“แกจัดการตามที่ฉันสั่งหล่ะ อย่าให้พลาดไม่ต้องถึงตายหรอก”ส้มปลีกตัวออกมาจากงานศพแล้วโทรไปสั่งมือปืนที่เธอจ้างวางแผนให้ไปสั่งสอนสา
“อ้าวหนูส้มมาทำอะไรตรงนี้หล่ะ ปะเข้างานกัน" อ้อนเดินมาตามส้มเมื่อเห็นส้มเดินออกมาจากงานนานผิดสังเกตุ
“หนูแค่เสียใจหน่ะค่ะที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”ส้มบีบน้ำตาตอบเพื่อให้ดูน่าสงสารแล้วเดินกลับเข้างานพร้อมอ้อน
ในวันรุ่งขึ้นสาขับรถไปทำงานแต่เช้า ขณะขับรถสาสังเกตเห็นว่ามีคนขับรถมอเตอร์ไซด์ตามสามา ตั้งแต่หนาบ้านของสาด้วยความกลัวสาจึงโทรหาหมอปรัชญ์ให้ช่วยเหลือ
“ฮาโหลสา สา มีอะไร”ปรัชญ์รับโทรศัพท์
"ช่วยด้วยปรัชญ์ ช่วยสาด้วยมีรถขับตามสามา สาไม่รู้จะทำไงดี ช่วยสาด้วยปรัชญ์ "สาพูดกับปรัชญ์ด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
“ใจเย็นๆนะสา สาอย่าเพิ่งขับรถเข้าบริษัท ให้ขับวนไปวนมาถ้ามันยังไม่ไปสาขับมาที่ที่ทำงานเรานะ”ปรัชญ์พูด้วยความเป็นห่วง
"ปัง ปัง" มือปืนพยายามยิงปืนใส่รถสาแต่ไม่โดน สาพยายามขับต่อจนถึงหน้าบริษัทปรัชญ์
" อ๊าย!!!! เอี๊ยด แกต้องการอะไร ฉันมีให้แกหมดเลยนะ แต่อย่าทำฉันเลยนะฉันยังไม่อยากตายนะ"สาตะโกนเสียงดังเมื่อลงจากรถ แล้วรีบวิ่งเข้าตึกโดยที่ปรัชญ์วิ่งออกมารับ ทางด้านมือลงจากรถมา
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไร สาไม่เป็นไรใช่ไหม รีบเข้าไปข้างในเถอะ สาระวัง”ปรัชญ์ตะโกนแล้วเลื่อนตัวไปรับกระสุนแทนสาจนล้มลงไปแน่นิ่งอยู่กับพื้น
" ปรัชญ์ ปรัชญ์" สาเรียกปรัชญ์ด้วยความเป็นห่วง แล้วมองไปที่ปรัชญพบว่ามีเลือดออกที่หน้าอก และศรีษะจำนวนมากเธอจึงพยายามอุ้มปรัชญ์ขึ้นมาเพื่อที่จะพาไปส่งโรงพยาบาล โดยมีคนที่เห็นเหตุการณ์มาช่วยอุ้มอีกแรงหนึ่ง
“ แก รู้ไว้นะ ถ้าแกไม่อยากตายอย่ามายุ่งกับผู้ชายที่ชื่อปรัชญ์อีกไม่อย่างนั้นแกโดนหนักกว่านี้แน่”มือปืนพูดแล้ววิ่งขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วขับ ออกไปอย่างรวดเร็ว
“ปรัชญ์ ปรัชญ์ต้องไม่เป็นไรนะ ปรัชญ์”สาอุ้มปรัชญ์ขึ้นรถโดยวางไว้ที่เบาะข้างคนขับแล้วกุมมือปรัชญ์ไว้พร้อมกับพูดด้วยความกลัวที่จะต้องเสียปรัชญ์ไปเมื่อถึงโรงพยาบาลสาและพยาบาลรีบพาปรัชญ์เข้าห้องฉุกเฉิน ทันไดนั้นเองพยาบาลเดินเข้ามาหาสา
"คนไข้เสียเลือดมากแล้วตอนนี้เราก็ไม่มีเลือดกรุ๊บเดียวกับคนไข้เลย คุณเลือดกรุ๊ปอะไรคะ"พยาบาลถาม
“เอาเลือดฉันไปเลยค่ะ ฉันเลือดกรุ๊ปเดียวกับปรัชญ์ เอาไปเลยค่ะ”สาตอบด้วยความตกใจ สาไปให้เลือดแล้วร้องไห้เสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ปรัขญ์โดนยิง
ทางด้านมือปืนได้โทรศัพท์ไปทวงเงินค่าจ้างกับส้มโดยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“วันนี้ฉันทำตามแผนแล้วนะแต่ดันมีไอผู้ชายหน้าไหนไม่รู้โผล่มาฉันก็เลยจัดการยิงมันไปเลยไม่แน่ใจว่ามันจะรอดรึเปล่า”มือปืนพูด
“นี่ แกจะบ้าหรือยังไงฮะฉันบอกว่าแค่ให้ไปยิงสั่งสอนนังสา แล้วนี่แกยิงไปโดนคนอื่นถ้าเขาตายจะว่ายังไงเนี่ยฮะ”ส้มพูดด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ยอมให้ตำรวจจับง่ายๆหรอก ว่าแต่ค่าจ้างอย่าเบี้ยวหล่ะ”มือปืนพูด
