นานๆจะมาตั้งกระทู้สักที....
เล่าสู่กันฟังนะครับอย่าเอามาเป็นอารมณ์ คือ...ปกติไม่ค่อยได้ใช้บริการ BTS - MRTสักเท่าไหร่
แต่วันสองวันมานี้มีความจำเป็น ต้องใช้เพื่อเดินทางไปทำธุระ ยังจุดต่างๆของ กทม. ก็....ไม่มีอะไรมากครับ ภาพแรกถัดจากประตูขวบนเปิดรับผู้โดยสารคือ
มนุษย์!...ก้มหน้า มีสายอุดหู สายตามองไปที่ มือถือ สมาร์ทโฟน เรียกได้ว่า แทบทุกคน(แทบทุกคนจริงๆ ทั้งที่ยืนและ คนมีบุญได้นั่ง)
บ้างก็ยืนเงยหน้าหลับตา ปานประหนึ่งตนนั้นเป็นศิลปิน พร้อมเปิดเผื่อแผ่ เพื่อนร่วมทาง
บ้างก็ปัดๆหน้าFacebook เพื่อดูฟีดข่าว ทั้งๆที่ฟีดข่าวมันก็ไม่ได้มีอะไรอัพเดทขึ้นมาเลย ปัดอยู่อย่างนั้น.....
บ้างก็จรดจ่ออยู่กับเสียงเตือน "ตุ๊งแหน่วๆ" ของ Line ควักๆล้วงๆ ก้มๆเงยๆ เหมือนหุ่นยนต์ในโรงงานที่โดนตั้งโปรแกรม...
แต่ที่เทพสุดจนผมทึ่ง! คือ เหล่าสาวก เกมขนมวิ่ง "Cookie run" ไม่ว่าขบวนจะแน่น ไม่ว่าขบวนจะโล่ง ไม่ว่าจะไม่มีที่ให้จับ
ไม่มีหลักให้ยึด.....เทพเหล่านี้ ไม่ได้สนใจโลกภายนอก หรือชายตามามองอะไรเลย
บางเทพ...ท่านก็ไม่ได้สนว่า..มีใครหลายคนหวังพึ่งเสาที่ท่านนั้นพิงอยู่เต็มแผ่นหลัง บางเทพ ท่านสามารถเล่นทั้งเกมทั้งกายกรรมในเวลาเดียวกัน โดยการยืนสองขาประคองร่างกายขณะ ขบวนแล่นไปด้วยความเร็ว ทั้งจอด ทั้งออกตัว ทั้งเข้าโค้ง ท่านไม่สนแม้แต่จะมอง
....ผมก็เห็นท่านเล่นแล้วตาย ตายแล้วก็เริ่มใหม่ อยู่อย่างนั้น บางครั้ง เทพมาเจอเทพ มีเทพชำเลืองเทพ 5555
เนี่ยะ! ทั้ง BTS ทั้ง MRT มีให้เจอตลอด 2-3 วัน
ก่อนเข้าบ้าน นั่งรถเมล์แอร์ ก็ยังไม่วาย พวกมาปัด I phone อยู่ข้างๆอีก
ไม่รู้สิ....ผมคง..นานๆมาเจอสักที มันอาจจะเป็นเรื่องใหม่สำหรับผม แต่คนทั่วไปคงจะธรรมดา
ถ้าย้อนมาถามผม ผมใช้โทรศัพท์ยุคไหน?...เฮ้ย! ผมก็มีสมาร์ทโฟนนะ แต่ไม่ได้ติดถึงกับเข้าเส้นแบบนี้อ่ะ....
ด้วยความเคารพ เล่าสู่กันฟังนะครับอย่าเอามาเป็นอารมณ์ ผมแค่รู้สึกเป็นห่วงพวกเขาเหล่านั้นเล็กๆ
เล่าสู่กันฟัง (ที่จริงก็อ่านนั่นแหล่ะ) กับ มือถือสมาร์ทโฟน....
เล่าสู่กันฟังนะครับอย่าเอามาเป็นอารมณ์ คือ...ปกติไม่ค่อยได้ใช้บริการ BTS - MRTสักเท่าไหร่
แต่วันสองวันมานี้มีความจำเป็น ต้องใช้เพื่อเดินทางไปทำธุระ ยังจุดต่างๆของ กทม. ก็....ไม่มีอะไรมากครับ ภาพแรกถัดจากประตูขวบนเปิดรับผู้โดยสารคือ
มนุษย์!...ก้มหน้า มีสายอุดหู สายตามองไปที่ มือถือ สมาร์ทโฟน เรียกได้ว่า แทบทุกคน(แทบทุกคนจริงๆ ทั้งที่ยืนและ คนมีบุญได้นั่ง)
บ้างก็ยืนเงยหน้าหลับตา ปานประหนึ่งตนนั้นเป็นศิลปิน พร้อมเปิดเผื่อแผ่ เพื่อนร่วมทาง
บ้างก็ปัดๆหน้าFacebook เพื่อดูฟีดข่าว ทั้งๆที่ฟีดข่าวมันก็ไม่ได้มีอะไรอัพเดทขึ้นมาเลย ปัดอยู่อย่างนั้น.....
บ้างก็จรดจ่ออยู่กับเสียงเตือน "ตุ๊งแหน่วๆ" ของ Line ควักๆล้วงๆ ก้มๆเงยๆ เหมือนหุ่นยนต์ในโรงงานที่โดนตั้งโปรแกรม...
แต่ที่เทพสุดจนผมทึ่ง! คือ เหล่าสาวก เกมขนมวิ่ง "Cookie run" ไม่ว่าขบวนจะแน่น ไม่ว่าขบวนจะโล่ง ไม่ว่าจะไม่มีที่ให้จับ
ไม่มีหลักให้ยึด.....เทพเหล่านี้ ไม่ได้สนใจโลกภายนอก หรือชายตามามองอะไรเลย
บางเทพ...ท่านก็ไม่ได้สนว่า..มีใครหลายคนหวังพึ่งเสาที่ท่านนั้นพิงอยู่เต็มแผ่นหลัง บางเทพ ท่านสามารถเล่นทั้งเกมทั้งกายกรรมในเวลาเดียวกัน โดยการยืนสองขาประคองร่างกายขณะ ขบวนแล่นไปด้วยความเร็ว ทั้งจอด ทั้งออกตัว ทั้งเข้าโค้ง ท่านไม่สนแม้แต่จะมอง
....ผมก็เห็นท่านเล่นแล้วตาย ตายแล้วก็เริ่มใหม่ อยู่อย่างนั้น บางครั้ง เทพมาเจอเทพ มีเทพชำเลืองเทพ 5555
เนี่ยะ! ทั้ง BTS ทั้ง MRT มีให้เจอตลอด 2-3 วัน
ก่อนเข้าบ้าน นั่งรถเมล์แอร์ ก็ยังไม่วาย พวกมาปัด I phone อยู่ข้างๆอีก
ไม่รู้สิ....ผมคง..นานๆมาเจอสักที มันอาจจะเป็นเรื่องใหม่สำหรับผม แต่คนทั่วไปคงจะธรรมดา
ถ้าย้อนมาถามผม ผมใช้โทรศัพท์ยุคไหน?...เฮ้ย! ผมก็มีสมาร์ทโฟนนะ แต่ไม่ได้ติดถึงกับเข้าเส้นแบบนี้อ่ะ....
ด้วยความเคารพ เล่าสู่กันฟังนะครับอย่าเอามาเป็นอารมณ์ ผมแค่รู้สึกเป็นห่วงพวกเขาเหล่านั้นเล็กๆ