สวัสดี เพื่อน BOOM
นายเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า?
ในที่สุดก็มาถึงวันนี้จนได้วันแห่งการจากลา งานเลี้ยงยังไงก็ต้องมีวันเลิกลาจนได้สินะ บางทีแม้จะทำใจไว้แล้วแต่เราก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดี
นายเป็นเพื่อนที่ขยันมีเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้เราฟังตลอดกว่า 20 ปีที่ผ่านมา ทั้งเรื่องบู๊มันส์ๆ เรื่องเศร้าซึ้ง เรื่องตลก เรื่องรัก ในตอนที่เราเด็ก ๆ ทุก ๆ อาทิตย์เราตั้งหน้าตั้งตามานั่งฟังเรื่องที่นายจะคอยมาเล่าให้เราฟังเสมอ ๆ วิธีการเล่าของนายช่างมีเสน่ห์และไม่เหมือนใคร บทจะตลกก็ตลกโปกฮาน้ำตาเล็ด บทจะดุดันก็ใช้คำพูดได้เร่าร้อน ทุกครั้งที่เราฟังเรื่องที่นายเล่าจบแต่ละเรื่องมันทำให้เราอิ่มเอมทั้งในหัวใจและจินตนาการ
ชีวิตวัยเด็กของเรา มันไม่ต้องคิดอะไรกันมาก หลังเลิกเรียน กลับมาก็เล่นเกมส์กับฟังนายเล่าเรื่องสนุก ๆ
ทุกวันมันมีแต่ความสุขเนอะ
พอกาลเวลาผ่านไป เราเองด้วยวัยที่โตขึ้นกับภาระหน้าที่เรื่องการเรียน หน้าที่การงาน และชีวิตส่วนตัว ก็ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอนายบ่อยเหมือนแต่ก่อน ประกอบกับภาระเรื่องหนี้สินและเงินเดือนที่ไม่มากนัก ก็ทำให้เราดูห่างจากนายไปอีก อีกทั้งพอได้ออกไปสังคมที่กว้างขึ้นและเชื่อมโยงกันมากขึ้นในวัยที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราก็พบว่า ไม่ได้มีแค่นาย แต่ในสังคมก็มีนักเล่าเรื่องแบบนายอีกมากมาย ทั้งเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาจีน หรือแม้แต่ภาษาไทยแบบนาย ทุกคนต่างก็มีเหตุผลและความสะดวกของแต่ละคนในการเลือกฟังนักเล่าเรื่องที่ตัวเองคิดว่าโอเคกับตัวเอง
สำหรับเรานั้น เราเองก็ยอมรับว่า ช่วงที่ห่างนายไป เราก็ได้ไปนั่งฟังนักเล่าเรื่องจากที่อื่น ๆ มาบ้างเหมือนกัน แต่สไตล์การเล่าก็สู้นายไม่ได้หรอกนะ (แอบยอหน่อยนะ) สุดท้ายพอพ้นจากเรื่องเครียด ๆ ในชีวิตต่าง ๆ มาได้ เราก็รีบวิ่งกลับไปนั่งฟังนายเล่าเรื่องอีกเสมอ
ทุกครั้งเราก็พบว่านายเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลย เล่าเรื่องได้สนุกเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งเราเด็ก ๆ เหมือนเด็กคนเดิมเมื่อ 20 ปีก่อน เราอิจฉาความเป็นเด็กของนายจริง ๆ มันไม่เคยตายและหายไปจากนาย แถมมันยังทำให้ความเป็นเด็กและจินตนาการในใจของเรามันยังตื่นขึ้นและลิงโลดอยู่เสมอ บนโลกที่โหดร้ายนี้
ถึงแม้ว่า บางช่วงหรือช่วงหลัง ๆ นั้น เรื่องที่นายเล่ามันจะดูห้วน ดูสั้นเกินไปบ้าง หรือดูไม่สนุกบ้าง เราก็ไม่ว่าอะไรนะ ถือซะว่าบางทีมันก็เป็นการเปลี่ยนแนวการเล่าของนาย หาแนวทางเล่าในเรื่องใหม่ ๆ มันก็ถือว่าเป็นสีสันในความทรงจำของเราอยู่ดี
แต่ก็นะ มาถึงวันนี้จนได้ เราไม่อยากให้มันมาถึงเลย แต่เราก็เข้าใจความจำเป็นของนายนะ จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ เราทั้งใจหายและเสียใจที่จากนี้จะไม่มีนายคอยเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้เราฟังอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เรื่องราวของนายเรายังจดจำมันได้อยู่เสมอ ทั้งเรื่องแรกที่นายเราให้เราฟังในวันแรก จนถึงเรื่องสุดท้ายที่นายเล่าให้เราฟังในวันนี้
นายจะจากไปแล้ว ชะตาชีวิตคนเราก็ไม่รู้ว่าจะได้มีวันมาพบพานกันอีกเมื่อไหร่ ยังไงเราขอให้นายโชคดีนะ มีความสุขมาก ๆ ถ้าเป็นไปได้ขอให้นายยังคงเป็นนักเล่าเรื่องที่ดีแบบนี้ต่อไป ขอให้ความเป็นเด็กและจินตนาการยังอยู่กับนายเสมอนะ แบบที่นายทิ้งท้ายไว้เป็นคำสุดท้ายก่อนจะลาจากไปไงว่า...
