คือขอเล่าก่อนนะคะว่าเราไม่ได้อยู่เมืองไทยมีลูกอายุ 16 เดือน และตอนนี้ท้อง 6 เดือนค่ะ เราย้ายมาอยู่ประเทศนี่ได้ประมาณสามปีครึ่งแล้วค่ะ ยังพูดภาษาบ้านเค้าไม่ค่อยได้เลย มันเลยทำให้เราไม่มีสังคม แล้วเมืองที่เราอยู่เราก็ยังไม่เคยเจอคนไทยด้วยค่ะ ทีนี้กิจวัตรเราในแต่ละวันก็คืออยู่บ้านกับลูก 90% ในแต่ละสัปดาห์สามีมีวันหยุด 1 วัน ก็จะพาเรากับลูกออกไปข้างนอกบ้าง งานบ้านเราทำเอง กับข้าวของเรากับลูกเราก็เป็นคนทำ แต่สามีเค้าหาทานเองข้างนอกนะคะ ทีนี้เหมือนความรุ้สึกหดหู่มันค่อยๆเพิ่มขึ้น เพราะวันๆเราก็ยุ่งอยู่กะเลี้ยงลูก เราไม่ได้คุยกะใคร อย่างมากก็พาลูกออกไปซุปเปอร์ใกล้ๆแล้วก็กลับเข้าบ้านเพราะเราก็ไม่รุ้จะไปไหน ตอนนี้พอมาท้องอีกคน ทุกอย่างมันเหนื่อยขึ้น เพื่อนจะคุยก็ไม่มี เราเลยยิ่งรุ้สึกหดหู่ เราเลยพูดกะสามีแบบไม่ได้ซีเรียสว่า งานคุณคุณก็เครียด ชั้นเลี้ยงลูกชั้นก็เครียด แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่การเลี้ยงลูก ที่ชั้นเครียดเพราะชั้นไม่มีสังคม สามีเลยตอบเรากลับมาว่า เพราะเราไม่พยายามสร้างสังคมเอง เราเลยย้อนถามสามีว่าจะให้สร้างยังงัยหล่ะ วันๆชั้นก็ต้องดูลูก ภาษาก็พูดได้นิดหน่อย คำตอบของสามีเราคือ อืม ไม่รู้เหมือนกัน
เราอยากรบกวนถามคุณแม่ฟูลไทม์อ่ะค่ะ ว่าใน 1 วัน มีกิจวัตรอะไรบ้างคะ พบปะผู้คนเยอะมั้ยคะ เราควรจะปรับปรุงตัวเองยังงัยดี เราเคยคิดจะกลับไปอยู่เมืองไทย แต่ก็สงสารลูกและสามีเพราะก็ไม่มีใครทำอะไรผิดแต่เรากลับเป็นคนทำให้ไม่ได้อยู่กันเป็นครอบครัว (ในกรณีถ้าเราตัดสินใจกลับไทย) แม่ๆว่าเราอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าคะ ปัญหาอยู่ที่เราเองใช่มั้ยที่ยังไม่สามารถพัฒนาภาษาให้ถึงขั้นสื่อสารได้
จิตตกค่ะ ใครเป็นคุณแม่ฟูลไทม์ รบกวนตอบหน่อยค่ะว่ากิจวัตรใน 1 วันทำอะไรบ้าง เรากำลังอยู่ในภาวะซึมเศร้า
เราอยากรบกวนถามคุณแม่ฟูลไทม์อ่ะค่ะ ว่าใน 1 วัน มีกิจวัตรอะไรบ้างคะ พบปะผู้คนเยอะมั้ยคะ เราควรจะปรับปรุงตัวเองยังงัยดี เราเคยคิดจะกลับไปอยู่เมืองไทย แต่ก็สงสารลูกและสามีเพราะก็ไม่มีใครทำอะไรผิดแต่เรากลับเป็นคนทำให้ไม่ได้อยู่กันเป็นครอบครัว (ในกรณีถ้าเราตัดสินใจกลับไทย) แม่ๆว่าเราอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าคะ ปัญหาอยู่ที่เราเองใช่มั้ยที่ยังไม่สามารถพัฒนาภาษาให้ถึงขั้นสื่อสารได้