สวัสดีจ้า มนุษย์ ผมชื่อปิติจ๊ะ เจ้านายเรียกผมแบบนั้น
เดิมที่ผมเกิดที่..อะไรน๊า แมวบุญครอง.. อะไรสักอย่างนี่แหละ เมี๊ยว ปิติจำไม่ค่อยได้ เพราะมันนานมากๆ
ตอนผมเริ่มจำความได้ ผมอยู่ในกล่องใบเล็กๆ แคบๆ มองไปก็เห็นคนเดินผ่านไปผ่านมากันเยอะแยะเลย แต่ผมเห็นแต่ขานะ หิวมาก ง่วงด้วย แม่ไปไหนน๊อ ผมคิดอยู่แบบนั้นได้สักพัก จู่ๆมีผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้ากล่องที่ผมกำลังเคลิ้มตาจะปิด
“ดูสิคุณ ถถถถถถถ แมวถูกทิ้ง ยั้วเยี้ยเลย ดูตัวนั้นสิ ขี้ตาเขรอะเชียว แมวตัวไหนช่างใจไม้ไส้ระกำทิ้งลูกได้ลงคอหนอ” ผู้ชายพูด แต่ไม่รู้ทำไมผมได้ยินคำว่า ถถถถถถ แล้วมันรู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก เหมือนผมเป็นแมวกำพร้าเลย ผมมีแม่นะ แม่แค่ไปเจรจากับนกแถวนี้เดี๋ยวก็มา หึ
“ใช่หรอ แต่หน้ากล่องมันเขียนว่า เอาไปเลี้ยงที ที่บ้านมีอีกหลายตัว นะคะ คนที่เอามันมาคงเป็นคนอย่างพวกเรามากกว่า”
ผมก็ฟังไม่ค่อยออกหรอก แต่ผมคิดเอาเองว่าเค้าคงจะพูดแบบนั้น คิดได้ไม่นานเท่าไหร่ผมก็ถูกอุ้มขึ้นมา แล้วก็ได้ยินว่าน่ารักๆอะไรนี่แหละ
ผมถูกพาไปขึ้นรถ เดินทางอีกประมาณชั่วโมงนิดๆก็ถึงบ้านหลังใหม่ (ตอนนั้นผมลืมแม่ไปเสียสนิท)
แล้วผมก็กลายเป็นแมวของบ้านนี้โดยปริยาย แต่คืนนั้นผมร้องดังมาก คิดถึงแม่อ่า แมววววว แมวววว แมววววว ได้ยินเจ้านายบอกว่าให้หาอะไรไปอุดปากมันที แล้วเค้าก็เอาน้ำสีขาวๆมาให้ มันอร่อยดี หอมๆ มันๆเชียวล่ะ รสชาดเหมือนแม่ทำเอง ผมก็เลยอิ่มแล้วก็หลับฝันดีไปเลย
เมื่อเวลาผ่านไป ผมโตขึ้น กลายเป็นแมววัยรุ่น ผมก็ยังชอบเล่นซุกซนตามประสาแมวมีอันจะกิน บางทีเจ้านายก็ชอบเอาเชือกมาล่อ พอผมเห็นแบบนั้น ผมอดจะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เลยต้องย่อตัวต่ำเล็กน้อย ขยับก้นซ้ายทีขวาที (มันเป็นเทคนิคของผมเอง มันจะทำให้จู่โจมได้ไวขึ้น) ว่าแล้วก็กระโจนเข้าไป งับๆๆๆ ถีบๆๆๆ เจ้านายผมก็ขำ คงคิดว่าหลอกผมได้ บางทีก็ชอบเอาอะไรไม่รู้เป็นลำแสงสีแดงๆมาส่องบนพื้น ผมก็พยายามเข้าไปตะครุบ ตะปบ เอาปากงาบ แต่ไม่ได้เลย ผมจึงมารู้ทีหลังว่าผมก็ถูกหลอกจริงๆ
ทำไมมนุษย์ถึงชอบหลอกกันจังเลยน๊อ เมี๊ยว
ตอนที่ผมเห็นตัวเองในกระจกครั้งแรก ผมรู้ว่าผมตัวสีขาวเกือบทั้งตัว ตากลมโตสีออกเหลือง แต่ด้านซ้ายมีแต้มดำๆอยู่สองแต้ม มันก็ดูน่ารักดีนะ เดิมทีได้ยินว่าเกือบจะตั้งชื่อผมว่าอะไร แพนต้า แพนต้านี่แหละมั๊ง แต่สุดท้ายมาชื่อปิติได้ยังไงผมก็ไม่แน่ใจ
