บันทึกของนกน้อย

เอิ่ม...มันก็คือเรื่องจริงแหละ แต่ก็แต่งเพิ่มเติมเพราะชีวิตจริงยังไม่จบ หรือจบแล้วอาจจะไม่สวยหรูเหมือนอย่างในเรื่องนี้ ก็อยากลองแต่งดูเป็นกำลังใจให้ตัวเอง โดยใช้นกเป็นสื่อเหมือนเล่านิทาน หรือเรื่องสั้น (จริงๆสั้นมากอาจเรียกได้ว่าเป็นบทความ - -) ภาษาอาจบรรยายไม่เก่งเท่าไหร่ ยังไงก็ขอฝากด้วยค่ะ
ปล. ขออนุญาตเว้นบรรทัดเพื่อความไม่ตาลายในการอ่าน (และการพิมพ์ ฮาาา)



มีลูกนกที่เกิดมาก็มีรังอย่างดี มีอาหารครบ มีทุกอย่างที่อยากได้ มีพ่อนกกับแม่นกที่โอบกอดด้วยปีกอันอบอุ่น เป็นลูกนกที่โชคดีที่สุด...

อืม...บางทีลูกนกที่อยู่แต่ในรังก็อยากทำอะไรนอกรังบ้างแหละนะ แล้วก็มีนกตัวหนึ่งบินมาชวนให้เธอปีนออกรังมาดูโลกภายนอก ลูกนกพยายามออกจากรัง แต่มันถูกทิ้งไว้ นกตัวนั้นบินไปแล้ว ไม่ได้รอลูกนกเลยทั้งๆที่ออกปากชวน

ช่างไม่รับผิดชอบเลย

ลูกนกคิดก่อนจะมองพื้นเบื้องล่างที่สูงน่าดู มันจึงกลับเข้ารังตัวเองไป

พ่อนกแม่นกพร่ำสอนและดุมันว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ลูกนกยังไม่แข็งแรงพอที่จะบิน ลูกนกเชื่อฟังอย่างดีและกลับเข้าไปซุกในปีกของพ่อนกแม่นก

เวลาผ่านไป

ลูกนกได้โตขึ้นเป็นนกน้อย บินได้แต่ยังไม่สูงเท่าใดนัก มันยังบินเป๋ไปมาต้องอาศัยปีกพ่อนกแม่นกช่วยพยุงตัวเองอยู่

นกน้อยอยากบินไกลกว่านี้ สูงกว่านี้แต่ถูกห้ามไว้โดยพ่อนก บอกว่าค่อยๆทำตามลำดับขั้นตอนไม่ต้องรีบ

นกน้อยไม่รู้ว่าพ่อนกป่วยหนัก ไม่มีแรงที่จะโอบกอดหรือพยุงนกน้อยได้อีกแล้ว นกน้อยกลับเข้าใจผิดว่าตอนนี้พ่อนกไม่รักมันแล้ว

นกน้อยดื้อรั้น ไม่เชื่อฟัง บวกกับตอนนั้นนกที่เคยทิ้งมันไปกลับมาอีกครั้ง และสัญญาว่าจะดูแลนกน้อยอีกได้ไหม บอกว่าแม้นกน้อยจะบินไม่แข็งแรงก็จะช่วยให้นกน้อยบินไปถึงฝั่งให้ได้ นกตัวนั้นสัญญา

นกน้อยลืมไปหมดแล้วเรื่องที่ถูกทิ้งไปเหมือนคราวที่แล้ว นกน้อยเชื่อในคำพูดนกตัวนั้นทุกคำ อีกทั้งตอนนี้ในหัวนกน้อยคิดถึงแต่เรื่องบินให้ไกล บินให้สูง บินให้เร็วกว่าเดิมเท่านั้นจึงได้ตอบตกลงบินตามนกตัวนั้นไป

และพ่อนกก็ได้ป่วยหนักเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อ กว่าที่นกน้อยจะรู้ ก็สายไปแล้ว พ่อนกได้ตายแล้ว

นกน้อยจมอยู่กับความเสียใจ จมอยู่กับความสำนึกผิดจนเชื่องซึม แต่เพราะมีนกตัวนั้นคอยดูแลอยู่ข้างๆนกน้อย คอยดูแลเยียวยารักษาทำให้นกน้อยทำใจได้และนกน้อยก็ได้ยึดนกตัวนั้นเป็นความรัก ความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวที่มีตอนนี้

คิดว่านี่คือความรักสินะ นกน้อยพยายามทำทุกอย่างที่จะบินตามนกตัวนั้น แต่เพราะไม่ค่อยแข็งแรงจึงต้องการการพยุงจากนกตัวนั้นบ้าง

ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี นกน้อยบินตามนกตัวนั้น ทั้งไกลและสูง และทำอะไรในสิ่งที่นกน้อยเพิ่งเคยสัมผัสเป็นครั้งแรก นกน้อยคิดว่านี่คือความสุขในชีวิตของมัน นกน้อยยินดีกับอิสระและความรักจากนกตัวนั้น

แม้จะมีอุปสรรคคือพ่อและแม่ของนกตัวนั้นไม่ชอบที่นกน้อยมาอาศัยแรงพยุงจากนกตัวนั้นก็ตาม

