ควรตัดใจใช่มั้ย ไม่น่ายาก ไม่ต้องคิดมาก ก็แค่ต้องตัดใจ....ใช่มั้ย
ลองอ่านเรื่องของเราดูนะคะ ว่าที่เราคิด เราตัดสินใจ มันผิดถูกยังไง อยากได้ความเห็นจากหลายมุมมองอ่ะค่ะ
เราอายุก็ยี่สิบปลายๆแล้ว ทำงานต่างประเทศค่ะ มีเพื่อนร่วมงานหลากหลาย ส่วนใหญ่เป็นต่างชาติจากหลายๆประเทศ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีแฟนค่ะ ไม่มีเลย ไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้ชาย ไม่เคยชอบใคร อยากมีแฟนนะ แต่ไม่ขวนขวาย ปล่อยไปตามโอกาสและเวลา มีคนมาเข้ามาบ้างแต่ไม่ค่อยรู้ตัวว่าเค้ามาจีบ จะมารู้ก็ต่อเมื่อมีคนมาบอกอีกที หรือเค้ามาบอกตรงๆ
เริ่มจากสองปีที่แล้วค่ะ เราทำงานอยู่ที่ประเทศนึง เพิ่งย้ายไปตอนกลางพฤศจิกา แล้วสักประมาณสองอาทิตย์ก็มีคนเข้ามา เป็นเพื่อนร่วมงานต่างชาติ (สมมติว่าชื่อ เอ) คือเค้าชอบมาทักเราเป็นภาษาไทย เราก็แค่ทักตอบยิ้มให้ทั่วไป วันๆก็แค่ทักมาย ไม่เคยคุยจริงจัง แต่ตอนหลังมึคนมาบอกว่าเค้าชอบเราแต่ไม่กล้าคุย เราก็ไม่ค่อยเชื่อ จนคนเริ่มพูดกันเยอะขึ้น แซวกัน เค้าก็พยายามเข้ามาคุยมากขึ้น เราก็คุยได้ คุยกันเป็นเพื่อนก่อนค่อยๆเรียนรู้กันไป แต่ความรู้สึกเราในใจตั้งแต่แรกที่รู้คือ ไม่ใช่ คนนี้ไม่ใช่ ....เราก็ปรึกษากับเพื่อนสนิทบ้างนะว่า เออเรากับเค้าไม่น่าเป็นไปได้นะ เราว่ามันไม่ใช่ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะบอกให้ลองคบดูก่อน เรียนรู้กันไป มีแต่คนเชียร์ เราก็เปิดโอกาสให้เอคุยกับเรา เราก็บอกตรงๆนะว่า เราจีบยากนะ ชอบคนยาก ยังไม่เคยรักใคร ทนได้ก็ทนไป เอก็แบบยากแค่ไหนก็จะพยายาม...(เออนะ)
แล้วอยู่ๆสองอาทิตย์ถัดมาเอบอกเราว่าต้องกลับประเทศด่วนเพราะมีปัญหาเรื่องวีซ่า เอบอกเสียใจมากเพราะเพิ่งรู้จักเรา และคิดจริงจังว่าอยากแต่งงานกับเรา เราก็แบบ เฮ้ย คิดไกลไปมั้ย....เพิ่งรู้จักยังไม่ถึงเสี้ยวเราเลย เราก็ไม่รู้ว่าเค้าจริงใจ หรือจริงจังแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หวังอะไร เราก็บอกเค้าว่ายินดีที่ได้รู้จัก ตอนนี้เป็นเพื่อนกันนะ จากนี้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด....แล้วเค้าก็กลับประเทศไป
หลังจากนั้น เค้าก็ส่งข้อความหาเราบ้าง ไม่เคยโทรหา แต่ชอบฝากบอกผ่านคนอื่นมาบอกว่าคิดถึงนะ เป็นไงบ้าง ฝากทักมากับเพื่อนคนอื่น คือทุกวันจะมีคนมาบอกว่า เอฝากบอกว่าคิดถึง เอถามว่าเป็นไงบ้าง.... แล้วเค้าก็พยายามทำเรื่องขอให้ได้กลับมาทำงานที่นี่อีก แล้วเค้าก็ได้กลับมาค่ะ เค้าบอกว่าคราวนี้มาอยู่ได้แค่เดือนเดียว สรุปว่า เค้ากลับบ้านไปเดือนนึง แล้วมาทำงานอีกเดือนนึง แล้วก็ต้องกลับไปอีกเพราะวีซ่า แต่ในระหว่างเดือนที่เค้ากลับมาทำงาน เราก็รู้จักกันมากขึ้นค่ะ คือเราก็เปิดใจอ่ะนะ ทั้งๆที่สวนทางกับลึกๆในใจ แต่ก็เปิดโอกาสให้มากกว่าที่เคยผ่านมา คุยกันเกือบทุกเรื่อง จนรู้สึกสนิท แต่ยังไม่ได้พิเศษ มันพิเศษเพราะคนอื่นอ่ะค่ะ แบบคนเชียร์เยอะ....