พื่อนๆทั้งหลายคะ เรามีปัญหากับคนรักของเราหลายอย่าง มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับเรามาก
เพราะก่อนหน้านี้เราไม่เคยเจอปัญหาประมาณนี้กับแฟนคนก่อนๆเท่าไหร่ ปัญหาที่ว่าคือ
เรารู้สึกว่าเมื่อเรามีความสัมพันธ์แบบลงลึก(คิดจะอยู่ด้วยกัน เป็นคู่ชีวิตกัน)เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีความสามารถที่จะรัก
ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เกิดขึ้นเมื่อเกือบสองปีก่อน ความสัมพันธ์เริ่มจากความเป็นเพื่อนค่ะ
เป็นเพื่อนกันมาก่อนประมาณปีกว่า(คือเข้ามหาลัยปีหนึ่งก็เพิ่งรู้จักกันค่ะและเป็นเพื่อนกันมาแต่ไม่ได้สนิทเท่าไหร่)
และมีเหตุให้ต้องสนิทกันโดยบังเอิญและเราเกิดถูกตาต้องใจเธอขึ้นมา(ช่วงนั้นเป็นช่วงปีสองเทอมสอง)
ความสัมพันธ์ช่วงแรกๆก่อนคบกันนั้น(ช่วงที่เราเริ่มจีบเธอ) เธอบอกว่าเธอมีความสุขมากค่ะ เราเองก็มีความสุขมากเช่นกัน
เราสองคนไม่ได้นิยามสถานะนั้นเท่าไหร่ มีห่วง มีแคร์ แต่เรื่องหึงหวงนี่ไม่มี เพราะเราต่างรู้ดีว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน
จนช่วงซัมเมอร์ของปีสอง เราก็เลยขอเธอเป็นแฟนค่ะ หลังจากนั้นไม่นานก็ตกลงเป็นแฟนกัน และตอนเป็นแฟนกันนี่แหละค่ะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหา...ความจริงก่อนเป็นแฟนเธอเคยเตือนเราว่า ความสัมพันธ์แบบพิเศษๆ(ช่วงที่เราจีบเธอใหม่ๆ)มันดีอยู่แล้ว
เพราะหากเป็นแฟนแล้วเธอจะปฏิบัติกับเราอีกอย่าง เธอบอกว่าเธอค่อนข้างเข้มงวด อยู่หลายๆเรื่องเหมือนกัน เช่นเธอขี้หึงนะ เธอเรื่องมากนะ ฯลฯ
แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเรารักเธอค่ะ แล้วอีกอย่างตอนนั้นเราคงอยากได้ความชัดเจนให้ตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วความอยากของเราที่จะผูกความสัมพันธ์กับเธอไว้ในสถานะแฟน เป็นจุดเริ่มต้นของมหากาพย์ของปัญหาความรักที่เราเองก็อึ้งเหมือนกัน
เรื่องแรก คือเวลาโกรธกัน เธอชอบให้เราเข้าใจปัญหาให้ได้ คือเราต้องรู้ให้ได้ว่าเธอโกรธเรื่องอะไร สาเหตุมาจากอะไร เธอต้องการให้เราเข้าใจปัญหาให้ถูกจุดและง้อให้ถูกจุด บางครั้ง ที่อยู่ๆเธอเงียบไป นิ่งไป เราต้องไปหาสาเหตุเอาเอง และใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกันกว่าจะง้อเธอได้ จุดนี้เราเข้าใจว่าอาจจะเป็นเรามองคนละมุมและต่างคนก็มีความคิดต่างกัน บางครั้งเราก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจปัญหานั้นได้จนกว่าเราจะมองในมุมของเธอ หรือต่อให้เราพยายามมองให้มุมเดียวกับเธอเพียงไรบางครั้งผลลัพธ์ที่ได้ออกมามันก็ผิดเพี้ยนอยู่ คือมองปัญหาออกไปหลายแบบ และการที่เราไม่เข้าใจเธอซักทีว่าเธอคิดอะไร มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์เราเริ่มมีปัญหา
เรื่องที่สอง เป็นเรื่องที่เราคิดว่ามันเป็นปัญหาที่ค่อนข้างร้ายแรง ปัญหานี้เกิดจากตัวเราเองค่ะ คือ เวลาโกรธกันน่ะคะ คือเธอชอบให้เราง้อทันทีไม่ปล่อยให้คาราคาซัง แต่เราจะเงียบเสียส่วนใหญ่ เนื่องจากว่าบางครั้งเราพูดอะไรไปมันก็ยังไม่ถูกจุดอยู่ดี ยังไม่ตรงกับสาเหตุที่เธอเป็น พอง้อไปเรื่อยๆแล้วมันไม่ใช่ซะทีเราเองก็เริ่มหมดมุข เราเข้าใจได้ว่าเพราะเธอต้องการให้เวลาที่มีปัญหากันหรือทะเลาะกันหากเราเข้าใจปัญหาได้อย่างถ่องแท้และเราจะไม่ทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆอีก บางครั้งเธอจะบอกประมาณว่า เราอยู่กันมาตั้งนาน ทำไมเราถึงไม่รู้จักเธอ หากเรารู้จักเธอดี เราจะรู้ความต้องการของเธอ และก็จะรู้วิธีปฏิบัติต่อเธอตามลำดับ
