สวัสดีค่ะ เรามาตั้งกระทู้ปรึกษาอีกแล้ว ขอพื้นที่นี้ให้เราได้ระบายนะคะ
1)เราเป็นนิสิตของมหาลัยหนึ่งค่ะ (ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ) เพื่อนในเอกมีไม่ถึง 25 คน
จะมีเพื่อนกลุ่มที่เราสนิทด้วยก็นับเป็น หกคนค่ะ
คือเรากำลังมีแพลนไปต่างประเทศด้วยกันค่ะ ไปเรียนด้วยกัน
แต่ก่อนจะไปมีเรื่องทำให้เรารู้สึกเปลี่ยนใจไปหลายรอบ แต่จ่ายค่าตั๋ว บลาๆไปแล้ว
ท้าวความจากตั้งแต่ปีหนึ่งเลยนะคะ
เรามีปัญหากับเพื่อนตอนปีหนึ่ง โดยมีคนจุดชนวนคือ ว (ชื่อสมมติ)
เรียกว่ามาคอยเสี้ยมก็ได้ค่ะ คอยยุ คอยเหยียบซ้ำตลอด เอาความลับเราไปบอก
ซึ่งเราก็ผิดด้วยที่เราไประบายความรู้สึก ก็เรียกว่านินทาเพื่อนนั่นแหละค่ะ เราหลงไว้ใจไปค่ะ
ขนาดเพื่อนหนูโกรธหนูกัน ว ก็คอยจะเข้ามาทำดีดด้วยเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ตอนปรับความเข้าใจกับเพื่อนค่ะ มันก็พูดว่า "มีอะไรบอกได้เราเห็นแกเป็นครอบครัวนะ"
เอาตรงๆหนูจำเหตุการณ์วันนั้นได้ทุกอย่าง และไม่ได้รับคำขอโทษด้วยค่ะ
หนูเป็นฝ่ายบอกว่าจะพยายามลืมทุกอย่าง "ไม่อยากนึกถึง แต่ขอบคุณอย่างนะที่ทำให้เพื่อนเข้าใจเรา(ประโยคนี้ประชดค่ะ)"
มีอีกเหตุการณ์นึงค่ะตอนปีหนึ่งจะได้รับดอกไม้จากรุ่นพี่ในวันๆนึงค่ะ
เราเดินออกมาหา ว เพราะตอนนั้นยังไม่รู้ว่ามันเป็นรัชนกค่ะ
เราได้น้อยกว่ามันประมาณ 2-3 ดอก พูดตรงๆว่าตอนแรกไม่ได้รู้สึกแย่กับจำนวนดอกไม้เลย
สายตา ว มองแบบดูถูกปนสะใจค่ะ เราอธิบายไม่ถูกคือ หน้า ว แสดงออกมาก
แวลาเพื่อนคนอื่นมีเรื่องอะไร แบบ คนนู้นทะเลาะกัน คนนั้นจีบกัน คนนั้นมันทำไรไม่ดีมา
ว จะเอามาแพร่เร็วมาก จนเราด่าตัวเอง ทำไมเรามองคนๆนี้ไม่ออกเลย
เราหลงไว้ใจไปมากแล้ว เหมือนจับทางมันออก แล้วพอจะไปเรียน ตปท ด้วยกัน นางก็กลับกรอก
วันนี้บอกไป วันนี้บอกไม่ไป วันนี้บอกไป กลับไปกลับมาทำเราปวดหัว เหมือนเล่นสงครามประสาท
นี่ต้องไปอยู่ด้วยกันอีก หนูผิดเองค่ะที่เอาตัวเข้าไปในสถานการณ์แบบนั้น
สรุปคือ ว เป็นคนเห็นแก่ตัว แคร์สังคม กดคนอื่นให้ต่ำ ดูถูกคนอื่น หลงตัวเองมากฯ
หนูไม่อยากจะว่าใครมากๆหรอกนะคะ แต่หนูอึดอัดมากค่ะ หนูไม่เคยเข้าไปคุยกะมันอีกเลย มีแต่มัน
ที่คงพอจะรู้ตัวคอยเข้ามาคุยด้วย หนูเบื่อค่ะ แค่อยากอยู่แงียบๆ
เพราะเพื่อนคนนี้หนูถึงต้องไปหาหมอเพื่อกินยาแก้ซึมเศร้าค่ะ
