ฉันรับเธอมาเลี้ยง ด้วยเหตุผลที่ว่า ลูกชายฉันแก่แล้ว วันนึงถ้าลูกชายฉันจากไป
ฉันจะได้มีตัวแทนที่เป็นสายเลือดของลูกชายไว้ดูต่างหน้า จะได้ไม่เสียใจจนเกินไป
ฉันรับเธอมาด้วยความคิดแบบนั้นในตอนแรก

เธอเป็น 2 ชีวิตใน 11 ชีวิตที่รอดมาได้ เพราะตอนนั้นน้ำท่วมในกรุงเทพ ทำให้ไม่อาจช่วยอีก 9 ชีวิตได้ทัน ...





            เธอน่ารักมากเลย ตัวสีขาวโพลน  ทั้งที่ความจริงตัวสีดำก็น่ารัก แต่ฉันมองแค่เธอ เพราะคิดว่าเธอจะต้องโตมาเหมือนลูกชายฉันแน่ๆ
นับวันเธอก็โตขึ้นเรื่อยๆ  ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอ ฉันยิ่งอยากได้เธอไปเลี้ยงเร็วๆ
ถึงจะเป็นตัวเมียก็ไม่เป็นไร ฉันพาไปทำหมันได้ ฉันคิดง่ายๆแบบนั้น ...




              เธอเหมือนลูกชายฉันตอนเด็กๆอย่างกับแกะ เหมือนกันเป๊ะ ยิ่งทำให้ฉันมีความหวัง ...
(ซ้ายคือเธอ ขวาคือลูกชายฉันตอนเล็กๆ)




ยิ่งพอเห็นรูปนี้ ฉันมั่นใจเลยว่า อนาคตจะต้องมีโกลเด้นรีทีฟเวอร์เพิ่มมาในบ้านอีกตัวแน่นอน  




                ฉันไม่ค่อยได้ดูแลเธอ ต้องให้พี่อีกคนที่เป็นเจ้าของม่ะม้าเธอดูแลให้ก่อน  ฉันติดเรียนที่มหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ต่างจังหวัด
ยังไม่ว่างมารับเธอกับลูกชายที่ฝากเขาไว้กลับมาที่บ้านเรา  

เวลาผ่านไป 3 เดือนกว่า ฉันถึงมีเวลาไปรับเธอและลูกชายกลับมาอยู่ด้วยกัน  แต่ภาพที่ฉันเห็น คือลูกหมาที่หน้าตาเปลี่ยนไปพอสมควร


ตัวผอม ขาเก้งก้าง ไม่ออกไปทางลาบราดอร์หรือโกลเด้นฯเลย นี่มันใกล้เคียงหมาวัดชัดๆ!






           ยังไงก็ตาม ฉันพาเธอกลับมาด้วย  เพราะบ้านหลังที่ฉันพาเธอมาอยู่นั้นพึ่งซื้อ
แล้วก็ยังไม่ได้ทำความสะอาด แต่ฉันก็ต้องพาเธอทั้งสองเข้าไปอยู่  
สภาพหน้าบ้านก็ค่อนข้างเลอะเทอะ  แถมน้ำในหมู่บ้านนี้ยังไหลไม่ค่อยดีอีก





           ฉันนอนเฝ้าเธอ 2 ตัวทั้งวันในคืนแรก ฉันกลัวว่าเธอจะอยู่ไม่ได้ เธอจะเครียดหรือเปล่า
ฉันนอนกับพื้นใช้เสื้อผ้าพับไว้เป็นหมอนแล้วก็ผ้าห่มผืนเล็กๆ  คืนแรกผ่านไปด้วยความเงียบสงบฉันก็เบาใจ
ฉันอยู่ต่ออีกสองสามวัน ทำความสะอาดชั้นล่างให้พวกเธอได้นอนกันสบายๆ แล้วก็กลับไปเรียนตามปกติ  