แล้วเค้าก็กลับบ้านเป็นครั้งที่สอง เราก็ยังไม่ได้รู้สึกไรมาก เหงาบ้าง แต่โอเค แล้วเค้าก็พยายามทำเรื่องให้ได้กลับมาอีก เอบอกว่าที่เค้ากลับมาสาเหตุคือเพราะเรา ไม่งั้นเค้าไม่กลับมา
จนสุดท้ายประมาณเมษาปีที่แล้ว เราตัดสินใจลองคบเป็นแฟนค่ะ คือเรารู้สึกได้นะว่าเค้าจริงใจกับเรา แต่บางครั้งการเทคแคร์ดูแลมันยังไม่ใช่อ่ะ คือมันมีหลายครั้งที่เรารู้สึกเหนื่อยใจ แบบเค้าก็ดีนะ แค่มันรู้สึกในใจนิดๆตลอดว่าไม่ใช่ เรานึกภาพเราใช้ชีวิตร่วมกับเค้าไม่ออก คือเราบอกตามตรงว่าตอนที่ตัดสินใจเป็นแฟนเพราะเค้าดูพยายามจริงๆ เราอยากทำสิ่งๆดีให้เค้า ตอบแทนที่เค้าทำให้เรา แต่ไม่ได้มาจากรักอ่ะค่ะ แต่เราก็คิดนะว่าในเมื่อตัดสินใจแล้ว เราจะทำให้ดีที่สุด ดูแลเค้าให้ดีที่สุด จนเราเริ่มรู้สึกรักเค้าจริงๆ คือตอนที่เค้าบอกรักเรา เราไม่เคยบอกตอบ จนเรารู้สึกจริงๆถึงจะพูด แล้วเราก็พูดค่ะ เรารู้สึกว่าเรารักเค้า....
##ในเมื่อก็มีแฟนแล้ว แต่อยู่ๆดันมีความรู้สึกชอบอีกคนขึ้นมา จะทำยังไง....##
ลองอ่านเรื่องของเราดูนะคะ ว่าที่เราคิด เราตัดสินใจ มันผิดถูกยังไง อยากได้ความเห็นจากหลายมุมมองอ่ะค่ะ
เราอายุก็ยี่สิบปลายๆแล้ว ทำงานต่างประเทศค่ะ มีเพื่อนร่วมงานหลากหลาย ส่วนใหญ่เป็นต่างชาติจากหลายๆประเทศ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีแฟนค่ะ ไม่มีเลย ไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้ชาย ไม่เคยชอบใคร อยากมีแฟนนะ แต่ไม่ขวนขวาย ปล่อยไปตามโอกาสและเวลา มีคนมาเข้ามาบ้างแต่ไม่ค่อยรู้ตัวว่าเค้ามาจีบ จะมารู้ก็ต่อเมื่อมีคนมาบอกอีกที หรือเค้ามาบอกตรงๆ
เริ่มจากสองปีที่แล้วค่ะ เราทำงานอยู่ที่ประเทศนึง เพิ่งย้ายไปตอนกลางพฤศจิกา แล้วสักประมาณสองอาทิตย์ก็มีคนเข้ามา เป็นเพื่อนร่วมงานต่างชาติ (สมมติว่าชื่อ เอ) คือเค้าชอบมาทักเราเป็นภาษาไทย เราก็แค่ทักตอบยิ้มให้ทั่วไป วันๆก็แค่ทักมาย ไม่เคยคุยจริงจัง แต่ตอนหลังมึคนมาบอกว่าเค้าชอบเราแต่ไม่กล้าคุย เราก็ไม่ค่อยเชื่อ จนคนเริ่มพูดกันเยอะขึ้น แซวกัน เค้าก็พยายามเข้ามาคุยมากขึ้น เราก็คุยได้ คุยกันเป็นเพื่อนก่อนค่อยๆเรียนรู้กันไป แต่ความรู้สึกเราในใจตั้งแต่แรกที่รู้คือ ไม่ใช่ คนนี้ไม่ใช่ ....เราก็ปรึกษากับเพื่อนสนิทบ้างนะว่า เออเรากับเค้าไม่น่าเป็นไปได้นะ เราว่ามันไม่ใช่ แต่ส่วนใหญ่ทุกคนจะบอกให้ลองคบดูก่อน เรียนรู้กันไป มีแต่คนเชียร์ เราก็เปิดโอกาสให้เอคุยกับเรา เราก็บอกตรงๆนะว่า เราจีบยากนะ ชอบคนยาก ยังไม่เคยรักใคร ทนได้ก็ทนไป เอก็แบบยากแค่ไหนก็จะพยายาม...(เออนะ)
