดุดีต่อจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้อยากเอ่ยปากกู่ร้องตามทหารของคนผู้นี้เหลือเกิน
แต่หลังจากที่โลกได้ตกอยู่ในกำมือของจักรพรรดิมารผู้นี้ ประชาชนทุกคนได้ตกอยู่ในความหวาดกลัว
วินาทีที่บุรษใต้หน้ากากผู้หนึ่งปรากฏตัว
หลังจากที่ได้เห็นสีหน้าของคาเรนแล้วมันปวดใจจริงๆ คาเรนรู้ได้ทันทีว่าบุรุษใต้หน้ากากนั่นคือใครและเหมือนรู้ว่าแผนการและสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปทำให้เธอต้องหลุดปากตะโกนออกไปว่า “อย่านะ.....”(แต่ไม่มีเสียง)
สิ้นเสียงดาบ ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ผมซึ่งเป็นคนดูเองยังรู้สึกว่าหัวใจตัวเองก็หยุดเต้นไปชั่วขณะเช่นกัน
น้องสาวผู้ที่ได้รับรู้ความจริงของพี่ชาย “หนูรักท่านพี่นะคะ” โห...หนูเอ๋ย พี่ก็อยากจะร้องไปกับน้องด้วยเหลือเกิน
“หรือว่า...” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากโทโดถูกหยุดไว้โดยคาเรน “ซีโร่ค่ะ นั่นคือซีโร่” ทั้งๆที่เธอคือ1ในคนที่เจ็บปวดที่สุดกลับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่เธอก็ยังคงทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าดำเนินต่อไปตามที่มันควรจะเป็นเพราะถ้าหากความจริงหลุดออกไป แผนการครั้งนี้จะพังทลาย น้ำตาของเธอคือสิ่งที่ลืมไม่ได้จริงๆ
เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญให้กับซีโร่ ที่ประชาชนมอบให้โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า คนที่ตนกำลังแซ่ซ้องให้นั้นคือตนสาปแช่งก่อนหน้านี้และกำลังจะตายภายใต้ความสะใจของผู้แซ่ซ้องเองด้วย
แต่ในขณะที่บทเพลงสรรเสริญซีโร่กำลังดังกึกก้องอยู่นั้น เสียงร้องไห้ของเด็กสาวคนหนึ่งที่ได้สูญเสียบุคคลที่สำคัญที่สุดของตนไปดังสวนขึ้นมาแต่ไม่ได้ผู้ใดได้ยินนั้น เป็นจุดที่บาดใจที่สุดในเวลานี้จริงๆ
นายทำสำเร็จแล้ว ลูลูซ
นี้คือความรู้สึกทั้งหมดหลังจากที่ดูจบ
สมกับที่ได้รับการกล่าวขานจริงๆ
บรรยายความรู้สึกหลังจากที่ได้ดู Code Geass ตอนจบ (สปอยตอน 25 แน่ๆอยู่แล้ว)
เริ่มต้นด้วย มือหนึ่งของทั้ง 2 ฝ่าย ที่ประจันหน้ากันหันปืน(กับก็อดฟิงเกอร์)เข้าใส่กัน ทั้งๆที่ มีอุดมการณ์และเป้าหมายเดียวกันแท้ๆ ถึงแม้การต่อสู้จะดุเดือดและมันส์แค่ไหนก็กลับทำให้รู้สึกเศร้าใจกับศึกที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้เลย
หลังจากอยู่ในโลกที่มืดมิดมาตลอด 8 ปี สิ่งแรกที่ได้เห็นคืออาวุธที่มีอำนาจล้างผลาญชีวิตผู้คนเป็นล้านได้ด้วยการยิงเพียงครั้งเดียว และคนแรกที่ได้พบคือพี่ชายที่แสนโหดหลอกลวงตนเองมาตลอด(ในความคิดของเธอ) ช่างทำให้รู้สึกว่ากลับไปบอดเหมือนเดิมยังจะดีกว่า
ดวงตาของน้องสาวที่ไม่ได้เห็นมา 8 ปี กลับถูกเบิกขึ้นมาในเวลาที่ไม่ควรมากที่สุด ถึงแม้จะน่ายินดีแต่ก็กลับเจ็บช้ำมากที่สุดในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ทำอยู่มิอาจหันหลังกลับได้ แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องดำเนินต่อไปให้ถึงที่สุดถึงแม้ว่า จะต้องเป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในสายตาของคนที่ตนรักมากที่สุดก็ตามที
ครั้งสุดท้ายของการใช้พลังอำนาจที่ชั่วร้าย คือการใช้กับคนที่รักที่สุด........
โลกเอ๋ย...จงเชื่อฟังข้า !!
วินาทีของชายผู้พิชิตโลก เสียงสดุดีต่อจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ ทำให้อยากเอ่ยปากกู่ร้องตามทหารของคนผู้นี้เหลือเกิน
แต่หลังจากที่โลกได้ตกอยู่ในกำมือของจักรพรรดิมารผู้นี้ ประชาชนทุกคนได้ตกอยู่ในความหวาดกลัว
วินาทีที่บุรษใต้หน้ากากผู้หนึ่งปรากฏตัว
หลังจากที่ได้เห็นสีหน้าของคาเรนแล้วมันปวดใจจริงๆ คาเรนรู้ได้ทันทีว่าบุรุษใต้หน้ากากนั่นคือใครและเหมือนรู้ว่าแผนการและสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปทำให้เธอต้องหลุดปากตะโกนออกไปว่า “อย่านะ.....”(แต่ไม่มีเสียง)
สิ้นเสียงดาบ ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ผมซึ่งเป็นคนดูเองยังรู้สึกว่าหัวใจตัวเองก็หยุดเต้นไปชั่วขณะเช่นกัน
น้องสาวผู้ที่ได้รับรู้ความจริงของพี่ชาย “หนูรักท่านพี่นะคะ” โห...หนูเอ๋ย พี่ก็อยากจะร้องไปกับน้องด้วยเหลือเกิน
“หรือว่า...” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากโทโดถูกหยุดไว้โดยคาเรน “ซีโร่ค่ะ นั่นคือซีโร่” ทั้งๆที่เธอคือ1ในคนที่เจ็บปวดที่สุดกลับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่เธอก็ยังคงทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าดำเนินต่อไปตามที่มันควรจะเป็นเพราะถ้าหากความจริงหลุดออกไป แผนการครั้งนี้จะพังทลาย น้ำตาของเธอคือสิ่งที่ลืมไม่ได้จริงๆ
เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญให้กับซีโร่ ที่ประชาชนมอบให้โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า คนที่ตนกำลังแซ่ซ้องให้นั้นคือตนสาปแช่งก่อนหน้านี้และกำลังจะตายภายใต้ความสะใจของผู้แซ่ซ้องเองด้วย
แต่ในขณะที่บทเพลงสรรเสริญซีโร่กำลังดังกึกก้องอยู่นั้น เสียงร้องไห้ของเด็กสาวคนหนึ่งที่ได้สูญเสียบุคคลที่สำคัญที่สุดของตนไปดังสวนขึ้นมาแต่ไม่ได้ผู้ใดได้ยินนั้น เป็นจุดที่บาดใจที่สุดในเวลานี้จริงๆ
นายทำสำเร็จแล้ว ลูลูซ
นี้คือความรู้สึกทั้งหมดหลังจากที่ดูจบ
สมกับที่ได้รับการกล่าวขานจริงๆ