เริ่มเรื่องคือเราสองคนเป็นเพื่อนกันค่ะ (ตอนนี้อยู่ม4 โรงเรียนเดียวกัน ขอแทนเพื่อนว่า บี) บ้านติดกันเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ บีเป็นเด็กร่าเริงดีค่ะ ชอบวาดรูป เล่นดนตรี พูดน้อยที่สำคัญซื่อมากๆ
จุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้ค่ะ ซักประมาณบีอยู่ม 1 พ่อกับแม่บีแยกทางกันค่ะ หลังจากนั้นที่บีเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วพอเจอแบบนี้ไม่พูดเลยค่ะ เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกมาเจอใครๆ แต่เราก็คุยกันอยู่ทางเฟสบุ๊คนะคะ จากที่เราเคยคุยกันเรื่องในโรงเรียน เรื่องเพื่อน บีกลับคุยเรื่องอนิเมะค่ะ ประโยคแปลกๆมาเต็ม ทำเอาจขกท มึนไปเลยค่ะแต่ก็เข้าใจอ่ะนะคะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กผู้หญิง แต่สำหรับบีแล้วมันไม่ธรรมดาค่ะ บีเริ่มทำตัวแปลกๆ ลงท้ายประโยคด้วย "อาเระ" อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
หลายๆคนคงรู้จัก การ์ตูนการินใช่มั๊ยคะ บีติดเรื่องนี้มากค่ะ มีไว้ครอบครองทั้งแบบนิยายและการ์ตูน หลังจากที่บีติดเรื่องนี้อยู่ดีๆก็กลายเป็นคนเงียบค่ะ(แบบแอบจิตหน่อยๆ) หัวเราะในลำคอ หึหึหึ และที่สำคัญคือ บีค้นคว้าเรื่องไสยศาสตร์ค่ะ (น่ากลัวชะมัด) เราก็ได้แต่อยู่ห่างๆแบบห่วงๆ แต่ตัวละครในการินมันมีตัวอื่นด้วยน่ะสิคะ "ชินะ" บีหันมาสนใจตัวละครนี้ค่ะ บีเริ่มพกนาฬิกาพกค่ะ และมีประโยคใหม่อีกแล้วค่ะ "ตรรกกะของเค้ามันแน่อยู่แล้ว"
จขกท เลยสงสัยว่าเพื่อนเราเป็นอะไรรึเปล่า แล้วก็ได้คำตอบค่ะ อาการแบบนี้เค้าเรีกว่า"จูนิเบียว" หรือโรคม.2 นั่นเอง จขกท คิดว่า บีคงเสียใจเรื่องพ่อกับแม่เลยปิดกั้นตัวเองจากโลกของความเป็นจริงแล้วเข้าไปในโลกของจินตนาการที่เค้าคงคิดว่าคงไม่ทำให้เค้าเจ็บ ทุกครั้งที่เค้าทำเค้ามีความสุขกับมัน การปฏิเสธความเป็นตัวของตัวเองแล้วเลือกการเป็นบุคลิกของใครซักคนหนึ่งมันคงทำให้เค้าคลายความเจ็บปวดนั้นได้
(แต่อย่างที่ว่านะคะ คนอื่นเค้ามองเหมือนบีตัวประหลาดอ่ะค่ะ) แต่เราซึ่งเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็กจะทิ้งเค้าไปไม่ได้ จขกท หวังมากเลยนะคะว่าซักวันจะดึงเค้าขึ้นมาพบกับโลกความเป็นจริงแล้วทำให้เค้ายอมรับให้ได้ ยืนหยัดได้ด้วยกำลังของตัวเอง ทำให้เค้าภูมิใจในตัวของตัวเองให้ได้ค่ะ
#"อย่าลืมนะว่าเราจะจับมือแล้ววิ่งไปให้ถึงเส้นชัย ตัวห้ามปล่อยมือเค้านะ เค้าจะพาตัวไปเอง" แล้วเด็กน้อยผมเปียสองคนก็จับมือกันแล้วลุกขึ้นวิ่งไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็ช่วยแชร์ด้วยนะคะ ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ
