เคยเข้ามาอ่านห้องสยามสแควร์สมัยพันทิพมีไม่กี่ห้อง เกือบยี่สิบปีแล้วล่ะค่ะ ตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่นเคยตั้งกระทู้แอบชอบรุ่นพี่
แต่ตอนนี้เข้าวัยป้าใกล้จะเลขสี่แล้ว และนี่คงเป็นการแอบชอบครั้งสุดท้าย อันที่จริงเรื่องมันก็เกิดมานาน และกำลังจะจางหาย
ไปเรื่อยๆ
เข้าเรื่องนะคะ สมัยที่ป้าเรียนที่ตปท. 7 ปีได้แล้วมั้ง ป้าสนิทกับหนุ่มคนไทยคนนึง จริงๆก็ไม่หนุ่มเท่าไหร่หรอกนะ ออกแนว
อาแปะมากกว่า อาแปะนี่เค้ามาเทคคอร์สสั้นๆ 6 เดือน เจอกันตอนแรกก็ไม่ได้คิดชอบอะไร ถึงอาแปะแกจะหน้าตาดีก็เหอะ
ด้วยความที่เมืองที่พวกเราอยู่มีนร.ไทยน้อย ป้ากับแปะเลยสนิทกัน และอาแปะมันก็ชอบเอาเรื่องง้องแง้งของแฟนเด็กที่เมือง
ไทยมาบ่นให้ป้าฟัง และเล่าอดีตความฮอทสมัยหนุ่มๆ ทั้งในแวดวงเก้งกว้างและชะนี เล่าเรื่องดราม่ารักแรก และที่สำคัญแปะ
มันชอบสอนป้าเรื่องผู้ชาย สอนป้าเล่นไพ่ มันว่าป้าเป็นพวกโลกสวย ชอบอยู่ในคิตตี้เวิร์ลไรงี้ อยู่มาปานนี้แล้วยังไม่มีแฟนสักที
ครั้งนึงป้าให้เพื่อนที่เมืองไทยส่งหนังสือรักแท้มีจริงของคุณดังตฤณมาให้ มันก็หาว่าป้างมงาย วันนึงมีน้องผู้หญิงมาวิจารณ์ว่า
ป้าเป็นผู้หญิงที่ไม่มี sex appeal ป้าก็ไปถามแปะมันว่า มันต้องทำยังไงอะไอ่ sex appeal แปะมันก็ว่า แล้วหนังสือคุณดังตฤณ
ไม่ได้บอกไว้เหรอ -_-"
แปะมันชอบสอนป้าว่า รักแท้ไม่มีจริงหรอก รักน่ะมันก็เหมือนกับเกมส์ แต่ป้าก็ไม่เคยเชื่อแปะเลยนะ แล้วก็คิดว่าที่ชีวิตรักแป๊ะ
มันไม่ลงตัวสักทีก็เพราะแปะมันมัวแต่คิดอย่างนี้นั้นแระ ... เพราะจริงๆแล้วที่ป้าสัมผัสได้ ป้าว่าแปะมันเป็นคนอ่อนโยนนะ
รักใครรักจริง แต่อาจจะมีโหมดอารมณ์ศิลปินบ้างไรบ้าง โลกส่วนตัวสูงนิดๆ ไรงี้ ...