“อือ พรุ่งนี้ฉันโอนให้แกแน่นอน”ส้มตอบแล้ววางสายโทรศัพท์
“หรือว่า ผู้ชายคนนั้นคือปรัชญ์”ส้มอุทานออกมาเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่มือปืนเล่าให้ฟัง แล้วรีบโทรไปหาปรัชญ์ แต่โทรไม่ติด เธอจึงโทรไปที่บ้านของปรัชญ์ซึ่งแม่บ้านของปรัชญ์เป็นคนรับทำให้เธอรู้ว่า ปรัชญ์ถูกยิง เธอหยิบแหวนที่ปรัชญ์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดขึ้นมาดูแล้วร้องไห้อย่างหนักเพราะรู้สึกผิด
“ส้มขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะปรัชญ์ ส้มยังรักปรัชญ์อยู่นะ”ส้มพูดขณะมองแหวนแล้วร้องไห้อย่างหนัก
เมื่อให้เลือดเสร็จ สาได้เดินมานั่งเฝ้าหน้าห้องผ่าตัดด้วยความเป็นห่วงและกลัวที่จะเสียปรัชญ์ไป ขณะที่ทำการผ่ากระสุนอยู่นั้นเองน้ำก็เดินทางมาถึง
“ตาปรัชญ์ ตาปรัชญ์เป็นไงบ้างหนูสา”น้ำถามด้วยความตื่นตระหนกตกขณะเดินมาหน้าห้องผ่าตัดด้วยท่าทีไม่สบายใจ
“น้าน้ำใจเย็นๆนะคะ สาเชื่อค่ะว่าปรัชญ์เขาจะไม่เป็นอะไร”สาตอบเสียงสั่นด้วยความกังวล
“จะ เอ้าพยาบาลคะ พยาบาลคนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ” น้ำถามพยาบาลด้วยความตกใจ
“ใจย็นๆนะคะ ทางเราจะทำการรักษาอย่างเต็มที่ค่ะ คนไข้จะต้องปลอดภัยค่ะ" พยาบาลตอบ แล้วเดินจากไป
“อ้าวหมอ หมอคนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ”สาถามเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้อง
“ตอนนี้หมอยังให้คำตอบอะไรไม่ได้นะครับ หมอขอดูอาการต่ออีกซักระยะ เพราะคนไข้เนี่ยเสียเลือดมาก แล้วบริเวณที่โดนยิงเนี่ยอยู่ใกล้จุดสำคัญมากๆ แต่ที่ศรีษะไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับเป็นเพราะหัวไปกระแทกพื้นไม่ได้โดนยิงนะครับ ตอนนี้เนี่ยหมอก็ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว หมอสัญญาครับจะดูแลคนไข้อย่างเต็มที่ เราก็คงต้องรอดูอาการไปเรื่อยๆนะครับ ตอนนี้หมอคงต้องให้คนไข้อยู่ห้องไอซียูก่อนนะครับ”หมอเล่าอาการไห้ฟังแล้วเดินต่อไป
“ขอบคุณมากค่ะหมอ”น้ำพูดด้วยความกังวลในอาการของลูกชาย
“ปรัชญ์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ เป็นเพราะสาเอง ถ้าวันนี้สาไม่ไปหาปรัชญ์ วันนี้เขาก็คงไม่โดนยิงและไม่ต้องเป็นอย่างนี้ด้วย น้าน้ำสากลัวค่ะ น้าน้ำ สาไม่หน้าไปหาเขาเลย คนที่สมควรโดนคือสาไม่ใช่ปรัชญ์”สาพูดทั้งน้ำตาด้วยความกลัวว่าจะเสียปรัชญ์ไป
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ อย่าคิดมากไปเลย ปะเรากลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเถอะดูสิเลอะไปหมดแล้ว เดี๊ยวทางนี้น้าจัดการเองปะ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นหล่ะ”น้ำโอบแขนสาแล้วเดินไปพร้อมกับสา
“มีมือปืนมันจะยิงสา พอสาโทรหาปรัชญ์ ปรัชญ์บอกว่าให้ทำตามแผนเขาถ้ามันยังไม่ไปให้ไปหาเขาที่บริษัท ตอนที่สากำลังวิ่งเข้าตึกมือปืนมันจะยิงสาแต่ปรัชญ์เขามารับไว้แทนค่ะ”สาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
