ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 ครับ โรงเรียนอยู่ติดกับสนามกีฬาเฉลิมฉลองเชียงใหม่ 700 ปี
สนามกีฬาสร้างใหม่เอี่ยม เพื่อเตรียมจัดงานซีเกมส์ปี 1996
วอลเลย์บอลชิงแชมป์หญิงเอเชียครั้งที่ 8 จัดที่นี่นะครับ ปี 1995
http://en.wikipedia.org/wiki/Asian_Volleyball_Championship
ผมเข้าไปเชียร์ญี่ปุ่นทุกนัดนะครับ บอกได้เลยว่า เป็นติ่ง
(เป็นติ่งมาตั้งแต่ปี 1995 ครับ แต่ด้วยข่าวที่ทีมญี่ปุ่นล้มวอลเลย์บอล ทำให้ไทยไม่ได้ไปโอลิมปิคอ่ะครับ
ทำให้ผมลังเล สงสัย ไม่แน่ใจว่าเขาล้มบอลจริงป่าววะครับ?
ทำไมไม่รู้ เลยทำให้รักทีมญี่ปุ่นน้อยลงไปมาก ตามเชียร์น้อยลง
อ้าว นอกเรื่อง กลับมากลับมา 5555)
สมัยนั้นที่ยังใส่กางเกงในแข่งอ่ะครับ กางเกงในจริงๆนะครับ เอ้า
คือแบบ กรี๊ดดดดดด Motoko Obayashi มาก บ้าทุกสิ่งอย่างที่เป็นญี่ปุ่น เขียนรูปธงชาติติดโต๊ะ เขียนชื่อโมโตโกะด้วย ฯลฯ จนเพื่อนทุกคนลงความเห็นว่า "คุณบ้าไปแล้ว"
วันสุดท้ายของการแข่งขัน แข่งเสร็จผมก็รีบวิ่งงงงงงงงงลงจาก stand ที่นั่งเชียร์ ไปหานักกีฬาญี่ปุ่น ที่กำลังเดินไปขึ้นรถกลับที่พัก
(ในใจคิดว่า ตายห่าน จะทันมั๊ยเนี่ย นี่ถ้าไม่ได้เจอครั้งนี้ คือจะไม่ได้เจอเธออีกตลอดกาลเลยนะ)
แหกปากเรียก
โมโตโกะ โมโตโกะ!!! ...
แล้วเธอก็หันมา เป็นภาพสโลโมชั่นสวยๆ ของผม วิ้งๆๆๆๆๆ
วิ่งเข้าไปเกือบชนเธอ เธอยิ้มให้พร้อมทำหน้างงๆ
(คงคิดในใจว่า อิเด็กหัวโปกนี่อะไรวะคะ แหกปากเรียกชื่อชั้นซะดัง ชั้นอายเค้า 555)
ผมก็ยื่นสมุดกับปากกาให้เธอ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว ไม่ได้ยินเสียงรอบกายอันใด เหมือนอยู่ตรงนั้นแค่สองคน
ได้ลายเซ็นมาครับ โห ปลื้มปริ่มมากกกกกกกก (ไม่มีกล้องถ่ายรูปนะครับ จนอ่ะ เสียดายสุดๆ เฮ้อ)
อาการคลั่งทีมญี่ปุ่นหนักมากกว่าเดิมครับ เอาไปอวดเพื่อนๆ รอบห้อง เพื่อนก็ว่าบ้าขั้นสุดละ เพราะไม่มีใครรู้จักเธอครับ เพราะไม่มีรูป ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ลายเซ็น ครั้นจะเปิด internet ให้ดูก็นะ นั่นมันปี 1995 ห้าห้าห้า
เป็นประสบการณ์วัยเด็กที่คิดย้อนกลับไปเมื่อไหร่ ก็มีความสุขเสมอ
ปล. สมัยก่อน วอลเลย์บอลไม่ดังจริงๆ เข้าถึงนักกีฬาง่ายมากกกก ไม่ต้องแย่งใครในการวิ่งเข้าไปขอลายเซ็น แถมยังมาแข่งที่สนามนี้ซึ่งไกลออกมาจากตัวเมืองมาก อีกทั้งวอลเลย์ยังเป็นกีฬาเฉพาะกะเทยกับเกย์เท่านั้น เด็กผู้ชายใครเล่นวอลเลย์ ไม่เป็นเกย์ ก็กะเทย
ปล. 2 ล่าสุดเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2014 ซื้อ a day ปก คริสเตียนโน โรนันโด้ ครับ
ข้างในมีเรื่องราว 1 ใน 14 นักกีฬาที่ทรงคุณค่ามากที่สุดจากทั่วโลก
หนึ่งในนั้นคือ ซาร่า นุศรา ต้อมคำ ครับ เอารูปลงใน ig แทกรูปเธอไป
เธอก็มาเม้นท์ด้วย พอคุยเสร็จ เธอก็ลบเม้นท์ไปครับ (อันนี้งงนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจได้ ระดับซุปตาร์อ่ะเนาะ)
เป็นสองประสบการณ์ในชีวิตที่เฉียดใกล้นักกีฬาวอลเลย์บอลที่สุดแล้ว
**รวมคลิปที่หาได้เกี่ยวกับ Motoko Obayashi นะครับ ต้องขอรบกวนคุณคูกิมิยะ (ถ้าผ่านมาเจอ) หรือใครก็ตามที่รู้เรื่องวอลเลย์ญี่ปุ่นแบบถ่องแท้มาให้ข้อมูลเกี่ยวกับเธอและแปะคลิปเพิ่มเติมก็ได้นะครับ
ขอบคุณล่วงหน้าครับผม
เวลาแห่งความสุข เมื่อเจอนักวอลเลย์บอลในดวงใจ Motoko Obayashi
สนามกีฬาสร้างใหม่เอี่ยม เพื่อเตรียมจัดงานซีเกมส์ปี 1996
วอลเลย์บอลชิงแชมป์หญิงเอเชียครั้งที่ 8 จัดที่นี่นะครับ ปี 1995 http://en.wikipedia.org/wiki/Asian_Volleyball_Championship
ผมเข้าไปเชียร์ญี่ปุ่นทุกนัดนะครับ บอกได้เลยว่า เป็นติ่ง
(เป็นติ่งมาตั้งแต่ปี 1995 ครับ แต่ด้วยข่าวที่ทีมญี่ปุ่นล้มวอลเลย์บอล ทำให้ไทยไม่ได้ไปโอลิมปิคอ่ะครับ
ทำให้ผมลังเล สงสัย ไม่แน่ใจว่าเขาล้มบอลจริงป่าววะครับ?
