ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นความบังเอิญที่น่าหดหู่ หรือเกี่ยวกับวาระและเวลา เมื่อประมาณสี่ปีที่ผ่านมา ผมนอนที่นอนเล็กๆและยุบบุ๋มอยู่ข้างหนึงเพราะเป็นคนชอบนอนตะแคง รู้สึกปวดหลังมาก เลยตัดสินในไปโลตัส ชักบัตรเครติด รูดซื้อที่นอนใหม่ไป หมื่นสามพัน เห็นจะได้ กะว่าจะนอนให้สบายใน โดยไม่ได้คำนึงถึงเรื่องฤกษ์ยาม วันเดือนปี อะไรก็แล้วแต่ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญ พอซื้อที่นอนผ่านไปไม่กี่อาทิตย์ เช้าวันอาทิตย์หนึ่ง ผมนั่งทำงานอยู่ที่บริษัทเพราะอยู่เวรดึก ประมาณหกโมงเช้า มีเบอร์โทรศัพท์เป็นเบอร์ที่ไม่คาดคิดว่าจะโทรมาในเวลานี้ คือเบอร์ของน้าสาวที่ไม่ได้เจอกันเกือบปีทั้งที่อยู่จังหวัดเดียวกัน น้าสาวโทรมาบอกว่า เกิดอุบัติเหตุกับรถสามล้อขายซาเปาของพ่อ ตอนนี้รถพยาบาลกำลังพาพ่อไปโรงพยาบาล ในวินาทีนั้นเข้าใจเลยว่าอาการของคนช็อกเป็นยังไง แต่ยังพอมาสติอยู่บ้าง ออกจากบริษัทรีบขับรถไปโทรพยาบาล ในใจภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์ที่นับถือคุ้มครองพ่อด้วย อย่างให้เป็นอะไรมากเลย ไปถึงโรงพยาบาลพร้อมกันรับพยาลที่พาพ่อมาพอดี พอเห็นพ่อแล้วเกือบทรุดลงทั้งยืน แต่ต้องครองสติไว้ เพราะในความคิดผุดขึ้นมาได้ทันทีว่า เราต้องเข้มแข็ง ยังมีแม่และน้องสาวคอยพึ่งเราอยู่ อาการของพ่อหนักมาก และสิ้นลมในคืนถัดมา  

ปีที่แล้ว น้องสาวได้ซื้อที่นอนใหม่เช่นกัน และด้วยความที่ไม่ได้เอะใจกับเรื่องนี้กัน ปรากฎว่า แม่ไม่สบายหนักเข้าโรงพยาบาล ปวดท้องโดยไม่ทราบสาเหตุ หมอก็ตรวจไม่เจออะไร ต้องแอดมิดที่โรงพบาบาลอยู่ 4 คืน ได้ยาฆ่าเชื้อไปสองขนาน แล้วอาการดีในที่สุด

ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพราะการซื้อที่นอนโดยไม่ได้ดีวันหรือฤกษ์ยาม หรือเป็นเหตุบังเอิญอันแสนเศร้าของครอบครับผม แต่ผมมีลางสังหรณ์ว่า มันน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันเป็นแน่ ประสบการณ์ทั้งสองครั้งมันทำให้ผมขยาดที่จะซื้อที่นอนใหม่ไปเลย