เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ตะลุยเข้าไปในงาน “สัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ครั้งที่ 42” งานนี้ขอบอกว่า ตั้งใจจริงๆๆๆๆ ว่าขอหนังสือกลับมา เพียง 5 เล่ม แต่ไฉนๆๆๆๆ ได้มา 18 เล่ม ล่ะว่ะเนี้ย 555+
หลังจากที่หอบสังขาร พร้อมแบกหนังสือ 3 ถุงยักษ์ออกมาจากโซนมติชนมาได้ เตรียมจะขึ้นรถไฟฟ้ากลับล่ะ แต่ก็ขออีกนิดนะ ขออีกนิด อีกโซนยังไม่ได้แวบเข้าไปก้าวกรายเลย ขอสักนิดได้เข้าไปลงรอยเท้าสักหน่อย ก่อนจะออกมาจากโซนนั้น เอ๊ะ! สำนักพิมพ์แซลมอน อุ้ย หิวจัง!!(หิวจริงๆนะ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย) เดินมาดูสักหน่อย ปีก่อนๆเคยแวะเข้ามาสอยหนังสือ “Wish Us Luck” ของสองสาวฝาแฝด วรรณแววและแวววรรณที่ถ่ายทอดเรื่องราวแห่งการเดินทางโดยใช้รถไฟ ลองไปอ่านดูนะ สนุกดี ตอนอ่านเรายังเคยฝันว่าไปเที่ยวในกรุงเบอร์ลินเลยเชียวนะ 555+
อ้าวๆๆ กลับมาๆๆ กลับมาที่งานหนังสือ ขอสักหน่อยนะ ไปดูนิดดดส์นึง ว่ามีอะไรอัพเดตอีก ต้องร้องดังๆเลยว่า โอ้วว มาย ก๊อดดดส์!!! สำนักพิมพ์แซลมอน เปลี่ยนมาขายคริสปี้ ครีม หรือ ป๊อปคอร์นการ์เล็ต แล้วหรือนี่!! อะไรกัน! คิวยาวจัง จะเข้าไปดูหนังสือ ยังเข้าไปไม่ได้เลยนะเนี้ย ขอแทรกหน่อย ขอแทรกหน่อย ผู้ชายรูปร่างโปร่ง แต่ไม่สูงมากนัก ใส่หมวกสีเทาๆ หมวกไหมพรม หน้าตาละม้ายคล้ายคนสัญชาติเกาหลีมีเคราและหนวดกำลังดี ไม่น้อยไม่มากจนเกินไป ดูเป๊ะดี ฮียืนขวางทางขณะกำลังต่อคิวจ่ายเงิน ฮีถือหนังสือ 2 เล่ม เราเองจะสะกิดล่ะ ว่าขอทางไปดูหนังสือหน่อย แต่ก็ อยู่ๆกลับถาม ว่า ต้องต่อคิวขนาดนี้เลยหรอคะ? มันคือหนังสืออะไร? ฮีคนนั้น คง งง เนอะ เราก็งงๆเนอะ แต่ฮีก็ชูหนังสือ New York 1st Time ขึ้นมา เรา ก็ อ่อๆๆๆๆ เห็นคลิปฝรั่งก่อนหน้าใน FB แวบๆ หนังสือ อะไร ยังไง แอบคิด 2 วิ แล้วก็ทะลึ่ง(เสื_ก) ขอดูหนังสืออีกเล่มของฮีคนนั้น หนังสือเล่มนั้นเป็นปกสีฟ้า อาจารย์พิเศษ อะไรสักอย่าง เอาว่ะ ต่อคิวก็ต่อ ไหนๆมาล่ะ จะได้ไม่เสียเที่ยว ฮีคนนั้น พูดต่อว่า เพื่อนผมเป็นคนเขียน หนังสือ New York 1st Time เราก็สวนกลับ จริงหรอ? ทำไมบังเอิญจัง?แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ฉันถามฮีกลับ ฮีตอบว่า อยู่ New York!! แอบคิดในใจ ฉันก็รู้จักอภิสิทธ์ ฉันก็รู้จักยิ่งลักษณ์ นะ 555+ แต่ก็นะ ช่างมันเหอะ ได้แต่พูดประโยคสุดท้ายกับฮีคนนี้ไปว่า บังเอิญเกินไปรึเปล่า บังเอิญจัง บทสนทนาจบลง ฉันละสายตาจากฮี ผู้หน้าตาเข้มระดับคาปูชิโน่ แล้วก็ถึงเวลาฝ่าด่านมวลมหาชน ฉันเข้าไปสอย หนังสือ 2 เล่ม เหมือนหนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่ หลังจากนั้น ก็เดินไปต่อคิวที่แสนยาว กะประมาณโดยสายตา บวก ลบ คูณ หาร รวม 20 กว่าคน เหอๆๆ ปกติ ฉันจะต้องเก็บภาพบ้าๆที่ต่อคิวยาวยังงี้ไว้ แต่ ด้วยหนังสือ10กว่าเล่ม ที่หิ้ว 2ไม้ 2 มือ ครั้นจะ เปิดกระเป๋าหยิบมือถือมาถ่าย ก็นะ ขอยอม! ไร้ภาพ..ณ. จุดนี้
เมื่อกลับถึงบ้าน เมื่อยไปหมดทั้งตัว ขากลับนั่งแท็กซี่ เนื่องจากเห็นความมหึมาของคนที่โผล่ขึ้นมาจาก MRT ไม่ไหวล่ะ จึงขอพึ่งแท็กซี่จะดีกว่า อยู่ที่งานหนังสือ10โมงนิดๆ กลับประมาณบ่าย2 นิดๆ ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าอยู่ (เหลือตังค์กลับบ้านในกระเป๋าไม่ถึง 100 บาท)
ปัญหาของการซื้อหนังสือเยอะเมื่อกลับมาบ้าน คือ ตูจะอ่านเล่มไหนก่อน? อยากอ่านมันไปซะทุกเล่ม เป็นอย่างนี้ทุกปี เคยหลับตาหยิบ เสร็จแล้ว ไม่พอใจ ลองเอาใหม่ ลองเอาใหม่ 555+ สงสัยจะต๊องพอดูเลยนะเรา แต่สำหรับครั้งนี้ หยิบ New York 1st Time มาอ่านเล่นๆก่อน อ่านแค่เริ่ม เฮ้ย! มันเบรคไม่อยู่ เหมือนนั่งกินกล้วยเบรคแตกแล้ว บอกว่า อีกชิ้นนะ อีกชิ้นนะ กินไปกินมา เฮ้ย เกือบหมดถุงล่ะ >o<
เกริ่นซะยาว กว่าจะเข้าเรื่อง “New York 1st Time” แนะนำคนเขียนก่อน คนเขียนเป็นผู้ชาย อายุเท่าไหร่ไม่รู้ มีคนแอบอ้างว่าเป็นเพื่อนตาหมอนี่ ที่งานหนังสือ(หนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่คนนั้น) อายุ คง 25-30 น่าจะช่วงนี้นะ แสกนตามเพื่อนผู้แอบอ้างในงานหนังสือ 555+
แค่ “แรกบิน” บทแรกก็ทำเอาเราหัวเราะแทบหงายท้องล่ะ จากที่ปวดร้าวจากการแบกหนังสือหนักๆ 10 กว่าเล่ม กลับบ้าน ขอบอก อ่านไอ้หนังสือเล่มนี้ คุณจะลืมความปวดร้าวจากการถือของหนัก แต่คุณอาจจะเคล็ดขัดยอกแทน 555+ หัวเราะมากๆ ระวัง จังหวะพลิกล็อค อิอิ!!
เจ้าของผลงาน “New York 1st Time” คือ “คุณธนชาติ” นอกจากจะเป็นเจ้าของธนาคาร ผู้ร่ำรวยสูงส่งแล้ว ชายผู้นี้ ยังมีชื่อเล่นเป็นรถหรู อย่าง “เบ๊น” (ซ์) อีกนะคะ 555+ เราจะไม่หลอกเพื่อนๆทุกๆคนนะคะ เอ้า!! กลับมาสู่โลกแห่งข้อเท็จจริง “คุณธนชาติ” เค้ามิได้เกี่ยวข้องกับธนาคารแต่อย่างใด แต่ก็มีคนโดนหลอกว่าเป็นเจ้าของธนาคารแล้วนะคะ ลองไปอ่านดู แล้วคุณจะรู้…!!