           เหลืออีกเดือนเดียว ฉันก็จะได้กลับมาอยู่ที่กรุงเทพเมื่อมหาวิทยาลัยปิดเทอม
ระหว่างนั้นจำต้องให้พวกเธออยู่ในบ้านแบบปิดประตูไว้ทั้งวันทั้งคืน จะมีแค่ช่วงเช้ากับช่วงเย็นที่
พ่อกับแม่ของฉันผลัดกันเอาข้าวไปให้เธอทั้ง 2
            ฉันคิดว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่เปล่าเลย เพื่อนบ้านบอกว่าพวกเธอร้อง ทั้งร้องทั้งเห่า
เป็นใครก็คงเครียด ต้องอยู่ในบ้านทั้งวันโดยไม่ได้ออกไปไหน ได้ออกแค่เวลาเดียวคือตอนเย็น
จากนั้นก็ต้องกลับเข้าไปอยู่แบบไม่มีคนอยู่ด้วยเลย




              เมื่อปิดเทอม ฉันรีบกลับมา ทยอยขนของมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ทันที  แต่ฉัน เริ่มเห็นสิ่งที่เปลี่ยนไป...  จากตอนแรกที่เป็นลูกหมาเรียบร้อย
ไม่วุ่นวาย ชอบนอนนิ่งๆ คราวนี้เธอขี้อิจฉา กังวล และอ้อนจนน่าตกใจ ในบางครั้ง ถึงขั้นน่ารำคาญ เพราะฉันเล่นกับลูกชายเมื่อไหร่
เธอจะต้องเข้ามาให้ลูบด้วยทันทีทุกครั้ง  




                ทำไมเธอเป็นหมาขี้อิจฉาแบบนี้ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด  ความน่ารักเธอลดน้อยลง แถมนิสัยก็ยังมาเปลี่ยนอีก
จะน่ารักหน่อย ก็คือตอนที่หลับแล้วอยู่นิ่งๆ





             เธอเริ่มกัดรองเท้า เริ่มวุ่นวาย เริ่มซน ทั้งที่ความจริงแล้ว มันก็คือนิสัยของลูกหมา ตอนพ่อเธอเล็กๆ ก็เป็นแบบนี้
แต่ฉันแทบไม่เคยว่าหรือตีแรงเกินควรเลย  มันผิดกันมาก

            เธอทำอะไรนิดหน่อย ฉันก็ว่าไม่ก็ตี ถึงจะไม่ได้ตีแรงแต่ตอนพ่อของเธอฉันไม่ได้เข้มงวด   เป็นความลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด
ฉันนิสัยไม่ดีเลยเนอะ ไปรับเธอมา แต่กลับมาคาดหวังทุกอย่าง ทั้งที่เธอเป็นเพียงแค่ลูกหมา



            ฉันหวังว่าเธอจะเรียบร้อยขึ้นเร็วๆ แต่นับวันดูเหมือนเธอจะยิ่งซนขึ้นมากกว่า  เวลาจูงพ่อเธอไปเดินเล่น คนในหมู่บ้านก็ชมว่าสวย ว่าเท่  แน่นอน เพราะเขาคือสายพันธุ์แท้




             พอจูงเธอไป ใครๆก็ยังชมว่าน่ารัก เพราะเธอตัวเล็ก เป็นลูกหมาตัวเมียขี้อ้อน แต่สำหรับฉัน  เธอดื้อ แล้วก็ยุ่งมาก แต่จะไม่พาออกมาเดินเล่นด้วยก็คงไม่ยุติธรรม  ถึงจะรักเธอไม่มากเท่าตัวพ่อ แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอเป็นแกะดำจนเกินไป  



              มีหลายคนออกปากขอรับเธอไปเลี้ยง  ฉันปฏิเสธทันทีว่าไม่ให้ แต่ใจก็พิจารณาอยู่เหมือนกัน ว่าให้ดีหรือไม่  มีคนหนึ่งจะเอาไปผสมกับลาบราดอร์ที่บ้าน  ฉันไม่ให้ แต่ก็แอบนึก ถ้าทำหมันเธอแล้วอาจคิดดูอีกที ฉันไม่อยากให้เธอเสี่ยงต่อการเป็นมะเร็งมดลูก  ฉันไม่ได้รวย แต่ฉันดูแลเธอเต็มที่  เพราะฉะนั้น คนที่จะรับเธอไปเลี้ยง ก็ต้องรักเธอและดูแลเธอให้มากเท่าที่ฉันทำเหมือนกัน  (แม้ฉันชอบลำเอียงกับเธอ แต่เธอคือหมาของฉัน เป็นลูกสาวฉัน ยังไงก็ห้ามใครมาทำให้เธอสบายน้อยลงกว่าเก่า)

