....." เหงา ".....

“ เหงา ”
    ความว้าเหว่เห่กล่อมมาล้อมกรอบ
ดั่งล้อมรอบเกาะกุมเฝ้าคุมขัง
ความอาวรณ์ปรากฏเข้าบดบัง
จนทรุดนั่งเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

    แว่วลมเปรยเอ่ยคำมาพร่ำเพรียก
ดั่งร่ำเรียกความเหงาเข้าหลากหลาย
เช่นสำเนียงเสียงเจ้าเข้าทักทาย
มาบรรยายเนื้อความไถ่ถามกัน

    เจ้าเรียงร้อยถ้อยหวานผ่านลมหรือ
ขอให้คือความละเมอเผลอใฝ่ฝัน
แล้วพักตร์พริ้มยิ้มพราวคราวเคียงครัน-
สิ่งนี่นั้นคือหลอนตอนเหงาใจ ?

    ใครจำเรียงเพียงคำมาพร่ำเพรียก
แล้วร่ำเรียกจนเผลอเพ้อฝันใฝ่
ครั้นเงียบเหงาเข้าเทียบเพรียบทันใด
ยิ่งคว้าไขว่ภาพหลอนตอนเลือนราง

    แว่วสำเนียงเสียงไม้อันไกวกวัด
คราวลมพัดใบปลิวละลิ่วร่าง
คงคว้างเคลื่อนเกลื่อนไกลไม่เว้นวาง
ใบน้อยบ้างใหญ่กร่อนนอนผุพัง

    ความห่วงไย  สารพันเช่นนั้นหรือ ?
แท้นั้นคือเสื่อมทรามสิ้นความหวัง
คราววันคืนอื่นกลายหมายบดบัง
จึงคุมขังใจเราให้เหงานาน

    ยังห่วงไยไม่สร่างแม้ห่างเจ้า
ยังใฝ่เฝ้าหวนคะนึงถึงคำหวาน
ยังจดจำนำระรื่นชื่นดวงมาลย์
ตราบคืนผ่านวันพ้นจนรู้ดี

    แท้ล้วนเป็นเช่นฝันในวันเหงา
ซึ่งใฝ่เฝ้าตามใจไปทุกที่
ยามเธออยู่ลำพังครั้งใดมี
เช่นตอนนี้เหงาบ้างหรืออย่างไร ฯ

ฮกกงจื้อ ( นกมีหูหนูมีปีก )