Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n’ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l’oubli.
Tu vois, je n’ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.

C’est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m’aimais et je t’aimais
Et nous vivions tous deux ensemble
Toi qui m’aimais, moi qui t’aimais
Mais la vie sépare ceux qui s’aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie
Je t’aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t’oublie?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n’ai que faire des regrets
Et la chanson que tu chantais
Toujours, toujours je l’entendrai!

สิ่งที่อยากอยากให้เธอจำจด
นั่นคือความงามงดในวันฝัน
มิตรภาพอ่อนโยนความผูกพัน
กลางสีสันดวงตะวันทอประกาย

เดือนธันวาใบไม้ได้กลายร่วง
ความทรงจำถึงช่วงที่ใจหาย
รอยอาลัยโศกสลดเริ่มกล้ำกราย
แล้วมลายลอยไปกับสายลม

ย่างเข้าสู่คืนเหน็บหนาวราวดับสูญ
ความคิดถึงเพิ่มพูนเจือขื่นขม
ฉันไม่ลืมเรื่องราวเคยชิดชม
เพลงนิยมผูกพันมั่นสองเรา

เสียงแผ่วแผ่วดังขนนกปุยนุ่นอ่อน
เสียงเว้าวอนพรอดรักให้คลายเหงา
เราอยู่อย่างแสนสุขไม่ซบเซา
เรามีเรามีรักภักดิ์ชั่วกาล

หากชะตาได้พาเราพลัดพราก
ต้องจรจากแดนดินถิ่นสถาน
ดังฟองคลื่นพัดผ่านทรายสราญ
เลือนลบวารผันผ่านให้คลาดไป

ไม้ใบร่วงแดงทองร่อนลงพื้น
จะหยิบยื่นความเศร้าหรือไฉน
แต่รักยังดำเนินแม้ตัวไกล
เวลานานผ่านไปยังมั่นคง

ดวงตะวันฉายฉันวันเริงร่า
ชีวิตและศรัทธาฉันประสงค์
ไม่มีแล้วยามใดใจพะวง
ด้วยมีรักซื่อตรงคงในใจ

เธอเท่านั้นคือหัวใจของฉัน
ไม่ลืมวันเชยชิดพิศมัย
เพลงของเราจดจารระหว่างใจ
นานเท่าใดหัวใจไม่เคยลืม