               โลกในพันทิพทำให้ฉันตัดสินใจง่ายขึ้น เมื่อความดื้อของเธอทวีคูณถึงขีดสุด ฉันตัดสินใจเด็ดขาดว่าให้แน่นอน ฉันจะให้เธอกับใครสักคน  แต่เมื่อมีคนมาตั้งกระทู้ขอสุนัขโกลเด้นรีทีฟเวอร์ ซึ่งเต็มไปด้วยเงื่อนไขต่างๆนาๆ  ฉันก็เปลี่ยนใจ  มันเหมือนภาพสะท้อนของฉันตอนรับเธอมาใหม่ๆ  ทำไมต้องคาดหวังกับหมาด้วย จะรับไปเลี้ยงทำไมไม่เลี้ยงด้วยใจ  ถ้าฉันให้เธอไปอยู่กับคนอื่น จะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่มีทางรู้เลย ดังนั้น  การตัดสินใจขั้นเด็ดขาด คือไม่ว่าเธอจะดื้อยังไง แต่ฉันจะไม่ทิ้งเธอ  

ฉันเคยอึดอัดจนเขียนระบายในพันทิพไปครั้งหนึ่ง และได้รับกำลังใจกับคำแนะนำ ในกระทู้นี้  http://pantip.com/topic/31197881
(เคยพาพวกเธอมาเปิดตัวด้วยในกระทู้นี้  http://pantip.com/topic/31068125)




             นานวันไป ก็กลายเป็นความผูกพัน  ฉันเริ่มใจเย็นลง  ด้วยคำพูดของเพจหมาจ๋าที่ว่า “รักเป็น เจ็บเป็น แต่คิดไม่เป็น” นั่นคือนิยามที่บ่งบอกความเป็นหมาได้อย่างดี  เธอรักฉัน  เธอโดนตี เธอเจ็บ  แต่เมื่อฉันนั่งลง เธอก็ยังคงอยากอยู่ใกล้ๆ ถึงจะโดนว่า ฉันรู้ว่าเธอกลัว แต่ขอให้ได้นอนข้างๆสักนิดก็ยังดี  นั่นคือความน่ารักของเธอ ผิดกับลูกชายฉันที่เอาแต่ใจทำอะไรตามอารมณ์ที่สุด  
              ลูกชายฉันไม่ค่อยอ้อน  ไม่ชอบสบตา  เป็นหมาเจ้าเล่ห์แถมกวนประสาท  แต่เธอ  ถึงจะรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่ก็สบตาฉันทุกครั้ง  เหมือนเธอรู้ ว่าฉันกำลังว่าเธอ แล้วเธอก็จะทำหน้าเศร้าๆ บางทีก็ส่งเสียงครางหงิงๆออกมาด้วย

             จากนิสัยหมาที่เรียบร้อย เปลี่ยนไปเพราะใคร? เป็นเพราะฉันเอง การที่เธอต้องอยู่ในบ้านเงียบๆโดยไม่มีคนคอยเล่นด้วย จะมีแค่ตัวพ่อที่อยู่ด้วยกันทำให้เธอเครียด  เธอคงกังวลว่าฉันจะปล่อยเธอทิ้งไว้ตัวเดียวอีก กลัวว่าฉันจะหายไปนานๆ เธอถึงได้กลายเป็นหมาที่ขี้อ้อนและเข้าหาฉันตลอดเวลา ทุกอย่างผิดที่ฉันตั้งแต่เริ่มแล้ว  ไม่มีอะไรที่เป็นความผิดของเธอเลย
           ฉันเป็นเจ้าของที่งี่เง่าและเห็นแก่ตัวมากๆในตอนนั้น  ฉันลำเอียงกับเธออยู่ 4 เดือนกว่า ฉันถึงมาคิดได้ ก่อนหน้านั้น ฉันให้เธอกินอิ่มนอนหลับ แต่ไม่ค่อยได้เล่นกับเธอเลย  เอาแต่ดุเวลาเธอทำอะไรผิดซะส่วนใหญ่  ฉันจึงเริ่มปรับปรุงตัวเอง เล่นกับเธอให้มากขึ้น  ไม่ดุเธอบ่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เก็บของทุกอย่างขึ้นที่สูงให้เกลี้ยง เป็นการตัดปัญหา



