อยากขอคำปรึกษาวิธีแก้การกลัวความเร็วหน่อยค่ะ

คือจขกท.เคยประสบอุบัติเหตุรถทัวร์พลิกคว่ำเมื่อสงกรานต์ปีที่แล้วตอนกลับต่างจังหวัด
ดีว่าไม่มีใครเสียชีวิต มีแต่บาดเจ็บสาหัส แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดี
เมื่อก่อนก็นั่งรถทัวร์กลับต่างจังหวัดทุกปีไม่เคยที่จะกลัวการนั่งรถเลย
หลังจากหายป่วย ก็จำเป็นต้องนั่งรถทัวร์กลับมาที่กทม.

มันเป็นครั้งแรกที่ไม่สามารถข่มตาหลับตอนนั่งรถทัวร์ได้ เพราะความรู้สึกและภาพในวันนั้นมันยังจำฝังใจตลอด
จนทุกวันนี้พยายามนั่งรถทุกชนิดทั้งรถยนต์ รถตู้ รถโดยสาร หรือแม้กระทั่ง airport link BTS
ก็ยังกลัวอยู่ไม่หาย เวลารถเลี้ยวโค้ง หรือตอนรถส่าย ภาพในวันนั้นก็ลอยมาตลอด

หัวใจจะเต้นแรงต้องจับหน้าอกทุกครั้ง ภาวนาในใจให้ถึงที่หมายซักที เป็นอย่างนี้มาตลอด
จนเพื่อนยังถามว่าทำไมขี้กลัวจัง ไอ้เราก็ไม่อยากเป็นอย่างนี้เหมือนกัน ก็จะตอบเพื่อนไปเสมอว่า
ถ้าใครไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง ความกลัวมันเป็นยังไง
เมื่อก่อนเราก็ไม่เคยกลัวแถมนอนไปเลยด้วยซ้ำ

ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตตามปรกติน่ะค่ะ แต่จะเป็นเฉพาะเรื่องนี้เท่านั้นที่แก้ไม่หายซักที
ใครมีวิธีแก้หรือแนวทางขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
ยกเว้นไปหาหมอนะคะ...แหะๆ ไม่ได้เป็นถึงขึ้นนั้น



ปล.นั่งรถทุกวันนี้ก็คิดเสมอว่าจะขับเร็วไปไหน จะรีบไปไหน ขับช้าลงบ้างก็ได้
ยังไงก็ถึงเหมือนกัน ปลอดภัยไว้ก่อน
นึกถึงคนที่อยู่ในรถร่วมกันบ้างว่าถ้าเกิดเหตุการณ์เหล่านั้นขึ้นมาจริงๆ จะเป็นยังไง
ไม่อยากเจอเหตุการณ์ที่จะต้องสูญเสียใครไป แล้วคนที่รักเค้าหล่ะจะต้องเสียใจแค่ไหนที่คนที่รักที่รอกลับบ้านต้องจากไป
ไม่อยากเลยจริงๆ...

แต่ก็แปลกเหมือนกันนะประเทศอื่นๆไม่เห็นเป็นเหมือนบ้านเรา
บ้านเราได้รับเกียรให้ถูกจัดอันดับ...
v
v
v
ประเทศที่เกิดประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนมากเป็นอันดับสองของโลก
ไม่รู้ผู้คนบ้านเราคิดยังไง ถึงขับรถเร็วปานจรวดและประมาทขนาดนี้ หรือจะเพราะอากาศร้อน ใจเลยร้อนตามไปด้วย

ทุกความคิดเห็นค่ะ