ผมเรียนจบคณะวิศวรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่ง เมื่อปี 2556
ผมเริ่มออกล่าหางานตั้งเเต่ เดือน เมษายน โดยการผลักดันจาก อาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจคเเสนสวยของผม
โดยเริ่มต้นจากการเขียน Resume โดยใข้ภาษาอังกฤษเเบบอลังการเลิศหรูสะเเมนเเตนมากครับ (อ.ที่ปรึกษา ช่วยเกลาน่ะครับ) ช่วงนั้นผม
ทำโปรเจกใกล้เสดเเล้วครับ เหลือทำรูปเล่มเเละเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย(หราาาาาาาาา)
ผมส่ง resume ไปประมาณ 60 กว่าบริษัทครับ ส่วนใหญ่จะสมัครงาน เกี่ยวกับวิศวกร นักวิทย์ห้องเเล็บ เเละก็ Sale eng ครับ
ผ่านไปไม่นาน การรอคอยของผมก็เป็นจริง กลางเดือนเมษายน มีคนโทรมานัดสัมภาษณ์งาน คือ ตอนนั้น ตื่นเเต้นมากครับ
ซึ่งตอนนั้นผมยังอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ด้วยความตื่นเต้นเลยตอบตกลงไป พอตั้งสติได้สักพักจึงไปค้นดูว่า เราสมัครบริษัทนี้ไปด้วยเหรอ
ปรากฎว่าไม่มี เอ้า?? เเล้วนี่โทรมาหาผมได้ไง เลยไปค้นในเนต ถามอาจารย์กูไปว่า บริษัท อยุธยาอาริอัลส์(เขียนถูกมั้งครับ)
เท่านั้นละรู้เรื่อง เลยไม่ได้ไปตามที่เขานัด เขาก็โทรมาตาม ปรมาณ 4-5 ครั้ง ผมก็บ่ายเบี่ยง ใช้ทุกข้ออ้าง ทีเเรกคิดจะตอบไปว่า
พอดีติดร่วมงานกับพี่ นิชคุณ เเต่กลัวว่าจะสมจริงเกินไป เลยงัดไม้ตายตอบไปว่า ...พี่ครับผม
ป่วยร้ายเเรง รักษาไม่หายไม่สามารถทำงานได้ หลังจากนั้นก็ไม่มีการติดต่อมาอีก
หลังจากที่เฝ้ารอต่อไปอีกไม่กี่วัน
ฟ้าก็ประทานพรมาให้ มีบริษัท โทรเข้ามานัดสัมภาษณ์งาน ตำเเหน่ง Sale eng โรงงานตั้งอยู่เเถวอ่อนนุช
วันเเรกก็ได้เรื่องเลยครับ หลงครับ!!! ก็ทั้งชีวิตเข้ากรุงเทพไม่เกิน 5 ครั้ง กว่าจะไปถึงได้เกือบเเย่ครับ
ไปถึงเขาก็ให้กรอกรายละเอียด เเล้วก็เรียกสัมภาษณ์ ประมาณ 1 ชม. บทสนทนาก็ทั่วไปครับ ถามเราว่า
เราจบอะไรมา ทำอะไรได้บ้าง ผมก็บรรยายไป นึกภาพน่ะครับ เหมือนพวกนักการเมืองกำลังหาเสียงประมาณนั้นน่ะครับ
ผมเรียกเงินเดือน 18000 ทุกคนเงียบไปสักพัก หันไปมองหน้ากันเเละกันเเล้วยิ้ม หลังจากนั้นก็หันมาทางผมพร้อมกัน ยิ้ม เเล้วพูดว่า
เเล้วเราจะติดต่อกับไป ,,,,,,,หึ ฟังทีเเรกเกลียดคำนี้มากเลย หลังจากสัมภาษณ์เสร็จ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก็เดินทางกลับ ระหว่างที่นั่งรถ
เดินทางกลับมหาวิทยาลัย นั่งมองชมวิว ดมกลิ่นเท้าคนบนรถตู้เพลินๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
บริษัทที่ผมเพิ่งเดินจากมาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่เเล้ว โทรกลับมา เเจ้งว่า "ยินดีด้วยน่ะค่ะ เรารับคุณเข้าทำงานค่ะ เงินเดือน 15,xxx ค่า โทรศัพท์ 5xx