แล้วพอรู้จักกันมากขึ้น ได้เห็นแง่มุมอะไรหลายๆอย่างของแปะ ป้าก็เริ่มชอบแปะมันขึ้นเรื่อยๆ (ปกติไม่เคยหวั่นไหวกับ
คนหน้าตาเลยนะ) จนใกล้ๆเวลาแปะกลับไทย เราสองคนก็ไป backpack ทริปไกลๆกันสองคน แต่ไปกันแบบเพื่อนนะ
นอนโฮสเท็ลห้องรวมไรงี้ ยิ่งเที่ยวด้วยกันเจอปัญหา ตกรถไฟ หลงทางป้าพาหลงเองอะนะ เงินจะหมด ต้องมานั่งนับเหรียญ
ที่เหลือไปซื้อแมคกินกันตาย .... ทริปสุดท้ายที่ยอดเขาจุงเฟรา แปะบอกป้าว่า "ผมจะหาโอกาสมาที่นี่อีกครั้งกับผู้หญิงที่ผมรัก"
... ป้าจึงสำเหนียกตัวเองได้ว่าเราเป็นแค่เพื่อนร่วมเที่ยวอะเนาะ แล้วน้ำตาไหลบนยอดเขาจุงเฟรานั้นแระ แปะก็เห็น และป้า
ว่าแปะก็พอจะรู้ว่าป้ารู้สึกยังไงกับเค้า แต่นะไม่ถึง 2 ชั่วโมงป้าก็กลับมาสู่โหมดปกติได้
แต่ตอนนี้เวลาผ่านมา 7-8 ปีแล้ว ทั้งแปะและป้าก็กลับมาสู่สังคมจริงๆของตัวเองแล้วล่ะ แปะทำงานช่วยคนอยู่กรุงเทพ
ส่วนป้าทำงานอยู่ตจว. แปะกลับมาก่อนป้า 2 ปี แรกๆก็อีเมลล์กันบ้าง หลังจากนั้นก็ห่างกันไป แต่ทำไมไม่รู้ป้ายังไม่เคย
ลืมอาแปะขี้ยาคนนั้นได้สักที อยากติดต่อไปนะ แต่ก็กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะทำให้เค้ารำคาญด้วย
แล้วเมื่อปลายปีที่แล้วป้ามาลองเล่นไลน์ แล้วแปะมันก็ทักมา ส่งรูปมาก่อน เป็นรูปรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกับแปะ และแปะก็ให้รุ่นพี่คน
นั้นที่เขียนไลน์มาคุยผ่านไลน์แปะนี่แระ ... ป้าก็ตกใจในทีแรก และตามมาด้วยน้อยใจว่าทำไมแปะไม่ทักเราเอง เลยพาลเสียมารยาท
ไม่ตอบไลน์นั้น และลบไลน์ทิ้งเลย -_-" อารมณ์ประมาณวัยทองมั๊ยเนี่ยยยย
แต่นะถึงลบไลน์ทิ้ง เหมือนจะจบแต่ ป้ากลับตามไปค้นเฟซบุคแปะ แล้วก็เจอเหมือนจะเป็นเฟซร้าง ไม่มีไรอัพเดด อ้อ แปะโพส
โปรไฟล์รูปตัวเองตอนทำงานเท่ห์เชียว ป้าไม่เคยเห็นแปะโมเมนท์นี่ (เจอแต่ภาพที่ซกมกขี้ยา) เลยไปเผลอคลิก like โดยไม่รู้ตัว
และหลังจากนั้นก็ทำตัวเป็น stalker คอยดูเฟซร้างของแปะมันทุกวัน ตามไปส่องดูเฟซบุคที่ทำงานแปะด้วย วันไหนที่ทำงานเค้า
โพสรูปที่มีแปะก็จะดีวี๊ดว๊าย(ในใจ) วันไหนแปะแอดเพื่อนใหม่ในเฟซ ประมาณว่ามีความเคลื่อนไหวในเฟสแปะ ป้าเห็นแล้วก็จะดีใจ
... นี่เค้าเรียกว่าบ้าไหมคะ .... อันที่จริงถ้าแปะไม่ทักไลน์มาตอนนั้น ป้าก็คงจะไม่เป็น stalker เช่นวันนี้ T_T
ไม่นานมานี้ป้าไปดูหนัง time line ก็เข้าใจหัวอกหนูจูน น้ำตาไหลพรากๆ กลับมาบ้านก็ไปค้นรูปเหมือนของป้าที่แปะเคยวาดให้
จากนั้นสมัครไลน์ใหม่ เอารูปที่แปะวาดให้ลงโปรไฟล์ ลงได้ไม่ถึงวันก็เอาออก แบบว่าไม่รู้จะลงไปทำไมเนาะ ก็ป้าไม่ใช่หนูจูน
หนูจูนในเรื่องเค้าตายไปแล้ว แต่ป้ายังมีชีวิตอยู่ ยังอยู่ในโลกความจริง หลังจากคิดได้เช่นนั้น เลยไปคลิก unlike รูปโปรไฟล์
ของแปะในเฟซ แล้วบอกตัวเองว่าจะเลิกชอบแปะจริงๆแล้วนะ จะขอเก็บแปะไว้ในความทรงจำเท่านั้น
แต่ ล่าสุดป้าไปดูคิดถึงวิทยา .... หนังมันบิ้วอารมณ์ความคิดถึงอะนะ ป้าเลยเอาว่ะ ส่งไลน์รูปศิษย์เก่าเมืองกาน้ำไปให้แปะ
และลงท้ายว่า รูปชาวกาน้ำวิทยา แต่ไม่มีรูปป้าในอะนะ ... แปะก็ตอบมาว่า คิดถึงวิทยานะคับ แล้วรูปศิษย์เก่าอีกคนล่ะ ....