วันทั้งวันของผมส่วนใหญ่หมดไปกับการสังเกตการณ์ มองจากหน้าบ้านไป จะเห็นคนคอยเดินผ่านไปผ่านมาทุกๆวัน สีของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ผมแปลกใจจังว่ามนุษย์มีหลายสี บางคนเปลี่ยนสีทุกวัน ในขณะที่ผมทำไม่ได้ แมวอย่างผมก็แปลกใจ แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ผมมีสีขาวแต้มดำแบบนี้ก็พอ พอดีผมเป็นแมวปัจเจกชน
มนุษย์จะเปลี่ยนสีบ่อยแค่ไหน รวมๆแล้วมันก็ไม่เกินสิบสีหรอก ผมสังเกตมาแบบนั้นจ๊ะ เมี๊ยว
ผมชอบนอนกลางวัน ตื่นมาบ่ายๆ หาอะไรกินนิดหน่อย ช่วงเย็นๆก็นอนต่อ ก็มันสบายนี่แหม อากาศอุ่นๆแบบนี้ แมวอย่างผมนอนได้สบายมาก บางทีเจ้านายก็พยายามเรียกชื่อผม แต่ผมไปแอบบนหลังคาบ้าน (ผมกระโดดได้สูงมาก ผมเคยเห็นมนุษย์พยายามกระโดดแล้ว… หึหึ มีความตั้งใจ แต่ก็ยังอ่อนหัดนัก) แล้วก็ได้ยินเค้าคุยกัน “ดูซิ้ คงแอบหนีไปเที่ยวแน่ๆ กลับมาน๊ะจะตีให้ก้นลายเลยคอยดูสิ” ผมไม่เข้าใจว่าก้นลายคืออะไร รู้แต่ว่าเดี๋ยวอาจจะถูกตีได้ ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถูกตี แค่ไม่เจอกันแป้บเดียว หรือคนที่ออกไปนอกบ้านต้องถูกตีทุกคน ก็ไม่น่าจะใช่ ไม่งั้นผมเองก็ต้องมีสิทธิ์ตีเจ้านายผมด้วยสิ กลางคืนเห็นชอบทำลับๆล่อๆ (เจ้านายเพศผู้) แอบออกไปทางหลังบ้านตอนนายหญิงหลับ (กรนดังด้วย ผมเคยตกใจตื่นมาแล้ว นึกว่าแผ่นดินทรุด) แต่ผมคิดว่ามันอาจจะไม่เหมือนกันเพราะเค้าเป็นเจ้านายส่วนเราเป็นแค่แมวบุญธรรม เฮ้อ ถูกตีทุกครั้งที่ออกจากบ้าน ก็คงไม่ไหวนะ เมี๊ยว
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับแมวเจ้าปัญญาอย่างผมหรอก ผมมีวิธีเอาตัวรอด
ก็แค่เจอหน้าก็เรียก เข้าไปคลอเคลีย แล้วใช้หางผมนี่แหละไปถูที่ขาพวกเค้า แค่นี้พวกเค้าก็ขาอ่อน ลงมาหยอกกับผม ลืมเรื่องตีไปเสียสนิทเลยล่ะ แล้วเสร็จเค้าก็จะหาข้าวหาปลาให้ผมกิน กินเสร็จก็เอามือมาเกาคาง แซ่ก แซ่ก โอ๊ย มันช่างมีความสุขจริงหนอ เพราะตรงคางผมเวลาเกามันจะจั๊กจี๊นิดๆ สบายเชียวล่ะ แล้วผมก็ไปท่องราตรี ตามประสาแมวแตกเนื้อนุ่ม (เคยได้ยินแบบนั้น ผมภาวนาว่าเนื้อของผมมันจะไม่นุ่มมาก เพราะฟังดูเป็นภัยต่อตัวเองอย่างอธิบายไม่ถูก)
ตอนนี้ ผมคงต้องขอพักแป้บ เพราะได้เวลาอาหารของผมแล้ว เจ้านายเรียกผมอยู่ แล้วผมก็มีธุระต้องไปจัดการในความฝันต่อ ผมเมื่อยมือมากแล้วด้วย ประเดี๋ยวต้องไปลับมือกับพรม จิกๆๆๆ ผมหวังว่าจะได้มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวของผมต่อธารกำนัลอีกครั้ง ในเร็ววันนี้ ตอนที่เจ้านายเผลอเปิดคอมทิ้งไว้ (เจ้านายผมชอบเล่นเว็บนี้แหละ มันชื่ออะไรน๊ะปิติไม่มั่นใจ พันดริฟท์ อะไรรึป่าว)
โอ๊ะ นายมาล่ะ ไปก่อนเน๊อะ
/////
