เราใช้เวลามากกว่า 1 ชั่วโมงเขียนสเตตัสนี้
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยาวที่สุดตั้งแต่เราเคยเขียนมา เป็นเรื่องเล่าจากที่เราไปทริปเกาะตาชัยมาในวันนี้
จิงๆเราก้อบอกไม่ถูกนะว่ามันเป็นเรื่องเล่า ประสบการณ์ ความทรงจำ ไดอารี่ หรืออะไรก้อแล้วแต่ ลองอ่านกันดูนะ เพราะเราสัญญาว่าเราจะจำวันนี้ได้ตลอดไป
เรื่องนี้มีชื่อว่า "ตาชัยพิโรธ"
เรามีแพลนจะไปนานมากละล่ะ คนอื่นคงบอกว่าเค้าไปกันจนเกาะเก่าไปแล้ว แต่นี้เพิ่งมีโอกาส เราซื้อทริปจากงานท่องเที่ยว ไปเกาะตาชัยกับ"เลิฟอันดามัน"
ตึ่ง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึงๆๆ 05.05น.
เสียงนาฬิกาปลุกดัง เราตื่นแต่เช้าด้วยอารมณ์งัวเงียสุดๆ จิงๆเมื่อคืนก้นอนไม่ค่อยหลับหรอก ตื่นเต้น
ตื่นมาก้ออาบน้ำเล็กน้อยพอประมาณ เพราะมีเรื่องสำคัญกว่านั้น นั่นคือลงครีมกันแดด หึ!!
เราบรรจงโบกครีมกันแดด spf130 ลงบนใบหน้าสีน้ำผึ้งของเรา เราบรรจงลงครีมกันแดดสองชั้นโดยหวังว่า ชั้นจะมีครีมกันแดดspf260อยู่บนใบหน้า แต๊! ได้อย่างก้เสียอย่าง แม้จะกันแดดได้ แต่ตอนนี้หน้าสีน้ำผึ้งของชั้นรวมกับครีมกันแดดสีขาววอก บัดนี้หน้าชั้นกลายเป็น"สีเขียวอมเทา"
.....แต่ชั้นซะอย่าง มั่นจิ๋มแต่กำเนิด หลังจากส่องกระจกหมุนซ้ายหมุนขวา//ยิ้มมุมปาก ชิ...ใครแคร์
6.00น. เราเดินลงจากที่พักป่าตอง จ.ภูเก็ต ไปยืนรอรถตู้ของทัวร์กับเพื่อนร่วมเดินทางคนที่ 1 "น้ำหวาน" ไม่นานรถก้อมา มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้า 6 คน เราเป็นคนที่7และ8 หึหึ!!อีกรอบ ทัวร์เยี่ยวเฉี่ยวหัวอีกแล้วหรือเนี่ยมีแต่คนจีน!! รถตู้ไปรับลูกทัวร์คนอื่นอีกสองคน
เปมิ : คนจีนอีกและ หล่ออ่ะ มองจากบนรถ
น้ำหวาน : เออ หล่อๆ
เปมิ : เมื่อรถตู้เปิดประตู ชายสองคนเดินขึ้นมาบนรถ คนนึงนั่งข้างชั้น ..หล่ออ่ะเทอ หล่อมาก
น้ำหวาน : อืม หล่อ
เปมิ : ล่ำมากเทอ
น้ำหวาน : &);@@!฿(
&'
เปมิ : ")&;,,&@&?!,.&
คือเอาเป็นว่าเม้าท์ตลอดทางเรื่องสองคนนี้ เมื่อถึงสี่แยกบ้านเคียน รับเพื่อนร่วมเดินทางอีกคน "ภาณุ"
เปมิ : เทอว่าเค้าเปนไรกัน
น้ำหวาน : บ้า
เปมิ : เม้าจน Zzzz กูหลับคร่ะ หลับตั้งแต่ลงสะพานสารสิน
เอ้อ ลืมบอก ต้องไปลงเรือที่ท่าเรือทับละมุ จ.พังงา นะฮ้า
