สวัสดีค่ะ มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวเวลาที่มีปัญหาไหมคะ ฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพูดกับใคร มันเหนื่อย มันท้อในชีวิต ไม่มีที่พึ่ง
ดิฉันอยากจะระบาย เพราะดิฉันรู้สึกน้อยใจในชีวิต ชีวิตของฉันมีปัญหามากมายเหลือเกิน จะนอนในแต่ละคืนแทบไม่อยากหลับตา ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเจอปัญหาในตอนเช้า บางคืนก็นอนไม่หลับจนถึงเช้า หรือบางคืนก็อยากนอนไปนานๆไม่อยากตื่นเลย
ครอบครัวของดิฉันรวมตัวฉันมีถึง6คน พ่อแม่ พี่สาว พี่ชาย2 และฉันคนสุดท้อง
ที่บ้านพ่อแม่ทะเลาะกันมานานตั้งแต่ฉันอยู่ประถม ช่วงนั้นพี่คนโต2คนย้ายไปเรียนกรุงเทพอยู่กับญาติ ปีนึงกลับมาสักครั้ง นานๆโทรมาที
จนตอนนี้ฉันอยู่มหาลัยแล้ว พ่อกับแม่ก็ยังทะเลาะกันเมื่อเดิม ท่านยังไม่เลิกกันเพราะสงสารฉันไม่อยากให้ฉันมีปัญหา แต่เวลาอยู่ด้วยกันท่านก็ทะเลาะกันแรงๆตลอด จนฉันต้องไปแอบร้องไห้คนเดียว คุณแม่ของฉันมีคนใหม่ตั้งแต่ประถมแล้ว ดิฉันไม่ทราบว่าคุณพ่อท่านรู้หรือๆม่ แต่คุณพ่อฉันทำงานหนัก ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลา ดิฉันอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนั้นอายคนข้างบ้านนะ เค้าชอบถามเรื่องในบ้าน เอาไปนินทา บางทีก็นินทาให้ฉันได้ยิน
พี่สาวคนโต ทำงานแล้ว แต่งงานมีลูกมีสามีแล้ว ไม่เคยจะกลับบ้านเลย ปีนึงกลับครั้ง บางทีก็ไม่กลับ ไม่ค่อยได้คุยกับฉันเท่าไหร่ เพราะพี่จะสนิทกับญาติที่กรุงเทพมากกว่าคนในครอบครัวซะอีก เวลามีปัญหาอะไรที่บ้าน พี่คนนี้ไม่เคยโทรมาถาม โทรมาหาเลย เวลาที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินโทรไปขอยืม
ไม่เคยให้เลย ไม่เคยซื้ออะไรให้ที่บ้าน ทำเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นสมาชิกในบ้านไปแล้ว
พี่ชายคนโต ก็เรียนไม่จบ แต่ดีที่มีงานทำอยู่ที่ภูเก็ตนี้ก็ไม่กลับบ้านเลย ด้วยระยรทางที่ไกลมากด้วย แต่ถึงทำงานแล้วก็โทรมาขอเงินพ่อทุกเดือน
พ่อทำงานหาเงินคนเดียวเลี้ยงทั้งบ้าน ถึงแม่มีคนใหญ่ ทะเลาะกับพ่อ แต่ก็ขอเงินพ่อตลอด พอพ่อไม่ให้ก็ด่า แต่แม่รักลูกทุกคนมากเวลาได้เงินมา ต้องมาแบ่งให้ลูกทั้ง4เสมอ มีอะไรก็ให้ลูกตลอด ช่วยเหลือทุกอย่าง แต่พ่อจะไม่ค่อยพูด ไม่แสดงออกว่ารัก แต่ใจดีมาก ขออะไรท่านให้หมด
