เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้บอกเลยว่าหาสาระนั้น ไม่มี….
หนูบ้านอยู่จังหวัดนนทบุรีคะ อยู่ซอยท่าอิฐ ซอยที่บางทีใช้เวลาจากปากทางถึงบ้าน หรือ จากบ้านไปปากทาง สิริรวมเวลาเกือบชั่วโมง
….คะ…..
แค่เริ่มจากปากซอยก็หายนะแล้ว….
ตั้งแต่เรียนจนทำงานนั้น โรงเรียน มหาวิทยาลัย ที่ทำงาน ล้วนแต่อยู่ในเมืองทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะไปไหนก็แล้วแต่ ถ้าอยากเดินทางในทางที่ใกล้ที่สุดนั้นจะต้องผ่านแยกชื่อดังและความภาคภูมิใจของชาวนนทบุรี …. แยกแคราย….คะ
หนูเผชิญวิกฤตแยกแครายทุกวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีจนจะเป็น 10 ปีจากความหงุดหงิดกลายเป็นความเคยชิน แต่ใช่ว่าตอนชินนี่จะไม่หงุดหงิดนะค่ะ ความหวังรถไฟฟ้าที่มีมาตั้งแต่หนูเป็นเด็กหญิง เป็นนางสาว จนจะใช้นางอยู่แล้ว หนูยังไม่มีโอกาสจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าสถานีหน้าบ้านเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเมื่อวันที่หนูมีหลาน หลานหนูจะได้ขึ้นรึเปล่า หนูจึงใช้ชีวิตบนถนนต่อไป อย่างไม่มีสาเหตุ
สมัยมัธยมไม่ได้ขับรถไปเองก็เลยไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ รู้แค่ว่าต้องตื่นตอนตี 5 ทุกวัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ค่ะ หนูโอเคดี แต่เมื่อหนูได้ขับรถ หนูจึงรู้คะว่านรกมีจริง เคยใช้เวลาเดินทางจากซอยท่าอิฐไปถึงที่เรียนแถวๆบางรัก ใช้เวลาตั้งแต่ 7 โมง ถึงที่เรียน 11 โมงครึ่งพอดีคะ เห้อ ได้กินข้าวเที่ยงพอดี อร่อยจัง มาถึงตรงนี้เพื่อนๆอาจจะด่าหนูว่า ออกให้เช้าหน่อยเสะ!!! คะ วันนั้นหนูตื่นสาย หนูเลยออก 7 โมง หนูพลาดไปแล้วจริงๆ แต่มันถึง 11 โมงครึ่งนี่มัน …. ดีเลิศจริงๆ ทำเวลาได้ดี
….มันไม่ใช่แค่วันเดียวคะ มันเกิดขึ้นทุกวันเหมือนการหายใจ….
หนูจึงเปลี่ยนเส้นทางใหม่ อ้อมหน่อย (คล้ายๆอ้อมน้อย) แต่ก็น่าจะติดน้อยกว่า เลยวิ่งออกราชพฤกษ์ขึ้นสะพานตากสินคะ
ครึ่งทางแรก เป็นกำลังใจและให้ความหวังของเด็กท่าอิฐอย่างหนูได้ดี แต่แล้ว เมื่อเลยฝั่งตรงข้าม The circle มาเล็กน้อย ความหวังของหนูทั้งหมดก็สูญสลายไป ค่ะ มันเริ่มติดตั้งแต่ตรงนั้นเรื่อยมา ขยับที่ละน้อย น้อยมากจริงๆ ถ้ามันมีหน่วยมากกว่าน้อยมาก โปรดบอกหนูที หนูทำทุกอย่างเพื่อทำให้เวลาทั้งหมดในรถมีค่า ตั้งแต่แต่งหน้า กินข้าว เล่นเกมส์ นั่งขัดสมาธิ ตัดเล็บ และอื่นๆแล้วแต่วัน เงยหน้ามาทีไรก็ท้อใจทุกที เมื่อทำทั้งหมดที่กล่าวมาแล้ว รถก็ยังไปไม่ไกลจากเดิมเท่าไหร่ เคยคิดว่าถ้าคลานไปน่าจะถึงแล้ว มีภาพที่น่ารักเกิดขึ้นทุกเช้า เมื่อรถมอเตอร์ไซที่พยายามแทรกทุกรู ไปไหนไม่ได้ จอดนิ่งเฉยๆต่อคิวกันอย่างสุภาพ มีคนลงมาบิดขี้เกียจคุยกัน หรือนี่เป็นนโยบายสร้างความสัมพันธ์ของคนในชาติ แหม่ เยี่ยมจริงๆ ยิ่งวันไหนปวดฉี่ หรือ ปวดอึ๊ ไม่ต้องพูดถึงเลยคะ คิดจะแวะปั้มเข้าห้องน้ำก็ยากเกินไป ยากกว่าการฉี่ในรถอีก คะ ก็เลยฉี่ในรถซะเลย …..