"จะเมื่อไหร่ก็ตาม ... การต่อสู้เพื่อความฝันไม่มีวันสิ้นสุด!!"
สุดท้ายนี้ ... เราขอขอบคุณนายจริง ๆ สำหรับที่ผ่านมา ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสานต่อตำนานลูกแก้วมังกร...สุดยอดการ์ตูนบู๊เด็กผู้ชายในตำนานตลอดกาล จนอวสาน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังสแตนต์ บรรยากาศ "คึ่ก คึ่ก คึ่ก" และช่วยสานต่อตำนานโจสตาร์ให้ยาวนานมาได้จนถึงขนาดนี้ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเจ้าซกมกแอบจิต เจ้าเตี้ยตะแมะแคะ และบุรุษผู้ดึงไม้เบสบอลออกมาจากกลางหลังได้ดื้อ ๆ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักลักกี้ คุกกี้ อย่าช้านะน้องพี่/มันคนละชั้นกันนะนี่/โชะเข้า 1 ที/(ประโยคลงท้ายด้วยสระอี) กะ พี่เบิร์ด ธงไชยประสงค์อินไตย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทาร์ซานสุดฮาและสุดทะลึงที่คอยปกป้องเพื่อนพ้องสัตว์ป่าสุดชีวิต ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักแมทช์บาสเกตบอลหยุดโลกในตำนาน ทีทำให้แม้แต่คนที่ไม่เคยแม้จะสนเรื่องกีฬาอย่างเรา ต้องมาคอยลุ้นเกือบหยุดหายใจแทบทุกเสี้ยววินาทีของการแข่ง...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักชกพลังดินระเบิด ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักชกเอื่อยเฉื่อยแต่'ไอ้นั่น'ตั้งเพราะของขึ้น ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักร้อยศาสตร์หมัดปลิดกระดูกและช่วงเวลากึ่งหม้อข้าวเดือด ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเจ้าแฟซ่าชื่อประหลาดและผองเพื่อนผู้น่ารัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักคุณครูฮิโซกะกับความรักที่ไม่สั่นคลอน แม้จะเป็นคนเก่าในร่างใหม่ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานรักของเอี้ยก้วยกับเหล่งนึ่งในอีกรสชาติหนึ่ง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักหนึ่งซัง ปีบ และชูลา ชูล่า ราตรีสีชมพู ...