ป้าก็ตอบกลับแค่ว่า สบายดีนะ .... แล้วแปะก็ไม่ได้ตอบกลับมาอีกเลย ป้าก็เข้าใจเนาะ ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง
ต้นเดือนหน้าป้าจะขึ้นไปกรุงเทพ กำลังคิดว่าควรจะติดต่อแปะไปดีไหม ไม่เจอหน้ากันมา 7 ปีแล้วตีนกาขึ้นกี่เส้นแล้วก็ไม่รู้
แปะเคยบอกป้าว่าถ้ากลับเมืองไทยจะพาไปกินเป็ดประจักษ์ ปีแรกที่ป้ากลับมาไทย ขึ้นไปประชุมที่กรุงเทพก็เจอร้านเป็ด
ประจักษ์ที่ว่า แทบร้องกรี๊ด แต่ก็ไม่ได้โทรหาแปะเพราะคิดว่าปานนี้แปะคงลืมเราไปแล้วอะเนาะ แต่พอเมื่อปลายปีที่แล้ว
แปะทักไลน์มาก่อน ถึงจะให้คนอื่นคุยแทน มันก็จุดประกายความทรงจำเก่าๆของป้าให้แจ่มชัดอีกครั้ง
เขียนมาซะยาว อยากจะขอความเห็นหลานๆน่ะค่ะว่า
1. ป้ารู้มาจากรุ่นน้องว่าแปะยังไม่แต่งงาน ยังไม่เจอคนตรงสเปค ถ้าเป็นอย่างนั้นป้าอยากจบความรู้สึกที่ยาวนานของป้า
โดยการบอกชอบแปะไป แต่ไม่ได้หวังว่าแปะจะหันมาสนใจอะไรป้านะ แค่อยากจบ แล้วก็เก็บแปะไว้เป็นผู้ชายคนสุดท้าย
ที่ป้าจะตกหลุมรัก แหะๆๆ ก็วัยขนาดนี้แล้วอะนะคะ แต่นะ พอมาคิดแบบผู้ใหญ่ๆ ป้าว่าแปะก็พอจะรู้ว่าป้าคิดยังไงกับเค้า
เค้าว่าป้าเป็นคนอ่านง่าย แล้วอย่างนั้นป้าจะบอกไปเพื่ออะไร เพื่อจบแค่ความรู้สึกเรา มันเห็นแก่ตัวไปไหม .... หรือจริงๆ
ป้าหวงความทรงจำเก่าๆ กลัวที่จะจบความรู้สึกของตัวเองกับแปะกันแน่ อย่างนั้นป้าควรจบที่ตัวเองก่อนใช้ไหมคะ ...
คนแก่สับสน เฮ่ออออออ
2. ป้าเคยอัด vdo คุยกับแปะ คล้ายกับที่หนูจูนใน time line คล้ายมากๆจนป้าตกใจ อินซะน้ำตาไหลเกือบร้องไห้โฮแล้ว
ถ้าจะบอกความรู้สึกกับแปะ อย่างนั้นป้าควรเก็บไฟล์ vdo นี้ให้มันตายไปพร้อมกับป้า หรือส่งไฟล์ไปให้แปะค่ะ แล้วถ้าแปะดู
เค้าจะอึดอัดไหม
3. สุดท้าย มันมีสิ่งหนึ่งที่ป้าเสียดายมาก คือตอนที่เราแยกย้ายกัน แปะกลับเมืองไทย ส่วนป้าย้ายไปเรียนที่เมืองใหม่
