ช่วงวันสงกรานต์ผมกับภรรยาขับรถไปห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านย่านบางแคครับ
ไปถึงห้างก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว รถที่จอดในห้างค่อนข้างแน่นและหาที่จอดรถยากครับ (อันนี้เข้าใจได้เพราะวันหยุด)
ผมวนหาที่จอดรถเรื่อย ๆ จนถึงชั้น 1B ซึ่งเป็นจุดเกิดเหตุครับ
มันเป็นจังหวะที่ผมเลี้ยวรถไปพอดีแล้วไปเจอกับรถคันหน้าหนึ่งคันที่กำลังเปิดไฟฉุกเฉิน
ในใจผมคิดว่ารถคันนี้โชคดีจัง พี่แกคงได้เจอที่จอดรถพอดี ก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เราก็รออยู่ด้านหลังพี่แกสักพักใหญ่ ๆ
จนผมรู้สึกว่ารอแกนานมาก ระหว่างรอก็พยายามสังเกตว่ารถคันไหนมันจะออก ทำไมพี่แกถึงรอนานอย่างนี้ไม่ไปไหน ซึ่งทำให้เราก็ไปไหนไม่ได้เหมือนกัน
จนผมตัดสินใจจะถอยหลังแล้วออกไปหาช่องอื่นก็ได้ แต่เนื่องด้วยปริมาณรถที่หาที่จอดรถมันเยอะทำให้ผมไม่สามารถถอยหลังออกไปเลนอื่นได้ ส่วนคันอื่น ๆ เห็นผมติดตรงโค้ง ก็พากันวิ่งช่องอื่นไม่ตามมาติดเหมือนผม
ผมเริ่มที่จะอดทนรอไม่ไหว ก็แวปไฟสูงบ้าง บีบแตรบ้าง แต่เห็นคันหน้ายังนิ่ง ๆ ผมกำลังจะเปิดประตูลงไปคุยกับคนขับคันหน้า (ในใจยังคิดในแง่ดีว่าเผื่อรถเขาอาจเสียจริง ๆ) ยังไม่ทันลงจากรถเลยครับ ปรากฏว่ามีรถคันหนึ่งขับออกจากที่จอดรถในช่องที่รถผมจอด (รถที่ขับออกอยู่ไกลลิบ ๆ ประมาณจอดรอตรงหัวช่อง แต่รถออกอยู่ตรงเกือบสุดทาง) รถคันหน้าผมรีบวิ่งออกไปเข้าที่จอดรถแบบไม่รอเลยครับ ผมเลยเข้าใจได้ว่าแกจอดรถเปิดไฟกะพริบเพื่อรอรถออก (ไม่ใช่เห็นรถออกแล้วเปิดรอนะครับ แต่เปิดรอตั้งแต่หัวช่อง เพื่อที่จะได้กั๊กไว้หาที่จอดได้ทั้งช่อง)
ผมขับรถตาม เลยขอโอกาสเหล่หน้าตาของคนขับพฤติกรรมมักง่ายคนนี้หน่อย เป็นมนุษย์ลุงครับ ในใจตอนแรกนึกว่าพฤติกรรมแบบนี้จะเป็นมนุษย์ป้า ที่ไหนได้ มนุษย์ลุงก็เป็นครับ ที่สำคัญคือแกดูไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลยนะครับ ผมจ้องหน้าแก แกก็จ้องหน้าผมตอบแบบนิ่ง ๆ จนผมต้องเป็นฝ่ายขับรถไปซะเอง เพราะไม่อยากมีปากมีเสียงในสงกรานต์ครับ
ป.ล. ขออภัยที่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานครับ ช่วงนั้นไม่ทันได้นึกเอาไว้...
แชร์ประสบการณ์กับพฤติกรรมการหาที่จอดรถแย่ ๆ ในห้างสรรพสินค้า
ไปถึงห้างก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว รถที่จอดในห้างค่อนข้างแน่นและหาที่จอดรถยากครับ (อันนี้เข้าใจได้เพราะวันหยุด)
ผมวนหาที่จอดรถเรื่อย ๆ จนถึงชั้น 1B ซึ่งเป็นจุดเกิดเหตุครับ
มันเป็นจังหวะที่ผมเลี้ยวรถไปพอดีแล้วไปเจอกับรถคันหน้าหนึ่งคันที่กำลังเปิดไฟฉุกเฉิน
ในใจผมคิดว่ารถคันนี้โชคดีจัง พี่แกคงได้เจอที่จอดรถพอดี ก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ เราก็รออยู่ด้านหลังพี่แกสักพักใหญ่ ๆ
จนผมรู้สึกว่ารอแกนานมาก ระหว่างรอก็พยายามสังเกตว่ารถคันไหนมันจะออก ทำไมพี่แกถึงรอนานอย่างนี้ไม่ไปไหน ซึ่งทำให้เราก็ไปไหนไม่ได้เหมือนกัน
จนผมตัดสินใจจะถอยหลังแล้วออกไปหาช่องอื่นก็ได้ แต่เนื่องด้วยปริมาณรถที่หาที่จอดรถมันเยอะทำให้ผมไม่สามารถถอยหลังออกไปเลนอื่นได้ ส่วนคันอื่น ๆ เห็นผมติดตรงโค้ง ก็พากันวิ่งช่องอื่นไม่ตามมาติดเหมือนผม
ผมเริ่มที่จะอดทนรอไม่ไหว ก็แวปไฟสูงบ้าง บีบแตรบ้าง แต่เห็นคันหน้ายังนิ่ง ๆ ผมกำลังจะเปิดประตูลงไปคุยกับคนขับคันหน้า (ในใจยังคิดในแง่ดีว่าเผื่อรถเขาอาจเสียจริง ๆ) ยังไม่ทันลงจากรถเลยครับ ปรากฏว่ามีรถคันหนึ่งขับออกจากที่จอดรถในช่องที่รถผมจอด (รถที่ขับออกอยู่ไกลลิบ ๆ ประมาณจอดรอตรงหัวช่อง แต่รถออกอยู่ตรงเกือบสุดทาง) รถคันหน้าผมรีบวิ่งออกไปเข้าที่จอดรถแบบไม่รอเลยครับ ผมเลยเข้าใจได้ว่าแกจอดรถเปิดไฟกะพริบเพื่อรอรถออก (ไม่ใช่เห็นรถออกแล้วเปิดรอนะครับ แต่เปิดรอตั้งแต่หัวช่อง เพื่อที่จะได้กั๊กไว้หาที่จอดได้ทั้งช่อง)
ผมขับรถตาม เลยขอโอกาสเหล่หน้าตาของคนขับพฤติกรรมมักง่ายคนนี้หน่อย เป็นมนุษย์ลุงครับ ในใจตอนแรกนึกว่าพฤติกรรมแบบนี้จะเป็นมนุษย์ป้า ที่ไหนได้ มนุษย์ลุงก็เป็นครับ ที่สำคัญคือแกดูไม่ได้สำนึกผิดอะไรเลยนะครับ ผมจ้องหน้าแก แกก็จ้องหน้าผมตอบแบบนิ่ง ๆ จนผมต้องเป็นฝ่ายขับรถไปซะเอง เพราะไม่อยากมีปากมีเสียงในสงกรานต์ครับ
ป.ล. ขออภัยที่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานครับ ช่วงนั้นไม่ทันได้นึกเอาไว้...