ถ้าพูดเรื่องจีบสาวแล้วเฟลหรอครับมี 3 ครั้งนะ จะเล่าให้ฟังค่อนข้างยาวเลยหล่ะ 555 ผมเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าคุยกับผู้ ญ เท่าไหร่ ถ้าจะจีบใครก็ต้องชอบจริงๆ แต่ผมก็จีบได้น้ำเน่าและโบราณสุดๆ เขียนจดหมายรัก แต่งกลอนบ้างล่ะ
แต่ที่เฟลสุดๆก็ลงแข่งมือกีต้าร์รร.เพื่อเล่นเพลงที่เธอชอบให้ฟัง เผื่อจะสนใจผมบ้าง เชื่อมั้ยผมเล่นกีต้าร์ไม่เป็นเลยก่อนสมัคร แต่ก็มีเวลาก่อนแข่งจริง 7วัน 7วันนั้นผมฝึกมันทั้งวันอ่ะ จนเล่นร้องได้คล่อง เพลงนั้นชื่อ "แค่บอกว่ารักเธอ" ตอนแข่งจริงก็เล่นดีอยู่หรอกไม่เพี้ยนอะไร แถมสาวกรี๊ดด้วยทำให้ผมมีกำลังใจ แต่พอเธอเดินมาดูเท่านั้น มือมันสั่น เสียงเริ่มเพี้ยน จากเสียงกรี๊ดตอนแรกเป็นเสียงฮาแทน หน้าผมมันร้อนสุดๆ ตอนเธอมองผมนี่ ไม่รู้ผมร้องอะไรออกไปแทบไม่เป็นเพลง สุดท้ายก็ตกรอบไปเพื่อนผมนี่ฮากันยกใหญ่แถมได้ฉายากีต้าชาวเขามาอีก นี่คือตอนเฟลครั้งที่ 1 5555
ครั้งที่ 2 ตอนวันวาเลนไทน์ผมว่าจะเอาดอกกุหลาบไปให้เธอ ซื้อแต่เช้าเลยแต่เพื่อนมันบอกว่าระวังเหี่ยวก่อนให้นะเว้ย มาๆเดะห่อกันเหี่ยวให้
ผมก็ให้มันห่อทั้งดอกไปเลยจะได้ไม่เหี่ยว แต่หารู้ไม่
ไปเปลี่ยนเป็นดอกบัวมาแกล้งผม ผมก็ไม่รู้เพราะทั้งก้านมันอยู่ในซองสีเท่าๆ ดอกก็ห่อไว้มิด แต่ยังดีที่ความอายช่วยผมไว้ ผมแอบเอาไปใส่กระเป๋าเธอแทน เธอก็ดันซวยอีกมาเปิดเจอ อุ๊ย ดอกไม้ใครเอามาไว้เนี่ย เธอก็ลองแกะที่ห่อออกดอกบัวนั่นจึงปรากฏ เพื่อนเธอหัวเราะใหญ่ บอกเธอ(ใช้เธอแทนชื่อเค้า)บวชแล้วอ่อวะ 5555 เธออายหน้าแดง บอกเออเอาไปไหว้พระก็ยังได้บุญ - - ผมที่แอบดูอยู่ช๊อกเลย หันไปดูอีกทีก็เห็นไอพวกบ้านั่นวิ่งไปละ แต่ก็ยังดีที่เธอเก็บกลับไป ^^ เฟลรอบที่ 2
ครั้งที่ 3 ค่อนข้างจะเศร้า เพราะกำลังจะเลื่อนชั้นเรียนแล้ว แต่ว่าผมต้องไปต่อต่างประเทศกระทันหัน เพราะแม่ผมย้ายไปจากไทยแล้ว ครั้งนี้เลยกะจะทำมาเพื่อลาเธอและบอกว่าผมรักเธอ ผมทำหนังสือขึ้นมา โดยแปะรูปเธอทั้งหมดที่ผมแอบถ่าย+ก๊อบมาจากเฟส ทำเป็นเรื่องราวของเธอ ว่ารูปนี้ทำอะไรที่ไหน ยังไง คัดแต่รูปที่น่ารักมาทั้งหมด แต่งสุดฝีมือ ขุดรูปมาตั้งแต่สมัยเรียนป.6ด้วยกันแถมถ่ายจาก nokia 77ไรซักอย่างนี่หล่ะ 5555
ทำเสร็จก็ได้ 146 หน้า โดยตั้งใจที่จะให้ได้เท่านี้อยู่แล้ว ชื่อเล่มผมตั้งว่า "416" มันคือเลขที่ของเราสองคน 4 กับ 16 ตอนที่ผมปิ๊งเธอครั้งแรก แต่มีความหมายมากกว่านั้นนะ ผมนั่งจิ้นมาตั้งนาน 555 "4" คือห้องหัวใจ "1" คือ 1เดียว 6คือช่วงเวลาที่ผมเริ่มปิ๊งเธอ(ป.6)จนถึงปัจจุบันก็6ปี
