โอ้..จันทร์นวลชวนให้ใจลุ่มหลง
เลื่อนลอยส่งแสงฉายอยู่ปลายหาว
จรัสเรื่อล้อมรอบด้วยกรอบดาว
สุกสกาววาวแวมแต้มราตรี

สายลมพลิ้วโพยพัดสะบัดโบก
กลีบดอกโศกโยกฟ้อนอ้อนแสงสี
หยดน้ำค้างหล่นหยอดยอดมาลี
เสียงดนตรีบรรเลงด้วยเพลงไพร

รัตติกาลนี้น้องต้องเหน็บหนาว
น้ำตาพราวอาบปรางเป็นทางไหล
เพราะพี่มาเลือนร้างหายห่างไกล
ทิ้งน้องร้องร่ำไห้ใต้เงาจันทร์

โสมส่องฉายพรายพราวบนหาวห้วง
สาดส่องดวงใจเหงาเศร้าโศกศัลย์
ขาดพี่เคียงเรียงร้อยถ้อยผูกพัน
ที่รังสรรค์วันหวานเหมือนผ่านมา

นอนกอดหมอนกล้ำกลืนสะอื้นไห้
โอ้พี่จ๋ารู้ไหมใครพร่ำหา
ด้วยศรรักปักซึ้งตรึงอุรา
ยึดคำมั่นสัญญา ....ว่ายังคอย !

จวบใกล้รุ่งทิวาอุษาสาง
ยากปล่อยวางดวงจิตคิดเหงาหงอย
หลับมิลงหลงเพ้อจนเหม่อลอย
ใจดวงน้อยเหน็บหนาวแทบร้าวราน


“สุนันท์ยา”