“ยังไงเราก็ระวังตัวด้วยนะ น้าขอตัวหล่ะ”น้ำตอบ
ทางด้านของนัดวันนี้เขามาที่ที่ทำงานของนาแต่เช้า
“เอ้ามาหาพี่นาหรอ พี่เขาไม่อยู่หรอก ไปทำะุระที่ต่างจังหวัดกับพี่ดา”อาตอบเมื่อเห็นนัดท่าท่างรีบร้อนเดินเข้ามาในที่ทำงาน
"เปล่า อา นัดมีเรื่องจะคุยด้วยไปกับนัดนะ " นัดจับแขนของอาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่แสดงออกถึงความเศร้าแล้วพาอานั่งรถออกไป ระหว่างทางนัดจับมืออาไว้ตลอดทาง
“จะไปไหนหล่ะนัด”อาถามด้วยความสงสัย
“เดี๊ยวก็รู้”นัดตอบยิ้มๆ
“เฮ้ย บอกมาเถอะตื่นเต้น”อาพูด
เมื่อถึงที่คอนโดใหม่ของนัด นัดพาอาขึ้นไปที่ห้องของเขา
“โห นี่คอนโดใหม่หรอสวยดีนี่”อาพูดขึ้น
“อืมใช่ อา นัดขอโทษ”นัดพูดแล้วเดินเข้าไปสวมกอดอา
“เฮ้ย ขอโทษเรื่องอะไร นัดเล่นอะไรเนี่ย” อาพูดด้วยความสงสัย
“นัด ไม่น่าทำอย่างนี้เลยอา ตอนแรกที่เราแอบคบกันมันก็มีความสุขอยู่แล้วแต่ตอนนี้นัดว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยอา ตอนนี้นัดดึงคนอื่นมาเกี่ยวด้วยมันทำให้นัดรู้สึกอึดอัดหน่ะไม่รู้อารู้สึกเหมือนนัดหรือเปล่า ทุกครั้งที่นัดอยู่กับพี่นานัดไม่มีความสุขเลย นัดขอโทษนะ”นัดพูดด้วยความเศร้าทั้งน้ำตาขณะกอดอา
“นัดเรื่องนี้อาไม่โกรธนัดหรอก อาเข้าใจ อายอมรับนะว่า อาเสียใจและเจ็บทุกครั้งที่เห็นนัดแสดงความรักกับพี่นา แต่มีคนที่เจ็บกว่าคือพี่ดา พี่ดาเขาแอบชอบนัดนะ เอาเถอะแต่ทำยังไงได้หล่ะในเมื่อเราเป็นแบบนี้ ถ้าคนอื่นรู้ หรือนักข่าวรู้มันจะไม่ดีกับเรานะ”อาตอบแล้วผลักตัวออกจากนัด
“พี่ดาด้วยหรอ นี่นัดทำให้ผู้หญิงสองคนต้องอกหักพร้อมกันเลยหรอ”นัดพูดด้วยความรู้สึกผิด
”ยังหรอกตอนนี้แค่หนึ่งแต่ถ้าพี่นารู้เมื่อไหร่ก็นั่นแหละเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ อย่าเครียดไปเลยนะฮึ๊ม ยิ้มสิยิ้มเร็ว ยิ้ม....." อาหันไปยิ้มกับนัด ที่นัดพูดด้วยความรู้สึกผิดแล้วหยิกแก้มสองข้างของนัด
“แต่นัดกลัวนี่ ยิ่งตอนนี้พี่นาเขาก็ใกล้ชิดนัดมากขึ้น นัดกลัวหน่ะอา นัดกลัวว่าวันนึงถ้าพี่นารู้ พี่ดาพี่สารู้ แล้วเรื่องถึงหูแม่ของอา นัดกลัวว่าถ้าถึงวันนันเราจะไม่ได้เจอกันอีกนี่ นัดไม่น่าทำอย่างนี้เลยจริงๆ นัดนี่มันโง่จริงๆเลยอา”นัดฝึนยิ้มแล้วโอบกอดอาร้องไห้ด้วยความกลัว
“โอ๋ๆไม่ต้องร้องนะ ถ้าวันนั้นมาถึง อาเองเนี่ยแหละจะจัดการทุกอย่างให้เองไม่ต้องห่วงนะ ฟังนะไม่ว่า ไม่ว่ายังไงถ้ามีอะไรเกิดขึ้น อาจะไม่ยอมให้ใครแยกเราออกจากกันได้ เราจะมีกันอย่างนี้ตลอดไปนะ”อาลูบหัวนัดแลัวผละตัวมองไปยังดวงตาของนัดแล้วปาดน้ำตาพร้อมพูดด้วยความจริงใจ
“งั้นเรา หาอะไรทำกันไหม นัดจะได้รู้สึกดีขึ้น พาอาไปดูห้องนัดต่อดีกว่า”อาพูดแล้วเดินจูงมือนัดไปยังห้องต่างๆในคอนโดของนัด ซึ่งอาอยู่ที่ห้องของนัดจนถึงเย็นแล้วจึงกลับบ้านขับรถกลับบ้านเมื่อถึงบ้านเขาได้เจอกับสาที่ดื่มหนักจนเมา
“เอ้านี่พี่สาเป็นอะไรหน่ะนิด”อา ถามด้วยความสงสัย
“อ๋อแกเครียดที่คุณปรัชญ์โดนยิงหน่ะค่ะ ไม่รู้ทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะคะ คุณโรจน์พึ่งจะเสียไปนี่คุณปรัชญ์ก็โดนยิงอีก เฮ่อ!