พี่ชายคนกลางไม่ค่อยถูกกับฉันเท่าไหร่ เค้าชอบออกไปอยู่ข้างนอกกับเพื่อน ไม่ชอบอยู่บ้าน เรียนไม่จบ ไม่ทำงาน คอยขอเงินพ่อแม่ทุกวันเป็นเวลาหลายปีแล้ว ขอทุกวัน วันละ500ได้ ติดยา ชอบมีเรื่องขึ้นโรงพักบ่อยๆ ชอบทำตัวมีปัญหา ชอบอาละวาดปาข้าวของในบ้าน ไม่เคยคุยกับพ่อแม่ดีๆเลย ชอบขึ้นเสียง ด่าท่านตลอด พี่ชายคนนี้อาจมีปมในใจที่ว่าพ่อแม่ไม่รักเลยทำให้มีปัญหาแบบนี้ แต่จริงๆแล้วในพี่น้อง4คน พ่อแม่รักพี่คนนี้มาก พี่คนนี้ทำผิดพลาดเยอะ ทั้งติดคุก ติดยา เรียนไม่จบ ไม่ทำงาน เคยทำร้ายพ่อต่อหน้าฉัน พ่อก็ไม่ว่าเค้าเลย ให้อภัยเค้าตลอด อาจจะด่าสั่งสอนเค้าบ้าง แต่คนนี้ถ้าพ่อแม่ด่าแล้วจะโมโหหนักมาก ถึงขั้นอาละวาด ทำร้ายคนอื่น เลยไม่มีใครอยากว่าเท่าไหร่
แล้วก็มาถึงฉัน ลูกคนสุดท้องอายุ18 ทุกปัญหาในบ้านฉันรับรู้หมดแต่พูดอะไรไม่เคยได้ ไม่มีใครให้ปรึกษาหรือเป็นที่พึ่งทางใจเลย ดิฉันเครียดมาก นอนร้องไห้ตลอด ตอนนี้เรียนมหาลัยที่ไกลจากบ้าน เพราะไม่อยากรับรู้ปัญหาที่บ้านแล้ว รับรู้มานานมาก ไม่มีใครแก้ไขปัญหา หรือทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเลย แต่พอฉันไปเรียนที่อื่นก็คิดถึงบ้านมาก วันหยุดเค้ากลับบ้านกันดิฉันก็ไม่กลับ อยู่หอคนเดียว พ่อแม่ไม่เคยมารับมาส่ง ดิฉันต้องทำทุกอย่างเอง
เวลากลับบ้านที พ่อก็ทะเลาะกับพี่ตลอด พี่ก็อาละวาดตลอด ผลาญเงินพ่อไปวันๆ สงสารแต่พ่อ ท่านแก่แล้วแต่ยังต้องทำงานอีก แทนที่พี่คนโตจะส่งเงินมาบ้างสักนิดก็ไม่มี ไม่มีพี่หรือญาติโทรมาเลย ครอบครัวฉันเหมือนถูกตัดขาด ทุกคนมีความสุขกันหมด
นี้พี่ชายคยกลางก็อาละวาดจนเข้าโรงบาง เสียเงิน เสียเวลาพ่อต้องไปเฝ้าทั้งๆที่ก็ต้องทำงานไปด้วย พี่ชายก็ไม่เคยสำนึก ด่าพ่อตลอด ด่าฉันด้วย เวลาพ่อแม่เหนื่อยมาหรือโมโห ก็มาลงที่ฉันคนเดียว ด่าฉันคนเดียว
ตอนนี้ปิดเทอม พ่อไม่ให้ฉันไปทำงาน ให้อยู่ดูแลบ้านและดูแลพี่ชายคนกลาง เพราะท่านต้องทำงาน ฉันต้องทำความสะอาดบ้างทั้งวัน เพราพี่ชายชอบแกล้งทำรก ทำข้าวหก อะไรที่สกปรกได้ทำหมด ฉันไม่ทำก็ด่าก็อาละวาด เคยจะทำร้ายฉันก็มี แม่ฉันก็บางทีอารมณ์ดีก็ดี อารมณ์ไม่ดีก็ด่าฉันเสียๆหาย เล่นแต่การพนันจนเป็นหนี้สิน ต้องมาขอพ่อไปใช้ พอพ่อไม่ให้ก็ทะเลาะ
