ไม่ชอบพ่อของตัวเองเลย ขี้เมา รุนแรง และเห็นแก่ตัวที่สุด

ก่อนอื่นต้องขอแนะนำเกี่ยวกับครอบครัวเราก่อนนะคะ พ่อกับแม่เรามีลูกคนเดียวคือเราค่ะ แต่แม่มีลูกติดมาด้วยคนนึง คือพี่ชายเราเอง...


                 พ่อของเราเป็นคนชอบกินเหล้า แล้วเวลาเมาจะไม่เหมือนชาวบ้าน เมาแล้วชอบโวยวาย ตบตี แม่ เราและพี่ชายบ่อยมาก แต่กับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวพ่อเราจะดีกับเขามากเลยค่ะ ซื้อเหล้าให้กิน ซื้อกับแกล้มมาแจกเขา พอตังหมดก็มาไถที่แม่เราทุกครั้งค่ะ ย้ำว่าทุกครั้ง!! ขโมยตังเรา ตังแม่เราบ้าง เราเจอแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ค่ะ พี่ชายเราโดนหนักสุดตั้งแต่เล็กๆ ทั้งๆที่พี่เราทำงาน หุงหาอาหาร กวาดบ้านถูบ้าน เป็นเด็กดีทุกอย่าง ไม่เคยประพฤติตัวไม่ดีให้เสื่อมเสียแม้แต่ครั้งเดียวค่ะ โดนใช้ไปซื้อเหล้าทุกวัน(เหล้าขาว) ตอนนั้นเราไม่มีอะไรเลย ที่ก็อาศัยปู่อยู่ ซึ่งปู่ก็อยู่กับเมียน้อยเขาที่จดทะเบียนซ้อน ปู่ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่ค่ะ ให้อยู่ในกระต๊อบแล้วแม่กับพ่อก็ช่วยปู่ทำสวนผลไม้ มีที่ให้ปลูกผักเอาไปขายบ้าง เราจำได้ ตอนเด็กๆ แม่กับพี่ชาย(ที่เพิ่งโดนเตะ โดนตีมาหมาดๆ) ช่วยกันมัดใบบัวบกทั้งน้ำตา เพื่อเอาไปขายในตอนเช้า ตอนนั้นเราเด็กมากค่ะ อยู่อนุบาล1 เห็นจะได้ ส่วนพี่ชายอยู่ป.6 ต้องเดินไป รร.เป็นระยะทาง 3 กม.ทุกวัน ก่อนพี่ชายจะไป รร.เขาจะหุงหาข้าวปลา ให้พ่อกับเเม่กินก่อนไป รร. ทุกวัน จนวันนึงพ่อกับแม่ย้ายมาอยู่ที่บ้านป้าต่างจังหวัดกระทันหัน ในวันที่พี่ชายยังไม่กลับมาจาก รร. แม่กับพ่อทิ้งพี่ชายไว้ที่นั่นค่ะ จากนั้นเราก็ไม่ได้ข่าวพี่เราอีกเลย...

                                   ............................................................................................................

                  แม้ว่าจะย้ายที่ใหม่ พ่อเราก็ยังนิสัยเหมือนเดิมเลยค่ะ กินเหล้า เมาเเล้วพูดมาก ทุกคนต้องนั่งฟังเขา ห้ามนอน ถ้านอน เขาจะพังประตู เพื่อดึงเรา ตีเรา ให้มาฟังเขาด้วย ทั้งๆที่พรุ่งนี้ เราต้องไปรร. ก็ต้องมานั่งฟัง บางวัน แม่ก็นั่งฟังคนเดียว ให้เราไปนอน แล้วพูดแต่เรื่องหยาบคาย ไม่เป็นเรื่องซักอย่าง พูดวกไปวนมา ทุเรศที่สุดค่ะ พ่อเคยเอามีดฟันประตูห้อง และเคยต่อยกับเรามาเเล้วค่ะ (ยอมรับว่าทนไม่ไหวเพราะพ่อทำร้ายแม่บ่อยมาก) ถามว่าทำไมแม่ยังยอมทน เพราะตอนนั้นเรายังเล็กค่ะ แม่ไม่มีที่ไป คนรู้จักก็ไม่มี แม่อ่านหนังสือไม่ออก เขียนไม่ได้ ขับรถไม่เป็น อีกอย่าง คงผูกพันกันมาก เพราะอยู่ด้วยกันมานาน ทั้งๆที่โดนพ่อเอาเปรียบทุกอย่าง แม่เราตอนนั้นยึดอาชีพขายส้มตำค่ะและขายดีมาก ตอนเช้าแม่จะรีบเตรียมของแต่กว่าจะเสร็จก็เที่ยง(ทำคนเดียว เราไป รร. พ่อเมา -*-) ทำเสร็จก็ยกของวางบนรถซาเล้ง เพื่อให้พ่อขับไปที่ร้าน วันไหนพ่อเมามากๆ ก็ไม่ขายเอาดื้อๆ ของทำเสร็จเเล้วบอกให้แม่ยกของลง เป็นอย่างนี้แทบจะวันเว้นวัน แม่เราแอบตังไว้ กะไว้ใช้ยามลำบาก ถ้าพ่อเจอเเม่ก็โดนตีอีก เราก็ได้แต่ช่วยเเม่ กันแม่ได้แค่นั้น แล้ววันนึงพี่ก็กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่พ่อก็ยังตีเขาเหมือนเดิม เขาเลยบันดาลโทสะกระทืบพ่อเรา เรากับแม่ก็เข้าไปห้ามค่ะ หลังจากนั้นพี่เรากับครอบครัวเราก็แยกไปอยู่กันคนละบ้าน แต่จว.เดียวกัน พี่เรามีแฟนและกำลังท้องแก่ค่ะ แฟนพี่เราเค้าแพ้ท้องเลยซื้อมะม่วงมากินเเล้ววางมีดไว้หน้าบ้าน แม่กับพ่อเราทะเลาะกัน(อีกแล้ว) แม่เลยหนีมาแอบพ่อที่บ้านพี่ชาย พ่อตามมา จะต่อยพี่ พี่คว้ามีดได้ หลับตาเเล้วเเกว่งมีดไปข้างหน้า หวังจะแค่ป้องกันตัว แต่ดันไปโดนหน้าพ่อเราซะเลือดอาบ เย็บไปหลายเข็ม พ่อเดือดมาก ทางญาติก็จะเอาเรื่องพี่ชายเรา (ทั้งๆที่ไม่ได้ดูเลยว่าใครผิด พ่อเราเองเป็นฝ่ายบุกรุกแท้ๆ) เรื่องก็จบกันไปเพราะพ่อเราเป็นฝ่ายผิดเอง ก็ไม่ได้ไปแจ้งความ