กรรมของคุณสาเธอแท้ๆเลยค่ะนี่ นิดก็กะว่าอีกพักนึงจะพาคุณสาไปเช็ดดตัวเเล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า"นิดบอก
“แล้วนี่แกไปไหนมาหล่ะ ฉันสองคนไม่เห็นแกที่บริษัทเลยตอนฉันเข้าไปตอนเย็น”นาถามด้วยความสงสัย
“อ๋อพอดีอาไปดูของขวัญให้เพื่อนหน่ะใกล้จะวันเกิดเขาแล้วเลยไปหาซื้อของขวัญให้เขาหน่ะ”อาตอบแก้ตัวท่าทีมีพิรุต
ในวันรุ่งขึ้นเมื่อสร่างเมาในตอนเช้าสารีบออกจากบ้านเพื่อไปดูอาการปรัชญ์ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึง สาเห็นส้มที่ลานจอดรถซึ่งส้มกำลังจะกลับสาจึงรีบลงจากรถ แล้ววิ่งเข้าไปหาส้ม
“นังส้ม" สาพูดด้วยเสียงไม่พอใจแล้ววิ่งไปดักหน้าส้ม
“สา แกมาได้ยังไงฮะ”ส้มพูดด้วยความตื่นตระหนกตกใจที่เห็นสา แล้วพยายามวิ่งขึ้นรถ
“แกไม่ต้องรู้หรอกแต่เนี่ยฝีมือแกใช่ไหม”สาถามแล้วจิกหัวส้มไปกระแทกที่รถจนมีเลือดไหลออกมาจากหัวส้ม ขณะที่ส้มมองไปรอบรอบเมื่อไม่เห็นใครจึงแสดงท่าทีก้าวร้าวออกมา
“เออ ใช่จะทำไม ฉันส่งคนไปยิงแก แต่ปรัชญ์มันโง่มันออกรับแทนแก ถ้าแกไม่ไปหาปรัชญ์ ปรัชญ์ก็ไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก เพราะแก เพราะแกคนเดียว”ส้มผลักตัวออกจากสาแล้วจิกหัวสากระแทกกับเสาแล้วตะหวาดด้วยด้วยความโกรธทั้งน้ำตาเพราะเสียใจที่ทำให้คนรักเก่า และเพื่อนสนิทบาทเจ็บ
“หนอย ยังมีหน้ามาโทษฉันอีกหรอ ไม่ใช่เพราะแกหรอที่วางแผนฆ่าฉันแต่ปรัชญ์เขาเป็นคนดี เขาเป็นคนดีไม่ใช่คนชั่วๆอย่างแกที่ฆ่าได้แม้กระทั่งเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้จิตใจของแกทำด้วยอะไรถึงได้ช่วยช้าสามานขนาดนี้ฮะ”สาตวาดเสียงดังทั้งน้ำตาขณะผลักตัวออกจากส้มแล้วตบหน้าส้มด้วยความเสียใจ
“ก็เอาสิดูซิว่าใครจะชนะ”ส้มพูดแล้วหยิบปืนขึ้นมาขู่แล้วจ่อมาที่สา
“แกจะยิงฉันหรอ ก็เอาเลย เอาสิยิงฉันให้ตายเลยเอาเลยฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นหน้าแกแล้วเหมือนกัน เอาเลย ยิงเลย ยิ่งสิยิง" สาพูดยั่วให้ส้มยิงทั้งน้ำตาเพราะเสียใจที่เพื่อนรักของตนเกลียดตนจนสามารถที่จะฆ่ากันได้ลงคอ ขณะที่ส้มเล็งทั้งน้ำตา
“หยุดนะ หนูส้ม "เสียงของฝนดังขึ้นด้วยความตกใจ
“ส้มทำไมทำตัวอย่างนี้หล่ะลูก ทำไมฮะ บอกแม่มาสิลูกฮะ นี่มันเรื่องอะไรกัน" อ้อนพูดด้วยความผิดหวังในท่าทีของส้ม
“ นี่ถ้าวันนี้ป้าไม่มาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลกับอ้อนป้าคงไม่เห็นว่าตัวจริงเราเป็นอย่างไรป้าผิดหวังจริงๆ งั้นนี่แกฆ่าตาโรจน์ด้วยใช่ไหมฮะ พูดมาสิบอกป้ามา"ฝนพูดด้วยความผิดหวัง
“ส้มไม่รู้เรื่องนะคะ ส้มไม่ได้..”ส้มพยายามพูดแก้ตัวเสียงสั่นทั้งน้ำตาที่ฝนพยายามเค้นความจริง
“หยุดเลยนะส้มไม่ต้องแก้ตัวแล้วแม่เห็นหมดแล้ว ไม่ต้องแก้ตัวอะไรเลยนะ แล้วนี่ที่มีคนบอกว่าแกหน่ะเป็นคนฆ่าตาโรจน์หน่ะมันจริงไหม ฮะฉันถามก็ตอบมาสิ ฮะฉันถามก็ตอบมา”อ้อนกระชากแขนส้มแล้วพูดถามด้วยความโกรธและเสียใจในคราวเดียวกันที่ลูกของตนทำตัวไม่ดีถึงขั้นฆ่าคนได้