(คือเรื่องเยอกว่านี้มากค่ะ แต่เกรงใจ เล่ายาวเดี๋ยวจะรำคาญหนูเอา มีอีกหนึ่งเรื่องค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ)
2)วันนั้นมีเรียนบ่ายค่ะอันที่จริงคือหนูไม่มีเรียนแล้วด้วยซ้ำเพราะยกเลิกคลาส ตอนหนูใกล้ถึงมหาลัย
เพื่อนสองคน(เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจมากค่ะ แต่หนูก็ไม่ได้ลืมข้อดีของเขาไปด้วยนะค่ะ แต่หนูทนไม่ไหวกะบางเรื่องค่ะ)
เพื่อนจะซ้ือเครื่องดนตรีค่ะ เค้าก็ดทรมาหาหนูเพราะรู้ว่าหนูมีเงินสำรอง
คือหนูเก็บไว้เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน หลักพันค่ะ
ปรากฎว่าวันนั้นติดชุมนุมค่ะ ถนนปิด หนูต้องเดินระยะทางยาวมากเพื่อเอาเงินไปให้
ตอนแรกหนูอยู่บนแท็กซี่คุยกะพวกเค้า หนูปฎิเสธอยุ่นานมากค่ะ เค้าก็ไม่ยอม สุดท้าย
หนูก็โง่ยอมเอาไปให้ค่ะ เห้อเบื่อตัวเองมาก เบื่อที่ไม่กล้ายืนหยัดความคิด
คือพวกเค้าไม่รู้สึกผิดหรือเกรงใจเลยค่ะ
ตอนนี้ไม่กล้าสนิทกับใครมากๆแล้ว เพราะความเกรงใจลดน้อยลงทุกที
พี่ๆช่วยแนะนำและปลอบใจหนูทีนะคะ
หนูไม่รู้จะทำอดทนเข้มแข็ง ระหว่างที่อยู่เมืองนอกกับพวกเค้ายังไงดี
ใกล้จะไปแล้วด้วย จิตใจไม่พร้อมมากๆค่ะ
รุ้สึกแย่กับเพื่อนที่เห็นแก่ตัวมาก
1)เราเป็นนิสิตของมหาลัยหนึ่งค่ะ (ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ) เพื่อนในเอกมีไม่ถึง 25 คน
จะมีเพื่อนกลุ่มที่เราสนิทด้วยก็นับเป็น หกคนค่ะ
คือเรากำลังมีแพลนไปต่างประเทศด้วยกันค่ะ ไปเรียนด้วยกัน
แต่ก่อนจะไปมีเรื่องทำให้เรารู้สึกเปลี่ยนใจไปหลายรอบ แต่จ่ายค่าตั๋ว บลาๆไปแล้ว
ท้าวความจากตั้งแต่ปีหนึ่งเลยนะคะ
เรามีปัญหากับเพื่อนตอนปีหนึ่ง โดยมีคนจุดชนวนคือ ว (ชื่อสมมติ)
เรียกว่ามาคอยเสี้ยมก็ได้ค่ะ คอยยุ คอยเหยียบซ้ำตลอด เอาความลับเราไปบอก
ซึ่งเราก็ผิดด้วยที่เราไประบายความรู้สึก ก็เรียกว่านินทาเพื่อนนั่นแหละค่ะ เราหลงไว้ใจไปค่ะ
ขนาดเพื่อนหนูโกรธหนูกัน ว ก็คอยจะเข้ามาทำดีดด้วยเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ตอนปรับความเข้าใจกับเพื่อนค่ะ มันก็พูดว่า "มีอะไรบอกได้เราเห็นแกเป็นครอบครัวนะ"
เอาตรงๆหนูจำเหตุการณ์วันนั้นได้ทุกอย่าง และไม่ได้รับคำขอโทษด้วยค่ะ
หนูเป็นฝ่ายบอกว่าจะพยายามลืมทุกอย่าง "ไม่อยากนึกถึง แต่ขอบคุณอย่างนะที่ทำให้เพื่อนเข้าใจเรา(ประโยคนี้ประชดค่ะ)"