แต่นกน้อยที่เพิ่งหัดบินได้ไม่นาน ก็ทำได้เพียงเท่านี้แหละ นกน้อยแค่ต้องการอยู่ข้างๆนกตัวนั้นเพียงเท่านั้นแหละ มันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย

แต่สุดท้าย... นกตัวนั้นปล่อยลูกนกทิ้งดิ่งลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง ด้วยเหตุผลใดๆก็ตามที่นกตัวนั้นบอก อาจเพราะที่บ้านของมัน หรือเพราะมันแบกรับนกน้อยไม่ไหว หรือเพราะมันเจอนกที่ดีกว่า แต่ความจริงตอนนี้คือนกน้อยถูกปล่อยร่วงลงมา ไม่มีการเอ่ยถึงคำสัญญาใดๆทั้งสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกทิ้งลงมาพร้อมกับนกน้อยแล้ว

นกน้อยจำได้แล้ว มันเคยถูกทิ้งไว้ครั้งหนึ่ง และครั้งนี้มันก็ได้ถูกทิ้งอีกครั้งหนึ่ง...ถูกปล่อยทิ้งร่วงจากกลางอากาศ จากท้องฟ้าที่สูงกว่าครั้งไหนๆ

นกน้อยกระแทกกับพื้นเบื้องล่าง แต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่นกน้อยไม่ตาย มันบาดเจ็บสาหัส เจียนตาย อยู่ท่ามกลางความเป็นความตายเป็นระยะเวลาหลายวัน

มันพยายามกระกระสน ตะเกียดตะกายกลับรังของมัน พยายามที่จะกลับไปหาบ้านของมัน

แต่การกลับไปครั้งนี้ ไม่มีปีกของพ่อนกคอยปกป้องดูแลมันได้อีกต่อไปแล้ว เหลือแต่ปีกของแม่นกที่กำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ เนื่องจากความเสียใจ นกน้อยร้องไห้มันขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอโทษที่เพราะตัวเองทำให้พ่อนกต้องตาย ขอโทษที่ทิ้งแม่นกไว้อย่างเดียวดาย ขอโทษทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง

ไม่มีแม่ที่ไหนโกรธลูก แม่นกทำทุกอย่างให้นกน้อยมีความสุข แต่ตอนนี้แม่นกไม่มีกำลังมากพอที่จะพยุงนกน้อยบินอีกต่อไปแล้ว แม่นกทำได้แค่สอนให้นกน้อยบิน ค่อยๆบิน อย่างเข้มแข็ง ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องพึ่งใคร

มันยากมากที่นกน้อยบาดเจ็บจะกล้าโผบินอีกครั้ง มันกลัวการบิน กลัวเหลือเกิน กลัวที่จะต้องตกลงมาเจ็บ

แต่ถ้ามันไม่บินเอง มันก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้... มันจึงต้องพยายาม

ในที่สุดนกน้อยก็เติบโต แม้จะใช้เวลายาวนาน หลายวัน หลายเดือน หลายปี มันก็สามารถบินได้อีกครั้งโดยไม่ต้องพึ่งปีกของใคร มันบินได้สูง บินได้ไกล และบินได้เร็วกว่านกตัวไหนๆ

และวันหนึ่ง นกตัวนั้นก็กลับมา... กลับมาอีกเป็นครั้งที่3

มันบอกว่าอยากจะบินไปกับนกน้อย

ได้ยินแบบนั้นแล้วคิดว่าไง? คิดว่านกน้อยยังจะอยากบินไปกับนกตัวนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ?

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้นกน้อยคงจะแค่พูดว่า “ขอบคุณที่วันนั้นทิ้งเราไป ไม่งั้นเราก็คงไม่เข้มแข็งแบบนี้ ในวันนี้แม้จะไกลแค่ไหนเราก็บินไปได้ด้วยตัวเองแล้วล่ะ”



อ่านกี่ทีๆก็ดูเหมือนตัดจบยังไงก็ไม่รู้แฮะ ยอมรับว่าช่วงแรกๆเป็นประสบการณ์ตรง หลังๆใกล้จบนี่คิดว่าเป็นอนาคต จินตนาการเอาไว้ คิดเข้าข้างตัวเอง ก๊ากกกกกก แต่อนาคตยังไม่แจ่มชัดเลยแต่งเอาเองก็เลยดูเหมือนตัดจบแบบนี้ ต้องอภัยด้วยค่ะ

ขอฝากอะไรๆ เกี่ยวกับความรักหน่อยนะคะ ว่าวัยรุ่นสมัยนี้เชื่อฟังพ่อแม่หน่อยก็ดีค่ะ อย่าเพิ่งรีบออกบิน... เอ่อ หมายถึงออกมาจากครอบครัวเพราะคิดว่าตัวเองแน่พอแล้วหรือเพราะมัวเมาในความรัก และก็อย่าอ่อนแอกับเรื่องผิดหวังความในรักค่ะ ชีวิตอีกยาวไกล เราต้องใช้ชีวิตไปต่อในมันคุ้มค่าที่สุด ถึงแม้จะไม่เหลือใคร แต่คนในครอบครัวรักเราที่สุดค่ะ ^^