“อ๊อยแม่ส้มไม่รู้เรื่องนะแม่ แม่ฟังส้มก่อน”ส้มพยายามร้องไห้ไห้ดูหน้าสงสาร
รักขม(รีไรซ์จากรักซ่อนหนาม) ตอนที่4
“อ้าวหนูส้มมาทำอะไรตรงนี้หล่ะ ปะเข้างานกัน" อ้อนเดินมาตามส้มเมื่อเห็นส้มเดินออกมาจากงานนานผิดสังเกตุ
“หนูแค่เสียใจหน่ะค่ะที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”ส้มบีบน้ำตาตอบเพื่อให้ดูน่าสงสารแล้วเดินกลับเข้างานพร้อมอ้อน
ในวันรุ่งขึ้นสาขับรถไปทำงานแต่เช้า ขณะขับรถสาสังเกตเห็นว่ามีคนขับรถมอเตอร์ไซด์ตามสามา ตั้งแต่หนาบ้านของสาด้วยความกลัวสาจึงโทรหาหมอปรัชญ์ให้ช่วยเหลือ
“ฮาโหลสา สา มีอะไร”ปรัชญ์รับโทรศัพท์
"ช่วยด้วยปรัชญ์ ช่วยสาด้วยมีรถขับตามสามา สาไม่รู้จะทำไงดี ช่วยสาด้วยปรัชญ์ "สาพูดกับปรัชญ์ด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
“ใจเย็นๆนะสา สาอย่าเพิ่งขับรถเข้าบริษัท ให้ขับวนไปวนมาถ้ามันยังไม่ไปสาขับมาที่ที่ทำงานเรานะ”ปรัชญ์พูด้วยความเป็นห่วง
"ปัง ปัง" มือปืนพยายามยิงปืนใส่รถสาแต่ไม่โดน สาพยายามขับต่อจนถึงหน้าบริษัทปรัชญ์
" อ๊าย!!!! เอี๊ยด แกต้องการอะไร ฉันมีให้แกหมดเลยนะ แต่อย่าทำฉันเลยนะฉันยังไม่อยากตายนะ"สาตะโกนเสียงดังเมื่อลงจากรถ แล้วรีบวิ่งเข้าตึกโดยที่ปรัชญ์วิ่งออกมารับ ทางด้านมือลงจากรถมา
"ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไร สาไม่เป็นไรใช่ไหม รีบเข้าไปข้างในเถอะ สาระวัง”ปรัชญ์ตะโกนแล้วเลื่อนตัวไปรับกระสุนแทนสาจนล้มลงไปแน่นิ่งอยู่กับพื้น
" ปรัชญ์ ปรัชญ์" สาเรียกปรัชญ์ด้วยความเป็นห่วง แล้วมองไปที่ปรัชญพบว่ามีเลือดออกที่หน้าอก และศรีษะจำนวนมากเธอจึงพยายามอุ้มปรัชญ์ขึ้นมาเพื่อที่จะพาไปส่งโรงพยาบาล โดยมีคนที่เห็นเหตุการณ์มาช่วยอุ้มอีกแรงหนึ่ง
“ แก รู้ไว้นะ ถ้าแกไม่อยากตายอย่ามายุ่งกับผู้ชายที่ชื่อปรัชญ์อีกไม่อย่างนั้นแกโดนหนักกว่านี้แน่”มือปืนพูดแล้ววิ่งขึ้นรถที่จอดอยู่แล้วขับ ออกไปอย่างรวดเร็ว
“ปรัชญ์ ปรัชญ์ต้องไม่เป็นไรนะ ปรัชญ์”สาอุ้มปรัชญ์ขึ้นรถโดยวางไว้ที่เบาะข้างคนขับแล้วกุมมือปรัชญ์ไว้พร้อมกับพูดด้วยความกลัวที่จะต้องเสียปรัชญ์ไปเมื่อถึงโรงพยาบาลสาและพยาบาลรีบพาปรัชญ์เข้าห้องฉุกเฉิน ทันไดนั้นเองพยาบาลเดินเข้ามาหาสา
"คนไข้เสียเลือดมากแล้วตอนนี้เราก็ไม่มีเลือดกรุ๊บเดียวกับคนไข้เลย คุณเลือดกรุ๊ปอะไรคะ"พยาบาลถาม
“เอาเลือดฉันไปเลยค่ะ ฉันเลือดกรุ๊ปเดียวกับปรัชญ์ เอาไปเลยค่ะ”สาตอบด้วยความตกใจ สาไปให้เลือดแล้วร้องไห้เสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ปรัขญ์โดนยิง
ทางด้านมือปืนได้โทรศัพท์ไปทวงเงินค่าจ้างกับส้มโดยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“วันนี้ฉันทำตามแผนแล้วนะแต่ดันมีไอผู้ชายหน้าไหนไม่รู้โผล่มาฉันก็เลยจัดการยิงมันไปเลยไม่แน่ใจว่ามันจะรอดรึเปล่า”มือปืนพูด
“นี่ แกจะบ้าหรือยังไงฮะฉันบอกว่าแค่ให้ไปยิงสั่งสอนนังสา แล้วนี่แกยิงไปโดนคนอื่นถ้าเขาตายจะว่ายังไงเนี่ยฮะ”ส้มพูดด้วยความไม่พอใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ยอมให้ตำรวจจับง่ายๆหรอก ว่าแต่ค่าจ้างอย่าเบี้ยวหล่ะ”มือปืนพูด
