ตลอดมาที่ผมคบกับใคร มันจบลงด้วยการเกลียดกัน ไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะผมไม่ใส่ใจมากไปหรือพูดคำที่เธออยากฟัง แต่เรื่องที่เกิดขึ่นนี้ เกิดขึ้นระหว่างรุ่นน้องในชมรมกีฬา ที่ผมเป็นคนสอนอยู่ ผมเคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่จีบรุ่นน้องในชมรมเด็ดขาด ครั้งแรกที่ทำมันจบไม่สวยเท่าไร จนเมื่อปีที่แล้ว ก็เกิดเรื่องกับผมอีก ผมไม่เคยใส่ใจเธอแม้แต่น้อย แต่เธอก็เข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆโดยที่ผมไม่รู้ตัว คุยเล่นกันจนสนิท ตอนแรกนั้นเธอยังไม่ได้คบใคร และดูเหมือนว่า เธอก็ชอบผมเหมือนกัน จากการที่ขอเบอร์ ชวนไปเที่ยวกินข้าว ผมข่มใจอยู่ 3 เดือน สุดท้ายก็ตัดสินใจ บอกชอบเธอผ่าน FB แต่มันช้าไปเธอปฎิเสธผม ผมก็รู้ว่าเธอพึ่งคบกับคนอื่นได้ไม่นาน ผมไม่เสียใจอะไร ทำตัวเหมือนเคย แต่แค่ออกห่างจากเธอเท่านั้น ตอนที่เธอบาดเจ็บผมก็ดูแลเธอพาเธอส่งรพ. ดูแลจนเธอออกจากรพ. เพราะผมเป็นคนติดต่อ เองแทบทุกอย่าง
แต่เรื่องมันก็มาเกิด ความผิดใจกัน เมื่อเธอเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เป็นคนที่เชื่อฟังผม กลับเริ่มทำตัวแย่ๆ เช่นมาซ้อมสาย บางวันก็ไม่ซ้อม หายไปกับผู้ชาย โดยที่ผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ กับการที่บอกพ่อแม่ว่า มาซ้อมกีฬาแล้วไปไหนกับผู้ชาย แต่อาจารย์ที่ดูแลก็ไม่ใสใจ เพราะกล้วขาดนักกีฬา ผมเริ่มทนพฤติกรรมของเธอไม่ได้ เลยเรียกเธอมาคุย เธอก็หาข้ออ้างไปเรื่อย อย่างทำการบ้านบาง ทำธุระบาง พอผมบอกว่าทำอย่างนี้ไม่ถูกต้องกับการเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องส่วนรวม เธอเหมือนไม่พอใจผม คืนนั้น เธอโพส FB ว่า เกลียดผู้ชายที่น่าลำคาญ ผมก็โมโหนะ แต่ผมก็ไม่พยายามใส่ใจ ผมก็เลยตัดความรู้สึกที่เคยมีที่ดีๆกับเธอ ผมไม่รู้ว่า มันเรียกว่าสัญชาติญาณหรือความขี้ระแวง มันบอกผมตั้งแต่ตอนที่สนิทกับเธอ ว่าเธอก็ร้ายอยู่เหมือนกัน ผมเห็นรอยช้ำที่คอเธอผมก็บอกกับตัวเองว่าคงตาฝาดไปหรือเป็นรอยอะไรซักอย่าง แต่มันก็เป็นจริงตามที่สัญชาติญาณผมบอกมา ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดจะคุยกับเธอ แรกๆมีหลายคนชมเธอว่าเป็นคนที่ฉลาด เก่ง แต่พอตอนที่ถูกแฟนทิ้ง เธอฟูมฟายจะเป็นจะตาย ในFB แล้วตอนนั้นเธอก็เริ่มมาแชทคุยกับผม แต่ผมก็ไม่อยากคุยกับเธอแล้ว มันเสียความรู้สึก ไม่ใช่ที่เธอปฎิเสธผม แต่สิ่งที่ผมเตือนเธอแต่เธอกลับบอกว่า มันน่าลำคาญ ผมไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว
เคยมั้ยที่เคยให้ความช่วยเหลือและความรู้สึกดีๆ แก่เธอ แต่วันนึงมันกลับมาทำร้ายคุณ
แต่เรื่องมันก็มาเกิด ความผิดใจกัน เมื่อเธอเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เป็นคนที่เชื่อฟังผม กลับเริ่มทำตัวแย่ๆ เช่นมาซ้อมสาย บางวันก็ไม่ซ้อม หายไปกับผู้ชาย โดยที่ผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่นะ กับการที่บอกพ่อแม่ว่า มาซ้อมกีฬาแล้วไปไหนกับผู้ชาย แต่อาจารย์ที่ดูแลก็ไม่ใสใจ เพราะกล้วขาดนักกีฬา ผมเริ่มทนพฤติกรรมของเธอไม่ได้ เลยเรียกเธอมาคุย เธอก็หาข้ออ้างไปเรื่อย อย่างทำการบ้านบาง ทำธุระบาง พอผมบอกว่าทำอย่างนี้ไม่ถูกต้องกับการเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องส่วนรวม เธอเหมือนไม่พอใจผม คืนนั้น เธอโพส FB ว่า เกลียดผู้ชายที่น่าลำคาญ ผมก็โมโหนะ แต่ผมก็ไม่พยายามใส่ใจ ผมก็เลยตัดความรู้สึกที่เคยมีที่ดีๆกับเธอ ผมไม่รู้ว่า มันเรียกว่าสัญชาติญาณหรือความขี้ระแวง มันบอกผมตั้งแต่ตอนที่สนิทกับเธอ ว่าเธอก็ร้ายอยู่เหมือนกัน ผมเห็นรอยช้ำที่คอเธอผมก็บอกกับตัวเองว่าคงตาฝาดไปหรือเป็นรอยอะไรซักอย่าง แต่มันก็เป็นจริงตามที่สัญชาติญาณผมบอกมา ตอนนี้ผมไม่อยากจะพูดจะคุยกับเธอ แรกๆมีหลายคนชมเธอว่าเป็นคนที่ฉลาด เก่ง แต่พอตอนที่ถูกแฟนทิ้ง เธอฟูมฟายจะเป็นจะตาย ในFB แล้วตอนนั้นเธอก็เริ่มมาแชทคุยกับผม แต่ผมก็ไม่อยากคุยกับเธอแล้ว มันเสียความรู้สึก ไม่ใช่ที่เธอปฎิเสธผม แต่สิ่งที่ผมเตือนเธอแต่เธอกลับบอกว่า มันน่าลำคาญ ผมไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว