คบกับแฟนมาเกือบจะหกปี ตั้งแต่เป็นเพื่อนกัน จากไม่เคยชอบ แถมยังไปเป็นแม่สื่อให้ สุดท้ายเขาก็ไม่สมหวัง คอยปลอบกันให้กำลังใจช่วยเหลือกันกลับบ้านด้วยกันตลอด จนรักจนเป็นแฟนกัน เรียนที่เดียวกันตั้งแต่มัธยม ทุกๆช่วงชีวิตเหมือนมีเขาตลอดเวลาเลย ดูแลกันดีมาตลอดจะทุกข์จะสุขยังไงทะเลาะกันให้ตายก็บอกแค่ว่าเราจะไม่เลิกกันนะ จนม.6 รู้สึกแล้วว่า มันอิ่มตัว มันไม่ไปไหนจริงๆ แล้วจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
เหตุการณ์เริ่มตั้งแต่เข้ามหาลัย เรียนคนละที่ค่ะ เขาไปเรียนต่างจังหวัดค่ะ แล้วความห่าง ก็ทำให้เรารู้สึกว่า เขาไม่มีเวลาให้เราเหมือนเดิม ให้เพื่อนมากแล้วทำไมไม่ให้เราบ้าง เราทำใจนะคะ รู้ว่า มันห่างกันจะให้มาดูแลตลอดมันไม่ได้ แต่แค่โทรหากัน วันละนาที ยังไม่มีเลยค่ะ จนมาถึง จุดที่คิดว่า เราควรจะเปลี่ยนแล้ว ตอนนั้นมีเพื่อนให้กำลังใจอยู่ข้างๆค่ะ ว่าพูดเลย บอกเขาไปเลย เลยบอกไปค่ะว่า ถ้าเธอพี้อมจะดูแลเราเมื่อไหร่ ค่อยกลับมารักกันนะ พูดทั้งน้ำตาค่ะ รักอยู่นะคะไม่ได้หมดใจ แค่อยากให้เขารู้สึกตัวบ้างว่า เราห่างกันมากไปแล้วนะ
แต่แล้วเราเองค่ะที่ทนไม่ได้ ไปขอให้เขากลับมา เขาเล่าว่า จริงๆเขาเจ้าชู้นะ มีคนมาชอบ แล้วเขาก็คุยด้วย เราบอกเขาว่า ถ้าเธอยังรักเรา ก็กลับมานะ กลับมาเป็นเหมือนเดิม ...เขาว่า ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้เหมือนกัน เสียใจเหมือนกัน...เราคิดว่า เราคบกับเขามานานเหลือเกิน เราร้องไห้ให้เขามาเยอะเหลือเกิน แต่กับผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเจอที่มหาลัยใหม่นั้น ผู้หญิงคนนั้น เจอกันเท่าไหร่กัน ถึงได้มาร้องไห้ให้แฟนของเรา เราถามเขาว่า แล้วผู้หญฺงคนนั้นรู้ไหม ว่าเธอคบกันเราอยู่ เขาบอกว่า ได้บอกไปแล้ว...ค่ะ ยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งเกลียดใหญ่เลยค่ะ อยากจคุยกับเธอคนนั้นให้รู้เรื่อง แต่ดูแฟนจะปกป้องเขามากเลยค่ะ ว่า เรื่องของเขา เขาจะจัดการเอง
เขาบอกเรานะคะว่า เราอยู่ในสมองเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นเจอกันทุกวัน มันจริงหรือคะที่ รกแท้แพ้ระยะทาง ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปล่ะ ทำไมรักแท้ของฉันถึงได้ทีแต่เขา ถ้าแพ้ระยะทางจริง ฉันก็อยากจะแพ้ด้วยคน
ปัจจุบันนี้ ฉันกับเขา เรายังคุยกันอยู่ ด้วยความรู้สึกว่า เราผูกพันกัน เกินกว่าจะจากไปได้ แต่สถานะมันเปลี่ยนไป มันก็เจ็บอ่ะค่ะ
ยังมีหึงมีหวง เป็นรักที่อยากครอบครองอยู่ ก็เรายัง เหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าควรจะหวังให้เขากลับมาไหม หรือว่าควรจะปล่อยเขาไป
สงสารตัวเองค่ะ อยากรักตัวเอง ไม่อยากร้องไห้ฟูมฟาย เพราะ อดีตดีๆมันมีมากเกินไป มันทำให้เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ที่เสียใจคือ เราไม่เคยคิดเรื่องเลิก จนมันเกิดขึ้นจริงๆ โทษแต่ตัวเองว่า วันนั้น ไม่น่าพูดออกไปเลย