... ขอบคุณ...ที่ลีโอกะเจ้าหมาอ้วนจอมป่วน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักมีดสั้นสุดดิบทั้ง 13 เล่มและพลังอวตารที่สุดดุดัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเด็กน้อยหัวเหม่งชอบโชว์ช้างน้องสุดน่ารัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักกีฬาแฮนด์บอลหัวใจสะออน ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่อาจลบสีเมจิกที่เขียนไว้ที่หลังมือได้ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักชมรมเชียร์หน้าตั้ง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักไข่นุ้ยกะคันจู๋ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทริช มังกร และไทแทนส์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักรสจูบอันแสนอันตรายของลิลิมุจัง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักแหวนผู้มรณะ และชายผู้มีประกับสีดำและใช้วิชาดาบฟาดฟันท่ามกลางกระสุนและควันปืนอย่างอาคุทาบิ เก็มมะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักวงเบรเม็นสุดเร่าร้อน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทั่นประธานนักเรียนเลือดเดือดสุดโฉด กะเจ้าเนื้อสัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพ่อนักเลงเก๋าโจ๋โก๋พันธุ์สวย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการสับประยุทธ์บนกระดานอันสุดมันส์และลุ้นระทึกของโกะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทีมซากุระโจซุยกับความใจสู้ของคาซามัตสึริ โช ตัวจ้อย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Contractor มิโคโตะกับยูกิ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานของเดธโน้ต บักแสง และยมฑูตผู้ชอบกินแอปเปิล ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่านินจาพลังจักระ กระสุนวงจักร เนตรวงแหวน สัมพเวสีคืนชีพ และคาถาผนึกซากอสูร ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเรื่องราวอันสุดแหวกแนว พลิกแพลง หักมุม ลุ้นระทึก บีบหัวใจ ของเหล่านักล่าXพลังเน็น สายเสริมพลัง,แผ่พุ่ง,แปรสภาพ,ควบคุม,เปลี่ยนแปลง,พิเศษ โจรเงามายา เงาสมิง และหนู คลองเตย ... เอ๊ย ฮิโซกะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่ายมฑูต ดาบฟันวิญญาณ พลังกดดันวิญญาณ และทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่คั่นระหว่างด้ามจับกับตัวคมดาบเรียกว่า กั่นดาบ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักอเมริกันฟุตบอลสุดมันส์ หาหาหา และเจ้าพวกตูดหมึก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รูจักราลจอมจกและกราดคาเงะมังกรสีน้ำเงิน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักชมรมสเก็ตดันส์ที่ทั้งสุดฮาและสุดซึ้ง แก๊งประธานนักเรียน และมาริโกะใจร้าว ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักสองนักเขียนการ์ตูนล่าฝันและวงการการ์ตูนจั๊มป์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่าผู้กล้า 108 วีรบุรุษและหลิวซิงผู้สถิตบนดวงดาว ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังของโองุแม้จะช่วงสั้น ๆ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังของยูเรก้าแม้จะไม่นานนัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักอินิกม่า กระโหลกกลับด้าน และไดอารี่ความฝัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักหลานจอมภูต ขบวนร้อยอสูร และจิ้งจอกฟ้าอาภรณ์สวรรค์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการเผอิญหน้ากับความจริงของชีวิตของทั้งผู้ล้มเหลวและผู้พิการวีลแชร์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการสับประยุทธ์ของดาบไม้เคนโด้ และวิชา 7 บุปฝาซากุระ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเรื่องราวของวาทกรผู้มองเห็นได้ถึงจิตใจผู้คน...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักโลกของทริกเกอร์ ทรีออน และนายแว่น...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักความหลุดโลกและความป่วนของพลังจิตแบบต่าง ๆ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักปราบผีสีฟ้าพลังซาตาน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานพระอภัยฯในอีกมิติหนึ่ง ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสานต่อตำนานนักสืบหัวปลาหมึก ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสอนภาษาญี่ปุ่นหลาย ๆ คำจากเรื่องราวที่นายเล่า ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Dunk Anti Drug ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Mr.BOOMY หัวสับปะรด มาจนถึง Mr.Q&A ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้เรารู้สึกลุ้นที่ครั้งที่นายเล่าถึงความมันส์ในฉบับหน้า ...
... ขอบคุณ...ที่อยู่เป็นเพื่อนเรามากว่าตลอด 20 ปี ทั้งร้อน หนาว ฝน ทั้งตอนสุข ทุกข์ หดหู่ เหงา เศร้าเสียใจ ซึ้ง ดีใจ ร่าเริง ...
... ลาก่อนนะ ... เพื่อน BOOM
จะรักและคิดถึงเสมอ
จากเพื่อนของนาย
ปล. ถ้าวันนึงนายมีโอกาสจะกลับมาเล่าเรื่องให้เราฟังเหมือนเมื่อก่อนเมื่อไหร่ ... อย่าลืมบอกเราให้รู้ด้วยนะ เรายังคอยอยู่เสมอ
... จดหมายถึงเพื่อนของผม...ที่มีชื่อว่า "BOOM" ...
นายเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า?