ค่าคอมมิชชั่นตาม xxxxx ค่ะ เริ่มงานภายในอาทิตย์หน้าน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ" คือ อึ้งครับ เเบบ อารมณ์เหมือนวันเกิดเเล้วพ่อซื้อหุ่นยนต์ชุดใหญ่ให้
พอเริ่มตั้งสติได้ ก็เริ่มคิดโน่นนี่นั้น เล่มโปรเจค หาหอ ชุดทำงาน บลาๆๆๆ เลยตัดสินใจโทรไปปรึกษาพ่อ คำเเรกที่พ่อพูดคือ "ดีใจมาก เเล้วหัวเราะ
หัวเราะ จัดชุดใหญ่ 5555555 พ่อบอกทำไปอย่าเรื่องมาก "ก็เลยตัดสินใจทำ เเล้วไงดี มีเวลาอีกเเค่ 6 วันต้องพร้อม กลับถึงมหาลัยก็เลย
กลับไปปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านก็ช่วยเต็มที่จนทำเล่มเสร็จจบบริบูรณ์ เรื่องที่หนักสุดคือ จะไปอยู่ไหนดี อ่อนนุช ก็เคยไปเหยีบครั้งเดียวนั่นละ
เลยไล่โทรหาเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ สรุป ไปอาศัยเพื่อนอยู่ หอพักเเถวมหาวิทยาลัย เทคโนโลยีพระจอมเกล้า เเถวจรัญสนิทวงศ์
คือถ้าคนที่รู้จักเส้นทางจะเข้าใจครับว่า มันไกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล กันมากกกกกกก เเต่ทำไงได้อะครับ
มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เเล้ว ณ ตอนนั้น ผมย้ายของไปอยู่กับเพื่อน ก่อนวันทำงาน 1 วัน เหนื่อยมาก นั่งรถเข้ากรุงเทพ คืนนั้นหลับเป็นตาย
เช้าวันทำงานจริง
ผมตื่นเวลา 4.30 อาบน้ำล้างหน้าเเปรงฟัน เเต่งตัว
5.00 เดินออกจากหอพัก ข้ามสะพานลอยเพื่อไปรอรถ สาย 18
5.30 ขึ้นรถเมลล์สาย 18
6.40 ถึงอนุสาวรีชัยสมรภูมิ
6.50 ขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส
7.30 ถึงบีทีเอสสถานีอ่อนนุช
7.40 ต่อรถสองเเถวสาย 1
8.10 ถึงซอยอ่อนนุช x/xx
8.15 เดินมาจนถึงบริษัท ตอกบัตร
หึ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นี่เเค่เดินทางครับ ยังไม่ได้ลงมือทำงานเลย เผาพลาญไปกี่เเคลเเล้วครับ!!
ขากลับก็เวียนทางเดิมครับ บางทีก็สลับไปเเอร์พอดลิ้งหัวหมากบ้าง ทำเเบบนี้อยู่ เดือนนึงเต็มๆครับ
ไม่อยากจะโม้เลย>>> นน.ลดไป 13 กิโล ย้ำครับ 1 เดือน หุหุ (เป็นคนเจ้าเนื้อน่ะครับ เริ่มงาน นน.130 กว่าๆ ปัจจุบัน นน.110 ครับ)
ถัดจากนั้นก็หาหอเเถวออฟฟิซครับไปกลับ 10 นาที จากเดิม 2 ชม.หึหึ ที่สำคัญ ขากลับสาย 18 หายากยิ่งกว่า กระโปงเลยเข่าของน้องใบเตย
ทุกวันนี้ก็ยังทำงานที่เดิมครับ ต้นเดือนหน้าก็จะครบ 1 ปีเเล้วครับ เงินเดือนตอนนี้ 18,xxx ครับ
****คือเรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เเค่อยากจะโชว์ 5555 พิมพ์ผิดจุดไหนก็ขอโทษน่ะครับไม่ได้อ่านทวน
หวังว่ากระทู้นี้จะมีคนอ่าน เกิน 3 บรรทัดน่ะครับ จริงๆ อยากลงรายละเอียดของการทำงานด้วย เเต่คงเบื่อ