ฉันเบื่อ อยากไปทำงาน แต่แถวบ้านไม่มีที่ไหนรับเลย รถมอไซที่บ้านพี่ชายก้ใช้ไม่ให้ฉันใช้ จะไปทำที่อื่นก็ไม่รู้จักใครเลย
พี่สาวคนโตมีบ้านใหญ่โตแต่ไม่เคยให้ฉันไปอยู่เลย พอฉันไปอยู่ก็บ่นฉันทุกวันจนฉันร้องไห้ทนไม่ไหวต้องออกมา หาอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ
เวลาพ่อแม่จะไปบ้านพี่สาว พี่สาวก็บ่นท่านจนท่านร้องไห้ บ่นในที่นี้คือเหมือนบ่นจนติดปาก พ่อกับแม่ก็เสียใจว่าส่งเสียจนจบ รถก็ซื้อให้ลูก็ก้เลี้ยงให้ แต่ไม่เคยดีกับเค้าเลย พึ่งไม่ได้เลย
ฉันเหมือนอยู่คนเดียว จะพูดกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่ค่อยสนิทมาก ไม่ไว้ใจ มีพี่กับเค้าก็ปรึกษาไม่ได้เลย ใช้ชีวิตกว่าจะผ่านไปวันๆช่างยากเย็นนัก
พอได้ระบายดิฉันก็รู้สึกดีขึ้นสักนิด ขอบคุณเว็ปนี้มากที่มีพื้นที่ให้กับฉัน
ถ้ามีท่านใดอ่านมายาวขนาดนี้ก็ขอบคุณมากจริงๆ อย่าด่าอย่าว่าฉันเลย ที่มาเพ้ออะไรยาวขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ
ปัญหาในชีวิตเยอะเหลือเกินจนท้อ มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวบ้างคะ?
ดิฉันอยากจะระบาย เพราะดิฉันรู้สึกน้อยใจในชีวิต ชีวิตของฉันมีปัญหามากมายเหลือเกิน จะนอนในแต่ละคืนแทบไม่อยากหลับตา ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเจอปัญหาในตอนเช้า บางคืนก็นอนไม่หลับจนถึงเช้า หรือบางคืนก็อยากนอนไปนานๆไม่อยากตื่นเลย
ครอบครัวของดิฉันรวมตัวฉันมีถึง6คน พ่อแม่ พี่สาว พี่ชาย2 และฉันคนสุดท้อง
ที่บ้านพ่อแม่ทะเลาะกันมานานตั้งแต่ฉันอยู่ประถม ช่วงนั้นพี่คนโต2คนย้ายไปเรียนกรุงเทพอยู่กับญาติ ปีนึงกลับมาสักครั้ง นานๆโทรมาที
จนตอนนี้ฉันอยู่มหาลัยแล้ว พ่อกับแม่ก็ยังทะเลาะกันเมื่อเดิม ท่านยังไม่เลิกกันเพราะสงสารฉันไม่อยากให้ฉันมีปัญหา แต่เวลาอยู่ด้วยกันท่านก็ทะเลาะกันแรงๆตลอด จนฉันต้องไปแอบร้องไห้คนเดียว คุณแม่ของฉันมีคนใหม่ตั้งแต่ประถมแล้ว ดิฉันไม่ทราบว่าคุณพ่อท่านรู้หรือๆม่ แต่คุณพ่อฉันทำงานหนัก ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลา ดิฉันอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนั้นอายคนข้างบ้านนะ เค้าชอบถามเรื่องในบ้าน เอาไปนินทา บางทีก็นินทาให้ฉันได้ยิน