ปัก....เสียงโทรศัพท์เปมิตกพื้น คือกูหลับไง วินาทีนั้นอะไรก้อไม่สน
เปมิ : พยายามกัมเก็บมือถือ โอ๊ย โอะ อึ้ โอ้ย คือส่งเสียงด้วยเพราะเก็บไม่ได้ไง ติดพุง
น้ำหวาน : ZzzZ
พี่จีน : เก็บโทรศัพท์มาให้ชั้น
เปมิ : ปลื้มปริ่ม จำได้ว่าพูดไปสองคำ "หนีห่าว" กับ "thank you 3 time" คือหวังว่าพี่จีนฟังออก
พี่จีน : ยิ้มให้ชั้น
ถึงแล้ว ท่าเรือทับละมุ ก้อดูเป็นท่าเรือทั่วไปไม่แตกต่างจากทริปอื่นที่เคยไป
พนักงานเดินมารับ แนะนำให้ไปเข้าแถวเช็คอิน เราจึงเดินไปเข้าแถว
พนักงาน : ตาชัยแถวขวา สิมิลันแถวซ้ายค่ะ
.... : เหยแก ร้อนมากเลย (คนข้างหลังบ่น)
เปมิ : ร้อนอ่ะ
น้ำหวาน : ร้อนๆๆ พร้อมมองกล้อง ถ่ายรูป
.... : หิวอ่ะ
เปมิ : หันไปมองดูข้างหลัง
ไม่นะ ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่จีนคนนั้น สองคนนั้น เพื่อนสาว สาวกว่ากูซะอีก กูจะเป็นลมรอบที่1
แล้วที่กูพูดถึงตลอดทางอ่ะ
เราหาอะไรกินรองท้องเล็กน้อยก่อนลงเรือ หืม ไม่มั้ง!
ถึงเวลาลงเรือละ
ไกด์ของเราวันนี้ชื่อ"พี่สไปร์ท" เพศชาย แต่สีผิวคล้ายโค้ก พี่สไปร์แนะนำหลายอย่าง ก่อนอื่นทุกคนต้องถอดรองเท้า เราไม่ได้ฟังพี่เค้าแนะนะเท่าไหร่ มัวแต่ดูของฝาก เกาะตาชัยเป็นหมู่เกาะลำดับที่ 11 ของสิมิลัน บลาๆๆๆๆๆๆ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : ขึ้นเรือกันเถอะ
ภาณุ : เลิฟอันดามันให้ถ่ายรูปคณะที่มา ธุรกิจอีกแล้วล่ะสิ!
เปมิ : เออหน่า
ตากล้อง : นับนะคร้าบ...1 2 3
น้ำหวาน : พี่คะ ไม่เอาอ้วนนะ
เปมิ : จิกตา (ดีออก)
และเราก้อลงเรือกันด้วยความทุลักทุเล เซเล็กน้อย ชิ!! กูปลอดภัยละ หาที่นั่งฝั่งที่ไม่ร้อน เน้น!! ทากันแดดอีกรอบ รอทุกคนลงเรือจนครบ แต่ที่นั่งข้างหน้ามันร้อนและกระเทกคลื่น ทุกคนเลยมากองกันอยู่ตรงกลางเรือ
พี่สไปร์ท : สวัสดีครับบบบ แนะนำตัวพรัอมแนะนำสปีดโบ้ท ของเลิฟอันดามัน เรือของเราชื่อ"เลิฟโนอา"
เปมิ : อะไรนะ เลิฟโนราห์
พี่สไปร์ : เลิฟโนอาเป็นสปีดโบ้ทสามเคื่องยนต์
เปมิ : คิดในใจ ปลอดภัยแน่กู เครื่องไหนดับยังมีเหลือตั้งสองเครื่อง ฮี่ๆๆ
ลูกทัวร์ : ดีค่ะะะ ดีครับ เป็นคนไทยทั้งลำ
พี่สไปร์ท : เราจะใช้เวลาเดินทาง 1ชั่วโมง 30 นาที สไปร์ทแนะนำให้ทุกคนสวมชูชีพครับ รู้ไม๊ครับ เห็นชูชีพตัวแค่นี้รับน้ำหนักได้200kg บลาๆๆๆๆ
เปมิ : ชิ!!