แล้วอยู่ๆสองอาทิตย์ถัดมาเอบอกเราว่าต้องกลับประเทศด่วนเพราะมีปัญหาเรื่องวีซ่า เอบอกเสียใจมากเพราะเพิ่งรู้จักเรา และคิดจริงจังว่าอยากแต่งงานกับเรา เราก็แบบ เฮ้ย คิดไกลไปมั้ย....เพิ่งรู้จักยังไม่ถึงเสี้ยวเราเลย เราก็ไม่รู้ว่าเค้าจริงใจ หรือจริงจังแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้หวังอะไร เราก็บอกเค้าว่ายินดีที่ได้รู้จัก ตอนนี้เป็นเพื่อนกันนะ จากนี้อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด....แล้วเค้าก็กลับประเทศไป
หลังจากนั้น เค้าก็ส่งข้อความหาเราบ้าง ไม่เคยโทรหา แต่ชอบฝากบอกผ่านคนอื่นมาบอกว่าคิดถึงนะ เป็นไงบ้าง ฝากทักมากับเพื่อนคนอื่น คือทุกวันจะมีคนมาบอกว่า เอฝากบอกว่าคิดถึง เอถามว่าเป็นไงบ้าง.... แล้วเค้าก็พยายามทำเรื่องขอให้ได้กลับมาทำงานที่นี่อีก แล้วเค้าก็ได้กลับมาค่ะ เค้าบอกว่าคราวนี้มาอยู่ได้แค่เดือนเดียว สรุปว่า เค้ากลับบ้านไปเดือนนึง แล้วมาทำงานอีกเดือนนึง แล้วก็ต้องกลับไปอีกเพราะวีซ่า แต่ในระหว่างเดือนที่เค้ากลับมาทำงาน เราก็รู้จักกันมากขึ้นค่ะ คือเราก็เปิดใจอ่ะนะ ทั้งๆที่สวนทางกับลึกๆในใจ แต่ก็เปิดโอกาสให้มากกว่าที่เคยผ่านมา คุยกันเกือบทุกเรื่อง จนรู้สึกสนิท แต่ยังไม่ได้พิเศษ มันพิเศษเพราะคนอื่นอ่ะค่ะ แบบคนเชียร์เยอะ....แล้วเค้าก็กลับบ้านเป็นครั้งที่สอง เราก็ยังไม่ได้รู้สึกไรมาก เหงาบ้าง แต่โอเค แล้วเค้าก็พยายามทำเรื่องให้ได้กลับมาอีก เอบอกว่าที่เค้ากลับมาสาเหตุคือเพราะเรา ไม่งั้นเค้าไม่กลับมา
จนสุดท้ายประมาณเมษาปีที่แล้ว เราตัดสินใจลองคบเป็นแฟนค่ะ คือเรารู้สึกได้นะว่าเค้าจริงใจกับเรา แต่บางครั้งการเทคแคร์ดูแลมันยังไม่ใช่อ่ะ คือมันมีหลายครั้งที่เรารู้สึกเหนื่อยใจ แบบเค้าก็ดีนะ แค่มันรู้สึกในใจนิดๆตลอดว่าไม่ใช่ เรานึกภาพเราใช้ชีวิตร่วมกับเค้าไม่ออก คือเราบอกตามตรงว่าตอนที่ตัดสินใจเป็นแฟนเพราะเค้าดูพยายามจริงๆ เราอยากทำสิ่งๆดีให้เค้า ตอบแทนที่เค้าทำให้เรา แต่ไม่ได้มาจากรักอ่ะค่ะ แต่เราก็คิดนะว่าในเมื่อตัดสินใจแล้ว เราจะทำให้ดีที่สุด ดูแลเค้าให้ดีที่สุด จนเราเริ่มรู้สึกรักเค้าจริงๆ คือตอนที่เค้าบอกรักเรา เราไม่เคยบอกตอบ จนเรารู้สึกจริงๆถึงจะพูด แล้วเราก็พูดค่ะ เรารู้สึกว่าเรารักเค้า....