เรามีเพื่อนคนนึงสนิทกับเรามาก มากจนบางทีทำเราแอบคิดไปไกลว่ามันไม่ได้คิดกับเราแค่เพื่อนก็มี....
เริ่มจากเรามีเพื่อนผู้หญิงน้อย ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนผู้ชายซะมากที่เราสนิทด้วย แต่กับเพื่อนคนนี้มันต่างออกไปกว่าคนอื่นเยอะ ถ้าถามคนอื่นที่เขามองมาที่เรากับเพื่อน ทุกคนคิดเหมือนกันว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เพราะเวลาไปไหนที่มันส่วนใหญ่จะมีเราด้วยเกือบทุกครั้ง โทรคุยกันแทบทุกคืน มีเรื่องอะไรจะปรึกษากันเองก่อน อ้อนกันบ้าง หยอดกันบ้างตามประสา หนักสุดคือตอนมีตติ้งรุ่น นั่งคุยกันอยู่ดีๆ มันก็แหกปากบอกว่า ถ้าช่วงอายุหนึ่งเราทั้งคู่ยังไม่มีใคร จะแต่งกันเอง ตัวเราก็ไม่ได้ซีเรียจกับคำพูดมันเท่าไหร่ แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มมักจะหยิบประเด็นนี้มาล้อประจำ
มันเริ่มจะเหมือนทำเนียมอะไรสักอย่างที่ทุกปีกลุ่มเราจะหาเรื่องกันไปเที่ยวทะเล ครั้งแรกที่ไปทำเราเริ่มไม่มั่นใจกับตัวเองเรื่องเพื่อนสนิทคนนี้ ว่าเราชอบหรือว่าแค่หวั่นไหว เพราะช่วงนั้นเราพึ่งเลิกกับแฟนและเป็นช่วงที่เราไม่ต้องทำงาน เวลามีใครมาดูแลเทคแคร์เลยหวั่นไหวไปบ้าง อย่างที่บอกว่าเราเพิ่งเลิกกับแฟน นิสัยเรายังเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่อยากอ้อน อยากงอแงบ้าง คืนนั้นเรานอนกอดเพื่อนสนิทตัวเองจนหลับไป หลังจากนั้นเราเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไป คือบ่อยครั้งที่เวลามีมีทติ้งเพื่อนสนิทเราจะแนะนำคนอื่นว่าเป็นแฟนบ้าง เรียกเราว่าที่รักบ้าง จนเพื่อนคนอื่นๆ ไม่มีใครกล้าจีบเรา (เคยมีเพื่อนมาถามว่าสรุปแล้วเราสองคนคบกันอยู่แล้วแอ๊บว่าโสดหรือเปล่าก็มี) ตอนนี้เรามั่นใจแล้วว่าความรู้สึกของเราที่มีให้มัน ไม่ใช่แค่ "เพื่อนรัก" แต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้น
แต่เราไม่รู้ว่ามันรู้สึกเหมือนกันไหม เราเคยถามมันว่า "ถ้าวันนึงฉันชอบแก แกจะทำยังไง" มันบอกแค่ "คงไม่กล้าบอกรักออกไป กลัวเสียความเป็นเพื่อน แล้วอีกอย่างฉันอยากมีแกอยู่แบบนี้ไปนานๆ" เราเคยลองตัดใจจากมัน ไม่ได้เจอหน้ากัน 6 เดือน ช่วงนั้นเราคิดว่าเราโอเคแล้ว พอกลับบ้านมาเรารู้สึกว่าที่ทำไปมันไม่ความหมายอะไรเลย พอเจอหน้ามันก็เหมือนเดิม รักมันเหมือนเดิม และเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ตอนนี้เราเหมือนคนหมดแรง ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป....
"รักแต่บอกไม่ได้ อยู่เคียงข้างแต่ไม่ใช่แฟน"
ไปเที่ยวตจวด้วยกัน ทำตัวติดกัน หึงหวงกัน แบบนี้มันแค่เพื่อนหรอห๊ะ ?
เริ่มจากเรามีเพื่อนผู้หญิงน้อย ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนผู้ชายซะมากที่เราสนิทด้วย แต่กับเพื่อนคนนี้มันต่างออกไปกว่าคนอื่นเยอะ ถ้าถามคนอื่นที่เขามองมาที่เรากับเพื่อน ทุกคนคิดเหมือนกันว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน เพราะเวลาไปไหนที่มันส่วนใหญ่จะมีเราด้วยเกือบทุกครั้ง โทรคุยกันแทบทุกคืน มีเรื่องอะไรจะปรึกษากันเองก่อน อ้อนกันบ้าง หยอดกันบ้างตามประสา หนักสุดคือตอนมีตติ้งรุ่น นั่งคุยกันอยู่ดีๆ มันก็แหกปากบอกว่า ถ้าช่วงอายุหนึ่งเราทั้งคู่ยังไม่มีใคร จะแต่งกันเอง ตัวเราก็ไม่ได้ซีเรียจกับคำพูดมันเท่าไหร่ แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มมักจะหยิบประเด็นนี้มาล้อประจำ
มันเริ่มจะเหมือนทำเนียมอะไรสักอย่างที่ทุกปีกลุ่มเราจะหาเรื่องกันไปเที่ยวทะเล ครั้งแรกที่ไปทำเราเริ่มไม่มั่นใจกับตัวเองเรื่องเพื่อนสนิทคนนี้ ว่าเราชอบหรือว่าแค่หวั่นไหว เพราะช่วงนั้นเราพึ่งเลิกกับแฟนและเป็นช่วงที่เราไม่ต้องทำงาน เวลามีใครมาดูแลเทคแคร์เลยหวั่นไหวไปบ้าง อย่างที่บอกว่าเราเพิ่งเลิกกับแฟน นิสัยเรายังเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่อยากอ้อน อยากงอแงบ้าง คืนนั้นเรานอนกอดเพื่อนสนิทตัวเองจนหลับไป หลังจากนั้นเราเริ่มรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไป คือบ่อยครั้งที่เวลามีมีทติ้งเพื่อนสนิทเราจะแนะนำคนอื่นว่าเป็นแฟนบ้าง เรียกเราว่าที่รักบ้าง จนเพื่อนคนอื่นๆ ไม่มีใครกล้าจีบเรา (เคยมีเพื่อนมาถามว่าสรุปแล้วเราสองคนคบกันอยู่แล้วแอ๊บว่าโสดหรือเปล่าก็มี) ตอนนี้เรามั่นใจแล้วว่าความรู้สึกของเราที่มีให้มัน ไม่ใช่แค่ "เพื่อนรัก" แต่เป็นอะไรที่มากกว่านั้น
แต่เราไม่รู้ว่ามันรู้สึกเหมือนกันไหม เราเคยถามมันว่า "ถ้าวันนึงฉันชอบแก แกจะทำยังไง" มันบอกแค่ "คงไม่กล้าบอกรักออกไป กลัวเสียความเป็นเพื่อน แล้วอีกอย่างฉันอยากมีแกอยู่แบบนี้ไปนานๆ" เราเคยลองตัดใจจากมัน ไม่ได้เจอหน้ากัน 6 เดือน ช่วงนั้นเราคิดว่าเราโอเคแล้ว พอกลับบ้านมาเรารู้สึกว่าที่ทำไปมันไม่ความหมายอะไรเลย พอเจอหน้ามันก็เหมือนเดิม รักมันเหมือนเดิม และเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ตอนนี้เราเหมือนคนหมดแรง ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป....
"รักแต่บอกไม่ได้ อยู่เคียงข้างแต่ไม่ใช่แฟน"