แปะไปส่งป้าที่เมืองใหม่ และแปะขอกอดลาป้า แต่ป้าไม่ให้กอด ถ้าป้ามีโอกาสได้เจอแปะสักครั้ง เจอกันแบบเพื่อนก็ได้
แล้วป้าไปขอกอดแปะมันจะเป็นไปได้ไหมคะ คือมันจะน่าเกลียด แปะมันจะกลัวหรือหาว่าป้าหื่นไหมคะ
ปล. อายจังที่ต้องกดแทค ความรักวัยรุ่น ....... คุณป้า
เมื่อคุณป้าแอบรัก ... -_-"
แต่ตอนนี้เข้าวัยป้าใกล้จะเลขสี่แล้ว และนี่คงเป็นการแอบชอบครั้งสุดท้าย อันที่จริงเรื่องมันก็เกิดมานาน และกำลังจะจางหาย
ไปเรื่อยๆ
เข้าเรื่องนะคะ สมัยที่ป้าเรียนที่ตปท. 7 ปีได้แล้วมั้ง ป้าสนิทกับหนุ่มคนไทยคนนึง จริงๆก็ไม่หนุ่มเท่าไหร่หรอกนะ ออกแนว
อาแปะมากกว่า อาแปะนี่เค้ามาเทคคอร์สสั้นๆ 6 เดือน เจอกันตอนแรกก็ไม่ได้คิดชอบอะไร ถึงอาแปะแกจะหน้าตาดีก็เหอะ
ด้วยความที่เมืองที่พวกเราอยู่มีนร.ไทยน้อย ป้ากับแปะเลยสนิทกัน และอาแปะมันก็ชอบเอาเรื่องง้องแง้งของแฟนเด็กที่เมือง
ไทยมาบ่นให้ป้าฟัง และเล่าอดีตความฮอทสมัยหนุ่มๆ ทั้งในแวดวงเก้งกว้างและชะนี เล่าเรื่องดราม่ารักแรก และที่สำคัญแปะ
มันชอบสอนป้าเรื่องผู้ชาย สอนป้าเล่นไพ่ มันว่าป้าเป็นพวกโลกสวย ชอบอยู่ในคิตตี้เวิร์ลไรงี้ อยู่มาปานนี้แล้วยังไม่มีแฟนสักที
ครั้งนึงป้าให้เพื่อนที่เมืองไทยส่งหนังสือรักแท้มีจริงของคุณดังตฤณมาให้ มันก็หาว่าป้างมงาย วันนึงมีน้องผู้หญิงมาวิจารณ์ว่า
ป้าเป็นผู้หญิงที่ไม่มี sex appeal ป้าก็ไปถามแปะมันว่า มันต้องทำยังไงอะไอ่ sex appeal แปะมันก็ว่า แล้วหนังสือคุณดังตฤณ
ไม่ได้บอกไว้เหรอ -_-"
แปะมันชอบสอนป้าว่า รักแท้ไม่มีจริงหรอก รักน่ะมันก็เหมือนกับเกมส์ แต่ป้าก็ไม่เคยเชื่อแปะเลยนะ แล้วก็คิดว่าที่ชีวิตรักแป๊ะ
มันไม่ลงตัวสักทีก็เพราะแปะมันมัวแต่คิดอย่างนี้นั้นแระ ... เพราะจริงๆแล้วที่ป้าสัมผัสได้ ป้าว่าแปะมันเป็นคนอ่อนโยนนะ
รักใครรักจริง แต่อาจจะมีโหมดอารมณ์ศิลปินบ้างไรบ้าง โลกส่วนตัวสูงนิดๆ ไรงี้ ...