จริงๆ 8ปีตั้งแต่ป.3แต่ตอนนั้นเปลี่ยนคนไปเรื่อยจนมาหยุดตอนป.6 ผมจึงนับแค่ 6 ปี 5555
ความหมายคือ "หนึ่งเดียวในใจผมตลอดเวลาที่ผ่านมา" ซึ่งก็เขียนไว้หน้าสุดท้ายพอดี
แล้วก็กะจะเล่นกีต้าเพลงที่เธอชอบแล้วบอกรักซะเลย แต่เมื่อเจอเธอผมก็เกิดอาการณ์แบบเดิมอีกครั้ง ทำใจแค่ไหนขามันก็ไม่มีแรงจะไปหาเธอ จึงคิดใช้มุขเดิม แต่เพิ่มอะไรเข้าไปด้วย ผมรีบไปห้องคอมรร.ทันทีเล่นสดเพลงที่เธอชอบนั้นแล้วอัดลงเครื่อง Nokia นั่นแต่แปลงเสียงให้มันแหลมๆเหมือนมด กลัวเธอจำได้แล้วไม่ชอบเดี่ยวออกห่างผมชัว โดนอาจารย์ห้องคอมด่าด้วยแต่ผมขอเขาแค่ครั้งเดียวเพราะผมจะไปจากรร.นี้แล้ว ผมก็แอบเอาไปใส่กระเป๋าเธอสไตล์เดิม เอาNokiaนั่นถูกริบบิ้นติดไปกับหนังสือ"416"ด้วย กะจะให้ไปเปิดที่บ้าน
แต่แล้วก็มาแบบเดิมอีกเธอมาเปิดกระเป๋าเพื่อจะเอาที่ชาตเก็บดันมาเจอหนังสือผมเข้า!! แถมเพื่อนเธอก็อยู่ด้วย ผมก็คิดชิหายละทำไงดีแต่สิ่งที่ผมคิดมันกลับกันคราวนี้ เธอยิ้ม แถมดูเขินๆด้วย เพื่อนเธอก็ไม่หัวเราะแต่แซวประมาณว่า เอร๊ยยยย ใครให้อ้ะๆ >.< ผมที่ซุ่มอยู่ไกลๆเห็นเธอพูดชื่อผมด้วย ตกใจมากตอนนั้น รู้ได้ไงวะ ปิดนาดนี้แล้ว แล้วเพื่อนเธอแมงดันเห็นผมอีก นั่นไงมาแล้ว!! เธอเดินมาถามผมว่า นายทำหรอ(นายแทนชื่อผม) ตอนนั้นหน้าผมร้อนไปหมด หูดับ ตามัว เพื่อนเธอก็ กิ๊วๆๆๆ น่ารำคานมาก ผมพูดไรไม่ออก แต่ปากผมมันขยับเองไม่ทำตามที่สมองสั่งแล้ว ผมเลยบอกไปว่า หึ หนังสือแบบนี้ผมหรอจะไปทำ แล้วก็ปัดมือเธอรีบไปที่ห้องทำเหมือนจะหยิบอะไรแต่จิงๆไปนั่งเคลียด คิดในใจกุทำบ้าอะไรลงไปวะนั่น แค่พูดสามคำง่ายๆยังทำไม่ได้ พอผมทำใจที่จะบอกได้ก็ 5โมงซะละ เลยคิดว่าเธอกลับไปแล้ว
ผมคิดในใจนี่กุเฟลยันนาทีสุดท้ายอ่อวะ อีก 3วันจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ ว่าจะไปบอกเธอในเฟสก็ยังดี แต่พอเข้าไปช๊อกอ่ะ เธอขึ้นสถานะกำลังคบกับคนอื่นแล้วในวันนั้น ตอนนั้นเหมือนวิญญานมันหลุดไปเลย อยากร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง ผมจึงคิดในใจว่าเราทำดีที่สุดแล้วล่ะ เพราะคิดว่าโอกาศมีหลายครั้งแล้วแต่ผมกับ กลัวแค่"อาย"คำเดียว ก็สมควรละ หลังจาก3วันก็ปิดเทอม น่าแปลกแค่เดือนครึ่งผมก็เลิกเศร้าแล้ว ยังงงกับตัวเองอยู่ว่าเรารักเค้าจริงรึเปล่าทำไมหายเศร้าได้เร็วขนาดนี้ อาจจะดราม่าดูเหมือนละครยังไงยังงั้นแต่มันก็คือเรื่องจริงที่ผมเพิ่งผ่านมันมา