“อือ พรุ่งนี้ฉันโอนให้แกแน่นอน”ส้มตอบแล้ววางสายโทรศัพท์
“หรือว่า ผู้ชายคนนั้นคือปรัชญ์”ส้มอุทานออกมาเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่มือปืนเล่าให้ฟัง แล้วรีบโทรไปหาปรัชญ์ แต่โทรไม่ติด เธอจึงโทรไปที่บ้านของปรัชญ์ซึ่งแม่บ้านของปรัชญ์เป็นคนรับทำให้เธอรู้ว่า ปรัชญ์ถูกยิง เธอหยิบแหวนที่ปรัชญ์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดขึ้นมาดูแล้วร้องไห้อย่างหนักเพราะรู้สึกผิด
“ส้มขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะปรัชญ์ ส้มยังรักปรัชญ์อยู่นะ”ส้มพูดขณะมองแหวนแล้วร้องไห้อย่างหนัก
เมื่อให้เลือดเสร็จ สาได้เดินมานั่งเฝ้าหน้าห้องผ่าตัดด้วยความเป็นห่วงและกลัวที่จะเสียปรัชญ์ไป ขณะที่ทำการผ่ากระสุนอยู่นั้นเองน้ำก็เดินทางมาถึง
“ตาปรัชญ์ ตาปรัชญ์เป็นไงบ้างหนูสา”น้ำถามด้วยความตื่นตระหนกตกขณะเดินมาหน้าห้องผ่าตัดด้วยท่าทีไม่สบายใจ
“น้าน้ำใจเย็นๆนะคะ สาเชื่อค่ะว่าปรัชญ์เขาจะไม่เป็นอะไร”สาตอบเสียงสั่นด้วยความกังวล
“จะ เอ้าพยาบาลคะ พยาบาลคนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ” น้ำถามพยาบาลด้วยความตกใจ
“ใจย็นๆนะคะ ทางเราจะทำการรักษาอย่างเต็มที่ค่ะ คนไข้จะต้องปลอดภัยค่ะ" พยาบาลตอบ แล้วเดินจากไป
“อ้าวหมอ หมอคนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ”สาถามเมื่อเห็นหมอเดินออกมาจากห้อง
“ตอนนี้หมอยังให้คำตอบอะไรไม่ได้นะครับ หมอขอดูอาการต่ออีกซักระยะ เพราะคนไข้เนี่ยเสียเลือดมาก แล้วบริเวณที่โดนยิงเนี่ยอยู่ใกล้จุดสำคัญมากๆ แต่ที่ศรีษะไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับเป็นเพราะหัวไปกระแทกพื้นไม่ได้โดนยิงนะครับ ตอนนี้เนี่ยหมอก็ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว หมอสัญญาครับจะดูแลคนไข้อย่างเต็มที่ เราก็คงต้องรอดูอาการไปเรื่อยๆนะครับ ตอนนี้หมอคงต้องให้คนไข้อยู่ห้องไอซียูก่อนนะครับ”หมอเล่าอาการไห้ฟังแล้วเดินต่อไป
“ขอบคุณมากค่ะหมอ”น้ำพูดด้วยความกังวลในอาการของลูกชาย
“ปรัชญ์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ เป็นเพราะสาเอง ถ้าวันนี้สาไม่ไปหาปรัชญ์ วันนี้เขาก็คงไม่โดนยิงและไม่ต้องเป็นอย่างนี้ด้วย น้าน้ำสากลัวค่ะ น้าน้ำ สาไม่หน้าไปหาเขาเลย คนที่สมควรโดนคือสาไม่ใช่ปรัชญ์”สาพูดทั้งน้ำตาด้วยความกลัวว่าจะเสียปรัชญ์ไป
“ไม่เป็นไรนะจ๊ะ อย่าคิดมากไปเลย ปะเรากลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเถอะดูสิเลอะไปหมดแล้ว เดี๊ยวทางนี้น้าจัดการเองปะ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นหล่ะ”น้ำโอบแขนสาแล้วเดินไปพร้อมกับสา
“มีมือปืนมันจะยิงสา พอสาโทรหาปรัชญ์ ปรัชญ์บอกว่าให้ทำตามแผนเขาถ้ามันยังไม่ไปให้ไปหาเขาที่บริษัท ตอนที่สากำลังวิ่งเข้าตึกมือปืนมันจะยิงสาแต่ปรัชญ์เขามารับไว้แทนค่ะ”สาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
“ยังไงเราก็ระวังตัวด้วยนะ น้าขอตัวหล่ะ”น้ำตอบ
