เข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนผลักลงเหวไหม
เราไม่รู้ว่าข้างล่างเราต้องเจอกับอะไร เราไม่รู้ว่าเราจะรอดตายหรือไม่
เราไม่อยากไป เราไม่เต็มใจไป แต่เมื่อเขาอยากให้เราไป ฉันก็พร้อมยอมรับชะตากรรม
เมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันพบแต่ความมืดมิด
และไม่รู้จะเดินไปทางไหน ซ้าย ขวา หน้า หลัง
มองไปข้างบนที่ๆฉันจากมา ก็ไม่เจอใคร พบเพียงแค่ความว่างเปล่า
ถึงเวลาที่ฉันจะต้องเสี่ยงดวง
เสี่ยงเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
แม้คืนนี้จะเป็นคืนเดือนมืด...
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีแสงดาว
อย่างน้อย... ฉันก็ยังมีดาวติดตามไปทุกทีที่ฉันเดิน
แต่ดาว... ดาวดวงนั้นอยู่บนฟ้า
จะมีทางใดเล่าที่ดาวจะรับรู้ถึงความรู้สึกของฉัน
ไม่มีทางเลย ไม่มีทางไหนเป็นไปได้
ไม่ว่าจะตะโกน ด้วยเสียงที่ดังขนาดไหน
ก็ไม่มีทางไปถึงดาว... ไม่มีทางที่ดาวจะได้ยิน
เท้าเปล่าเปลือยของฉันเริ่มรู้สึกแสบ
ลวด หนาม หิน กรวด ตะแครง แลง
ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉัน มันจะรู้สึกเจ็บเหมือนฉันหรือเปล่า
คอฉันเริ่มแห้งผาก ตาเริ่มพร่ามั่ว
ส่วนสมองก็เบลอ มึน เริ่มรู้สึกจะคิดอะไรไม่ออกอีกครั้ง
ฉันหยุดเดิน และสั่นศรีษะตัวเองเบาๆ
แต่นั่นมันกลับทำให้ฉันซันเซไปข้างหน้า...
ฉันเกือบจะล้มลงไป ถ้ามือไม่คว้าโขนหินพยุงตัวไว้ก่อน
ฉันไม่รู้ว่าต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหนถึงจะพบแสงสว่าง
ฉันไม่รู้ว่าจะมีวันพรุ่งนี้สำหรับฉันหรือไม่
ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องหยุด หยุดเพื่อรักษาร่างกายของฉันเอาไว้
ไม่ให้มันเป็นแผลไปมากกว่านี้ ไม่ให้มันบาดเจ็บจนเกินเยียวยา
แล้วถ้าพรุ่งนี้สำหรับฉันมีจริง...ฉันจะทำทุกๆอย่าง ทำทุกๆทาง
เพื่อได้กลับไปหาทุกๆคน ที่ฉันจากมา เพราะฉันรู้ว่า พวกเขา กำลังคิดถึงฉัน
ปล.อ่านแล้วมีความรู้สึกอย่างไร
ช่วยแสดงความคิดเห็นและติชม ด้วยนะค่ะ
จะได้นำไปพัฒนาตนเองต่อไป ขอบคุณคะ
ชื่อเรื่อง..(ยังไม่ได้คิดเลยคะ ==")
เราไม่รู้ว่าข้างล่างเราต้องเจอกับอะไร เราไม่รู้ว่าเราจะรอดตายหรือไม่
เราไม่อยากไป เราไม่เต็มใจไป แต่เมื่อเขาอยากให้เราไป ฉันก็พร้อมยอมรับชะตากรรม
เมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันพบแต่ความมืดมิด
และไม่รู้จะเดินไปทางไหน ซ้าย ขวา หน้า หลัง
มองไปข้างบนที่ๆฉันจากมา ก็ไม่เจอใคร พบเพียงแค่ความว่างเปล่า
ถึงเวลาที่ฉันจะต้องเสี่ยงดวง
เสี่ยงเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
แม้คืนนี้จะเป็นคืนเดือนมืด...
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีแสงดาว
อย่างน้อย... ฉันก็ยังมีดาวติดตามไปทุกทีที่ฉันเดิน
แต่ดาว... ดาวดวงนั้นอยู่บนฟ้า
จะมีทางใดเล่าที่ดาวจะรับรู้ถึงความรู้สึกของฉัน
ไม่มีทางเลย ไม่มีทางไหนเป็นไปได้
ไม่ว่าจะตะโกน ด้วยเสียงที่ดังขนาดไหน
ก็ไม่มีทางไปถึงดาว... ไม่มีทางที่ดาวจะได้ยิน
เท้าเปล่าเปลือยของฉันเริ่มรู้สึกแสบ
ลวด หนาม หิน กรวด ตะแครง แลง
ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉัน มันจะรู้สึกเจ็บเหมือนฉันหรือเปล่า
คอฉันเริ่มแห้งผาก ตาเริ่มพร่ามั่ว
ส่วนสมองก็เบลอ มึน เริ่มรู้สึกจะคิดอะไรไม่ออกอีกครั้ง
ฉันหยุดเดิน และสั่นศรีษะตัวเองเบาๆ
แต่นั่นมันกลับทำให้ฉันซันเซไปข้างหน้า...
ฉันเกือบจะล้มลงไป ถ้ามือไม่คว้าโขนหินพยุงตัวไว้ก่อน
ฉันไม่รู้ว่าต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหนถึงจะพบแสงสว่าง
ฉันไม่รู้ว่าจะมีวันพรุ่งนี้สำหรับฉันหรือไม่
ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องหยุด หยุดเพื่อรักษาร่างกายของฉันเอาไว้
ไม่ให้มันเป็นแผลไปมากกว่านี้ ไม่ให้มันบาดเจ็บจนเกินเยียวยา
แล้วถ้าพรุ่งนี้สำหรับฉันมีจริง...ฉันจะทำทุกๆอย่าง ทำทุกๆทาง
เพื่อได้กลับไปหาทุกๆคน ที่ฉันจากมา เพราะฉันรู้ว่า พวกเขา กำลังคิดถึงฉัน
ปล.อ่านแล้วมีความรู้สึกอย่างไร
ช่วยแสดงความคิดเห็นและติชม ด้วยนะค่ะ
จะได้นำไปพัฒนาตนเองต่อไป ขอบคุณคะ