ปล.ผมตอบโพสในอีกกระทู้ไปแล้วแต่อยากแชร์ความเฟลของผมให้เพื่อนๆ
จะได้เป็นบทเรียนว่าโอกาศมันไม่ได้มาหาเราบ่อยๆ อะไรที่ทำได้รีบทำก่อนที่จะไม่มีวันได้ทำอีก แล้วก็ดูแลคนที่คุณรักให้ดีด้วยล่ะ <3
เฟลจนนาทีสุดท้าย เรื่องจริงสั้นๆที่ไม่สั้นกับความเฟลที่ทิ้งโอกาศไป เผื่อจะเตือนใจใครหลายคนได้
แต่ที่เฟลสุดๆก็ลงแข่งมือกีต้าร์รร.เพื่อเล่นเพลงที่เธอชอบให้ฟัง เผื่อจะสนใจผมบ้าง เชื่อมั้ยผมเล่นกีต้าร์ไม่เป็นเลยก่อนสมัคร แต่ก็มีเวลาก่อนแข่งจริง 7วัน 7วันนั้นผมฝึกมันทั้งวันอ่ะ จนเล่นร้องได้คล่อง เพลงนั้นชื่อ "แค่บอกว่ารักเธอ" ตอนแข่งจริงก็เล่นดีอยู่หรอกไม่เพี้ยนอะไร แถมสาวกรี๊ดด้วยทำให้ผมมีกำลังใจ แต่พอเธอเดินมาดูเท่านั้น มือมันสั่น เสียงเริ่มเพี้ยน จากเสียงกรี๊ดตอนแรกเป็นเสียงฮาแทน หน้าผมมันร้อนสุดๆ ตอนเธอมองผมนี่ ไม่รู้ผมร้องอะไรออกไปแทบไม่เป็นเพลง สุดท้ายก็ตกรอบไปเพื่อนผมนี่ฮากันยกใหญ่แถมได้ฉายากีต้าชาวเขามาอีก นี่คือตอนเฟลครั้งที่ 1 5555
ครั้งที่ 2 ตอนวันวาเลนไทน์ผมว่าจะเอาดอกกุหลาบไปให้เธอ ซื้อแต่เช้าเลยแต่เพื่อนมันบอกว่าระวังเหี่ยวก่อนให้นะเว้ย มาๆเดะห่อกันเหี่ยวให้
ผมก็ให้มันห่อทั้งดอกไปเลยจะได้ไม่เหี่ยว แต่หารู้ไม่
ครั้งที่ 3 ค่อนข้างจะเศร้า เพราะกำลังจะเลื่อนชั้นเรียนแล้ว แต่ว่าผมต้องไปต่อต่างประเทศกระทันหัน เพราะแม่ผมย้ายไปจากไทยแล้ว ครั้งนี้เลยกะจะทำมาเพื่อลาเธอและบอกว่าผมรักเธอ ผมทำหนังสือขึ้นมา โดยแปะรูปเธอทั้งหมดที่ผมแอบถ่าย+ก๊อบมาจากเฟส ทำเป็นเรื่องราวของเธอ ว่ารูปนี้ทำอะไรที่ไหน ยังไง คัดแต่รูปที่น่ารักมาทั้งหมด แต่งสุดฝีมือ ขุดรูปมาตั้งแต่สมัยเรียนป.6ด้วยกันแถมถ่ายจาก nokia 77ไรซักอย่างนี่หล่ะ 5555
ทำเสร็จก็ได้ 146 หน้า โดยตั้งใจที่จะให้ได้เท่านี้อยู่แล้ว ชื่อเล่มผมตั้งว่า "416" มันคือเลขที่ของเราสองคน 4 กับ 16 ตอนที่ผมปิ๊งเธอครั้งแรก แต่มีความหมายมากกว่านั้นนะ ผมนั่งจิ้นมาตั้งนาน 555 "4" คือห้องหัวใจ "1" คือ 1เดียว 6คือช่วงเวลาที่ผมเริ่มปิ๊งเธอ(ป.6)จนถึงปัจจุบันก็6ปี
จริงๆ 8ปีตั้งแต่ป.3แต่ตอนนั้นเปลี่ยนคนไปเรื่อยจนมาหยุดตอนป.6 ผมจึงนับแค่ 6 ปี 5555
ความหมายคือ "หนึ่งเดียวในใจผมตลอดเวลาที่ผ่านมา" ซึ่งก็เขียนไว้หน้าสุดท้ายพอดี