เรือค่อยๆเคลื่อนออกจากโป๊ะ จากนั้น จากนั้น แดดก้ค่อยๆส่องหน้ากู แต่ไม่เปนไร คิดในใจของกู 260 เฟ่ย!!
น้ำทะเลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นๆเพื่อบอกความลึก เอาล่ะ สวดมนต์ขอพร และหลับ!
อีกประมาณ30นาทีถึงฝั่งนะคร้าบ พี่สไปร์ทตะโกนบอก ทุกคนตื่นขึ้นมา บ้างก้ตื่นมากิน บางก้อตื่นมาอ้วก ส่วนชั้นแน่นอนที่สุด ตื่นมาโบกครีมอีกรอบ ชิ! ใครแคร์
น้ำหวาน : ถ่ายรูป พี่คะๆ บนเกาะมีสัญญาณมือถือไม๊
พี่สไปร์ท : ไม่มีซักเครื่อข่าย
เปมิ : จิกตา (ดีออก)
ภาณุ : ๆ ว่ากูถอดเสื้อเล่นน้ำ หรือลงเล่นทั้งเสื้อดีวะ !
เปมิ : ถอดแล เอาเสื้อมาเปลี่ยนหลอ!
ภาณุ : เออๆ
ปิดเร็วๆ!!! ผู้ช่วยกัปตันชาวอาเซียนเพื่อนบ้าน ตะโกนบอกกัปตันให้ดับเครื่อง หรือปิดอะไรซักอย่าง ทุกคนเริ่มแตกตื่น หยิบเสื้อชูชีพมาใส่อีกรอบตามๆกัน
พี่สไปร์ท : ขณะนี้เครื่องยนต์มีปัญหานิดหน่อย
เปมิ : ชิ! เหลืออีกตั้งสองเครื่อง ทากันแดดต่อ
5 นาทีที่ดูชุลมุน แต่กๆ แต่กๆ เครื่องยนต์ดับ ชั้นเลิกทาครีมกันแดด เริ่มตกใจเล็กน้อย สวดมนต์ขอพรอีกครั้ง เรือที่ดับบนน้ำกลางทะเลนี่มันโคลงมากเลยนะ เราคิดว่าเรืออาจมีสิทธ์
ทุกคนลงมานั่งพื้น รวมทั้งน้ำหวาน
น้ำหวาน : พี่ๆ ขอถุงหน่อย
... : พี่ๆ ถุงหน่อย
... : พี่ ขอถุง
พี่สไปร์ท : แจกถุงให้ทุกคน แล้วมาเดินเก็บซากพร้อมถามว่า ถุงนี้ใช่หรือไม่?
แทบทุกคนพยักหน้า ให้เก็บอ้วกไป เว้นแต่เปมิและภาณุ เปมิระบบย่อยอาหารดี ย่อยหมดตั้งแต่ก่อนลงเรือ ส่วนภาณุเสียดายข้าวเช้าที่กินมาจากบ้าน....
เรือค่อยๆติดและขับเข้าเกาะตาชัย ถึงแล้ว!!!!