เลยพอเเค่นี้ละกันครับ บัยส์ ^___^
พี่ว่าผมเก่งปะครับ
ผมเริ่มออกล่าหางานตั้งเเต่ เดือน เมษายน โดยการผลักดันจาก อาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจคเเสนสวยของผม
โดยเริ่มต้นจากการเขียน Resume โดยใข้ภาษาอังกฤษเเบบอลังการเลิศหรูสะเเมนเเตนมากครับ (อ.ที่ปรึกษา ช่วยเกลาน่ะครับ) ช่วงนั้นผม
ทำโปรเจกใกล้เสดเเล้วครับ เหลือทำรูปเล่มเเละเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย(หราาาาาาาาา)
ผมส่ง resume ไปประมาณ 60 กว่าบริษัทครับ ส่วนใหญ่จะสมัครงาน เกี่ยวกับวิศวกร นักวิทย์ห้องเเล็บ เเละก็ Sale eng ครับ
ผ่านไปไม่นาน การรอคอยของผมก็เป็นจริง กลางเดือนเมษายน มีคนโทรมานัดสัมภาษณ์งาน คือ ตอนนั้น ตื่นเเต้นมากครับ
ซึ่งตอนนั้นผมยังอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ด้วยความตื่นเต้นเลยตอบตกลงไป พอตั้งสติได้สักพักจึงไปค้นดูว่า เราสมัครบริษัทนี้ไปด้วยเหรอ
ปรากฎว่าไม่มี เอ้า?? เเล้วนี่โทรมาหาผมได้ไง เลยไปค้นในเนต ถามอาจารย์กูไปว่า บริษัท อยุธยาอาริอัลส์(เขียนถูกมั้งครับ)
เท่านั้นละรู้เรื่อง เลยไม่ได้ไปตามที่เขานัด เขาก็โทรมาตาม ปรมาณ 4-5 ครั้ง ผมก็บ่ายเบี่ยง ใช้ทุกข้ออ้าง ทีเเรกคิดจะตอบไปว่า
พอดีติดร่วมงานกับพี่ นิชคุณ เเต่กลัวว่าจะสมจริงเกินไป เลยงัดไม้ตายตอบไปว่า ...พี่ครับผม
ป่วยร้ายเเรง รักษาไม่หายไม่สามารถทำงานได้ หลังจากนั้นก็ไม่มีการติดต่อมาอีก
ฟ้าก็ประทานพรมาให้ มีบริษัท โทรเข้ามานัดสัมภาษณ์งาน ตำเเหน่ง Sale eng โรงงานตั้งอยู่เเถวอ่อนนุช
วันเเรกก็ได้เรื่องเลยครับ หลงครับ!!! ก็ทั้งชีวิตเข้ากรุงเทพไม่เกิน 5 ครั้ง กว่าจะไปถึงได้เกือบเเย่ครับ
ไปถึงเขาก็ให้กรอกรายละเอียด เเล้วก็เรียกสัมภาษณ์ ประมาณ 1 ชม. บทสนทนาก็ทั่วไปครับ ถามเราว่า
เราจบอะไรมา ทำอะไรได้บ้าง ผมก็บรรยายไป นึกภาพน่ะครับ เหมือนพวกนักการเมืองกำลังหาเสียงประมาณนั้นน่ะครับ
ผมเรียกเงินเดือน 18000 ทุกคนเงียบไปสักพัก หันไปมองหน้ากันเเละกันเเล้วยิ้ม หลังจากนั้นก็หันมาทางผมพร้อมกัน ยิ้ม เเล้วพูดว่า
เเล้วเราจะติดต่อกับไป ,,,,,,,หึ ฟังทีเเรกเกลียดคำนี้มากเลย หลังจากสัมภาษณ์เสร็จ ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก็เดินทางกลับ ระหว่างที่นั่งรถ
เดินทางกลับมหาวิทยาลัย นั่งมองชมวิว ดมกลิ่นเท้าคนบนรถตู้เพลินๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
บริษัทที่ผมเพิ่งเดินจากมาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่เเล้ว โทรกลับมา เเจ้งว่า "ยินดีด้วยน่ะค่ะ เรารับคุณเข้าทำงานค่ะ เงินเดือน 15,xxx ค่า โทรศัพท์ 5xx