แล้วพอรู้จักกันมากขึ้น ได้เห็นแง่มุมอะไรหลายๆอย่างของแปะ ป้าก็เริ่มชอบแปะมันขึ้นเรื่อยๆ (ปกติไม่เคยหวั่นไหวกับ
คนหน้าตาเลยนะ) จนใกล้ๆเวลาแปะกลับไทย เราสองคนก็ไป backpack ทริปไกลๆกันสองคน แต่ไปกันแบบเพื่อนนะ
นอนโฮสเท็ลห้องรวมไรงี้ ยิ่งเที่ยวด้วยกันเจอปัญหา ตกรถไฟ หลงทางป้าพาหลงเองอะนะ เงินจะหมด ต้องมานั่งนับเหรียญ
ที่เหลือไปซื้อแมคกินกันตาย .... ทริปสุดท้ายที่ยอดเขาจุงเฟรา แปะบอกป้าว่า "ผมจะหาโอกาสมาที่นี่อีกครั้งกับผู้หญิงที่ผมรัก"
... ป้าจึงสำเหนียกตัวเองได้ว่าเราเป็นแค่เพื่อนร่วมเที่ยวอะเนาะ แล้วน้ำตาไหลบนยอดเขาจุงเฟรานั้นแระ แปะก็เห็น และป้า
ว่าแปะก็พอจะรู้ว่าป้ารู้สึกยังไงกับเค้า แต่นะไม่ถึง 2 ชั่วโมงป้าก็กลับมาสู่โหมดปกติได้
แต่ตอนนี้เวลาผ่านมา 7-8 ปีแล้ว ทั้งแปะและป้าก็กลับมาสู่สังคมจริงๆของตัวเองแล้วล่ะ แปะทำงานช่วยคนอยู่กรุงเทพ
ส่วนป้าทำงานอยู่ตจว. แปะกลับมาก่อนป้า 2 ปี แรกๆก็อีเมลล์กันบ้าง หลังจากนั้นก็ห่างกันไป แต่ทำไมไม่รู้ป้ายังไม่เคย
ลืมอาแปะขี้ยาคนนั้นได้สักที อยากติดต่อไปนะ แต่ก็กลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะทำให้เค้ารำคาญด้วย
แล้วเมื่อปลายปีที่แล้วป้ามาลองเล่นไลน์ แล้วแปะมันก็ทักมา ส่งรูปมาก่อน เป็นรูปรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกับแปะ และแปะก็ให้รุ่นพี่คน
นั้นที่เขียนไลน์มาคุยผ่านไลน์แปะนี่แระ ... ป้าก็ตกใจในทีแรก และตามมาด้วยน้อยใจว่าทำไมแปะไม่ทักเราเอง เลยพาลเสียมารยาท
ไม่ตอบไลน์นั้น และลบไลน์ทิ้งเลย -_-" อารมณ์ประมาณวัยทองมั๊ยเนี่ยยยย
แต่นะถึงลบไลน์ทิ้ง เหมือนจะจบแต่ ป้ากลับตามไปค้นเฟซบุคแปะ แล้วก็เจอเหมือนจะเป็นเฟซร้าง ไม่มีไรอัพเดด อ้อ แปะโพส
โปรไฟล์รูปตัวเองตอนทำงานเท่ห์เชียว ป้าไม่เคยเห็นแปะโมเมนท์นี่ (เจอแต่ภาพที่ซกมกขี้ยา) เลยไปเผลอคลิก like โดยไม่รู้ตัว
และหลังจากนั้นก็ทำตัวเป็น stalker คอยดูเฟซร้างของแปะมันทุกวัน ตามไปส่องดูเฟซบุคที่ทำงานแปะด้วย วันไหนที่ทำงานเค้า
โพสรูปที่มีแปะก็จะดีวี๊ดว๊าย(ในใจ) วันไหนแปะแอดเพื่อนใหม่ในเฟซ ประมาณว่ามีความเคลื่อนไหวในเฟสแปะ ป้าเห็นแล้วก็จะดีใจ
... นี่เค้าเรียกว่าบ้าไหมคะ .... อันที่จริงถ้าแปะไม่ทักไลน์มาตอนนั้น ป้าก็คงจะไม่เป็น stalker เช่นวันนี้ T_T
ไม่นานมานี้ป้าไปดูหนัง time line ก็เข้าใจหัวอกหนูจูน น้ำตาไหลพรากๆ กลับมาบ้านก็ไปค้นรูปเหมือนของป้าที่แปะเคยวาดให้
จากนั้นสมัครไลน์ใหม่ เอารูปที่แปะวาดให้ลงโปรไฟล์ ลงได้ไม่ถึงวันก็เอาออก แบบว่าไม่รู้จะลงไปทำไมเนาะ ก็ป้าไม่ใช่หนูจูน
หนูจูนในเรื่องเค้าตายไปแล้ว แต่ป้ายังมีชีวิตอยู่ ยังอยู่ในโลกความจริง หลังจากคิดได้เช่นนั้น เลยไปคลิก unlike รูปโปรไฟล์
ของแปะในเฟซ แล้วบอกตัวเองว่าจะเลิกชอบแปะจริงๆแล้วนะ จะขอเก็บแปะไว้ในความทรงจำเท่านั้น
แต่ ล่าสุดป้าไปดูคิดถึงวิทยา .... หนังมันบิ้วอารมณ์ความคิดถึงอะนะ ป้าเลยเอาว่ะ ส่งไลน์รูปศิษย์เก่าเมืองกาน้ำไปให้แปะ
และลงท้ายว่า รูปชาวกาน้ำวิทยา แต่ไม่มีรูปป้าในอะนะ ... แปะก็ตอบมาว่า คิดถึงวิทยานะคับ แล้วรูปศิษย์เก่าอีกคนล่ะ ....