พี่สไปร์ทชี้แจงว่าจะเปลี่ยนแผนให้ทุกคนเดินเล่นน้ำกินข้าวบนเกาะก่อน ค่อยดำน้ำบ่ายสอง พี่กัปตันจะได้ซ่อมเรือด้วย
..เรือจอดเทียบหาด ทุกคนค่อยๆลงเรือ
ภาณุ : ลงเรือก่อนใคร เนื่องจากปวดฉี่
เปมิ : ถกกางเกงขึ้น เพราะสัญญากะตัวเองจะไม่เล่นน้ำ ไม่มีชุดมาเปลี่ยนด้วย เก๋ป่ะล่ะ
น้ำหวาน : ลงก่อนเปมิ ด้วยส่วนสูง 150 เซนทำให้นางเปียกโดยง่าย แต่นางอยากเปียกอยู่แล้ว ชิ
เปมิ : ชั้น 172 จ่ะ อย่างมากแค่เข่า ชิ
เปมิ : ขาแตะน้ำ ทั้งตัวหลุดออกมาจากเรือ ไงล่ะ เปียกถึงหอย!! จบนะ ชุดเดียวที่มี คิดต่อเอง
เปมิ : ปวดฉี่เดินหาห้องน้ำ ตามหาภาณุ เปมิจะไม่เยี่ยวลงทะเลเด็ดขาด เปมิสัญญากะตัวเอง
หลังจากเข้าห้องน้ำกันเรียบร้อย
พี่สไปร์ท : เดินมาแตะไหล่ หิวรึยัง
เปมิ : มาก
พี่สไปร์ท : งั้นกินก่อนเลย กินเสดเราจะไปเดินป่ากัน ไปดู"ปูไก่"
เปมิ : แล้วเรือโอเคไม๊
พี่สไปร์ท : อย่ากังวลเลย เรือสำลักน้ำมัน เล่นน้ำให้สนุก
ลูกทัวร์ : เข้าใจตรงกันทุกคน แยกย้ายไปกินข้าว
เลิฟอันดามัน เราว่าของกินเลี้ยงดีมากเลย ถ้าเทียบกันบริษัทอื่นดูเด็กๆไปเลย มีข้าว กับข้าวผัดผัก ไก่ ผัดเปรี้ยวหวาน ต้มจืด สปาเกตตี้ ส้มตำ น้ำผลไม้ทุกรส ชานมไข่มุก ไอติมกะทิขั้นเทพ บราวนี่ ฝอยทอง ผลไม้ บลาๆๆๆๆ ......
ได้เวลาเล่นน้ำ .... เย่ๆๆ เราว่าคนไทยก้อมั่นจิ๋มไม่แพ้ใครในโลก รวมถึงเพื่อนข้างๆ ทุกคนกล้าใส่บีกินี่ไม่แพ้สาวจีน ณ วินาทีนั้นต่อให้ใต้ตูดดำ ร่องตูดเป็นสิว รักแร้หนังไก่..ใครแคร์
เปมิ : ทากันแดด ปูเสื่อ นั่งรอใต้ต้นไม้
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
ภาณุ : ถ่ายรูป
น้ำหวาน : ถ่ายรูปให้หน่อย
เปมิ : กูเป็นตากล่องสินะ!
น้ำหวาน : โพสท่าราวกับหลุดมาจากโว๊คอิตาเลี่ยน กลิ้งไปกลิ้งมา หน้ามุดน้ำ จมูกมุดทราย....ถ้าไคไม่รู้มาเห็นเข้าคงคิดว่าเป็นซากสึนามิจากคราวก่อน
เปมิ : พอยัง กูร้อน ไม่ได้ร้อนแค่แดดนะ ตีน
ไม่มีรองเท้า ร้อนบรรลัยอ่ะ
น้ำหวาน : เอาอีกๆ อยากถ่ายกะน้ำบ้าง กะหาดขาวๆ อยากกระโดดบ้าง
ภาณุ : มาร่วมแจม
เปมิ : ถ่ายกันเองนะ กูไปรอใต้ต้นไม้
เปมิ : นั่งรอ ทาครีมกันแดดอีกซักรอบ
ได้เวลาไกด์พาเดินป่า...
เปมิ : ไปดีมะ
ภาณุ : ไปเหอะ เด๋วไม่คุ้ม
น้ำหวาน : ไปก้ไป
ลูกทัวร์ : เดินตามไกด์เหมือนเดินทางไกลลูกเสือเนตรนารี
พี่สไปร์ท : นี่ครับ ค้างคาวอะไรซักอย่าง
เปมิ : แบะปาก! ค้างคาว ให้กูดูค้างคาว
เปมิ : พูดตามสิคะ b a t ...
....เราเดินเข้าป่ากันต่อไป ด้วยความหวังจะพบเจ้าปูไก่...
พี่สไปร์ท : เห็นที่ไม๊ครับ หอยมรกต
เปมิ : หอยมรกต กิติสาระ หลอ
สีสไปร์ท : แนะนำหอยมรกต เป็นหอยที่จะเรืองแสงในคืนเดือนมืด
เปมิ : คงจะเป็นหอยตัวเมื่อวานล่ะสิ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
....