แมวพิมพ์
[นิยายโลกสวย] ชีวิตของแมวชื่อปิติ
เดิมที่ผมเกิดที่..อะไรน๊า แมวบุญครอง.. อะไรสักอย่างนี่แหละ เมี๊ยว ปิติจำไม่ค่อยได้ เพราะมันนานมากๆ
ตอนผมเริ่มจำความได้ ผมอยู่ในกล่องใบเล็กๆ แคบๆ มองไปก็เห็นคนเดินผ่านไปผ่านมากันเยอะแยะเลย แต่ผมเห็นแต่ขานะ หิวมาก ง่วงด้วย แม่ไปไหนน๊อ ผมคิดอยู่แบบนั้นได้สักพัก จู่ๆมีผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้ากล่องที่ผมกำลังเคลิ้มตาจะปิด
“ดูสิคุณ ถถถถถถถ แมวถูกทิ้ง ยั้วเยี้ยเลย ดูตัวนั้นสิ ขี้ตาเขรอะเชียว แมวตัวไหนช่างใจไม้ไส้ระกำทิ้งลูกได้ลงคอหนอ” ผู้ชายพูด แต่ไม่รู้ทำไมผมได้ยินคำว่า ถถถถถถ แล้วมันรู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก เหมือนผมเป็นแมวกำพร้าเลย ผมมีแม่นะ แม่แค่ไปเจรจากับนกแถวนี้เดี๋ยวก็มา หึ
“ใช่หรอ แต่หน้ากล่องมันเขียนว่า เอาไปเลี้ยงที ที่บ้านมีอีกหลายตัว นะคะ คนที่เอามันมาคงเป็นคนอย่างพวกเรามากกว่า”
ผมก็ฟังไม่ค่อยออกหรอก แต่ผมคิดเอาเองว่าเค้าคงจะพูดแบบนั้น คิดได้ไม่นานเท่าไหร่ผมก็ถูกอุ้มขึ้นมา แล้วก็ได้ยินว่าน่ารักๆอะไรนี่แหละ
ผมถูกพาไปขึ้นรถ เดินทางอีกประมาณชั่วโมงนิดๆก็ถึงบ้านหลังใหม่ (ตอนนั้นผมลืมแม่ไปเสียสนิท)
แล้วผมก็กลายเป็นแมวของบ้านนี้โดยปริยาย แต่คืนนั้นผมร้องดังมาก คิดถึงแม่อ่า แมววววว แมวววว แมววววว ได้ยินเจ้านายบอกว่าให้หาอะไรไปอุดปากมันที แล้วเค้าก็เอาน้ำสีขาวๆมาให้ มันอร่อยดี หอมๆ มันๆเชียวล่ะ รสชาดเหมือนแม่ทำเอง ผมก็เลยอิ่มแล้วก็หลับฝันดีไปเลย
เมื่อเวลาผ่านไป ผมโตขึ้น กลายเป็นแมววัยรุ่น ผมก็ยังชอบเล่นซุกซนตามประสาแมวมีอันจะกิน บางทีเจ้านายก็ชอบเอาเชือกมาล่อ พอผมเห็นแบบนั้น ผมอดจะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เลยต้องย่อตัวต่ำเล็กน้อย ขยับก้นซ้ายทีขวาที (มันเป็นเทคนิคของผมเอง มันจะทำให้จู่โจมได้ไวขึ้น) ว่าแล้วก็กระโจนเข้าไป งับๆๆๆ ถีบๆๆๆ เจ้านายผมก็ขำ คงคิดว่าหลอกผมได้ บางทีก็ชอบเอาอะไรไม่รู้เป็นลำแสงสีแดงๆมาส่องบนพื้น ผมก็พยายามเข้าไปตะครุบ ตะปบ เอาปากงาบ แต่ไม่ได้เลย ผมจึงมารู้ทีหลังว่าผมก็ถูกหลอกจริงๆ
ทำไมมนุษย์ถึงชอบหลอกกันจังเลยน๊อ เมี๊ยว
ตอนที่ผมเห็นตัวเองในกระจกครั้งแรก ผมรู้ว่าผมตัวสีขาวเกือบทั้งตัว ตากลมโตสีออกเหลือง แต่ด้านซ้ายมีแต้มดำๆอยู่สองแต้ม มันก็ดูน่ารักดีนะ เดิมทีได้ยินว่าเกือบจะตั้งชื่อผมว่าอะไร แพนต้า แพนต้านี่แหละมั๊ง แต่สุดท้ายมาชื่อปิติได้ยังไงผมก็ไม่แน่ใจ