“คุณเบ๊น หรือคุณธนชาติ” เขียนหนังสือเรื่องนี้ เพื่อแชร์ การใช้ชีวิตขณะอยู่ที่ New York การถ่ายทอด ออกมาได้อย่าง สนุกสนาน ราวกับนั่งรถไฟเหาะ เดี๋ยวขึ้น เดี๋ยวลง เดี๋ยวกระตุก เดี๋ยวหัวเราะๆ เดี๋ยวกรี๊ด สนุกจริงๆ พอรถไฟฟ้าเคลื่อนตัวในระดับแนวราบให้พักหยุดหัวเราะ แต่ไม่ทันไร คุณเบ๊น อาศัยตอนเผลอ จัดการจี้กระตุกต่อมฮาให้เราอีกแล้ว
เอ้าส์! อยากรู้แล้วใช่มั๊ย ไปซื้ออ่านที่งานหนังสือกันเองนะ ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในการรีวิวนี้เลยนะ เขียนมาได้ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เพราะมันอั้นจริงๆ อยากให้ทุกคนลองสอย New York 1st Time มาอ่าน แล้วมาคุยกัน ว่า รถไฟเหาะรอบนี้ สนุกเหมือนกันมั๊ย!!!
อยากจะบอกทุกคนว่า เมื่ออ่านแล้ว..คุณจะอยากมีเพื่อนแบบ นายเบ๊น (หรือ เราคิดไปเองว่ะ 55+) แต่ก็ไม่รู้ว่านายเบ๊นจะอยากมีเพื่อนแบบเรากันมั๊ย? 555+ ผู้เขียนเป็นหญิง ที่น้อยใจในพรหมชะตาลิขิต อยากเกิดเป็นชายมากกว่า พอเห็นชีวิตแบบนายเบ๊นแล้ว มัน ใช่ ถ้าเป็นชาย ก็ จะคงอยากครีเอทชีวิตเป็นสไตล์แบบนายเบ๊น นี่แหละ!!
ท้ายที่สุด..”ความบังเอิญ” ที่สะเทือนใจหลังจากที่กลับบ้าน ยามค่ำ..ในวันนั้นหลังกินข้าวเย็นเสร็จ พบ Facebook มติชน ลงรูปหนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่คนนั้น ซึ่งแวะเวียนมาซื้อหนังสือที่บูธมติชนดังกล่าว ผู้เขียน ถึงกับอึ้ง!!! ชายคนนั้นที่อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนคุณเบ๊น คือ “คุณมอร์” นักร้องนำวง Ten To Twelve ณ.ตอนนั้น ผู้เขียนรู้สึกเหมือนอ่านหนังสือการ์ตูนโคนัน ตอนนั้นเป็นฉากจบ การดำเนินคดี ทุกปม ถูกคลี่คลาย เอิ้กๆ (ขอโตดดด!! หนูไม่รู้จัก!! หนูขอสารภาพ!! หนูยอม!!)
