[อยากแชร์] เมื่อฉันได้...ครั้งแรกกับคนแปลกหน้า

กระทู้สนทนา

^{อยากรู้ที่มา ของเรื่องราว ค่อนข้างยาว ก็ตามได้ใน spoil แต่ถ้าไม่..ก็ข้ามไปเลย 555}

ขอเกริ่นก่อนเลยว่า เราไม่เคยเชื่อเรื่องมิตรภาพจากโลกออนไลน์นัก เราเลิกเล่นเฟสบุค ด้วยเหตุที่ว่ามันโคตรจะไม่ส่วนตัว
ซึ่งก่อนหน้านั้น เป็นอะไรที่ติดงอมแงม เปิดได้ทั้งวัน แต่พอมานมีจุดเปลี่ยนบวกกับความไม่ส่วนตัวด้วยแล้ว
เราเลยมีโอกาสหาโซเชียลใหม่ แล้วย้ายมาอยู่ได้อย่างง่ายดาย

อินสตาแกรม

นั่นแหละคือโลกแปลกใหม่ของเรา ด้วยความที่เป็นคนขี้เกียจอ่าน และชอบดูภาพสวยงาม
โลกนี้แหละที่เหมาะกับเรามากที่สุด ซึ่งในตอนแรก เราตัดสินใจว่าจะไม่เล่นกับเพื่อน หรือคนรู้จักที่ไหนเลย
เพราะเราแค่จะเอาไว้พักไว้ดูภาพที่เราชอบเท่านั้น นั่นเป็นสาเหตุให้เรากดฟอลโล่แต่คนที่มีภาพสวยๆ
ซึ่งถือเป็นเพื่อนใหม่ที่เราไม่เคยรู้จัก

การชมภาพ กดไลค์ และคอมเม้น ก็เพียงแต่จะแค่ทักทายเล็กน้อยกันตามประสาไม่พูดอะไรมาก
อยู่มาวันนึง เราเห็นคนที่เราชื่นชอบผลงาน เค้าลงภาพพร้อมบอกว่าจะนำไปทำโปสการ์ด เพื่อส่งให้คนที่อยากได้เป็นพิเศษ
เราเลยทิ้งคอมเม้นไว้ว่า เราอยากได้มาก เพราะภาพเค้าน่ารักและเป็นเอกลักษณ์มากจริงๆ
ไม่กี่นาทีถัดมา โนติก็เด้งเตือนตอบกลับมาว่า ให้เลือกภาพที่ชอบในอัลบัมของเค้าแล้วลงที่อยู่ไว้

หลังจากนั้น อาทิตย์กว่าๆ โปสการ์ดทำมือจากภาพที่เราเลือกไว้ถูกส่งมา พร้อมข้อความไม่กี่บรรทัดที่ทำให้เราได้ยิ้ม
เรารีบกวาดตาหาที่มาของโปสการ์ด อย่างน้อยก็อยากจะส่งอะไรกลับไปขอบคุณในไมตรี แต่เจ้าของโปสการ์ดไม่ได้เขียนมาให้
เราจึงไปขอบคุณเค้าในอินสตาแกรมแทน พร้อมกับบ่นเสียดายว่าไม่มีที่อยู่ให้ส่งกลับเลย
ทุกอย่างเหมือนจะจบลงแค่นั้น แต่เปล่าเลยหลังจากนั้นประมาณ 1 เดือน เราได้รับโปสการ์ดอีกครั้ง
จากลายมือเดิมด้วยข้อความถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไป เรากวาดตาผ่านเพียงไม่ถึงนาทีก็อ่านจบ
เพราะเค้าเขียนมาด้วยคอนเซปเดิมคือมีเพียงไม่กี่บรรทัดตามสไตล์โปสการ์ด ซึ่งมันก็ทำให้เรายิ้มได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีที่อยู่แนบมา

เอาล่ะ โปสการ์ดทำมือใบแรกในชีวิตของเราเลยเริ่มขึ้น

ฉันเลือกภาพที่มีอยู่พยายามตัดแปะอย่างดีที่สุด ด้วยทักษะศิลปะที่มีเพียงน้อยนิด
บรรจงเขียนข้อความแล้วส่งกลับไป ความหวังทุกอย่างหลังจากส่งก็อยู่ที่ไปรษณีย์ไทย
ช่วงที่สนุกสุดก็น่าจะเป็นตอนทำโปสการ์ด เพราะมันผิดคาดที่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
แต่ที่สนุกยิ่งกว่าคือ เราไม่รู้เลยว่า โปสการ์ดนั้นจะถึงที่หมายไม๊ จะถึงวันไหน
คนที่ได้รับจะรู้สึกยังไง แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์อย่างนึงที่เราได้มีโอกาสสัมผัสมัน ซึ่งบอกตรงๆ เลยว่าติดใจ

หลังจากนั้น ก็มีโต้ตอบกันไปมาอีกหลายครั้ง เราได้รู้จักกันผ่านตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัว
เค้าทำให้เราได้ลองทำสิ่งใหม่ๆ ที่เราไม่เคยทำ ซึ่งมันมีความสุขมากพอสมควร
จนมาวันนี้ โปสการ์ดใบล่าสุดที่เค้าส่งมาถามไถ่เรื่องที่เราหายไป ยังไม่ได้ถูกตอบกลับมาหลายเดือนแล้ว

เราเริ่มพอมีเวลาที่จะทำได้แล้วล่ะตอนนี้ คิดถึงจริงๆ ไม่รู้ป่านนี้จะทำอะไรอยู่ ไปถ่ายรูปอยู่ที่ไหน คงต้องเขียนไปหาซะหน่อย

คราวนี้เรื่องมันมีอยู่ว่า..เรากำลังจะทำโปสการ์ดจากภาพที่เรามี แล้วคือ แล้วคือ
เค้าอยากทำให้ มีใครสนใจอยากได้ไม๊ น่าจะทำได้ซัก 10 ใบ
ใครอยากได้ เขียนแนะนำตัวเองให้เราพอรู้จักคร่าวๆ แล้วเหตุผลที่ว่าทำไมอยากได้
^{ในจุดนี้หากมีความประทับใจกับมิตรภาพดีดีในโลกออนไลน์เล่าสั้นๆ อาจได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ}

เราจะเลือกมา 10 คนแล้วจะหลังไมค์ไปถามที่อยู่นะ ไม่ต้องกลัว เราไม่ตามเผาบ้านแน่นอนไม่ได้จิตขนาดนั้น

หวังว่าจะมีคนพออยากได้อยู่บ้างนะ แต่ถ้าไม่มีใครเอาเราก็จะทำเก็บไว้แล้วเขียนส่งให้ตัวเอง...ฮา เศร้าเลย

^{แนะนำตัวเล็กน้อย}

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สุดท้ายนี้ อยากฝากไว้ว่า เรามามีประสบการณ์อะไรดีดีด้วยกันนะเคอะ แต่อย่าฝากความหวังไว้สูง
เพราะทักษะด้านศิลปะเรามีแค่หางอึ่ง แต่แค่อยากให้เพื่อนๆ ได้รับอะไรจากคนแปลกหน้าอย่างเราบ้าง