และเรื่องที่สำคัญคือเวลาที่คุยกันทางโทรศัพท์นี่ บางทีมันจะมีพักใหญ่ๆที่ไม่ได้พูดกัน เธออาจจะทำนั่นทำนี่บ้าง อาจจะไม่มีเรื่องคุยบ้าง และบางครั้งเราก็ง่วง แต่เราต้องนอนพร้อมๆกับเธอ คือเธอเป็นคนหลับยากมากและเราเป็นคนหลับง่ายมาก หากเราหลับไปก่อนเธอจะโกรธทันที ซึ่งพอเธอโกรธและเราหลับ เราจะไม่รู้ว่าเธอโกรธและเราก็ไม่ได้ง้อทันทีนั่นทำให้เธอโกรธเข้าไปใหญ่ บางครั้งไปง้อเอาทีหลัง มันก็ยากกว่าเดิม และปัญหานี้เราไม่ทราบว่าคู่อื่นเป็นกันบ้างไหมแต่คู่เราเป็นบ่อยมากและมันทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ เราเข้าใจว่ามันถือเป็นเรื่องแย่หากจะหลับขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งอยู่ในสาย แต่ช่วยแนะนำวิธีแก้ให้หน่อยได้ไหมคะ ว่าในกรณีคนหลับง่ายอย่างเราจะทำอย่างไรดี?จะต้องหาเรื่องมาคุยตลอดเวลาที่อยู่ในสาย หรือว่าอย่างไรดีคะ?
ความจริงมันมีเรื่องอื่นๆอีกมากมายและเป็นมาจะสองปีแล้ว แต่ปัญหาหลักๆที่เราคิดว่ามันเกิดจากนิสัยบางอย่างของเราทำให้ความสัมพันธ์มันมีปัญหาอย่างที่เราเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเราถึงแก้นิสัยบางส่วนของเราไม่ได้เลย คือ
1. เรายังไม่สามารถเข้าใจความคิดหรือมุมมองของเธอได้ดีเท่าที่ควรจะเป็น
2. เวลาทะเลาะกันเราเองก็จะเงียบเป็นส่วนใหญ่ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงให้มันดีขึ้น
3. เราไม่สามารถแก้ไขเรื่องนิสัยหลับง่ายของตัวเองได้เลย
4. มันมักจะจบลงที่ว่า “เธอก็รู้ว่าเราไม่ชอบแบบนี้ แต่ทำไมเธอยังทำอยู่” นั่นน่ะสิคะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน บางทีมันทำไปโดยไม่รู้ตัว
เรางงตัวเองมากค่ะ พยายามจะปรับวิถีความคิด โดยมองมุมมองใหม่ๆให้กว้างขึ้น
แต่มันก็ช่วยได้เพียงพักเดียวเวลาผ่านมาเราก็กลับไปอยู่กับสภาพเดิมๆอีก
เราเคยวิเคราะห์ตัวเองว่ามีปัญหาอะไร บางครั้งก็คิดว่าอาจจะเกิดจากนิสัยภายในบางอย่างที่แก้ไม่ได้ซักที เช่น เราอาจยึดติดกับแนวคิดหรือมุมมองตนเองมากเกินไป เราอยากเอามันออกไปนะ อยากแก้มันให้ได้ อยากเป็นคนที่เข้าใจเธอ รู้ใจเธอ อยากที่จะไม่หลับง่าย อยากจะก้าวข้ามสิ่งเหล่านี้ไปให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากขึ้นทุกวัน เราทำให้เธอหงุดหงิดบ่อยขึ้นเรื่อยๆและมีปัญหากันเรื่องเดิมๆอยู่ร่ำไป
และเราก็ยังคงเสียใจกับคำถามที่ถามตัวเองบ่อยขึ้นๆ ว่า “ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้” “ทำไมถึงทำแบบนี้ลงไป”
มันอาจจะหมายความว่าเรายังไม่มีความสามารถที่จะรักใครได้หรือเปล่า? เราไม่เข้าใจตัวเองเลย และเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ความรู้สึกที่ว่า “ไร้ความสามารถที่จะรัก” หากเราเป็นเช่นนั้นจริงๆนั่นหมายความว่าเราไม่ควรจะรั้งเธอไว้หรือเปล่า?