                                   ............................................................................................................


                ....แต่กระนั้น ก็มีเรื่องดีเกิดขึ้นเหมือนกันนะคะ พ่อเราอยู่ๆก็เลิกเหล้าซะงั้น เลิกนานหลายปีเลยค่ะ 5-6 ปีเห็นจะได้ อะไรๆ ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ ทำร้านใหม่(ใหญ่โต) พ่อเป็นนายหน้าขายบ้านขายที่ดินด้วย ได้เงินทีเป็นแสนๆ พี่ชายเราก้กลับมาอยู่ด้วยกัน พี่ชายเป็นกุ๊ก ขายอาหารตามสั่ง แม่เราก็ขายส้มตำ ลาบน้ำตกก็เป็นหน้าที่พ่อ มีบ้านมีที่ดินเค้ามาติดต่อขาย-ซื้อพ่อเราก็ไป ส่วนเราเป็นแคชเชียร์ที่ร้านเเหละค่ะ ยอมรับว่า ตอนนั้นรู้สึกดีมากที่สุดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ในใจก็คิดว่ารอดแล้ว .....
แต่สุดท้ายแกก็กลับมากินอีกจนได้ค่ะ (ตอนนี้เป็นเรื่องของปัจจุบัน)เพราะเพื่อนที่เป็นนายหน้าด้วยกันชวนไปคาราโอเกะคุยงานกันบ่อยๆ (เพื่อนก็สันดานแย่มากแต่ละคน -*-) ตอนแรกพ่อก็ไม่กิน แต่คงอดไม่ได้เพราะเห็นเป็นเรื่องธรรมดา และแกก็หาตังได้เยอะมากค่ะเพราะเป็นนายหน้าค้าบ้านฝีมือดี นิสัยแกก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มือเติบ ใจใหญ่ เลี้ยงเค้าไปทั่ว ขายบ้านได้ตังมาก็ไปคาราโอเกะ เงินแสนนึงใช้3วันหมดค่ะ เคยเห็นพ่อให้ทิปเด็กเป็นแบงค์ 500 น้อยใจมาก เพราะเราไม่เคยได้แบบนั้นค่ะ กลับมาตังหมดก็มาไถแม่ แม่ไม่ให้ก็ทะเลาะกันอีก และคราวนี้หนักจนกระทั่งจะเผาห้องเรา เพราะเรากับแม่เพราะไม่ออกไปคุยด้วย เราก็เรียกตำรวจมาจับเลยค่ะ ทนไม่ไหว และกลัวมาก ไปถึงดรงพัก ตร.ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่ถามๆและทำหน้าเห็นใจ สุดท้ายก็ปล่อยกลับบ้าน ร้านอาหารก็เจ๊ง เพราะเเกเที่ยวเมาเเล้วกลับมาระรานพี่ชายกับเรา บางทีเจอคนรู้จักมากินก็ให้เขากินฟรีไปซะหมด เราอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วค่ะ แอบร้องไห้กับพี่ชายทุกคืน ของก็ขายไม่ได้เพราะคนน้อยมากเศรษฐกิจไม่ดียังจะต้องมาเจอเเบบนี้อีก เรากับพี่เลยตัดสินใจเลิกค่ะ ลูกเต้ากระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง พี่ชายไปเป็นเด็กเสิร์ฟ ส่วนเราเป็นแคชเชียร์ที่ร้านเกมส์ รายได้น้อยมาก ต้องทำงานกะดึก เราก็หนีปัญหาไปอาศัยนอนที่ร้านซะเลย บางทีเเม่กับพ่อเราทะเลาะกัน เราก็พาเเม่มานอนที่ร้านด้วย (ยอมรับว่าอายคนรอบข้างเหมือนกันค่ะที่ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้) เราเคยชวนเเม่หนีออกมา แม่ก็เออ ออ ด้วยเเค่ตอนพ่อเมา พอตอนพ่อสร่างเมาแม่ก็ดีด้วยปรนนิบัติเหมือนเดิม (บางทีเราก็น้อยใจคิดในใจแม่ยังไม่เข็ดอีกเหรอ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ แม่คงผูกพันกับพ่อมาก และตอนพ่อไม่เมา พ่อเป็นคนละคนกับตอนเมาเลยค่ะ ติดที่ว่า เเกเมาทุกวัน และนานๆทีจะไม่เมา)