ทางด้านของนัดวันนี้เขามาที่ที่ทำงานของนาแต่เช้า
“เอ้ามาหาพี่นาหรอ พี่เขาไม่อยู่หรอก ไปทำะุระที่ต่างจังหวัดกับพี่ดา”อาตอบเมื่อเห็นนัดท่าท่างรีบร้อนเดินเข้ามาในที่ทำงาน
"เปล่า อา นัดมีเรื่องจะคุยด้วยไปกับนัดนะ " นัดจับแขนของอาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงและสายตาที่แสดงออกถึงความเศร้าแล้วพาอานั่งรถออกไป ระหว่างทางนัดจับมืออาไว้ตลอดทาง
“จะไปไหนหล่ะนัด”อาถามด้วยความสงสัย
“เดี๊ยวก็รู้”นัดตอบยิ้มๆ
“เฮ้ย บอกมาเถอะตื่นเต้น”อาพูด
เมื่อถึงที่คอนโดใหม่ของนัด นัดพาอาขึ้นไปที่ห้องของเขา
“โห นี่คอนโดใหม่หรอสวยดีนี่”อาพูดขึ้น
“อืมใช่ อา นัดขอโทษ”นัดพูดแล้วเดินเข้าไปสวมกอดอา
“เฮ้ย ขอโทษเรื่องอะไร นัดเล่นอะไรเนี่ย” อาพูดด้วยความสงสัย
“นัด ไม่น่าทำอย่างนี้เลยอา ตอนแรกที่เราแอบคบกันมันก็มีความสุขอยู่แล้วแต่ตอนนี้นัดว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยอา ตอนนี้นัดดึงคนอื่นมาเกี่ยวด้วยมันทำให้นัดรู้สึกอึดอัดหน่ะไม่รู้อารู้สึกเหมือนนัดหรือเปล่า ทุกครั้งที่นัดอยู่กับพี่นานัดไม่มีความสุขเลย นัดขอโทษนะ”นัดพูดด้วยความเศร้าทั้งน้ำตาขณะกอดอา
“นัดเรื่องนี้อาไม่โกรธนัดหรอก อาเข้าใจ อายอมรับนะว่า อาเสียใจและเจ็บทุกครั้งที่เห็นนัดแสดงความรักกับพี่นา แต่มีคนที่เจ็บกว่าคือพี่ดา พี่ดาเขาแอบชอบนัดนะ เอาเถอะแต่ทำยังไงได้หล่ะในเมื่อเราเป็นแบบนี้ ถ้าคนอื่นรู้ หรือนักข่าวรู้มันจะไม่ดีกับเรานะ”อาตอบแล้วผลักตัวออกจากนัด
“พี่ดาด้วยหรอ นี่นัดทำให้ผู้หญิงสองคนต้องอกหักพร้อมกันเลยหรอ”นัดพูดด้วยความรู้สึกผิด
”ยังหรอกตอนนี้แค่หนึ่งแต่ถ้าพี่นารู้เมื่อไหร่ก็นั่นแหละเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ อย่าเครียดไปเลยนะฮึ๊ม ยิ้มสิยิ้มเร็ว ยิ้ม....." อาหันไปยิ้มกับนัด ที่นัดพูดด้วยความรู้สึกผิดแล้วหยิกแก้มสองข้างของนัด
“แต่นัดกลัวนี่ ยิ่งตอนนี้พี่นาเขาก็ใกล้ชิดนัดมากขึ้น นัดกลัวหน่ะอา นัดกลัวว่าวันนึงถ้าพี่นารู้ พี่ดาพี่สารู้ แล้วเรื่องถึงหูแม่ของอา นัดกลัวว่าถ้าถึงวันนันเราจะไม่ได้เจอกันอีกนี่ นัดไม่น่าทำอย่างนี้เลยจริงๆ นัดนี่มันโง่จริงๆเลยอา”นัดฝึนยิ้มแล้วโอบกอดอาร้องไห้ด้วยความกลัว
“โอ๋ๆไม่ต้องร้องนะ ถ้าวันนั้นมาถึง อาเองเนี่ยแหละจะจัดการทุกอย่างให้เองไม่ต้องห่วงนะ ฟังนะไม่ว่า ไม่ว่ายังไงถ้ามีอะไรเกิดขึ้น อาจะไม่ยอมให้ใครแยกเราออกจากกันได้ เราจะมีกันอย่างนี้ตลอดไปนะ”อาลูบหัวนัดแลัวผละตัวมองไปยังดวงตาของนัดแล้วปาดน้ำตาพร้อมพูดด้วยความจริงใจ
“งั้นเรา หาอะไรทำกันไหม นัดจะได้รู้สึกดีขึ้น พาอาไปดูห้องนัดต่อดีกว่า”อาพูดแล้วเดินจูงมือนัดไปยังห้องต่างๆในคอนโดของนัด ซึ่งอาอยู่ที่ห้องของนัดจนถึงเย็นแล้วจึงกลับบ้านขับรถกลับบ้านเมื่อถึงบ้านเขาได้เจอกับสาที่ดื่มหนักจนเมา
“เอ้านี่พี่สาเป็นอะไรหน่ะนิด”อา ถามด้วยความสงสัย
“อ๋อแกเครียดที่คุณปรัชญ์โดนยิงหน่ะค่ะ ไม่รู้ทำเวรทำกรรมอะไรไว้นะคะ คุณโรจน์พึ่งจะเสียไปนี่คุณปรัชญ์ก็โดนยิงอีก เฮ่อ!