--------------------------------อยากตะโกนไปถึง “New York” ว่า… “โคตรรร ชอบ การสังหารกุ้งล็อบสเตอร์ ของนายมากกกกกกกกกกกกก”……………………………………..ลุ้น ตัวโก่ง เหมือนเป็น “กุ้งล็อบสเตอร์” ฉิ_ หาย!!! (ขออภัย หากญาติ พี่น้อง ครูบาอาจารย์ เพื่อนๆ มาเห็นการพูดจาที่ไม่ไพเราะเหมือนหน้าตาที่เรียบร้อย ทั้งนี้...เนื่องจากติด นายเบ๊น มา 555+)
รีวิว: งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งที่42กับหนังสือที่ชื่อว่า " New York 1 Time "
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา มีโอกาสได้ตะลุยเข้าไปในงาน “สัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ครั้งที่ 42” งานนี้ขอบอกว่า ตั้งใจจริงๆๆๆๆ ว่าขอหนังสือกลับมา เพียง 5 เล่ม แต่ไฉนๆๆๆๆ ได้มา 18 เล่ม ล่ะว่ะเนี้ย 555+
หลังจากที่หอบสังขาร พร้อมแบกหนังสือ 3 ถุงยักษ์ออกมาจากโซนมติชนมาได้ เตรียมจะขึ้นรถไฟฟ้ากลับล่ะ แต่ก็ขออีกนิดนะ ขออีกนิด อีกโซนยังไม่ได้แวบเข้าไปก้าวกรายเลย ขอสักนิดได้เข้าไปลงรอยเท้าสักหน่อย ก่อนจะออกมาจากโซนนั้น เอ๊ะ! สำนักพิมพ์แซลมอน อุ้ย หิวจัง!!(หิวจริงๆนะ ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย) เดินมาดูสักหน่อย ปีก่อนๆเคยแวะเข้ามาสอยหนังสือ “Wish Us Luck” ของสองสาวฝาแฝด วรรณแววและแวววรรณที่ถ่ายทอดเรื่องราวแห่งการเดินทางโดยใช้รถไฟ ลองไปอ่านดูนะ สนุกดี ตอนอ่านเรายังเคยฝันว่าไปเที่ยวในกรุงเบอร์ลินเลยเชียวนะ 555+
อ้าวๆๆ กลับมาๆๆ กลับมาที่งานหนังสือ ขอสักหน่อยนะ ไปดูนิดดดส์นึง ว่ามีอะไรอัพเดตอีก ต้องร้องดังๆเลยว่า โอ้วว มาย ก๊อดดดส์!!! สำนักพิมพ์แซลมอน เปลี่ยนมาขายคริสปี้ ครีม หรือ ป๊อปคอร์นการ์เล็ต แล้วหรือนี่!! อะไรกัน! คิวยาวจัง จะเข้าไปดูหนังสือ ยังเข้าไปไม่ได้เลยนะเนี้ย ขอแทรกหน่อย ขอแทรกหน่อย ผู้ชายรูปร่างโปร่ง แต่ไม่สูงมากนัก ใส่หมวกสีเทาๆ หมวกไหมพรม หน้าตาละม้ายคล้ายคนสัญชาติเกาหลีมีเคราและหนวดกำลังดี ไม่น้อยไม่มากจนเกินไป ดูเป๊ะดี ฮียืนขวางทางขณะกำลังต่อคิวจ่ายเงิน ฮีถือหนังสือ 2 เล่ม เราเองจะสะกิดล่ะ ว่าขอทางไปดูหนังสือหน่อย แต่ก็ อยู่ๆกลับถาม ว่า ต้องต่อคิวขนาดนี้เลยหรอคะ? มันคือหนังสืออะไร? ฮีคนนั้น คง งง เนอะ เราก็งงๆเนอะ แต่ฮีก็ชูหนังสือ New York 1st Time ขึ้นมา เรา ก็ อ่อๆๆๆๆ เห็นคลิปฝรั่งก่อนหน้าใน FB แวบๆ หนังสือ อะไร ยังไง แอบคิด 2 วิ แล้วก็ทะลึ่ง(เสื_ก) ขอดูหนังสืออีกเล่มของฮีคนนั้น หนังสือเล่มนั้นเป็นปกสีฟ้า อาจารย์พิเศษ อะไรสักอย่าง เอาว่ะ ต่อคิวก็ต่อ ไหนๆมาล่ะ จะได้ไม่เสียเที่ยว ฮีคนนั้น พูดต่อว่า เพื่อนผมเป็นคนเขียน หนังสือ New York 1st Time เราก็สวนกลับ จริงหรอ? ทำไมบังเอิญจัง?แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ฉันถามฮีกลับ ฮีตอบว่า อยู่ New York!! แอบคิดในใจ ฉันก็รู้จักอภิสิทธ์ ฉันก็รู้จักยิ่งลักษณ์ นะ 555+ แต่ก็นะ ช่างมันเหอะ ได้แต่พูดประโยคสุดท้ายกับฮีคนนี้ไปว่า บังเอิญเกินไปรึเปล่า บังเอิญจัง บทสนทนาจบลง ฉันละสายตาจากฮี ผู้หน้าตาเข้มระดับคาปูชิโน่ แล้วก็ถึงเวลาฝ่าด่านมวลมหาชน ฉันเข้าไปสอย หนังสือ 2 เล่ม เหมือนหนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่ หลังจากนั้น ก็เดินไปต่อคิวที่แสนยาว กะประมาณโดยสายตา บวก ลบ คูณ หาร รวม 20 กว่าคน เหอๆๆ ปกติ ฉันจะต้องเก็บภาพบ้าๆที่ต่อคิวยาวยังงี้ไว้ แต่ ด้วยหนังสือ10กว่าเล่ม ที่หิ้ว 2ไม้ 2 มือ ครั้นจะ เปิดกระเป๋าหยิบมือถือมาถ่าย ก็นะ ขอยอม! ไร้ภาพ..ณ. จุดนี้
เมื่อกลับถึงบ้าน เมื่อยไปหมดทั้งตัว ขากลับนั่งแท็กซี่ เนื่องจากเห็นความมหึมาของคนที่โผล่ขึ้นมาจาก MRT ไม่ไหวล่ะ จึงขอพึ่งแท็กซี่จะดีกว่า อยู่ที่งานหนังสือ10โมงนิดๆ กลับประมาณบ่าย2 นิดๆ ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าอยู่ (เหลือตังค์กลับบ้านในกระเป๋าไม่ถึง 100 บาท)
ปัญหาของการซื้อหนังสือเยอะเมื่อกลับมาบ้าน คือ ตูจะอ่านเล่มไหนก่อน? อยากอ่านมันไปซะทุกเล่ม เป็นอย่างนี้ทุกปี เคยหลับตาหยิบ เสร็จแล้ว ไม่พอใจ ลองเอาใหม่ ลองเอาใหม่ 555+ สงสัยจะต๊องพอดูเลยนะเรา แต่สำหรับครั้งนี้ หยิบ New York 1st Time มาอ่านเล่นๆก่อน อ่านแค่เริ่ม เฮ้ย! มันเบรคไม่อยู่ เหมือนนั่งกินกล้วยเบรคแตกแล้ว บอกว่า อีกชิ้นนะ อีกชิ้นนะ กินไปกินมา เฮ้ย เกือบหมดถุงล่ะ >o<
เกริ่นซะยาว กว่าจะเข้าเรื่อง “New York 1st Time” แนะนำคนเขียนก่อน คนเขียนเป็นผู้ชาย อายุเท่าไหร่ไม่รู้ มีคนแอบอ้างว่าเป็นเพื่อนตาหมอนี่ ที่งานหนังสือ(หนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่คนนั้น) อายุ คง 25-30 น่าจะช่วงนี้นะ แสกนตามเพื่อนผู้แอบอ้างในงานหนังสือ 555+
แค่ “แรกบิน” บทแรกก็ทำเอาเราหัวเราะแทบหงายท้องล่ะ จากที่ปวดร้าวจากการแบกหนังสือหนักๆ 10 กว่าเล่ม กลับบ้าน ขอบอก อ่านไอ้หนังสือเล่มนี้ คุณจะลืมความปวดร้าวจากการถือของหนัก แต่คุณอาจจะเคล็ดขัดยอกแทน 555+ หัวเราะมากๆ ระวัง จังหวะพลิกล็อค อิอิ!!
