เริ่มจากผู้หญิงคนนี้ที่ผมได้รู้จักเธอเมื่อเดือนที่แล้วผ่านบีท็อค
เราเริ่มคุยกัน นัดทานข้าวกัน จนความสัมพันธ์สนิทสนมมากขึ้นเรื่อยๆ
จนผมหลงรักเธอ และไม่คิดว่าจะรักผู้หญิงคนอื่นได้อีก
แต่แล้วเธอต้องกลับไปอยู่กับแม่ของเธอที่พัทยา
เพราะแม่เธอไม่ชอบที่มารู้ทีหลังว่าเธอแอบคบกับผมอยู่ เธอจึงกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่พัทยา ทำงานเป็นแคชเชียร์บิ้กซี
ผมจึงห้ามอะไรไม่ได้ เพราะเธอเลือกแม่เธอ ความรู้สึกผมเหมือนโดนทิ้ง แต่ก็ยังอยากคบเธอต่ออยู่ จึงได้แค่คุยกันในไลน์และโทรหาเท่านั้น
เธอบอกกับผมว่า เธอเสียใจ เธอเลือกแม่ และห้ามปรามผมไว้ว่า อย่าไปคุยกับแม่เธอเด็ดขาด?ผมก็งง ทำไม?
ผมก็ทำตาม เพราะไม่อยากให้เธอเดือดร้อนอีก
เธอบอกกับผมว่า เธอเปลี่ยนไป ไม่ใช่คนที่ผมเคยรักแล้ว เธอเริ่มหัดกินเหล้า สังสรรค์ เพราะแม่เธอพาดื่ม
เธอบอกกับผมว่า ผู้หญิงพัทยา พี่ก็รู้ว่าเป็นยังไง...(ที่จริงก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง?) หนูอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้
เธอบอกกับผมทุกครั้งที่คุยกัน และเฉยชาใส่ผมตลอด ผมเริ่มท้อใจที่จะคบเธอต่อ
แต่...
มันน่าสงสัยจริงๆ
เธอทำได้ยังไง
เหมือนว่าเธอเอาหัวใจของผมไป และเอากาวติดไว้กับจิตวิญญาณของเธอ
ผมจะยอมทำทุกๆอย่างเพื่อเธอ
รู้มั้ยว่าผมพูดจากใจจริงเลยนะ
ผมหลงรักเธอจริงๆ
และโง่งมงายมากๆ
จนมาวันนึงเมื่อปลายเดือนที่แล้วหลังจากห่างกันไปสักนึงอาทิตย์ เธอบอกผมว่าเธอจะไปเที่ยวสงขลาตอนสงกรานต์
และห้ามผมไลน์หาเธอหรือโทรหาเธอเด็ดขาดตั้งแต่วันที่12-16เมษายนนี้ เธอบอกเธอจะไปเที่ยวกับครอบครัว
คำสั่งนี้เธอค่อนข้างจะกำชับผมมาก ผมก็เอะใจ นิดๆ อยู่ว่าทำไมถึงห้ามกันขนาดนั้น แต่ก็ได้แต่รับปากส่งๆเธอไป
พอมาวันหลัง เธอก็กำชับทุกครั้งเมื่อตอนที่ผมไลน์หาเธอหรือโทรหา จะอะไรกันนักันหนา ผมเองก็งงและสงสัย
ผมก็คุยกับเธอมาเรื่อยๆ ไลน์ไปหา ตอบบ้าง อ่านบ้าง ไม่ตอบบ้าง โทรไปก็คุยคำสองคำ แลัวก็วางสาย
ผมรู้สึกท้อใจ แต่ก็ยังรักเธอเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมเหมือนอย่างที่บอก"เหมือนว่าเธอเอาหัวใจของผมไป และเอากาวติดไว้กับจิตวิญญาณของเธอ"
จนมาถึงเมื่อคืน มีเพื่อนผมคนนึงเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน เขาถามผมเกี่ยวกับความรักของผม ผมก็เล่าเหมือนที่เล่ามาตั้งแต่ต้น
และมาเอะใจครงที่ว่า จะไปเที่ยวสงขลาช่วงสงกรานต์ เขาจึงเล่าให้ฟังว่า
เพื่อนพี่มันเคยไปอยู่ที่นั้น มันเล่าให้ฟัง ว่า ช่วงนี้ ช่วงเทศกาล จะมีชาวมาเลฯจำนวนมากข้ามมาฝั่งนี้จำนวนมาก แต่ละคนกระเป๋าตังค์หนักๆทังนั้น พร้อมจ่ายไม่อั้น ว่างี้...