ในที่สุดก็มาถึงวันนี้จนได้วันแห่งการจากลา งานเลี้ยงยังไงก็ต้องมีวันเลิกลาจนได้สินะ บางทีแม้จะทำใจไว้แล้วแต่เราก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดี
นายเป็นเพื่อนที่ขยันมีเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้เราฟังตลอดกว่า 20 ปีที่ผ่านมา ทั้งเรื่องบู๊มันส์ๆ เรื่องเศร้าซึ้ง เรื่องตลก เรื่องรัก ในตอนที่เราเด็ก ๆ ทุก ๆ อาทิตย์เราตั้งหน้าตั้งตามานั่งฟังเรื่องที่นายจะคอยมาเล่าให้เราฟังเสมอ ๆ วิธีการเล่าของนายช่างมีเสน่ห์และไม่เหมือนใคร บทจะตลกก็ตลกโปกฮาน้ำตาเล็ด บทจะดุดันก็ใช้คำพูดได้เร่าร้อน ทุกครั้งที่เราฟังเรื่องที่นายเล่าจบแต่ละเรื่องมันทำให้เราอิ่มเอมทั้งในหัวใจและจินตนาการ
ชีวิตวัยเด็กของเรา มันไม่ต้องคิดอะไรกันมาก หลังเลิกเรียน กลับมาก็เล่นเกมส์กับฟังนายเล่าเรื่องสนุก ๆ
ทุกวันมันมีแต่ความสุขเนอะ
พอกาลเวลาผ่านไป เราเองด้วยวัยที่โตขึ้นกับภาระหน้าที่เรื่องการเรียน หน้าที่การงาน และชีวิตส่วนตัว ก็ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอนายบ่อยเหมือนแต่ก่อน ประกอบกับภาระเรื่องหนี้สินและเงินเดือนที่ไม่มากนัก ก็ทำให้เราดูห่างจากนายไปอีก อีกทั้งพอได้ออกไปสังคมที่กว้างขึ้นและเชื่อมโยงกันมากขึ้นในวัยที่เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราก็พบว่า ไม่ได้มีแค่นาย แต่ในสังคมก็มีนักเล่าเรื่องแบบนายอีกมากมาย ทั้งเป็นภาษาอังกฤษ ภาษาจีน หรือแม้แต่ภาษาไทยแบบนาย ทุกคนต่างก็มีเหตุผลและความสะดวกของแต่ละคนในการเลือกฟังนักเล่าเรื่องที่ตัวเองคิดว่าโอเคกับตัวเอง
สำหรับเรานั้น เราเองก็ยอมรับว่า ช่วงที่ห่างนายไป เราก็ได้ไปนั่งฟังนักเล่าเรื่องจากที่อื่น ๆ มาบ้างเหมือนกัน แต่สไตล์การเล่าก็สู้นายไม่ได้หรอกนะ (แอบยอหน่อยนะ) สุดท้ายพอพ้นจากเรื่องเครียด ๆ ในชีวิตต่าง ๆ มาได้ เราก็รีบวิ่งกลับไปนั่งฟังนายเล่าเรื่องอีกเสมอ
ทุกครั้งเราก็พบว่านายเองก็ไม่เปลี่ยนไปเลย เล่าเรื่องได้สนุกเหมือนเดิม เหมือนเมื่อครั้งเราเด็ก ๆ เหมือนเด็กคนเดิมเมื่อ 20 ปีก่อน เราอิจฉาความเป็นเด็กของนายจริง ๆ มันไม่เคยตายและหายไปจากนาย แถมมันยังทำให้ความเป็นเด็กและจินตนาการในใจของเรามันยังตื่นขึ้นและลิงโลดอยู่เสมอ บนโลกที่โหดร้ายนี้
ถึงแม้ว่า บางช่วงหรือช่วงหลัง ๆ นั้น เรื่องที่นายเล่ามันจะดูห้วน ดูสั้นเกินไปบ้าง หรือดูไม่สนุกบ้าง เราก็ไม่ว่าอะไรนะ ถือซะว่าบางทีมันก็เป็นการเปลี่ยนแนวการเล่าของนาย หาแนวทางเล่าในเรื่องใหม่ ๆ มันก็ถือว่าเป็นสีสันในความทรงจำของเราอยู่ดี
แต่ก็นะ มาถึงวันนี้จนได้ เราไม่อยากให้มันมาถึงเลย แต่เราก็เข้าใจความจำเป็นของนายนะ จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ เราทั้งใจหายและเสียใจที่จากนี้จะไม่มีนายคอยเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้เราฟังอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เรื่องราวของนายเรายังจดจำมันได้อยู่เสมอ ทั้งเรื่องแรกที่นายเราให้เราฟังในวันแรก จนถึงเรื่องสุดท้ายที่นายเล่าให้เราฟังในวันนี้
นายจะจากไปแล้ว ชะตาชีวิตคนเราก็ไม่รู้ว่าจะได้มีวันมาพบพานกันอีกเมื่อไหร่ ยังไงเราขอให้นายโชคดีนะ มีความสุขมาก ๆ ถ้าเป็นไปได้ขอให้นายยังคงเป็นนักเล่าเรื่องที่ดีแบบนี้ต่อไป ขอให้ความเป็นเด็กและจินตนาการยังอยู่กับนายเสมอนะ แบบที่นายทิ้งท้ายไว้เป็นคำสุดท้ายก่อนจะลาจากไปไงว่า...
