อยากรู้ว่าเวรกรรมมันมีจริงใช่มั้ย ที่เค้าทำเราทุกข์ทรมาน หรือเรื่องทุกอย่างที่เราต้องเจ็บ เสียใจ เราจึงเกิดมาเพื่อชดใช้

ครั้งแรกจับได้ในวันสำคัญ เป็นวันครบรอบที่เจอกันประมาณเดือน ตุลาคม 2556  เพราะรักก้อยอมให้อภัย ผู้หญิงอีกคนยอมที่จะถอยให้  ตอนแรกรับไม่ได้เลยค่ะ ที่เขาถึงขั้นมีอะไรกันแล้ว แต่เพราะรักเราก้อกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ยังไม่สนิท พอต้นเดือน มกราคม เราเปลี่ยนที่ทำงานต้องย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ ก้อติดต่อคุยกันเรื่อยๆ ทางไลน์บ้าง โทรบ้าง และล่าสุด วันที่ 14 กุมภา 57 เราก้อกลับไปเซอร์ไพซ์ เค้า ทุกอย่างก้อดำเนินต่อไปไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอวันที่ 26 กุมภา 57 มีผู้หญิงคนนึงแอดมาเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊ค มาไลค์รูปและ สเตตัส ด้วยความที่เราเห็นว่าเป็นเพื่อนใหม่จึงเข้าไปดูไทม์ไลน์เฟสบุ๊คของผู้หญิงคนนั้น มันทำให้เราถึงกะอึ้ง ที่มีสถานะพูดถึงแฟนเรา ว่าเค้ารักกัน เรากลับไปถามผู้ชาย : ว่าคนนี้เป็นใคร ผู้ชายตอบว่า เป็นเพื่อนที่รู้จักกัน ไม่ได้คิดอะไร เราก้อพยายามไม่คิด แต่ก้อแอบน้อยใจ จึงทิ้งระยะห่างไม่ได้ติดต่อเค้าประมาณ 1 อาทิตย์ แต่ด้วยความคิดถึงจึงโทรไปหา เราถามว่าทำไมไม่ติดต่อมาหาบ้างเลย ไม่คิดถึงกันหรอ เราขอร้องให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ผู้หญิงเริ่มที่จะแสดงความเป็นเจ้าของโดยการขโมยเบอร์ มือถือ มาแอดไลน์ แต่เราไม่รับ เราก้อยังคุยไปเรื่อยๆ ถามเค้าว่าเราเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เราให้อภัยได้ทุกอย่างนะ  ขอร้องนะอย่าไป  ช่วยคุยกับเราหน่อย เรารอได้ รอได้เสมอ ยอมทุกอย่าง เราไม่โกรธเลยนะ เพราะทุกคนสามารถผิดพลาดกันได้ เค้าก้อบอกว่าให้เรารอ เพราะเค้าต้องใช้เวลาในการที่จะเลิกเพราะผู้หญิงมาช่วยเค้าขายของจะให้ไล่ไปได้ยังไง  เราก็ถามเค้าไปว่าอยู่ด้วยกันที่ร้านใช่มั้ย ได้คำตอบจากผู้ชายว่าอยู่ด้วย ผู้ขาย: ไหนบอกว่ารอได้ไง  เราเลยตอบไปว่ารอได้  ยังไงก้อรอ แต่มันเจ็บที่สุด คือ ทุกอย่างที่อยู่ในร้านของเค้า ไม่ว่าจะที่นอน  เสื้อผ้า ของใช้  เป็นของเราทั้งหมดเลย แต่ยังคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนเดิมว่าเค้าอาจเปลี่ยนใจ สำนึกผิดก้อได้ วันนั้นเป็นวันอาทิตย์พอดี จึงส่งไลน์หา เล่าเรื่องที่เคยผ่านมาความน่ารัก  พยายามจะให้เค้านึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่จะเป็นนาฬิกาที่เราเก็บเงินซื้อให้ หรือแม้แต่กระดาษโน้ต เล็กๆที่เคยเขียนให้ หรือรูปถ่าย ของเค้าที่เราเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ตลอดเวลา วันทั้งวันนั้น ร้องไห้ไม่หยุดเลยทีเดียว เสียใจว่าแค่ระยะเวลา ไม่ถึงสามเดือนที่เราต้องมาทำงานในกรุงเทพ ทำไมถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้   แต่นึกถึงตัวเราเองสามารถที่จะรอเค้าได้เมื่อตอน2 ปีก่อน ที่เค้าไปทำงานเรือ  รอ ๆๆๆๆ ทุกวัน นึกถึงทุกวัน