แล้วก็กะจะเล่นกีต้าเพลงที่เธอชอบแล้วบอกรักซะเลย แต่เมื่อเจอเธอผมก็เกิดอาการณ์แบบเดิมอีกครั้ง ทำใจแค่ไหนขามันก็ไม่มีแรงจะไปหาเธอ จึงคิดใช้มุขเดิม แต่เพิ่มอะไรเข้าไปด้วย ผมรีบไปห้องคอมรร.ทันทีเล่นสดเพลงที่เธอชอบนั้นแล้วอัดลงเครื่อง Nokia นั่นแต่แปลงเสียงให้มันแหลมๆเหมือนมด กลัวเธอจำได้แล้วไม่ชอบเดี่ยวออกห่างผมชัว โดนอาจารย์ห้องคอมด่าด้วยแต่ผมขอเขาแค่ครั้งเดียวเพราะผมจะไปจากรร.นี้แล้ว ผมก็แอบเอาไปใส่กระเป๋าเธอสไตล์เดิม เอาNokiaนั่นถูกริบบิ้นติดไปกับหนังสือ"416"ด้วย กะจะให้ไปเปิดที่บ้าน
แต่แล้วก็มาแบบเดิมอีกเธอมาเปิดกระเป๋าเพื่อจะเอาที่ชาตเก็บดันมาเจอหนังสือผมเข้า!! แถมเพื่อนเธอก็อยู่ด้วย ผมก็คิดชิหายละทำไงดีแต่สิ่งที่ผมคิดมันกลับกันคราวนี้ เธอยิ้ม แถมดูเขินๆด้วย เพื่อนเธอก็ไม่หัวเราะแต่แซวประมาณว่า เอร๊ยยยย ใครให้อ้ะๆ >.< ผมที่ซุ่มอยู่ไกลๆเห็นเธอพูดชื่อผมด้วย ตกใจมากตอนนั้น รู้ได้ไงวะ ปิดนาดนี้แล้ว แล้วเพื่อนเธอแมงดันเห็นผมอีก นั่นไงมาแล้ว!! เธอเดินมาถามผมว่า นายทำหรอ(นายแทนชื่อผม) ตอนนั้นหน้าผมร้อนไปหมด หูดับ ตามัว เพื่อนเธอก็ กิ๊วๆๆๆ น่ารำคานมาก ผมพูดไรไม่ออก แต่ปากผมมันขยับเองไม่ทำตามที่สมองสั่งแล้ว ผมเลยบอกไปว่า หึ หนังสือแบบนี้ผมหรอจะไปทำ แล้วก็ปัดมือเธอรีบไปที่ห้องทำเหมือนจะหยิบอะไรแต่จิงๆไปนั่งเคลียด คิดในใจกุทำบ้าอะไรลงไปวะนั่น แค่พูดสามคำง่ายๆยังทำไม่ได้ พอผมทำใจที่จะบอกได้ก็ 5โมงซะละ เลยคิดว่าเธอกลับไปแล้ว
ผมคิดในใจนี่กุเฟลยันนาทีสุดท้ายอ่อวะ อีก 3วันจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ ว่าจะไปบอกเธอในเฟสก็ยังดี แต่พอเข้าไปช๊อกอ่ะ เธอขึ้นสถานะกำลังคบกับคนอื่นแล้วในวันนั้น ตอนนั้นเหมือนวิญญานมันหลุดไปเลย อยากร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง ผมจึงคิดในใจว่าเราทำดีที่สุดแล้วล่ะ เพราะคิดว่าโอกาศมีหลายครั้งแล้วแต่ผมกับ กลัวแค่"อาย"คำเดียว ก็สมควรละ หลังจาก3วันก็ปิดเทอม น่าแปลกแค่เดือนครึ่งผมก็เลิกเศร้าแล้ว ยังงงกับตัวเองอยู่ว่าเรารักเค้าจริงรึเปล่าทำไมหายเศร้าได้เร็วขนาดนี้ อาจจะดราม่าดูเหมือนละครยังไงยังงั้นแต่มันก็คือเรื่องจริงที่ผมเพิ่งผ่านมันมา
ปล.ผมตอบโพสในอีกกระทู้ไปแล้วแต่อยากแชร์ความเฟลของผมให้เพื่อนๆ
จะได้เป็นบทเรียนว่าโอกาศมันไม่ได้มาหาเราบ่อยๆ อะไรที่ทำได้รีบทำก่อนที่จะไม่มีวันได้ทำอีก แล้วก็ดูแลคนที่คุณรักให้ดีด้วยล่ะ <3