ภาณุ : ........ !!!!!!!
เปมิ : ไหนๆ
ภาณุ : ชี้ไปที่ตัว
พี่สไปร์ท : ตะกรวด มันเป็นเจ้าป่าเลยนะ
....
พี่สไปร์ท : สาเหตุที่ชาวบ้านเรียกมันว่าปูไก่ เพราะเวลามันเรียกคู่ มันจะเอาก้ามกระทบกัน มีเสียง กุกๆ คล้ายเสียงไก่
เปมิ : หึหึ ตัวผู้เรียกตัวเมีย หรือตัวเมียเรียกตัวผู้คระ
พี่สไปร์ท : ผู้เรียกเมีย
เปมิ : ดีจัง ถ้าตัวเมียเรียก คงจะเปลี่ยนเป็นปูแรด
พี่สไปร์ท : ปูไก่ ชอบอากาศชื้นๆเย็นๆ
เปมิ : กูเห็นแววละ ร้อนแบบนี้ คงจะเจอ
.... : เราจะมีโอกาสพบปูกี่เปอร์เซนคับ
พี่สไปร์ท : 20 เปอร์เซน
เปมิ : หึหึ หลอกกูมาเดินล่ะสิ ก่อนเข้ามามี50% ตอนนี้เหลือ20%
....
.... : เจอแล้ว!!!
เราพบปูไก่จนได้ สวยดีนะ......ทุกคนแอบมองมันนิ่งๆและถ่ายรูปเก็บไ...
....
เราเดินทะลุออกหน้าหาดอีกฝั่ง เจอหน้าผา หน้าหาดสวยสงบ ปลาฉลามหูดำ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : เหนื่อยเต็มทน ร้อนสุดละๆ
เราเล่นน้ำ กระโดด ถ่ายรูปกันจนอิ่ม ไกด์ก้ปล่อยให้เราเล่นกันตามสบาย แล้วนัดเวลาเจอกันบ่ายสองเพื่อขึ้นเรือไปดำน้ำ
14.00น.
พี่สไปร์ท : เด่วรออีกแปปนึงนะ
เปมิ : อะไรอีกล่ะ
พี่สไปร์ท : พี่กะเวลาผิดไปแค่5นาที ตอนนี้สปีดโบ้ทไม่สามารถเข้ามาเทียบหาดได้
เปมิ : หึหึ แต่ก้อเป็นเหตุสุดวิสัย แล้วทำไงต่อ
พี่สไปร์ท : เราต้องเรือยางมารับไปขึ้นสปีดโบ้ท
เปมิ : เอาละไง คิดในใจ ภาณุลากกูไปด้วย
ได้เวลาขึ้นสปีดโบ้ท
พี่สไปร์ท : เดี๋ยวพี่จะลองเดินนำไปก่อน
เปมิ : แล้วเรือยางล่ะ ไม่เหนมีเลย
สรุปว่าเราต้องเดินจากหาดไปขึ้นสปีดโบ้ทในทะเล ห่างออกไปประมาณ 50เมตร
เปมิ : ชิ ชั้นสูง ไม่จมหรอก
ภาณุ : แบกกระเป๋าบนหัว
เปมิ : คาบโทรศัพท์
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : จะตายห่าอยู่ละ ยังจะถ่ายรูปอีก
ทุกคนค่อยๆเดินไป จับมือกันไปหาสปีดโบ้ท
จากน้ำแค่หัวเข่า ก้อค่อยๆสูงขึ้นๆๆ จนน้ำถึงคอละ
น้ำหวาน : เปช่วยด้วย น้ำเข้าจมูกเค้าแล้ว
เปมิ : ชิ! ถึงคออยู่จ่ะ แต่มือจับภาณุแน่นมาก
น้ำหวาน : นางค่อยสลัดทุกอย่าง เอื้อมมือมาล็อคคอชั้น ขานางหลุดพื้นไปนานละ
เปมิ : เดินไปเรื่อยๆ ขาชั้น ขาชั้น หลุดออกจากพื้นละ แต่ชั้นต้องพยายามเชิดหน้าไว้ เด่วครีมกันแดดหลุด
เราค่อยๆประคองกันจนถึงเรือ
คิดภาพนะ
ภาณุ : ถึงเรือ และขึ้นเรือคนแรก
เปมิ : มือข้างนึงจับเรือ ปากคาบมือถือ เท้าแกว่งหาบันได
น้ำหวาน : สองมือล็อคคอชั้น เท้าหาบันได
...เราสองคนกำลังจินตลีลาใต้น้ำ...