วันทั้งวันของผมส่วนใหญ่หมดไปกับการสังเกตการณ์ มองจากหน้าบ้านไป จะเห็นคนคอยเดินผ่านไปผ่านมาทุกๆวัน สีของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ผมแปลกใจจังว่ามนุษย์มีหลายสี บางคนเปลี่ยนสีทุกวัน ในขณะที่ผมทำไม่ได้ แมวอย่างผมก็แปลกใจ แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ผมมีสีขาวแต้มดำแบบนี้ก็พอ พอดีผมเป็นแมวปัจเจกชน
มนุษย์จะเปลี่ยนสีบ่อยแค่ไหน รวมๆแล้วมันก็ไม่เกินสิบสีหรอก ผมสังเกตมาแบบนั้นจ๊ะ เมี๊ยว
ผมชอบนอนกลางวัน ตื่นมาบ่ายๆ หาอะไรกินนิดหน่อย ช่วงเย็นๆก็นอนต่อ ก็มันสบายนี่แหม อากาศอุ่นๆแบบนี้ แมวอย่างผมนอนได้สบายมาก บางทีเจ้านายก็พยายามเรียกชื่อผม แต่ผมไปแอบบนหลังคาบ้าน (ผมกระโดดได้สูงมาก ผมเคยเห็นมนุษย์พยายามกระโดดแล้ว… หึหึ มีความตั้งใจ แต่ก็ยังอ่อนหัดนัก) แล้วก็ได้ยินเค้าคุยกัน “ดูซิ้ คงแอบหนีไปเที่ยวแน่ๆ กลับมาน๊ะจะตีให้ก้นลายเลยคอยดูสิ” ผมไม่เข้าใจว่าก้นลายคืออะไร รู้แต่ว่าเดี๋ยวอาจจะถูกตีได้ ซึ่งผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องถูกตี แค่ไม่เจอกันแป้บเดียว หรือคนที่ออกไปนอกบ้านต้องถูกตีทุกคน ก็ไม่น่าจะใช่ ไม่งั้นผมเองก็ต้องมีสิทธิ์ตีเจ้านายผมด้วยสิ กลางคืนเห็นชอบทำลับๆล่อๆ (เจ้านายเพศผู้) แอบออกไปทางหลังบ้านตอนนายหญิงหลับ (กรนดังด้วย ผมเคยตกใจตื่นมาแล้ว นึกว่าแผ่นดินทรุด) แต่ผมคิดว่ามันอาจจะไม่เหมือนกันเพราะเค้าเป็นเจ้านายส่วนเราเป็นแค่แมวบุญธรรม เฮ้อ ถูกตีทุกครั้งที่ออกจากบ้าน ก็คงไม่ไหวนะ เมี๊ยว
แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับแมวเจ้าปัญญาอย่างผมหรอก ผมมีวิธีเอาตัวรอด
ก็แค่เจอหน้าก็เรียก เข้าไปคลอเคลีย แล้วใช้หางผมนี่แหละไปถูที่ขาพวกเค้า แค่นี้พวกเค้าก็ขาอ่อน ลงมาหยอกกับผม ลืมเรื่องตีไปเสียสนิทเลยล่ะ แล้วเสร็จเค้าก็จะหาข้าวหาปลาให้ผมกิน กินเสร็จก็เอามือมาเกาคาง แซ่ก แซ่ก โอ๊ย มันช่างมีความสุขจริงหนอ เพราะตรงคางผมเวลาเกามันจะจั๊กจี๊นิดๆ สบายเชียวล่ะ แล้วผมก็ไปท่องราตรี ตามประสาแมวแตกเนื้อนุ่ม (เคยได้ยินแบบนั้น ผมภาวนาว่าเนื้อของผมมันจะไม่นุ่มมาก เพราะฟังดูเป็นภัยต่อตัวเองอย่างอธิบายไม่ถูก)
ตอนนี้ ผมคงต้องขอพักแป้บ เพราะได้เวลาอาหารของผมแล้ว เจ้านายเรียกผมอยู่ แล้วผมก็มีธุระต้องไปจัดการในความฝันต่อ ผมเมื่อยมือมากแล้วด้วย ประเดี๋ยวต้องไปลับมือกับพรม จิกๆๆๆ ผมหวังว่าจะได้มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวของผมต่อธารกำนัลอีกครั้ง ในเร็ววันนี้ ตอนที่เจ้านายเผลอเปิดคอมทิ้งไว้ (เจ้านายผมชอบเล่นเว็บนี้แหละ มันชื่ออะไรน๊ะปิติไม่มั่นใจ พันดริฟท์ อะไรรึป่าว)
โอ๊ะ นายมาล่ะ ไปก่อนเน๊อะ
/////
แมวพิมพ์