"จะเมื่อไหร่ก็ตาม ... การต่อสู้เพื่อความฝันไม่มีวันสิ้นสุด!!"
สุดท้ายนี้ ... เราขอขอบคุณนายจริง ๆ สำหรับที่ผ่านมา ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสานต่อตำนานลูกแก้วมังกร...สุดยอดการ์ตูนบู๊เด็กผู้ชายในตำนานตลอดกาล จนอวสาน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังสแตนต์ บรรยากาศ "คึ่ก คึ่ก คึ่ก" และช่วยสานต่อตำนานโจสตาร์ให้ยาวนานมาได้จนถึงขนาดนี้ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเจ้าซกมกแอบจิต เจ้าเตี้ยตะแมะแคะ และบุรุษผู้ดึงไม้เบสบอลออกมาจากกลางหลังได้ดื้อ ๆ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักลักกี้ คุกกี้ อย่าช้านะน้องพี่/มันคนละชั้นกันนะนี่/โชะเข้า 1 ที/(ประโยคลงท้ายด้วยสระอี) กะ พี่เบิร์ด ธงไชยประสงค์อินไตย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทาร์ซานสุดฮาและสุดทะลึงที่คอยปกป้องเพื่อนพ้องสัตว์ป่าสุดชีวิต ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักแมทช์บาสเกตบอลหยุดโลกในตำนาน ทีทำให้แม้แต่คนที่ไม่เคยแม้จะสนเรื่องกีฬาอย่างเรา ต้องมาคอยลุ้นเกือบหยุดหายใจแทบทุกเสี้ยววินาทีของการแข่ง...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักชกพลังดินระเบิด ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักชกเอื่อยเฉื่อยแต่'ไอ้นั่น'ตั้งเพราะของขึ้น ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักร้อยศาสตร์หมัดปลิดกระดูกและช่วงเวลากึ่งหม้อข้าวเดือด ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเจ้าแฟซ่าชื่อประหลาดและผองเพื่อนผู้น่ารัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักคุณครูฮิโซกะกับความรักที่ไม่สั่นคลอน แม้จะเป็นคนเก่าในร่างใหม่ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานรักของเอี้ยก้วยกับเหล่งนึ่งในอีกรสชาติหนึ่ง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักหนึ่งซัง ปีบ และชูลา ชูล่า ราตรีสีชมพู ...