มีอีกเหตุการณ์นึงค่ะตอนปีหนึ่งจะได้รับดอกไม้จากรุ่นพี่ในวันๆนึงค่ะ
เราเดินออกมาหา ว เพราะตอนนั้นยังไม่รู้ว่ามันเป็นรัชนกค่ะ
เราได้น้อยกว่ามันประมาณ 2-3 ดอก พูดตรงๆว่าตอนแรกไม่ได้รู้สึกแย่กับจำนวนดอกไม้เลย
สายตา ว มองแบบดูถูกปนสะใจค่ะ เราอธิบายไม่ถูกคือ หน้า ว แสดงออกมาก
แวลาเพื่อนคนอื่นมีเรื่องอะไร แบบ คนนู้นทะเลาะกัน คนนั้นจีบกัน คนนั้นมันทำไรไม่ดีมา
ว จะเอามาแพร่เร็วมาก จนเราด่าตัวเอง ทำไมเรามองคนๆนี้ไม่ออกเลย
เราหลงไว้ใจไปมากแล้ว เหมือนจับทางมันออก แล้วพอจะไปเรียน ตปท ด้วยกัน นางก็กลับกรอก
วันนี้บอกไป วันนี้บอกไม่ไป วันนี้บอกไป กลับไปกลับมาทำเราปวดหัว เหมือนเล่นสงครามประสาท
นี่ต้องไปอยู่ด้วยกันอีก หนูผิดเองค่ะที่เอาตัวเข้าไปในสถานการณ์แบบนั้น
สรุปคือ ว เป็นคนเห็นแก่ตัว แคร์สังคม กดคนอื่นให้ต่ำ ดูถูกคนอื่น หลงตัวเองมากฯ
หนูไม่อยากจะว่าใครมากๆหรอกนะคะ แต่หนูอึดอัดมากค่ะ หนูไม่เคยเข้าไปคุยกะมันอีกเลย มีแต่มัน
ที่คงพอจะรู้ตัวคอยเข้ามาคุยด้วย หนูเบื่อค่ะ แค่อยากอยู่แงียบๆ
เพราะเพื่อนคนนี้หนูถึงต้องไปหาหมอเพื่อกินยาแก้ซึมเศร้าค่ะ
(คือเรื่องเยอกว่านี้มากค่ะ แต่เกรงใจ เล่ายาวเดี๋ยวจะรำคาญหนูเอา มีอีกหนึ่งเรื่องค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะค่ะ)
2)วันนั้นมีเรียนบ่ายค่ะอันที่จริงคือหนูไม่มีเรียนแล้วด้วยซ้ำเพราะยกเลิกคลาส ตอนหนูใกล้ถึงมหาลัย
เพื่อนสองคน(เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจมากค่ะ แต่หนูก็ไม่ได้ลืมข้อดีของเขาไปด้วยนะค่ะ แต่หนูทนไม่ไหวกะบางเรื่องค่ะ)
เพื่อนจะซ้ือเครื่องดนตรีค่ะ เค้าก็ดทรมาหาหนูเพราะรู้ว่าหนูมีเงินสำรอง
คือหนูเก็บไว้เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน หลักพันค่ะ
ปรากฎว่าวันนั้นติดชุมนุมค่ะ ถนนปิด หนูต้องเดินระยะทางยาวมากเพื่อเอาเงินไปให้
ตอนแรกหนูอยู่บนแท็กซี่คุยกะพวกเค้า หนูปฎิเสธอยุ่นานมากค่ะ เค้าก็ไม่ยอม สุดท้าย
หนูก็โง่ยอมเอาไปให้ค่ะ เห้อเบื่อตัวเองมาก เบื่อที่ไม่กล้ายืนหยัดความคิด
คือพวกเค้าไม่รู้สึกผิดหรือเกรงใจเลยค่ะ
ตอนนี้ไม่กล้าสนิทกับใครมากๆแล้ว เพราะความเกรงใจลดน้อยลงทุกที
พี่ๆช่วยแนะนำและปลอบใจหนูทีนะคะ
หนูไม่รู้จะทำอดทนเข้มแข็ง ระหว่างที่อยู่เมืองนอกกับพวกเค้ายังไงดี
ใกล้จะไปแล้วด้วย จิตใจไม่พร้อมมากๆค่ะ