ค่าคอมมิชชั่นตาม xxxxx ค่ะ เริ่มงานภายในอาทิตย์หน้าน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ" คือ อึ้งครับ เเบบ อารมณ์เหมือนวันเกิดเเล้วพ่อซื้อหุ่นยนต์ชุดใหญ่ให้
พอเริ่มตั้งสติได้ ก็เริ่มคิดโน่นนี่นั้น เล่มโปรเจค หาหอ ชุดทำงาน บลาๆๆๆ เลยตัดสินใจโทรไปปรึกษาพ่อ คำเเรกที่พ่อพูดคือ "ดีใจมาก เเล้วหัวเราะ
หัวเราะ จัดชุดใหญ่ 5555555 พ่อบอกทำไปอย่าเรื่องมาก "ก็เลยตัดสินใจทำ เเล้วไงดี มีเวลาอีกเเค่ 6 วันต้องพร้อม กลับถึงมหาลัยก็เลย
กลับไปปรึกษาอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านก็ช่วยเต็มที่จนทำเล่มเสร็จจบบริบูรณ์ เรื่องที่หนักสุดคือ จะไปอยู่ไหนดี อ่อนนุช ก็เคยไปเหยีบครั้งเดียวนั่นละ
เลยไล่โทรหาเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ สรุป ไปอาศัยเพื่อนอยู่ หอพักเเถวมหาวิทยาลัย เทคโนโลยีพระจอมเกล้า เเถวจรัญสนิทวงศ์
คือถ้าคนที่รู้จักเส้นทางจะเข้าใจครับว่า มันไกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล กันมากกกกกกก เเต่ทำไงได้อะครับ
มันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เเล้ว ณ ตอนนั้น ผมย้ายของไปอยู่กับเพื่อน ก่อนวันทำงาน 1 วัน เหนื่อยมาก นั่งรถเข้ากรุงเทพ คืนนั้นหลับเป็นตาย
เช้าวันทำงานจริง
5.00 เดินออกจากหอพัก ข้ามสะพานลอยเพื่อไปรอรถ สาย 18
5.30 ขึ้นรถเมลล์สาย 18
6.40 ถึงอนุสาวรีชัยสมรภูมิ
6.50 ขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส
7.30 ถึงบีทีเอสสถานีอ่อนนุช
7.40 ต่อรถสองเเถวสาย 1
8.10 ถึงซอยอ่อนนุช x/xx
8.15 เดินมาจนถึงบริษัท ตอกบัตร
หึ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นี่เเค่เดินทางครับ ยังไม่ได้ลงมือทำงานเลย เผาพลาญไปกี่เเคลเเล้วครับ!!
ขากลับก็เวียนทางเดิมครับ บางทีก็สลับไปเเอร์พอดลิ้งหัวหมากบ้าง ทำเเบบนี้อยู่ เดือนนึงเต็มๆครับ
ไม่อยากจะโม้เลย>>> นน.ลดไป 13 กิโล ย้ำครับ 1 เดือน หุหุ (เป็นคนเจ้าเนื้อน่ะครับ เริ่มงาน นน.130 กว่าๆ ปัจจุบัน นน.110 ครับ)
ถัดจากนั้นก็หาหอเเถวออฟฟิซครับไปกลับ 10 นาที จากเดิม 2 ชม.หึหึ ที่สำคัญ ขากลับสาย 18 หายากยิ่งกว่า กระโปงเลยเข่าของน้องใบเตย
ทุกวันนี้ก็ยังทำงานที่เดิมครับ ต้นเดือนหน้าก็จะครบ 1 ปีเเล้วครับ เงินเดือนตอนนี้ 18,xxx ครับ
****คือเรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เเค่อยากจะโชว์ 5555 พิมพ์ผิดจุดไหนก็ขอโทษน่ะครับไม่ได้อ่านทวน
หวังว่ากระทู้นี้จะมีคนอ่าน เกิน 3 บรรทัดน่ะครับ จริงๆ อยากลงรายละเอียดของการทำงานด้วย เเต่คงเบื่อ
เลยพอเเค่นี้ละกันครับ บัยส์ ^___^