การเดินทางจากบ้านมาในเมืองของหนูทั้งฝั่งรัตนาธิเบศร์และฝั่งราชพฤกษ์ ทำให้หนูรู้สึกมีความสุขมาก ตลอดทางมีการก่อสร้างอะไรไม่รู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆตลอดเวลา สร้างตลอดทางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สร้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บีบๆๆๆๆๆๆๆเลน บีบแล้วบีบอีก บีบขนาดนี้ปิดถนนไปเล้ยยย คงจะดี...
ทางขึ้นสะพานตากสินเป็นอะไรที่ทรมานพอๆกับสะพานข้ามแยกแคราย นี่หนูคงหนีเสือปะสิงโต หนูต่อคิวขึ้นสะพานมาทั้งชีวิต แต่รถที่แซงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆซ้ายไปแทรกๆๆๆๆๆๆๆๆๆคิวตรงตีนสะพาน แทรกๆๆๆๆๆๆๆๆแทรกจนหนูอยากหยุดให้รถทุกคันที่แทรก แทรกกันให้พอใจแล้วหนูค่อยไป หนูเหนื่อยจะแข่งขันแย่งขึ้นสะพาน ตอนนี้เริ่มหัดทำบ้างแล้ว แต่ก็รู้สึกผิดทุกที…เลยกลับมาต่อคิวใหม่ เห้อ
หนูฟัง จส100 ทุกเช้า จส100เป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับหนู เพราะทำให้หนูรู้ว่าหนูไม่ได้อยู่เดียวดายบนท้องถนนในตอนเช้า ขอบคุณ คุณพ่อน้องเอ บี ซี ดี อี เอฟ จี หรือคุณพ่อน้องอะไรก็ตามที่โทรฯเข้ามา อุ่นใจคะ
แต่หนูก็มีบางวันนะค่ะที่ไปทัน บางวันคะ วันนั้นรู้สึกเหมือนถูกหวย…
เล่าขามาแล้วอยากเล่าตอนขากลับบ้างแต่ก็กลัวจะเลยเถิด…..
เครียดค่ะ แค่อยากเล่าให้ฟัง
.
สิ่งที่อัดอั้นในใจทุกค่ำเช้า รถติดแบบนี้อยากเก็บเงินซื้อเครื่องบิน…
หนูบ้านอยู่จังหวัดนนทบุรีคะ อยู่ซอยท่าอิฐ ซอยที่บางทีใช้เวลาจากปากทางถึงบ้าน หรือ จากบ้านไปปากทาง สิริรวมเวลาเกือบชั่วโมง
….คะ…..
แค่เริ่มจากปากซอยก็หายนะแล้ว….
ตั้งแต่เรียนจนทำงานนั้น โรงเรียน มหาวิทยาลัย ที่ทำงาน ล้วนแต่อยู่ในเมืองทั้งหมด แต่ไม่ว่าจะไปไหนก็แล้วแต่ ถ้าอยากเดินทางในทางที่ใกล้ที่สุดนั้นจะต้องผ่านแยกชื่อดังและความภาคภูมิใจของชาวนนทบุรี …. แยกแคราย….คะ
หนูเผชิญวิกฤตแยกแครายทุกวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีจนจะเป็น 10 ปีจากความหงุดหงิดกลายเป็นความเคยชิน แต่ใช่ว่าตอนชินนี่จะไม่หงุดหงิดนะค่ะ ความหวังรถไฟฟ้าที่มีมาตั้งแต่หนูเป็นเด็กหญิง เป็นนางสาว จนจะใช้นางอยู่แล้ว หนูยังไม่มีโอกาสจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าสถานีหน้าบ้านเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเมื่อวันที่หนูมีหลาน หลานหนูจะได้ขึ้นรึเปล่า หนูจึงใช้ชีวิตบนถนนต่อไป อย่างไม่มีสาเหตุ
สมัยมัธยมไม่ได้ขับรถไปเองก็เลยไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ รู้แค่ว่าต้องตื่นตอนตี 5 ทุกวัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ค่ะ หนูโอเคดี แต่เมื่อหนูได้ขับรถ หนูจึงรู้คะว่านรกมีจริง เคยใช้เวลาเดินทางจากซอยท่าอิฐไปถึงที่เรียนแถวๆบางรัก ใช้เวลาตั้งแต่ 7 โมง ถึงที่เรียน 11 โมงครึ่งพอดีคะ เห้อ ได้กินข้าวเที่ยงพอดี อร่อยจัง มาถึงตรงนี้เพื่อนๆอาจจะด่าหนูว่า ออกให้เช้าหน่อยเสะ!!! คะ วันนั้นหนูตื่นสาย หนูเลยออก 7 โมง หนูพลาดไปแล้วจริงๆ แต่มันถึง 11 โมงครึ่งนี่มัน …. ดีเลิศจริงๆ ทำเวลาได้ดี
….มันไม่ใช่แค่วันเดียวคะ มันเกิดขึ้นทุกวันเหมือนการหายใจ….