ป้าก็ตอบกลับแค่ว่า สบายดีนะ .... แล้วแปะก็ไม่ได้ตอบกลับมาอีกเลย ป้าก็เข้าใจเนาะ ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง
ต้นเดือนหน้าป้าจะขึ้นไปกรุงเทพ กำลังคิดว่าควรจะติดต่อแปะไปดีไหม ไม่เจอหน้ากันมา 7 ปีแล้วตีนกาขึ้นกี่เส้นแล้วก็ไม่รู้
แปะเคยบอกป้าว่าถ้ากลับเมืองไทยจะพาไปกินเป็ดประจักษ์ ปีแรกที่ป้ากลับมาไทย ขึ้นไปประชุมที่กรุงเทพก็เจอร้านเป็ด
ประจักษ์ที่ว่า แทบร้องกรี๊ด แต่ก็ไม่ได้โทรหาแปะเพราะคิดว่าปานนี้แปะคงลืมเราไปแล้วอะเนาะ แต่พอเมื่อปลายปีที่แล้ว
แปะทักไลน์มาก่อน ถึงจะให้คนอื่นคุยแทน มันก็จุดประกายความทรงจำเก่าๆของป้าให้แจ่มชัดอีกครั้ง
เขียนมาซะยาว อยากจะขอความเห็นหลานๆน่ะค่ะว่า
1. ป้ารู้มาจากรุ่นน้องว่าแปะยังไม่แต่งงาน ยังไม่เจอคนตรงสเปค ถ้าเป็นอย่างนั้นป้าอยากจบความรู้สึกที่ยาวนานของป้า
โดยการบอกชอบแปะไป แต่ไม่ได้หวังว่าแปะจะหันมาสนใจอะไรป้านะ แค่อยากจบ แล้วก็เก็บแปะไว้เป็นผู้ชายคนสุดท้าย
ที่ป้าจะตกหลุมรัก แหะๆๆ ก็วัยขนาดนี้แล้วอะนะคะ แต่นะ พอมาคิดแบบผู้ใหญ่ๆ ป้าว่าแปะก็พอจะรู้ว่าป้าคิดยังไงกับเค้า
เค้าว่าป้าเป็นคนอ่านง่าย แล้วอย่างนั้นป้าจะบอกไปเพื่ออะไร เพื่อจบแค่ความรู้สึกเรา มันเห็นแก่ตัวไปไหม .... หรือจริงๆ
ป้าหวงความทรงจำเก่าๆ กลัวที่จะจบความรู้สึกของตัวเองกับแปะกันแน่ อย่างนั้นป้าควรจบที่ตัวเองก่อนใช้ไหมคะ ...
คนแก่สับสน เฮ่ออออออ
2. ป้าเคยอัด vdo คุยกับแปะ คล้ายกับที่หนูจูนใน time line คล้ายมากๆจนป้าตกใจ อินซะน้ำตาไหลเกือบร้องไห้โฮแล้ว
ถ้าจะบอกความรู้สึกกับแปะ อย่างนั้นป้าควรเก็บไฟล์ vdo นี้ให้มันตายไปพร้อมกับป้า หรือส่งไฟล์ไปให้แปะค่ะ แล้วถ้าแปะดู
เค้าจะอึดอัดไหม
3. สุดท้าย มันมีสิ่งหนึ่งที่ป้าเสียดายมาก คือตอนที่เราแยกย้ายกัน แปะกลับเมืองไทย ส่วนป้าย้ายไปเรียนที่เมืองใหม่
แปะไปส่งป้าที่เมืองใหม่ และแปะขอกอดลาป้า แต่ป้าไม่ให้กอด ถ้าป้ามีโอกาสได้เจอแปะสักครั้ง เจอกันแบบเพื่อนก็ได้
แล้วป้าไปขอกอดแปะมันจะเป็นไปได้ไหมคะ คือมันจะน่าเกลียด แปะมันจะกลัวหรือหาว่าป้าหื่นไหมคะ
ปล. อายจังที่ต้องกดแทค ความรักวัยรุ่น ....... คุณป้า