ประสบการณ์ "จูนิเบียว"
จุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้ค่ะ ซักประมาณบีอยู่ม 1 พ่อกับแม่บีแยกทางกันค่ะ หลังจากนั้นที่บีเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วพอเจอแบบนี้ไม่พูดเลยค่ะ เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกมาเจอใครๆ แต่เราก็คุยกันอยู่ทางเฟสบุ๊คนะคะ จากที่เราเคยคุยกันเรื่องในโรงเรียน เรื่องเพื่อน บีกลับคุยเรื่องอนิเมะค่ะ ประโยคแปลกๆมาเต็ม ทำเอาจขกท มึนไปเลยค่ะแต่ก็เข้าใจอ่ะนะคะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กผู้หญิง แต่สำหรับบีแล้วมันไม่ธรรมดาค่ะ บีเริ่มทำตัวแปลกๆ ลงท้ายประโยคด้วย "อาเระ" อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
หลายๆคนคงรู้จัก การ์ตูนการินใช่มั๊ยคะ บีติดเรื่องนี้มากค่ะ มีไว้ครอบครองทั้งแบบนิยายและการ์ตูน หลังจากที่บีติดเรื่องนี้อยู่ดีๆก็กลายเป็นคนเงียบค่ะ(แบบแอบจิตหน่อยๆ) หัวเราะในลำคอ หึหึหึ และที่สำคัญคือ บีค้นคว้าเรื่องไสยศาสตร์ค่ะ (น่ากลัวชะมัด) เราก็ได้แต่อยู่ห่างๆแบบห่วงๆ แต่ตัวละครในการินมันมีตัวอื่นด้วยน่ะสิคะ "ชินะ" บีหันมาสนใจตัวละครนี้ค่ะ บีเริ่มพกนาฬิกาพกค่ะ และมีประโยคใหม่อีกแล้วค่ะ "ตรรกกะของเค้ามันแน่อยู่แล้ว"
จขกท เลยสงสัยว่าเพื่อนเราเป็นอะไรรึเปล่า แล้วก็ได้คำตอบค่ะ อาการแบบนี้เค้าเรีกว่า"จูนิเบียว" หรือโรคม.2 นั่นเอง จขกท คิดว่า บีคงเสียใจเรื่องพ่อกับแม่เลยปิดกั้นตัวเองจากโลกของความเป็นจริงแล้วเข้าไปในโลกของจินตนาการที่เค้าคงคิดว่าคงไม่ทำให้เค้าเจ็บ ทุกครั้งที่เค้าทำเค้ามีความสุขกับมัน การปฏิเสธความเป็นตัวของตัวเองแล้วเลือกการเป็นบุคลิกของใครซักคนหนึ่งมันคงทำให้เค้าคลายความเจ็บปวดนั้นได้
(แต่อย่างที่ว่านะคะ คนอื่นเค้ามองเหมือนบีตัวประหลาดอ่ะค่ะ) แต่เราซึ่งเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็กจะทิ้งเค้าไปไม่ได้ จขกท หวังมากเลยนะคะว่าซักวันจะดึงเค้าขึ้นมาพบกับโลกความเป็นจริงแล้วทำให้เค้ายอมรับให้ได้ ยืนหยัดได้ด้วยกำลังของตัวเอง ทำให้เค้าภูมิใจในตัวของตัวเองให้ได้ค่ะ
#"อย่าลืมนะว่าเราจะจับมือแล้ววิ่งไปให้ถึงเส้นชัย ตัวห้ามปล่อยมือเค้านะ เค้าจะพาตัวไปเอง" แล้วเด็กน้อยผมเปียสองคนก็จับมือกันแล้วลุกขึ้นวิ่งไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
ใครมีประสบการณ์แบบนี้ก็ช่วยแชร์ด้วยนะคะ ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านค่ะ