เจ้าของผลงาน “New York 1st Time” คือ “คุณธนชาติ” นอกจากจะเป็นเจ้าของธนาคาร ผู้ร่ำรวยสูงส่งแล้ว ชายผู้นี้ ยังมีชื่อเล่นเป็นรถหรู อย่าง “เบ๊น” (ซ์) อีกนะคะ 555+ เราจะไม่หลอกเพื่อนๆทุกๆคนนะคะ เอ้า!! กลับมาสู่โลกแห่งข้อเท็จจริง “คุณธนชาติ” เค้ามิได้เกี่ยวข้องกับธนาคารแต่อย่างใด แต่ก็มีคนโดนหลอกว่าเป็นเจ้าของธนาคารแล้วนะคะ ลองไปอ่านดู แล้วคุณจะรู้…!!
“คุณเบ๊น หรือคุณธนชาติ” เขียนหนังสือเรื่องนี้ เพื่อแชร์ การใช้ชีวิตขณะอยู่ที่ New York การถ่ายทอด ออกมาได้อย่าง สนุกสนาน ราวกับนั่งรถไฟเหาะ เดี๋ยวขึ้น เดี๋ยวลง เดี๋ยวกระตุก เดี๋ยวหัวเราะๆ เดี๋ยวกรี๊ด สนุกจริงๆ พอรถไฟฟ้าเคลื่อนตัวในระดับแนวราบให้พักหยุดหัวเราะ แต่ไม่ทันไร คุณเบ๊น อาศัยตอนเผลอ จัดการจี้กระตุกต่อมฮาให้เราอีกแล้ว
เอ้าส์! อยากรู้แล้วใช่มั๊ย ไปซื้ออ่านที่งานหนังสือกันเองนะ ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในการรีวิวนี้เลยนะ เขียนมาได้ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เพราะมันอั้นจริงๆ อยากให้ทุกคนลองสอย New York 1st Time มาอ่าน แล้วมาคุยกัน ว่า รถไฟเหาะรอบนี้ สนุกเหมือนกันมั๊ย!!!
อยากจะบอกทุกคนว่า เมื่ออ่านแล้ว..คุณจะอยากมีเพื่อนแบบ นายเบ๊น (หรือ เราคิดไปเองว่ะ 55+) แต่ก็ไม่รู้ว่านายเบ๊นจะอยากมีเพื่อนแบบเรากันมั๊ย? 555+ ผู้เขียนเป็นหญิง ที่น้อยใจในพรหมชะตาลิขิต อยากเกิดเป็นชายมากกว่า พอเห็นชีวิตแบบนายเบ๊นแล้ว มัน ใช่ ถ้าเป็นชาย ก็ จะคงอยากครีเอทชีวิตเป็นสไตล์แบบนายเบ๊น นี่แหละ!!
ท้ายที่สุด..”ความบังเอิญ” ที่สะเทือนใจหลังจากที่กลับบ้าน ยามค่ำ..ในวันนั้นหลังกินข้าวเย็นเสร็จ พบ Facebook มติชน ลงรูปหนุ่มหน้าเข้มระดับคาปูชิโน่คนนั้น ซึ่งแวะเวียนมาซื้อหนังสือที่บูธมติชนดังกล่าว ผู้เขียน ถึงกับอึ้ง!!! ชายคนนั้นที่อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนคุณเบ๊น คือ “คุณมอร์” นักร้องนำวง Ten To Twelve ณ.ตอนนั้น ผู้เขียนรู้สึกเหมือนอ่านหนังสือการ์ตูนโคนัน ตอนนั้นเป็นฉากจบ การดำเนินคดี ทุกปม ถูกคลี่คลาย เอิ้กๆ (ขอโตดดด!! หนูไม่รู้จัก!! หนูขอสารภาพ!! หนูยอม!!)
--------------------------------อยากตะโกนไปถึง “New York” ว่า… “โคตรรร ชอบ การสังหารกุ้งล็อบสเตอร์ ของนายมากกกกกกกกกกกกก”……………………………………..ลุ้น ตัวโก่ง เหมือนเป็น “กุ้งล็อบสเตอร์” ฉิ_ หาย!!! (ขออภัย หากญาติ พี่น้อง ครูบาอาจารย์ เพื่อนๆ มาเห็นการพูดจาที่ไม่ไพเราะเหมือนหน้าตาที่เรียบร้อย ทั้งนี้...เนื่องจากติด นายเบ๊น มา 555+)