กรรมของคุณสาเธอแท้ๆเลยค่ะนี่ นิดก็กะว่าอีกพักนึงจะพาคุณสาไปเช็ดดตัวเเล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า"นิดบอก
“แล้วนี่แกไปไหนมาหล่ะ ฉันสองคนไม่เห็นแกที่บริษัทเลยตอนฉันเข้าไปตอนเย็น”นาถามด้วยความสงสัย
“อ๋อพอดีอาไปดูของขวัญให้เพื่อนหน่ะใกล้จะวันเกิดเขาแล้วเลยไปหาซื้อของขวัญให้เขาหน่ะ”อาตอบแก้ตัวท่าทีมีพิรุต
ในวันรุ่งขึ้นเมื่อสร่างเมาในตอนเช้าสารีบออกจากบ้านเพื่อไปดูอาการปรัชญ์ที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึง สาเห็นส้มที่ลานจอดรถซึ่งส้มกำลังจะกลับสาจึงรีบลงจากรถ แล้ววิ่งเข้าไปหาส้ม
“นังส้ม" สาพูดด้วยเสียงไม่พอใจแล้ววิ่งไปดักหน้าส้ม
“สา แกมาได้ยังไงฮะ”ส้มพูดด้วยความตื่นตระหนกตกใจที่เห็นสา แล้วพยายามวิ่งขึ้นรถ
“แกไม่ต้องรู้หรอกแต่เนี่ยฝีมือแกใช่ไหม”สาถามแล้วจิกหัวส้มไปกระแทกที่รถจนมีเลือดไหลออกมาจากหัวส้ม ขณะที่ส้มมองไปรอบรอบเมื่อไม่เห็นใครจึงแสดงท่าทีก้าวร้าวออกมา
“เออ ใช่จะทำไม ฉันส่งคนไปยิงแก แต่ปรัชญ์มันโง่มันออกรับแทนแก ถ้าแกไม่ไปหาปรัชญ์ ปรัชญ์ก็ไม่ต้องเป็นอย่างนี้หรอก เพราะแก เพราะแกคนเดียว”ส้มผลักตัวออกจากสาแล้วจิกหัวสากระแทกกับเสาแล้วตะหวาดด้วยด้วยความโกรธทั้งน้ำตาเพราะเสียใจที่ทำให้คนรักเก่า และเพื่อนสนิทบาทเจ็บ
“หนอย ยังมีหน้ามาโทษฉันอีกหรอ ไม่ใช่เพราะแกหรอที่วางแผนฆ่าฉันแต่ปรัชญ์เขาเป็นคนดี เขาเป็นคนดีไม่ใช่คนชั่วๆอย่างแกที่ฆ่าได้แม้กระทั่งเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้จิตใจของแกทำด้วยอะไรถึงได้ช่วยช้าสามานขนาดนี้ฮะ”สาตวาดเสียงดังทั้งน้ำตาขณะผลักตัวออกจากส้มแล้วตบหน้าส้มด้วยความเสียใจ
“ก็เอาสิดูซิว่าใครจะชนะ”ส้มพูดแล้วหยิบปืนขึ้นมาขู่แล้วจ่อมาที่สา
“แกจะยิงฉันหรอ ก็เอาเลย เอาสิยิงฉันให้ตายเลยเอาเลยฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นหน้าแกแล้วเหมือนกัน เอาเลย ยิงเลย ยิ่งสิยิง" สาพูดยั่วให้ส้มยิงทั้งน้ำตาเพราะเสียใจที่เพื่อนรักของตนเกลียดตนจนสามารถที่จะฆ่ากันได้ลงคอ ขณะที่ส้มเล็งทั้งน้ำตา
“หยุดนะ หนูส้ม "เสียงของฝนดังขึ้นด้วยความตกใจ
“ส้มทำไมทำตัวอย่างนี้หล่ะลูก ทำไมฮะ บอกแม่มาสิลูกฮะ นี่มันเรื่องอะไรกัน" อ้อนพูดด้วยความผิดหวังในท่าทีของส้ม
“ นี่ถ้าวันนี้ป้าไม่มาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลกับอ้อนป้าคงไม่เห็นว่าตัวจริงเราเป็นอย่างไรป้าผิดหวังจริงๆ งั้นนี่แกฆ่าตาโรจน์ด้วยใช่ไหมฮะ พูดมาสิบอกป้ามา"ฝนพูดด้วยความผิดหวัง
“ส้มไม่รู้เรื่องนะคะ ส้มไม่ได้..”ส้มพยายามพูดแก้ตัวเสียงสั่นทั้งน้ำตาที่ฝนพยายามเค้นความจริง
“หยุดเลยนะส้มไม่ต้องแก้ตัวแล้วแม่เห็นหมดแล้ว ไม่ต้องแก้ตัวอะไรเลยนะ แล้วนี่ที่มีคนบอกว่าแกหน่ะเป็นคนฆ่าตาโรจน์หน่ะมันจริงไหม ฮะฉันถามก็ตอบมาสิ ฮะฉันถามก็ตอบมา”อ้อนกระชากแขนส้มแล้วพูดถามด้วยความโกรธและเสียใจในคราวเดียวกันที่ลูกของตนทำตัวไม่ดีถึงขั้นฆ่าคนได้
“อ๊อยแม่ส้มไม่รู้เรื่องนะแม่ แม่ฟังส้มก่อน”ส้มพยายามร้องไห้ไห้ดูหน้าสงสาร