พี่สาวคนโต ทำงานแล้ว แต่งงานมีลูกมีสามีแล้ว ไม่เคยจะกลับบ้านเลย ปีนึงกลับครั้ง บางทีก็ไม่กลับ ไม่ค่อยได้คุยกับฉันเท่าไหร่ เพราะพี่จะสนิทกับญาติที่กรุงเทพมากกว่าคนในครอบครัวซะอีก เวลามีปัญหาอะไรที่บ้าน พี่คนนี้ไม่เคยโทรมาถาม โทรมาหาเลย เวลาที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินโทรไปขอยืม
ไม่เคยให้เลย ไม่เคยซื้ออะไรให้ที่บ้าน ทำเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นสมาชิกในบ้านไปแล้ว
พี่ชายคนโต ก็เรียนไม่จบ แต่ดีที่มีงานทำอยู่ที่ภูเก็ตนี้ก็ไม่กลับบ้านเลย ด้วยระยรทางที่ไกลมากด้วย แต่ถึงทำงานแล้วก็โทรมาขอเงินพ่อทุกเดือน
พ่อทำงานหาเงินคนเดียวเลี้ยงทั้งบ้าน ถึงแม่มีคนใหญ่ ทะเลาะกับพ่อ แต่ก็ขอเงินพ่อตลอด พอพ่อไม่ให้ก็ด่า แต่แม่รักลูกทุกคนมากเวลาได้เงินมา ต้องมาแบ่งให้ลูกทั้ง4เสมอ มีอะไรก็ให้ลูกตลอด ช่วยเหลือทุกอย่าง แต่พ่อจะไม่ค่อยพูด ไม่แสดงออกว่ารัก แต่ใจดีมาก ขออะไรท่านให้หมด
พี่ชายคนกลางไม่ค่อยถูกกับฉันเท่าไหร่ เค้าชอบออกไปอยู่ข้างนอกกับเพื่อน ไม่ชอบอยู่บ้าน เรียนไม่จบ ไม่ทำงาน คอยขอเงินพ่อแม่ทุกวันเป็นเวลาหลายปีแล้ว ขอทุกวัน วันละ500ได้ ติดยา ชอบมีเรื่องขึ้นโรงพักบ่อยๆ ชอบทำตัวมีปัญหา ชอบอาละวาดปาข้าวของในบ้าน ไม่เคยคุยกับพ่อแม่ดีๆเลย ชอบขึ้นเสียง ด่าท่านตลอด พี่ชายคนนี้อาจมีปมในใจที่ว่าพ่อแม่ไม่รักเลยทำให้มีปัญหาแบบนี้ แต่จริงๆแล้วในพี่น้อง4คน พ่อแม่รักพี่คนนี้มาก พี่คนนี้ทำผิดพลาดเยอะ ทั้งติดคุก ติดยา เรียนไม่จบ ไม่ทำงาน เคยทำร้ายพ่อต่อหน้าฉัน พ่อก็ไม่ว่าเค้าเลย ให้อภัยเค้าตลอด อาจจะด่าสั่งสอนเค้าบ้าง แต่คนนี้ถ้าพ่อแม่ด่าแล้วจะโมโหหนักมาก ถึงขั้นอาละวาด ทำร้ายคนอื่น เลยไม่มีใครอยากว่าเท่าไหร่