ผมจึงเริ่มไม่แน่ใจ และคิดว่าการไปสงขลาครั้งนี้ของเธอ จะไปเที่ยวหรือไปอย่างว่ากันแน่และที่สำคัญ
แม่เธอเป็นคนพาไป ผมจึงร้อนใจคิดไปต่างๆนาๆ จึงไลน์ไปหาเธอและบอกกับเธอไป(งี่เง่าน้อ)
เธอด่าผมใหญ่เรยครับ แต่สิ่งที่ผมกลัวก็คือเธอไม่รู้เรยว่าจะเจอกับอะไร หรือรู้อยู่แล้วว่าจะเจออะไร จึงได้แค่ตามที่แม่บอกก็เท่านั้น
แต่ถ้ามันไม่มีอะไร ผมเองละครับ ที่เป็นคนที่งี่เง่าสุดๆ ความรู้สึกคงเหมือนในหนังรักเรื่องนึง
ที่ตอนพระเอกพยายามพิสูจน์ตัวเองให้นางเอกเห็นและฝ่ายนางเอกด้วย แต่กลับกลายเป็นว่า
ยิ่งทำก็ยิ่งแย่ แย่ลงๆไปเรื่อย....
เธอคิดว่าผมคิดว่าเธอ...จะขายตัว!?
เราเริ่มคุยกัน นัดทานข้าวกัน จนความสัมพันธ์สนิทสนมมากขึ้นเรื่อยๆ
จนผมหลงรักเธอ และไม่คิดว่าจะรักผู้หญิงคนอื่นได้อีก
แต่แล้วเธอต้องกลับไปอยู่กับแม่ของเธอที่พัทยา
เพราะแม่เธอไม่ชอบที่มารู้ทีหลังว่าเธอแอบคบกับผมอยู่ เธอจึงกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับแม่ที่พัทยา ทำงานเป็นแคชเชียร์บิ้กซี
ผมจึงห้ามอะไรไม่ได้ เพราะเธอเลือกแม่เธอ ความรู้สึกผมเหมือนโดนทิ้ง แต่ก็ยังอยากคบเธอต่ออยู่ จึงได้แค่คุยกันในไลน์และโทรหาเท่านั้น
เธอบอกกับผมว่า เธอเสียใจ เธอเลือกแม่ และห้ามปรามผมไว้ว่า อย่าไปคุยกับแม่เธอเด็ดขาด?ผมก็งง ทำไม?
ผมก็ทำตาม เพราะไม่อยากให้เธอเดือดร้อนอีก
เธอบอกกับผมว่า เธอเปลี่ยนไป ไม่ใช่คนที่ผมเคยรักแล้ว เธอเริ่มหัดกินเหล้า สังสรรค์ เพราะแม่เธอพาดื่ม
เธอบอกกับผมว่า ผู้หญิงพัทยา พี่ก็รู้ว่าเป็นยังไง...(ที่จริงก็ไม่รู้ว่าเป็นยังไง?) หนูอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้
เธอบอกกับผมทุกครั้งที่คุยกัน และเฉยชาใส่ผมตลอด ผมเริ่มท้อใจที่จะคบเธอต่อ
แต่...