เราเคว้งมาก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี เลยเข้ามาตั้งกระทู้นี้ เนื่องจากว่าหลายครั้งที่เรามีปัญหาหรือต้องการแรงบันดาลใจ
พันทิปเป็นแรงบันดาลใจชั้นยอดของเราเลย ทำให้เรามองเห็นหลายมุมมองมากขึ้น
เราจึงขอความคิดเห็นของหลายๆท่าน ว่าเราน่าจะมีวิธีแก้ไขปัญหานี้อย่างไร?
รวมถึงท่านที่สามารถก้าวข้ามนิสัยตามส่ง หรือความเคยชินบางอย่างของตนเองได้ ว่าท่านมีวิธีการอย่างไร?
ปล.เธอเป็นผู้หญิงนะคะ และเราก็...เหมือนกัน
ขอบพระคุณค่ะ
การก้าวข้ามนิสัยบางอย่างกับเรื่องความไร้ความสามารถที่จะรก ขอช่วยแสดงความคิดเห็นทีค่ะ
เพราะก่อนหน้านี้เราไม่เคยเจอปัญหาประมาณนี้กับแฟนคนก่อนๆเท่าไหร่ ปัญหาที่ว่าคือ
เรารู้สึกว่าเมื่อเรามีความสัมพันธ์แบบลงลึก(คิดจะอยู่ด้วยกัน เป็นคู่ชีวิตกัน)เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่มีความสามารถที่จะรัก
ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เกิดขึ้นเมื่อเกือบสองปีก่อน ความสัมพันธ์เริ่มจากความเป็นเพื่อนค่ะ
เป็นเพื่อนกันมาก่อนประมาณปีกว่า(คือเข้ามหาลัยปีหนึ่งก็เพิ่งรู้จักกันค่ะและเป็นเพื่อนกันมาแต่ไม่ได้สนิทเท่าไหร่)
และมีเหตุให้ต้องสนิทกันโดยบังเอิญและเราเกิดถูกตาต้องใจเธอขึ้นมา(ช่วงนั้นเป็นช่วงปีสองเทอมสอง)
ความสัมพันธ์ช่วงแรกๆก่อนคบกันนั้น(ช่วงที่เราเริ่มจีบเธอ) เธอบอกว่าเธอมีความสุขมากค่ะ เราเองก็มีความสุขมากเช่นกัน
เราสองคนไม่ได้นิยามสถานะนั้นเท่าไหร่ มีห่วง มีแคร์ แต่เรื่องหึงหวงนี่ไม่มี เพราะเราต่างรู้ดีว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน
จนช่วงซัมเมอร์ของปีสอง เราก็เลยขอเธอเป็นแฟนค่ะ หลังจากนั้นไม่นานก็ตกลงเป็นแฟนกัน และตอนเป็นแฟนกันนี่แหละค่ะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหา...ความจริงก่อนเป็นแฟนเธอเคยเตือนเราว่า ความสัมพันธ์แบบพิเศษๆ(ช่วงที่เราจีบเธอใหม่ๆ)มันดีอยู่แล้ว
เพราะหากเป็นแฟนแล้วเธอจะปฏิบัติกับเราอีกอย่าง เธอบอกว่าเธอค่อนข้างเข้มงวด อยู่หลายๆเรื่องเหมือนกัน เช่นเธอขี้หึงนะ เธอเรื่องมากนะ ฯลฯ
แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเรารักเธอค่ะ แล้วอีกอย่างตอนนั้นเราคงอยากได้ความชัดเจนให้ตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วความอยากของเราที่จะผูกความสัมพันธ์กับเธอไว้ในสถานะแฟน เป็นจุดเริ่มต้นของมหากาพย์ของปัญหาความรักที่เราเองก็อึ้งเหมือนกัน