แล้วก็มาถึงฉัน ลูกคนสุดท้องอายุ18 ทุกปัญหาในบ้านฉันรับรู้หมดแต่พูดอะไรไม่เคยได้ ไม่มีใครให้ปรึกษาหรือเป็นที่พึ่งทางใจเลย ดิฉันเครียดมาก นอนร้องไห้ตลอด ตอนนี้เรียนมหาลัยที่ไกลจากบ้าน เพราะไม่อยากรับรู้ปัญหาที่บ้านแล้ว รับรู้มานานมาก ไม่มีใครแก้ไขปัญหา หรือทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเลย แต่พอฉันไปเรียนที่อื่นก็คิดถึงบ้านมาก วันหยุดเค้ากลับบ้านกันดิฉันก็ไม่กลับ อยู่หอคนเดียว พ่อแม่ไม่เคยมารับมาส่ง ดิฉันต้องทำทุกอย่างเอง
เวลากลับบ้านที พ่อก็ทะเลาะกับพี่ตลอด พี่ก็อาละวาดตลอด ผลาญเงินพ่อไปวันๆ สงสารแต่พ่อ ท่านแก่แล้วแต่ยังต้องทำงานอีก แทนที่พี่คนโตจะส่งเงินมาบ้างสักนิดก็ไม่มี ไม่มีพี่หรือญาติโทรมาเลย ครอบครัวฉันเหมือนถูกตัดขาด ทุกคนมีความสุขกันหมด
นี้พี่ชายคยกลางก็อาละวาดจนเข้าโรงบาง เสียเงิน เสียเวลาพ่อต้องไปเฝ้าทั้งๆที่ก็ต้องทำงานไปด้วย พี่ชายก็ไม่เคยสำนึก ด่าพ่อตลอด ด่าฉันด้วย เวลาพ่อแม่เหนื่อยมาหรือโมโห ก็มาลงที่ฉันคนเดียว ด่าฉันคนเดียว
ตอนนี้ปิดเทอม พ่อไม่ให้ฉันไปทำงาน ให้อยู่ดูแลบ้านและดูแลพี่ชายคนกลาง เพราะท่านต้องทำงาน ฉันต้องทำความสะอาดบ้างทั้งวัน เพราพี่ชายชอบแกล้งทำรก ทำข้าวหก อะไรที่สกปรกได้ทำหมด ฉันไม่ทำก็ด่าก็อาละวาด เคยจะทำร้ายฉันก็มี แม่ฉันก็บางทีอารมณ์ดีก็ดี อารมณ์ไม่ดีก็ด่าฉันเสียๆหาย เล่นแต่การพนันจนเป็นหนี้สิน ต้องมาขอพ่อไปใช้ พอพ่อไม่ให้ก็ทะเลาะ
ฉันเบื่อ อยากไปทำงาน แต่แถวบ้านไม่มีที่ไหนรับเลย รถมอไซที่บ้านพี่ชายก้ใช้ไม่ให้ฉันใช้ จะไปทำที่อื่นก็ไม่รู้จักใครเลย
พี่สาวคนโตมีบ้านใหญ่โตแต่ไม่เคยให้ฉันไปอยู่เลย พอฉันไปอยู่ก็บ่นฉันทุกวันจนฉันร้องไห้ทนไม่ไหวต้องออกมา หาอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ
เวลาพ่อแม่จะไปบ้านพี่สาว พี่สาวก็บ่นท่านจนท่านร้องไห้ บ่นในที่นี้คือเหมือนบ่นจนติดปาก พ่อกับแม่ก็เสียใจว่าส่งเสียจนจบ รถก็ซื้อให้ลูก็ก้เลี้ยงให้ แต่ไม่เคยดีกับเค้าเลย พึ่งไม่ได้เลย
ฉันเหมือนอยู่คนเดียว จะพูดกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่ค่อยสนิทมาก ไม่ไว้ใจ มีพี่กับเค้าก็ปรึกษาไม่ได้เลย ใช้ชีวิตกว่าจะผ่านไปวันๆช่างยากเย็นนัก
พอได้ระบายดิฉันก็รู้สึกดีขึ้นสักนิด ขอบคุณเว็ปนี้มากที่มีพื้นที่ให้กับฉัน
ถ้ามีท่านใดอ่านมายาวขนาดนี้ก็ขอบคุณมากจริงๆ อย่าด่าอย่าว่าฉันเลย ที่มาเพ้ออะไรยาวขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