เคยมั้ยทุ่มให้คนๆนึง สุดท้ายก็ได้กลับมาแค่บทเรียนเจ็บๆ

เราเป็นคนนึงที่เห็นแฟนสำคัญมาก ยอมทุกอย่างพอที่จะยอมได้ ยอมแม้กระทั้งเลือกที่จะอยู่กับเพื่อนของแฟนมากกว่าเพื่อนของตัวเอง เพราะแฟนและเพื่อนของแฟนไม่ชอบเพื่อนเรา ใช้ชีวิตแทบทุกวันอยู่แต่กับแฟนและเพื่อนแฟน ไม่ว่าจะกินข้าว ดูหนัง หรือเที่ยวต่างจังหวัด จนเหมือนเพื่อนของแฟนเป็นเพื่อนเราไปในตัว เราก็คุยกับเพื่อนเรานะ แต่ถ้าเทียบกันเราว่าเราสนิทกับเพื่อนของแฟนเรามากกว่า เพราะอยู่ด้วยกันตลอด ทุกเทศกาลเลยทีเดียว เรื่องเป็นแบบนี้อยู่นาน จนถึงปีที่ 6 ที่เราคบกับแฟน แล้วเลิกกันO_o" ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าเราจะเป็นยังไง ตัวคนเดียวเลย ไม่มีเพื่อน แค่เพื่อนสนิทสักคนที่จะระบายหรือช่วยบรรเทาอาการเศร้าของเราได้บ้างซักนิด ยังไม่มีเลย ในใจเราคิดว่า อยากมีเพื่อน แค่คนเดียวก็ได้ที่ปลอบใจ หรือแค่ไปกินข้าวฟังเพลงให้เราดีขึ้นบ้างก็พอ แต่ในความเป็นจิงแล้ว ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว แต่พอเราหันกลับไปดูแฟนที่เพิ่งเลิกกัน เขามีครบทุกอย่างเลย ตั้งแต่ก่อนมาคบกับ จนเลิกกับเรา เขามีเพื่อนเท่าเดิม มากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป ไม่ต้องถามเลยว่าคนปลอมใจเขามีขนาดไหน พอเราเห็นเรารู้สึกว่าเราทำอะไรพลาดไปเยอะเลย เยอะมาก เราเสียใจ เศร้า จิตตกอยู่คนเดียว ได้แต่คิดว่า ทำตัวเองทำตัวเองจิงๆ เราหนีออกจากเพื่อนของเราเอง เราเสียโอกาดที่จะมีชีวิตไวรุ่นแบบคนอื่น เสียโอกาดที่จะมีเพื่อนสนิทตอนเด็กๆ พลาดโอกาดที่จะมีเพื่อนที่รู้ใจ ถ้าตอนนั้นเราคิดซักนิด วันนี้เราคงไม่ต้องเศร้าเสียใจอยู่คนเดียวแบบนี้ พึ่งมาคิดได้ว่าเพื่อนกับแฟนมันเป็นอะไรที่ต้องมีควบคู่กัน ไม่ใช่มีแค่อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น แต่พอคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว (เรื่องทั้งหมดนี้เกิดในช่วงเราอยู่ ม.3-ปี2 เป็นช่วงที่กำลังมีเพื่อนที่จิงใจเลยก็ว่าได้ถ้าเทียบกับเพื่อนในรั้วของมหาลัย อาจจะเป็นแค่เรานะที่รู้สึกแบบนี้^^")

ปล. เราแค่อยากเอามาบอกไว้เพื่อใคร ที่กำลังจะเริ่มแบบเรา หรือเริ่มไปแล้ว เราอยากให้ลองคิดใหม่ คิดดีๆ เวลาย้อนกลับไปไม่ได้จิงๆ เพื่อนหนะได้เป็นแล้วจะให้เลิกคบกันก็คงยาก แต่กับแฟน มีมูลเยอะมากที่จะเลิกกันได้(ช่วงที่เลิกกันครอบครัวไปเมืองนอกหมด เลยได้รสชาติของการอยู่คนเดียวจิงๆ)