ตอนนี้รู้สึกผิดค่ะ ได้แต่โทษตัวเองว่า ทุกอย่างที่มันเกิด เป็นเพราะเราบอกเลิกเขา ทุกอย่างเลยไม่เป็นเหมือนเดิม
ตอนนี้เหมือนคิดไม่ได้ค่ะ ความฉลาดที่มีมันหายไป อยากรู้ว่าต้องทำยังไง
ขอบคุณนะคะ
[รัก]ควรหวังหรือไม่หวัง ควรไปหรือไม่ไป ไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอปัญหานี้กับเราค่ะ
เหตุการณ์เริ่มตั้งแต่เข้ามหาลัย เรียนคนละที่ค่ะ เขาไปเรียนต่างจังหวัดค่ะ แล้วความห่าง ก็ทำให้เรารู้สึกว่า เขาไม่มีเวลาให้เราเหมือนเดิม ให้เพื่อนมากแล้วทำไมไม่ให้เราบ้าง เราทำใจนะคะ รู้ว่า มันห่างกันจะให้มาดูแลตลอดมันไม่ได้ แต่แค่โทรหากัน วันละนาที ยังไม่มีเลยค่ะ จนมาถึง จุดที่คิดว่า เราควรจะเปลี่ยนแล้ว ตอนนั้นมีเพื่อนให้กำลังใจอยู่ข้างๆค่ะ ว่าพูดเลย บอกเขาไปเลย เลยบอกไปค่ะว่า ถ้าเธอพี้อมจะดูแลเราเมื่อไหร่ ค่อยกลับมารักกันนะ พูดทั้งน้ำตาค่ะ รักอยู่นะคะไม่ได้หมดใจ แค่อยากให้เขารู้สึกตัวบ้างว่า เราห่างกันมากไปแล้วนะ
แต่แล้วเราเองค่ะที่ทนไม่ได้ ไปขอให้เขากลับมา เขาเล่าว่า จริงๆเขาเจ้าชู้นะ มีคนมาชอบ แล้วเขาก็คุยด้วย เราบอกเขาว่า ถ้าเธอยังรักเรา ก็กลับมานะ กลับมาเป็นเหมือนเดิม ...เขาว่า ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้เหมือนกัน เสียใจเหมือนกัน...เราคิดว่า เราคบกับเขามานานเหลือเกิน เราร้องไห้ให้เขามาเยอะเหลือเกิน แต่กับผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเจอที่มหาลัยใหม่นั้น ผู้หญิงคนนั้น เจอกันเท่าไหร่กัน ถึงได้มาร้องไห้ให้แฟนของเรา เราถามเขาว่า แล้วผู้หญฺงคนนั้นรู้ไหม ว่าเธอคบกันเราอยู่ เขาบอกว่า ได้บอกไปแล้ว...ค่ะ ยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งเกลียดใหญ่เลยค่ะ อยากจคุยกับเธอคนนั้นให้รู้เรื่อง แต่ดูแฟนจะปกป้องเขามากเลยค่ะ ว่า เรื่องของเขา เขาจะจัดการเอง
เขาบอกเรานะคะว่า เราอยู่ในสมองเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นเจอกันทุกวัน มันจริงหรือคะที่ รกแท้แพ้ระยะทาง ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปล่ะ ทำไมรักแท้ของฉันถึงได้ทีแต่เขา ถ้าแพ้ระยะทางจริง ฉันก็อยากจะแพ้ด้วยคน
ปัจจุบันนี้ ฉันกับเขา เรายังคุยกันอยู่ ด้วยความรู้สึกว่า เราผูกพันกัน เกินกว่าจะจากไปได้ แต่สถานะมันเปลี่ยนไป มันก็เจ็บอ่ะค่ะ
ยังมีหึงมีหวง เป็นรักที่อยากครอบครองอยู่ ก็เรายัง เหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าควรจะหวังให้เขากลับมาไหม หรือว่าควรจะปล่อยเขาไป
สงสารตัวเองค่ะ อยากรักตัวเอง ไม่อยากร้องไห้ฟูมฟาย เพราะ อดีตดีๆมันมีมากเกินไป มันทำให้เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
ที่เสียใจคือ เราไม่เคยคิดเรื่องเลิก จนมันเกิดขึ้นจริงๆ โทษแต่ตัวเองว่า วันนั้น ไม่น่าพูดออกไปเลย
ตอนนี้รู้สึกผิดค่ะ ได้แต่โทษตัวเองว่า ทุกอย่างที่มันเกิด เป็นเพราะเราบอกเลิกเขา ทุกอย่างเลยไม่เป็นเหมือนเดิม
ตอนนี้เหมือนคิดไม่ได้ค่ะ ความฉลาดที่มีมันหายไป อยากรู้ว่าต้องทำยังไง
ขอบคุณนะคะ