หนูจึงเปลี่ยนเส้นทางใหม่ อ้อมหน่อย (คล้ายๆอ้อมน้อย) แต่ก็น่าจะติดน้อยกว่า เลยวิ่งออกราชพฤกษ์ขึ้นสะพานตากสินคะ
ครึ่งทางแรก เป็นกำลังใจและให้ความหวังของเด็กท่าอิฐอย่างหนูได้ดี แต่แล้ว เมื่อเลยฝั่งตรงข้าม The circle มาเล็กน้อย ความหวังของหนูทั้งหมดก็สูญสลายไป ค่ะ มันเริ่มติดตั้งแต่ตรงนั้นเรื่อยมา ขยับที่ละน้อย น้อยมากจริงๆ ถ้ามันมีหน่วยมากกว่าน้อยมาก โปรดบอกหนูที หนูทำทุกอย่างเพื่อทำให้เวลาทั้งหมดในรถมีค่า ตั้งแต่แต่งหน้า กินข้าว เล่นเกมส์ นั่งขัดสมาธิ ตัดเล็บ และอื่นๆแล้วแต่วัน เงยหน้ามาทีไรก็ท้อใจทุกที เมื่อทำทั้งหมดที่กล่าวมาแล้ว รถก็ยังไปไม่ไกลจากเดิมเท่าไหร่ เคยคิดว่าถ้าคลานไปน่าจะถึงแล้ว มีภาพที่น่ารักเกิดขึ้นทุกเช้า เมื่อรถมอเตอร์ไซที่พยายามแทรกทุกรู ไปไหนไม่ได้ จอดนิ่งเฉยๆต่อคิวกันอย่างสุภาพ มีคนลงมาบิดขี้เกียจคุยกัน หรือนี่เป็นนโยบายสร้างความสัมพันธ์ของคนในชาติ แหม่ เยี่ยมจริงๆ ยิ่งวันไหนปวดฉี่ หรือ ปวดอึ๊ ไม่ต้องพูดถึงเลยคะ คิดจะแวะปั้มเข้าห้องน้ำก็ยากเกินไป ยากกว่าการฉี่ในรถอีก คะ ก็เลยฉี่ในรถซะเลย …..
การเดินทางจากบ้านมาในเมืองของหนูทั้งฝั่งรัตนาธิเบศร์และฝั่งราชพฤกษ์ ทำให้หนูรู้สึกมีความสุขมาก ตลอดทางมีการก่อสร้างอะไรไม่รู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆตลอดเวลา สร้างตลอดทางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง สร้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บีบๆๆๆๆๆๆๆเลน บีบแล้วบีบอีก บีบขนาดนี้ปิดถนนไปเล้ยยย คงจะดี...
ทางขึ้นสะพานตากสินเป็นอะไรที่ทรมานพอๆกับสะพานข้ามแยกแคราย นี่หนูคงหนีเสือปะสิงโต หนูต่อคิวขึ้นสะพานมาทั้งชีวิต แต่รถที่แซงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆซ้ายไปแทรกๆๆๆๆๆๆๆๆๆคิวตรงตีนสะพาน แทรกๆๆๆๆๆๆๆๆแทรกจนหนูอยากหยุดให้รถทุกคันที่แทรก แทรกกันให้พอใจแล้วหนูค่อยไป หนูเหนื่อยจะแข่งขันแย่งขึ้นสะพาน ตอนนี้เริ่มหัดทำบ้างแล้ว แต่ก็รู้สึกผิดทุกที…เลยกลับมาต่อคิวใหม่ เห้อ
หนูฟัง จส100 ทุกเช้า จส100เป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับหนู เพราะทำให้หนูรู้ว่าหนูไม่ได้อยู่เดียวดายบนท้องถนนในตอนเช้า ขอบคุณ คุณพ่อน้องเอ บี ซี ดี อี เอฟ จี หรือคุณพ่อน้องอะไรก็ตามที่โทรฯเข้ามา อุ่นใจคะ
แต่หนูก็มีบางวันนะค่ะที่ไปทัน บางวันคะ วันนั้นรู้สึกเหมือนถูกหวย…
เล่าขามาแล้วอยากเล่าตอนขากลับบ้างแต่ก็กลัวจะเลยเถิด…..
เครียดค่ะ แค่อยากเล่าให้ฟัง
.