หนูอายุจะ20แล้วค่ะ พ่อแม่ไม่ให้ออกไปไหนเลย ให้อยู่แต่บ้าน ทำงานบ้านไปวันๆ ตื่นเช้ามาหาข้าวหาปลากินซักผ้าตากผ้า พาน้องคนเล็กอายุ6ปีไปโรงเรียน แค่นั้น ไม่ได้ทำงานไม่ได้เรียน ส่วนตัวหนูเรียนจบก.ศ.น ม.ปลายค่ะ เพิ่งจบมาได้เกือบปี ขอพ่อแม่เรียนท่านก็ไม่ให้เราเรียน อ้างเหตุผลว่า ส่งน้องๆอีก2คนเรียนยังจะดีซะกว่า ส่งเราเรียนเปลืองตังค์ค่ะ เราก็อยากมีอนาคต พ่อแม่บอกว่าถ้าอยากเรียนจะส่งเรียนแต่ห้ามมีโทรศัพท์มีเพื่อนมีแฟนห้ามมีอะไรเลยแล้วก็ต้องเรียนมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราชด้วย มหาลัยอื่นๆนอกจากนี้ห้ามหมด ท่านบอกว่าสังคมคนล่ะแบบ ไอเราก็เคยเรียนรามที่ใช้วุฒิม.ต้นสมัครแล้วเกิดเรียนไม่รอดเลยฝังใจค่ะที่จะไม่เรียนมหาลัยแบบนั้น เพราะรู้ความสามรถของตัวเองดี แต่ท่านก็ไม่ฟังเราเลย อ้างเหตุผลที่มันฟังไม่ขึ้นเช่น เรียนไปทำไมยังไงๆก็ไม่จบ เรียนไปก็ไม่ให้ทำงานอยู่แล้ว เรียนจบคณะดีๆเงินดีก็ไม่มาหาเลี้ยงแล้วจะเรียนไปเพื่ออะไร ต้อนนี้หนูกลุ้มใจมากค่ะ หนูเป็นที่ไม่เอาไหนมาเลยหรอค่ะ ยอมรับค่ะทุกคนต้องมีข้อดีและเสียที่แตกต่างกันไป ท่านไม่เคยให้หนูออกไปเผชิญโลกภายนอกคนเดียวเลย ไปไหนต้องไปกับท่านหรือไม่ก็น้องชายคนกลางเสมอ ไปเรียนก็ต้องไปนั่งเฝ้าอย่างกับนักโทษ ไปเที่ยวกับแฟนที่คบมา3ปียังไม่ได้เลยค่ะแฟนก็อายุมากกว่าเราเยอะ แต่ก็หวงอย่างกับเราอายุ10ขวบ พอหนูขอไปทำงานเพราะท่านไม่ส่งหนูก็จะหาเงินเรียนเองท่านก็ไม่ยอมค่ะ หาว่าเราไม่ไหวบ้างหล่ะ ไม่ทันคนอื่นบ้างหล่ะ เดี๋ยวโดนเค้ารังแก จะยืนนานๆได้หรอ อะไรประมาณนั้นค่ะ จนเราท้อที่จะทำอะไรเลยค่ะ เวลาจะทำอะไรเป็นโปรเจ๊กดีๆซักอย่างก็ขัดไปหมด หรือไม่ก็คิดให้เราเสร็จ จนทุกวันนี้หนูแทบจะคิดเองไม่เป็นแล้วค่ะ เพราะพ่อแม่คิดให้เราหมดทุกอย่าง วางแผนให้เราเสร็จ  ฐานะบ้านหนูก็โอเคนะค่ะไม่ได้จนแต่ทำไม ไม่ให้หนูทำงานไม่ให้เรียนไม่ให้คิดเองอะไรเองบ้าง แล้วที่หนูเครียดที่สุดบอกว่าหนูยังไม่โตทั้งๆที่ก็โตมากแล้วแต่มาบอกหนูว่าถ้าอีก2ปีไม่โตก็ออกไปอยู่เองไม่อยากเลี้ยงแล้ว เบื่อลูกๆค่ะ หนูเครียดมากๆเลยค่ะ อยากหนีออกจากบ้านแต่ก็กลัวท่านเสียใจ อยากออกไปทำอย่างที่ใจเราต้องการบ้างอยากให้ท่านเห็นค่ะว่าเราก็ทำได้เหมือนคนอื่นๆ

ขอบคุณที่รับฟังนะค่ะ