เรื่องแรก คือเวลาโกรธกัน เธอชอบให้เราเข้าใจปัญหาให้ได้ คือเราต้องรู้ให้ได้ว่าเธอโกรธเรื่องอะไร สาเหตุมาจากอะไร เธอต้องการให้เราเข้าใจปัญหาให้ถูกจุดและง้อให้ถูกจุด บางครั้ง ที่อยู่ๆเธอเงียบไป นิ่งไป เราต้องไปหาสาเหตุเอาเอง และใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกันกว่าจะง้อเธอได้ จุดนี้เราเข้าใจว่าอาจจะเป็นเรามองคนละมุมและต่างคนก็มีความคิดต่างกัน บางครั้งเราก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจปัญหานั้นได้จนกว่าเราจะมองในมุมของเธอ หรือต่อให้เราพยายามมองให้มุมเดียวกับเธอเพียงไรบางครั้งผลลัพธ์ที่ได้ออกมามันก็ผิดเพี้ยนอยู่ คือมองปัญหาออกไปหลายแบบ และการที่เราไม่เข้าใจเธอซักทีว่าเธอคิดอะไร มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์เราเริ่มมีปัญหา
เรื่องที่สอง เป็นเรื่องที่เราคิดว่ามันเป็นปัญหาที่ค่อนข้างร้ายแรง ปัญหานี้เกิดจากตัวเราเองค่ะ คือ เวลาโกรธกันน่ะคะ คือเธอชอบให้เราง้อทันทีไม่ปล่อยให้คาราคาซัง แต่เราจะเงียบเสียส่วนใหญ่ เนื่องจากว่าบางครั้งเราพูดอะไรไปมันก็ยังไม่ถูกจุดอยู่ดี ยังไม่ตรงกับสาเหตุที่เธอเป็น พอง้อไปเรื่อยๆแล้วมันไม่ใช่ซะทีเราเองก็เริ่มหมดมุข เราเข้าใจได้ว่าเพราะเธอต้องการให้เวลาที่มีปัญหากันหรือทะเลาะกันหากเราเข้าใจปัญหาได้อย่างถ่องแท้และเราจะไม่ทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆอีก บางครั้งเธอจะบอกประมาณว่า เราอยู่กันมาตั้งนาน ทำไมเราถึงไม่รู้จักเธอ หากเรารู้จักเธอดี เราจะรู้ความต้องการของเธอ และก็จะรู้วิธีปฏิบัติต่อเธอตามลำดับ
และเรื่องที่สำคัญคือเวลาที่คุยกันทางโทรศัพท์นี่ บางทีมันจะมีพักใหญ่ๆที่ไม่ได้พูดกัน เธออาจจะทำนั่นทำนี่บ้าง อาจจะไม่มีเรื่องคุยบ้าง และบางครั้งเราก็ง่วง แต่เราต้องนอนพร้อมๆกับเธอ คือเธอเป็นคนหลับยากมากและเราเป็นคนหลับง่ายมาก หากเราหลับไปก่อนเธอจะโกรธทันที ซึ่งพอเธอโกรธและเราหลับ เราจะไม่รู้ว่าเธอโกรธและเราก็ไม่ได้ง้อทันทีนั่นทำให้เธอโกรธเข้าไปใหญ่ บางครั้งไปง้อเอาทีหลัง มันก็ยากกว่าเดิม และปัญหานี้เราไม่ทราบว่าคู่อื่นเป็นกันบ้างไหมแต่คู่เราเป็นบ่อยมากและมันทำให้ความสัมพันธ์แย่ลงเรื่อยๆ เราเข้าใจว่ามันถือเป็นเรื่องแย่หากจะหลับขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งอยู่ในสาย แต่ช่วยแนะนำวิธีแก้ให้หน่อยได้ไหมคะ ว่าในกรณีคนหลับง่ายอย่างเราจะทำอย่างไรดี?จะต้องหาเรื่องมาคุยตลอดเวลาที่อยู่ในสาย หรือว่าอย่างไรดีคะ?