มันน่าสงสัยจริงๆ
เธอทำได้ยังไง
เหมือนว่าเธอเอาหัวใจของผมไป และเอากาวติดไว้กับจิตวิญญาณของเธอ
ผมจะยอมทำทุกๆอย่างเพื่อเธอ
รู้มั้ยว่าผมพูดจากใจจริงเลยนะ
ผมหลงรักเธอจริงๆ
และโง่งมงายมากๆ
จนมาวันนึงเมื่อปลายเดือนที่แล้วหลังจากห่างกันไปสักนึงอาทิตย์ เธอบอกผมว่าเธอจะไปเที่ยวสงขลาตอนสงกรานต์
และห้ามผมไลน์หาเธอหรือโทรหาเธอเด็ดขาดตั้งแต่วันที่12-16เมษายนนี้ เธอบอกเธอจะไปเที่ยวกับครอบครัว
คำสั่งนี้เธอค่อนข้างจะกำชับผมมาก ผมก็เอะใจ นิดๆ อยู่ว่าทำไมถึงห้ามกันขนาดนั้น แต่ก็ได้แต่รับปากส่งๆเธอไป
พอมาวันหลัง เธอก็กำชับทุกครั้งเมื่อตอนที่ผมไลน์หาเธอหรือโทรหา จะอะไรกันนักันหนา ผมเองก็งงและสงสัย
ผมก็คุยกับเธอมาเรื่อยๆ ไลน์ไปหา ตอบบ้าง อ่านบ้าง ไม่ตอบบ้าง โทรไปก็คุยคำสองคำ แลัวก็วางสาย
ผมรู้สึกท้อใจ แต่ก็ยังรักเธอเต็มเปี่ยมเหมือนเดิมเหมือนอย่างที่บอก"เหมือนว่าเธอเอาหัวใจของผมไป และเอากาวติดไว้กับจิตวิญญาณของเธอ"
จนมาถึงเมื่อคืน มีเพื่อนผมคนนึงเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน เขาถามผมเกี่ยวกับความรักของผม ผมก็เล่าเหมือนที่เล่ามาตั้งแต่ต้น
และมาเอะใจครงที่ว่า จะไปเที่ยวสงขลาช่วงสงกรานต์ เขาจึงเล่าให้ฟังว่า
เพื่อนพี่มันเคยไปอยู่ที่นั้น มันเล่าให้ฟัง ว่า ช่วงนี้ ช่วงเทศกาล จะมีชาวมาเลฯจำนวนมากข้ามมาฝั่งนี้จำนวนมาก แต่ละคนกระเป๋าตังค์หนักๆทังนั้น พร้อมจ่ายไม่อั้น ว่างี้...
ผมจึงเริ่มไม่แน่ใจ และคิดว่าการไปสงขลาครั้งนี้ของเธอ จะไปเที่ยวหรือไปอย่างว่ากันแน่และที่สำคัญ
แม่เธอเป็นคนพาไป ผมจึงร้อนใจคิดไปต่างๆนาๆ จึงไลน์ไปหาเธอและบอกกับเธอไป(งี่เง่าน้อ)
เธอด่าผมใหญ่เรยครับ แต่สิ่งที่ผมกลัวก็คือเธอไม่รู้เรยว่าจะเจอกับอะไร หรือรู้อยู่แล้วว่าจะเจออะไร จึงได้แค่ตามที่แม่บอกก็เท่านั้น
แต่ถ้ามันไม่มีอะไร ผมเองละครับ ที่เป็นคนที่งี่เง่าสุดๆ ความรู้สึกคงเหมือนในหนังรักเรื่องนึง
ที่ตอนพระเอกพยายามพิสูจน์ตัวเองให้นางเอกเห็นและฝ่ายนางเอกด้วย แต่กลับกลายเป็นว่า
ยิ่งทำก็ยิ่งแย่ แย่ลงๆไปเรื่อย....