                                   ............................................................................................................


                  .....ทุกวันนี้ เราไม่ค่อยกลับบ้านค่ะ นานๆจะกลับที กลับไปก็เพราะเจ้าเหมียวที่บ้าน และพาแม่ไปธุระบ้าง จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็ได้ค่ะ แต่เราเจอสภาพนี้มาตั้งแต่เกิด เราเลยคิดว่า เราอยากจะออกมาจากตรงนั้นซะทีเพราะถ้ายังจมอยู่ เราก็ก้าวไปไหนไม่ได้เลย ตอนนี้ ตังค่าบ้านที่เช่าเค้าอยู่ก็แทบไม่มี ได้เเต่นอนดูร้านที่เจ๊งทุกวันๆ ลูกๆก็ไม่คิดกลับไปทำแล้ว บ้านพ่อเราก็ขายไม่ค่อยได้ เพราะเพื่อนๆในวงการต่องก็เริ่มรู้นิสัยพ่อเรา และเริ่มเอือมกันหมด แต่ก่อนขายบ้านทีได้เป็นแสนๆ ไม่รู้จักเก็บให้แม่เราเก็บก็มาไถไปกินเหล้าจนหมด ตอนนี้จะขายบ้านทีลำบาก ต้องเอาเงินมัดจำเขามากิน ทีละ 3พัน 5พัน น่าหดหู่ เราเลยไม่อยากเข้าบ้านเท่าไหร่ แต่ถามว่าเราทิ้งมั๊ย เราไม่ได้ทิ้งค่ะ เราอยากทำชีวิตตัวเองให้ดี เลิกคิดเรื่องครอบครัว พอเราได้ดี เราจะพาแม่เราออกจากขุมนรกนี้ซักทีค่ะ เราอาจจะเปลี่ยนพ่อกับแม่เราไม่ได้ เราก็จะขอทำตัวเองให้ดีค่ะ ถ้าเรามั่นคง แม่เราก็มั่นใจว่าจะพึ่งพาเราได้ เราตั้งใจจะเรียนให้จบ ป.ตรี และหางานที่มั่นคงทำ และเลิกคิดเรื่องพ่อ เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ถ้าเขาไม่เปลี่ยนความคิด เราก็ไม่รู้จักกันค่ะ เราไม่เคยคุยกับพ่อเราเลยค่ะ ตั้งแต่พ่อกลับมากินเหล้า เห็นหน้ากันก็เดินผ่าน เพราะก่อนหน้านี้ เราทำมาทุกอย่างแล้วค่ะ อยู่ที่ตัวของเขาแล้ว เขาจะทุกข์ ก็เพราะตัว เพราะใจ เพราะการกระทำของเขาเอง เราจะพาแม่เราออกมาให้ได้เลย

               เรารู้สึกดีใจ ที่ได้เห็นครอบครัวอื่นอบอุ่นและมีความสุข เพราะมันทำให้เรารู้ว่า จริงๆแล้ว คำว่าครอบครัวมันเป็นอะไรที่มีค่า มันทำให้เราสู้เพื่อแม่ ไม่อย่างนั้น เราคงไม่สนใจทั้งพ่อและแม่เราไปแล้ว ใครที่มีครอบครัวที่ดี เก็บไว้ให้ดีนะคะ เป็นเด็กดีอย่าทำให้พ่อกับแม่เราเดือดร้อน และอย่าได้ท้อต่ออุปสรรคที่เข้ามา อย่างน้อย คุณก็มีครอบครัวที่ดี และมั่นคงเป็นแบคอัพให้คุณอยู่ เราเองก็ยังรอวันที่จะมีแบบนั้นอยู่ค่ะ แม้จะผ่านมา 22 ปีแล้วก็ตาม...

***ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ และเราเชื่อว่าไม่ใช่ครอบครัวเราครอบครัวเดียวที่เป็นอย่างนี้ ยังมีอีกเยอะเเละอาจจะหนักกว่าเราอีก ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