            เธอไม่ได้เรียบร้อยขึ้นหรอก เธอเหมือนเดิมทุกประการ แต่ฉันเลิกอคติถึงได้เห็นว่าเธอน่ารักแค่ไหน  เธอฉลาดไม่แพ้พ่อของเธอเลย ความน่าเอ็นดูในตัวเธอในที่สุดฉันก็พ่ายแพ้  มารู้ตัวอีกที ฉันก็หวงเธอไม่แพ้เจ้าลูกชายตัวดี  ใครจะมาเล่นกับเธอแรงๆไม่ได้  จะมาว่าว่าเธอไม่น่ารักก็ไม่ได้ เพราะสำหรับฉันแล้วเธอน่ารักที่สุด




               เธอชอบนอนในกะละมัง  นี่เป็นอีกอย่างที่ฉันชอบ  เมื่อเธอโตเป็นสาว  ความเป็นหมาวัดไม่รู้หายไปตอนไหน เธอคือลาบราเด้นอย่างเต็มตัว (ลาบราดอร์ฉบับขนแน่น) ฉันไมได้สังเกตเลย แต่คนรอบข้างกลับทักว่า
“หมาสวยจัง ลาบราดอร์ใช่มั้ย?”
“หมาตาหวานมากเลย ขอได้มั้ยเนี่ย?”  
“ฉลาดจังหมาตัวนี้ น่ารักด้วย ขอเถอะ”
แน่นอนว่าฉันภูมิใจ เพราะฉันเลี้ยงเธอมาเต็มที่  แต่ฉันก็ไม่ได้คาดหวังแล้ว ว่าเธอจะต้องเหมือนลาบราดอร์หรือโกลเด้นฯ  ฉันหวังให้เธอเป็นหมาที่อยู่กับฉันไปนานๆ  จะเป็นแบบไหนฉันก็รัก




                ซึ่งเธอก็คงรู้ตัวแล้วล่ะสิ  ว่าตอนนี้ฉันรักเธอมาก ชอบเข้าไปกอดไปหอมเธออยู่บ่อยๆ จนบางทีเธอยังรำคาญซะเอง  นิสัยเธอเริ่มเอาแต่ใจตามพ่อเธอแล้ว  เลือกกินแล้วก็เริ่มขี้งอนด้วย
               เพราะนิสัยอ้อนจัดทำให้ฉันกลัว ว่าวันหนึ่งถ้าพ่อของเธอจากไปแล้ว เธอจะอยู่เฝ้าบ้านตัวเดียวได้มั้ย?  ปรากฏว่าเธอเข้มแข็งกว่าที่ฉันคิดมาก  เมื่อฉันพาเธอไปทำหมัน ตอนที่ฝากคุณหมอไว้ฉันนึกว่าเธอจะร้อง แต่เปล่าเลย เธอไม่ร้อง ไม่ส่งเสียง พอฉันพากลับบ้านเธอก็เดินยิ้มหน้าระรื่นออกมา  เพียงแค่วันเดียวเธอก็ร่าเริงเหมือนเก่า




              ทุกวันนี้เธอเฝ้าบ้านให้ฉันได้ดีกว่าเจ้าลูกชายตัวแสบซะอีก  เธอเป็นลูกสาวที่ตื่นตัว คอยเฝ้าบ้านทั้งคืนเมื่อมีอะไรผิดปกติจะรีบเห่า (ในขณะที่ลูกชายหลับปุ๋ย)  
              ฉันรักเธอมากเลย  รักเท่ากับที่รักเจ้าลูกชายนั่นล่ะ  ถึงจะเหนื่อยที่มีตัวป่วนเพิ่มขึ้นมาอีกตัว  แต่ก็ไม่เป็นไร  ถือซะว่าเป็นการชดใช้ที่ทำนิสัยไม่ดีกับเธอละกันเนอะ  อยู่ด้วยกันนานๆนะ จากนี้ไปฉันจะเป็นทาสหมาที่ไม่วุ่นวาย หุหุ

แฮมแฮม...โอรันดะ...




-------------------

มีต่ออีกนิดนะคะ