... ขอบคุณ...ที่ลีโอกะเจ้าหมาอ้วนจอมป่วน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักมีดสั้นสุดดิบทั้ง 13 เล่มและพลังอวตารที่สุดดุดัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเด็กน้อยหัวเหม่งชอบโชว์ช้างน้องสุดน่ารัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักกีฬาแฮนด์บอลหัวใจสะออน ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่อาจลบสีเมจิกที่เขียนไว้ที่หลังมือได้ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักชมรมเชียร์หน้าตั้ง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักไข่นุ้ยกะคันจู๋ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทริช มังกร และไทแทนส์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักรสจูบอันแสนอันตรายของลิลิมุจัง ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักแหวนผู้มรณะ และชายผู้มีประกับสีดำและใช้วิชาดาบฟาดฟันท่ามกลางกระสุนและควันปืนอย่างอาคุทาบิ เก็มมะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักวงเบรเม็นสุดเร่าร้อน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทั่นประธานนักเรียนเลือดเดือดสุดโฉด กะเจ้าเนื้อสัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพ่อนักเลงเก๋าโจ๋โก๋พันธุ์สวย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการสับประยุทธ์บนกระดานอันสุดมันส์และลุ้นระทึกของโกะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักทีมซากุระโจซุยกับความใจสู้ของคาซามัตสึริ โช ตัวจ้อย ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Contractor มิโคโตะกับยูกิ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานของเดธโน้ต บักแสง และยมฑูตผู้ชอบกินแอปเปิล ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่านินจาพลังจักระ กระสุนวงจักร เนตรวงแหวน สัมพเวสีคืนชีพ และคาถาผนึกซากอสูร ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเรื่องราวอันสุดแหวกแนว พลิกแพลง หักมุม ลุ้นระทึก บีบหัวใจ ของเหล่านักล่าXพลังเน็น สายเสริมพลัง,แผ่พุ่ง,แปรสภาพ,ควบคุม,เปลี่ยนแปลง,พิเศษ โจรเงามายา เงาสมิง และหนู คลองเตย ... เอ๊ย ฮิโซกะ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่ายมฑูต ดาบฟันวิญญาณ พลังกดดันวิญญาณ และทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่คั่นระหว่างด้ามจับกับตัวคมดาบเรียกว่า กั่นดาบ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักอเมริกันฟุตบอลสุดมันส์ หาหาหา และเจ้าพวกตูดหมึก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รูจักราลจอมจกและกราดคาเงะมังกรสีน้ำเงิน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักชมรมสเก็ตดันส์ที่ทั้งสุดฮาและสุดซึ้ง แก๊งประธานนักเรียน และมาริโกะใจร้าว ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักสองนักเขียนการ์ตูนล่าฝันและวงการการ์ตูนจั๊มป์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเหล่าผู้กล้า 108 วีรบุรุษและหลิวซิงผู้สถิตบนดวงดาว ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังของโองุแม้จะช่วงสั้น ๆ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักพลังของยูเรก้าแม้จะไม่นานนัก ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักอินิกม่า กระโหลกกลับด้าน และไดอารี่ความฝัน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักหลานจอมภูต ขบวนร้อยอสูร และจิ้งจอกฟ้าอาภรณ์สวรรค์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการเผอิญหน้ากับความจริงของชีวิตของทั้งผู้ล้มเหลวและผู้พิการวีลแชร์ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักการสับประยุทธ์ของดาบไม้เคนโด้ และวิชา 7 บุปฝาซากุระ ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักเรื่องราวของวาทกรผู้มองเห็นได้ถึงจิตใจผู้คน...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักโลกของทริกเกอร์ ทรีออน และนายแว่น...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักความหลุดโลกและความป่วนของพลังจิตแบบต่าง ๆ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักนักปราบผีสีฟ้าพลังซาตาน ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จักตำนานพระอภัยฯในอีกมิติหนึ่ง ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสานต่อตำนานนักสืบหัวปลาหมึก ...
... ขอบคุณ...ที่ช่วยสอนภาษาญี่ปุ่นหลาย ๆ คำจากเรื่องราวที่นายเล่า ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Dunk Anti Drug ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้รู้จัก Mr.BOOMY หัวสับปะรด มาจนถึง Mr.Q&A ...
... ขอบคุณ...ที่ทำให้เรารู้สึกลุ้นที่ครั้งที่นายเล่าถึงความมันส์ในฉบับหน้า ...
... ขอบคุณ...ที่อยู่เป็นเพื่อนเรามากว่าตลอด 20 ปี ทั้งร้อน หนาว ฝน ทั้งตอนสุข ทุกข์ หดหู่ เหงา เศร้าเสียใจ ซึ้ง ดีใจ ร่าเริง ...
... ลาก่อนนะ ... เพื่อน BOOM
จะรักและคิดถึงเสมอ
จากเพื่อนของนาย
ปล. ถ้าวันนึงนายมีโอกาสจะกลับมาเล่าเรื่องให้เราฟังเหมือนเมื่อก่อนเมื่อไหร่ ... อย่าลืมบอกเราให้รู้ด้วยนะ เรายังคอยอยู่เสมอ