ทำไมไม่รู้ เลยทำให้รักทีมญี่ปุ่นน้อยลงไปมาก ตามเชียร์น้อยลง
อ้าว นอกเรื่อง กลับมากลับมา 5555)
สมัยนั้นที่ยังใส่กางเกงในแข่งอ่ะครับ กางเกงในจริงๆนะครับ เอ้า
คือแบบ กรี๊ดดดดดด Motoko Obayashi มาก บ้าทุกสิ่งอย่างที่เป็นญี่ปุ่น เขียนรูปธงชาติติดโต๊ะ เขียนชื่อโมโตโกะด้วย ฯลฯ จนเพื่อนทุกคนลงความเห็นว่า "คุณบ้าไปแล้ว"
วันสุดท้ายของการแข่งขัน แข่งเสร็จผมก็รีบวิ่งงงงงงงงงลงจาก stand ที่นั่งเชียร์ ไปหานักกีฬาญี่ปุ่น ที่กำลังเดินไปขึ้นรถกลับที่พัก
(ในใจคิดว่า ตายห่าน จะทันมั๊ยเนี่ย นี่ถ้าไม่ได้เจอครั้งนี้ คือจะไม่ได้เจอเธออีกตลอดกาลเลยนะ)
แหกปากเรียก
โมโตโกะ โมโตโกะ!!! ...
แล้วเธอก็หันมา เป็นภาพสโลโมชั่นสวยๆ ของผม วิ้งๆๆๆๆๆ
วิ่งเข้าไปเกือบชนเธอ เธอยิ้มให้พร้อมทำหน้างงๆ
(คงคิดในใจว่า อิเด็กหัวโปกนี่อะไรวะคะ แหกปากเรียกชื่อชั้นซะดัง ชั้นอายเค้า 555)
ผมก็ยื่นสมุดกับปากกาให้เธอ ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว ไม่ได้ยินเสียงรอบกายอันใด เหมือนอยู่ตรงนั้นแค่สองคน
ได้ลายเซ็นมาครับ โห ปลื้มปริ่มมากกกกกกกก (ไม่มีกล้องถ่ายรูปนะครับ จนอ่ะ เสียดายสุดๆ เฮ้อ)
อาการคลั่งทีมญี่ปุ่นหนักมากกว่าเดิมครับ เอาไปอวดเพื่อนๆ รอบห้อง เพื่อนก็ว่าบ้าขั้นสุดละ เพราะไม่มีใครรู้จักเธอครับ เพราะไม่มีรูป ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ลายเซ็น ครั้นจะเปิด internet ให้ดูก็นะ นั่นมันปี 1995 ห้าห้าห้า
เป็นประสบการณ์วัยเด็กที่คิดย้อนกลับไปเมื่อไหร่ ก็มีความสุขเสมอ
ปล. สมัยก่อน วอลเลย์บอลไม่ดังจริงๆ เข้าถึงนักกีฬาง่ายมากกกก ไม่ต้องแย่งใครในการวิ่งเข้าไปขอลายเซ็น แถมยังมาแข่งที่สนามนี้ซึ่งไกลออกมาจากตัวเมืองมาก อีกทั้งวอลเลย์ยังเป็นกีฬาเฉพาะกะเทยกับเกย์เท่านั้น เด็กผู้ชายใครเล่นวอลเลย์ ไม่เป็นเกย์ ก็กะเทย
ปล. 2 ล่าสุดเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2014 ซื้อ a day ปก คริสเตียนโน โรนันโด้ ครับ
ข้างในมีเรื่องราว 1 ใน 14 นักกีฬาที่ทรงคุณค่ามากที่สุดจากทั่วโลก
หนึ่งในนั้นคือ ซาร่า นุศรา ต้อมคำ ครับ เอารูปลงใน ig แทกรูปเธอไป
เธอก็มาเม้นท์ด้วย พอคุยเสร็จ เธอก็ลบเม้นท์ไปครับ (อันนี้งงนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจได้ ระดับซุปตาร์อ่ะเนาะ)
เป็นสองประสบการณ์ในชีวิตที่เฉียดใกล้นักกีฬาวอลเลย์บอลที่สุดแล้ว
**รวมคลิปที่หาได้เกี่ยวกับ Motoko Obayashi นะครับ ต้องขอรบกวนคุณคูกิมิยะ (ถ้าผ่านมาเจอ) หรือใครก็ตามที่รู้เรื่องวอลเลย์ญี่ปุ่นแบบถ่องแท้มาให้ข้อมูลเกี่ยวกับเธอและแปะคลิปเพิ่มเติมก็ได้นะครับ
ขอบคุณล่วงหน้าครับผม