ความจริงมันมีเรื่องอื่นๆอีกมากมายและเป็นมาจะสองปีแล้ว แต่ปัญหาหลักๆที่เราคิดว่ามันเกิดจากนิสัยบางอย่างของเราทำให้ความสัมพันธ์มันมีปัญหาอย่างที่เราเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเราถึงแก้นิสัยบางส่วนของเราไม่ได้เลย คือ
1. เรายังไม่สามารถเข้าใจความคิดหรือมุมมองของเธอได้ดีเท่าที่ควรจะเป็น
2. เวลาทะเลาะกันเราเองก็จะเงียบเป็นส่วนใหญ่ เพราะไม่รู้จะพูดยังไงให้มันดีขึ้น
3. เราไม่สามารถแก้ไขเรื่องนิสัยหลับง่ายของตัวเองได้เลย
4. มันมักจะจบลงที่ว่า “เธอก็รู้ว่าเราไม่ชอบแบบนี้ แต่ทำไมเธอยังทำอยู่” นั่นน่ะสิคะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน บางทีมันทำไปโดยไม่รู้ตัว
เรางงตัวเองมากค่ะ พยายามจะปรับวิถีความคิด โดยมองมุมมองใหม่ๆให้กว้างขึ้น
แต่มันก็ช่วยได้เพียงพักเดียวเวลาผ่านมาเราก็กลับไปอยู่กับสภาพเดิมๆอีก
เราเคยวิเคราะห์ตัวเองว่ามีปัญหาอะไร บางครั้งก็คิดว่าอาจจะเกิดจากนิสัยภายในบางอย่างที่แก้ไม่ได้ซักที เช่น เราอาจยึดติดกับแนวคิดหรือมุมมองตนเองมากเกินไป เราอยากเอามันออกไปนะ อยากแก้มันให้ได้ อยากเป็นคนที่เข้าใจเธอ รู้ใจเธอ อยากที่จะไม่หลับง่าย อยากจะก้าวข้ามสิ่งเหล่านี้ไปให้ได้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากขึ้นทุกวัน เราทำให้เธอหงุดหงิดบ่อยขึ้นเรื่อยๆและมีปัญหากันเรื่องเดิมๆอยู่ร่ำไป
และเราก็ยังคงเสียใจกับคำถามที่ถามตัวเองบ่อยขึ้นๆ ว่า “ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้” “ทำไมถึงทำแบบนี้ลงไป”
มันอาจจะหมายความว่าเรายังไม่มีความสามารถที่จะรักใครได้หรือเปล่า? เราไม่เข้าใจตัวเองเลย และเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ความรู้สึกที่ว่า “ไร้ความสามารถที่จะรัก” หากเราเป็นเช่นนั้นจริงๆนั่นหมายความว่าเราไม่ควรจะรั้งเธอไว้หรือเปล่า?
เราเคว้งมาก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี เลยเข้ามาตั้งกระทู้นี้ เนื่องจากว่าหลายครั้งที่เรามีปัญหาหรือต้องการแรงบันดาลใจ
พันทิปเป็นแรงบันดาลใจชั้นยอดของเราเลย ทำให้เรามองเห็นหลายมุมมองมากขึ้น
เราจึงขอความคิดเห็นของหลายๆท่าน ว่าเราน่าจะมีวิธีแก้ไขปัญหานี้อย่างไร?
รวมถึงท่านที่สามารถก้าวข้ามนิสัยตามส่ง หรือความเคยชินบางอย่างของตนเองได้ ว่าท่านมีวิธีการอย่างไร?
ปล.เธอเป็นผู้หญิงนะคะ และเราก็...เหมือนกัน
ขอบพระคุณค่ะ