ในวันนั้นไม่สามารถที่จะนอนที่บ้านได้ จึงออกไปหาพี่ผู้หญิงคนที่รู้จัก  เพื่อหาคนคอยปลอบ และเหตุการณ์ก้อผ่านไป เค้าไม่มีแม้จะติดต่อมาหาเรา  มาแก้ตัว ไม่มีคำตอบอะไรสักอย่างมีแต่ความเงียบและหายไป  เราเริ่มต้องทำใจแล้ว ในอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา จึงตัดสินใจบล็อกไลน์ของผู้หญิงออก แต่ผู้หญิงคงตามเราอยู่แล้ว ตอนแรก ผญ บล็อกเฟสบุ๊ค แต่สุดก้อยกเลิกบล็อก และเข้าเม้นในเฟสของ ผช  ว่าคิดถึง และ ผช ก้อโพสเพลง รักเธอคนเดียวเท่านั้น กับเพลง จะอยู่ตรงนี้จนวันสุดท้าย เราจึงเข้าไปดูในเฟสของฝ้ายหญิง เห็นรูปคู่ที่ถ่ายด้วยกัน และพูดถึง ผช ว่าเป็นแฟนที่น่ารัก โอ้ยเย้อะ จนรับไม่ได้  เราเสียใจตรงที่เคยถ่ายรูปคู่กับเค้าตอนไปรับปริญญาเท่านั้น เพราะจะถ่ายทีไร ก้อบอกเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป จะถ่ายก้อเอามือบังตลอด เสียใจที่เราไม่เคยได้ได้รับความสุขแบบนั้นเลย  แม้แต่กินข้าวเอง มีแต่เราเท่านั้นที่เป็นคนขวานขวาย อยากให้เค้าได้กิน อาหารอร่อยๆ  เช่นวันที่14 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมาจะชวนไปกินชาบูชิ  แต่เค้าเองบอกว่าไม่มีเงิน โอเคเรามีนิดหน่อย ก้อไม่กินก้อได้ชาบู กินหมูกระทะก้อได้  แต่ทีเขาไปกินกันมีแต่ร้านอาหารที่มีราคา  ทีเราก้อแค่พากินอาหารข้างถนน ความสำคัญไม่มันช่างแตกต่างกันมาก  เราจึงตัดสินใจบล๊อคทั้งไลน์ ทั้งเฟส ของทั้งหญิงและชาย  และวันรุ่งขึ้นตัดสินใจบอกแม่ทุกอย่าง ว่าเลิกกันแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องมาเรารอเค้า รอให้เค้ากลับตัว เพื่อที่จะได้รักกันเหมือนเดิม โดยที่ไม่เคยปริปากบอกแม่เลย เราเองไม่เคยจะพูดให้เค้าดูไม่ดีในสายตาพ่อกับแม่เราเลยสักครั้ง ได้แต่เก็บเอาไว้  แต่รู้สึกโล่งใจที่ได้บอกแม่ แม่เองก้อคอยปลอบเราน้ำตาไหลแทนเรา หนูเสียใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วง ในวันสงกรานต์ที่ผ่านมา เราบอกแม่ว่าเราจะไม่กลับไปบ้าน เพราะยังไม่สามารถทำใจได้ จึงได้กลับไปพักกับยาย ที่ปากช่อง  ไปหายายแล้วสบายใจขึ้นมาอีกนิด ได้ฟังคำสอนของพ่อกะแม่ ว่า “คนสองคน รักกันต้องให้ความรักเป็นตัวนำพา ถ้าเค้ารักเราจริงเรื่องระยะทาง หรือระยะเวลา หรืออะไรก้อช่างจะไม่สามารถเอามาเป็นข้ออ้างได้เลย “  อายุเราแค่ 24-25 ปีเอง ถือว่าฟาดเคราะห์เบญจเพสไปนะลูก อยากจะบอกว่ากลั้นน้ำตาไม่อยู่ค้ะ ร้องออกมาเลย ที่เห็นพ่อแม่ เศร้าน้ำตาซึมกะเรา  แต่เรานึกถึงคำพูดนึงที่เค้าพูดว่า อโหสิกรรมให้เค้าด้วย มันเป็นคำที่บอกว่าเค้าจะไปแล้ว   อยากจะบอกว่าเรารัก รักเค้ามาก  เจ็บมากที่พี่เค้าไม่รักเราแล้ว  ในขณะตอนนี้เรานอนสดุ้ง ตลอดเลย นึกถึงเวลาที่กินอะไรด้วยกัน เคยทำอะไรด้วยกันแล้วมันเจ็บแป๊ป เข้ามาทันที ยังไงก็คงต้องพึ่งเวลาที่จะช่วยเยียวยา ให้หายไปให้มันเป็นแค่ฝัน   อยากจะรู้ ว่าเวรกรรมมันมีจริงมั้ย ที่เค้าทำเราทุกข์ทรมาน จิตใจ  หรือเรื่องทุกอย่างที่เราต้องเจ็บ ต้องเสียใจ เพราะมันเป็นผลกรรมที่เราต้องเกิดมาชดใช้เค้า T-T