นานเท่าไหร่แล้วที่ชายวัยลุงมีหนวดพองามมาดเชยผู้นี้อยากที่จะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ แต่เขาก็ไม่เคยทำได้สักครั้ง กี่ปีกี่เดือนกี่นาทีที่เขาติดอยู่ในบ้านหลังนี้และวินาทีนี้ก็เช่นกันที่เขาพยายามยกแก้วน้ำใบหนึ่งเพื่อใส่ในลังกระดาษ แก้วน้ำใบเล็กๆมีน้ำหนักไม่ถึงครึ่งของฝามือเขา แต่เขาก็ยกมันขึ้นมาไม่ได้สักทีจนเหงื่อชะโลมกายไหลลงหน้าขาให้พื้นบ้านซับความเหนื่อยเค็ม อันที่จริงผมก็เห็นเขามานานนะ เพราะหลายทีที่เขายกผมเพื่อไปโอ้อวดเพื่อนฝูงเสร็จก็เอาผมมาตั้งไว้ที่เดิม แต่ตอนนี้แค่แก้วเล็กๆแก้วเดียวเขายังยกมันไม่ไหวแล้วจะมายกผมด้วยแรงจากไหนกัน ผมทั้งใหญ่มีเกียรติสูงส่งเป็นที่ภาคภูมิใจของเขาขนาดนั้น ซึ่งผมตระหนักรู้ตนเองดีว่าผมมันเป็นแค่เศษโลหะที่โดนหล่อหลอมปั้นแต่งเฉยๆ ถ้าถามว่าเขาเริ่มมีอาการอ่อนเปลียเพลียแรงไร้กำลังเลือดลมตอนไหน ผมก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่นักเพราะมันค่อนข้างนานมาก รู้แค่ว่ามันไม่ได้เกิดอย่างปุบปับทันที มันค่อยๆเกิดขึ้นทีละนิด เขาไม่ได้สนใจหรือใส่ใจเพิกเฉยปล่อยผมหรือสิ่งของต่างๆให้รากงอกเกาะติดโต๊ะ ติดพื้น หรือติดที่ต่างๆที่สามารถเกาะติดได้ วันแล้ววันเล่าที่เขาเพียรเหนื่อยเพื่อยกสิ่งต่างๆใส่ลังกระดาษในวันที่เริ่มรู้ตัว แต่ก็ไม่มีวีแววว่าเขาจะทำมันได้เลย เขาคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้จนกว่าหมดอายุขัยนั้นแหล่ะ ไม่มีเจ้าหนี้มาตามทวงหนี้เพราะเขาไม่ได้ติดหนี้ใคร ไม่มีตำรวจมาจับกุมเพราะเขาไม่ได้ทำผิดกฎหมาย เหตุสำคัญเหล่านี้ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะต้องย้ายออกจากบ้าน แต่โลกใบนี้จับมือกับเวลามาแต่ไหนแต่ไร มองไปหน้าบ้านเขามีผู้คนสะพายกระเป๋ารุ่นกำลังฮิต มือถือสมาทโฟนจอสัมผัสเล่นเฟสบุ๊คเพื่ออัพเดตข่าวสาร แอพพลิเคชั่นต่างๆ เด็กอายุ10ขวบต้นๆควงแขนหอมแก้มจูบปากกับแฟนหนุ่มอายุไล่เรี่ย คอนเสิร์ตสากลตั๋วราคาสี่หลัก ฝาชิงโชคอิชิตัน อาหารตามสั่งขั้นต่ำก็50บาท ฯลฯ แต่เมื่อมองกลับไปที่เขาคนนั้น รถยนต์ที่เครื่องรุ่นเก่าจนไม่สามารถเติมแก๊สโซฮอได้ มือถือรุ่นจอขาวดำ บ้านโทรมที่เคยใหม่เมื่อ20กว่าปีก่อน และไม่มีใครที่จะสามารถคุยเรื่องงิ้วหรือลิเกกับเขาได้เลยสักคน เขายืนคุยกับรูปปั้นเก่าที่เคยหรูและดูดีเมื่อ20กว่าปีก่อน คุยเรื่องต่างๆที่ประสบพบเจอมาด้วยกัน รูปปั้นสีหน้าแน่นิ่งเหมือนเบื่อเรื่องราวพรรนี้เต็มทน มีเสียงกดออดดังขึ้นเขาเดินไปเปิดประตู มันก็เหมือนเดิมที่เขาจะไล่ตะเพิดคนเหล่านั้นด้วยวาทะคำคมเก่าแก่ คนเหล่านั้นแต่งตัวสีฉูดฉาดขับรถตามสมัยจนเขาทนดูแทบไม่ได้ คนที่เท่าไหร่นับไม่ได้ที่เขาได้ไล่ไปเพราะผิวฉาบมันเงาฉูดฉาด หลายปีผ่านไปฝุ่นเกาะผมจนหนาทึบกลบสีทองเหลืองให้เป็นสีน้ำตาล สนิมหรือเชื้อราเกาะกินสิ่งของต่างๆ จนเขาเองยังแทบไม่อยากที่จะยกหรือสัมผัสมันเองแล้ว จากที่เคยพยายามที่จะยกขึ้นมา เขากลับสะอิดสะเอียนไม่กล้าที่สัมผัสแม้กระทั้งด้วยสายตา เขามองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองดูเสื้อผ้าสวยๆ รถรุ่นใหม่ กลุ่มผู้คนที่ยิ้มแย้มกับวัตถุที่สื่อถึงความเป็นปัจจุบัน แม้เขาไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นสวยงามถูกใจนัก แต่มันก็ไม่ขึ้นสนิมหรือมีเชื้อราที่บ่งบอกถึงกาลเวลาและความผุพัง ถ้าเขารู้ว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้ที่เขาครอบครองจะขึ้นสนิมเสียหายขนาดนี้ตั้งแต่ต้น เขาคงเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปพร้อมใครหลายคนที่เข้ามากดออดที่บ้านตั้งนานแล้ว หลายปีที่เสียเวลาให้กับการพยายามยกสิ่งของที่โดนเกาะด้วยกาวที่เหนียวขึ้นตามระยะเวลา ตอนนี้เขาได้เดินออกจากบ้านด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าโดยไม่หันกลับมามองบ้านหลังเก่าแม้แต่น้อย ผมคงไม่แปลกใจหากเขาจะเจอคนที่ร่างกายเปลื่อยเปล่าเช่นเขา และจะยินดีด้วยซ้ำที่เขาจะมีแค่ใครซักคนที่พอใจกับการแสดงในแบบเราที่เราก็ชื่นชอบมัน ผมไม่เสียใจที่เขาเดินออกจากบ้านหลังนี้ไปโดยไม่มีวันกลับมา นี่ก็หลายปีแล้วไม่รู้เขาคนนั้นจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แม้ในใจลึกๆของผมก็ไม่มีเศษเซี่ยวของความเสียใจและสิ่งของต่างๆภายในบ้านแม้แต่รูปปั้นสุดที่รักตัวโปรดของเขาก็เช่นกัน ผมเป็นเพียงถ้วยรางวัลสีเหลืองๆทองๆที่ไม่เคยมีชีวิตจิตใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้เลข1บนตัวผมมันก็ไม่เคยทวงบุญคุนจากเขาคนนั้นซักครั้ง....
ฝุ่นหนาเต่อะ