ภาณุ : ส่งไอโฟนมาก่อน
เปมิ : ช่วยกูด้วยยยยย
เปมิ : พยายามหาบันได พอหาเจอก้อพบว่าตีนนังน้ำหวานขโมยบันไดไป
น้ำหวาน : จินตลีลาต่อไปเรื่อยๆ
เปมิ : ขโมยบันได เย่ๆ ขึ้นได้แล้ว
น้ำหวาน : ขึ้นตามมาติดๆ
คนที่ขึ้นเรือมาก่อนก้อโยนชูชีพส่งให้คนที่อยู่ด้านล่าง
เราทุกคนขึ้นเรือจนครบ แต่ละคนกินน้ำไปหลายอึก แต่ทุกคนก้อช่วยเหลือประคับประคองกัน ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน
ลูกทัวร์ : แทบทุกคนตกใจ เริ่มไม่สนุกละ บ้างก้ออยู่ในอาการกลัว ทุกคนเริ่มบ่น
พี่สไปร์ท : เราโชคไม่ดี ช่วงนี้มีลมมรสุม
เปมิ : ไม่สนใจละว่าตะวันไหนเฉียงอะไร กูเพลียละ
จากนั้น เรือก้พาทุกคนไปด้านทิศใต้ของเกาะเพื่อดำน้ำดูปลานีโม่ ตอนนี้เวลาก้อล่วงเลยไปจนถึงบ่ายสามละ ซึ่งจิงๆกำหนดการกลับคือบ่ายสาม ถึงท่าเรือประมาณสี่โมงครึ่ง
[CR] รีวิวทริป "เกาะตาชัย" กับ Love Andaman 15-3-57
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยาวที่สุดตั้งแต่เราเคยเขียนมา เป็นเรื่องเล่าจากที่เราไปทริปเกาะตาชัยมาในวันนี้
จิงๆเราก้อบอกไม่ถูกนะว่ามันเป็นเรื่องเล่า ประสบการณ์ ความทรงจำ ไดอารี่ หรืออะไรก้อแล้วแต่ ลองอ่านกันดูนะ เพราะเราสัญญาว่าเราจะจำวันนี้ได้ตลอดไป
เรื่องนี้มีชื่อว่า "ตาชัยพิโรธ"
เรามีแพลนจะไปนานมากละล่ะ คนอื่นคงบอกว่าเค้าไปกันจนเกาะเก่าไปแล้ว แต่นี้เพิ่งมีโอกาส เราซื้อทริปจากงานท่องเที่ยว ไปเกาะตาชัยกับ"เลิฟอันดามัน"
ตึ่ง ตึ๊ง ตึง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึงๆๆ 05.05น.
เสียงนาฬิกาปลุกดัง เราตื่นแต่เช้าด้วยอารมณ์งัวเงียสุดๆ จิงๆเมื่อคืนก้นอนไม่ค่อยหลับหรอก ตื่นเต้น
ตื่นมาก้ออาบน้ำเล็กน้อยพอประมาณ เพราะมีเรื่องสำคัญกว่านั้น นั่นคือลงครีมกันแดด หึ!!
เราบรรจงโบกครีมกันแดด spf130 ลงบนใบหน้าสีน้ำผึ้งของเรา เราบรรจงลงครีมกันแดดสองชั้นโดยหวังว่า ชั้นจะมีครีมกันแดดspf260อยู่บนใบหน้า แต๊! ได้อย่างก้เสียอย่าง แม้จะกันแดดได้ แต่ตอนนี้หน้าสีน้ำผึ้งของชั้นรวมกับครีมกันแดดสีขาววอก บัดนี้หน้าชั้นกลายเป็น"สีเขียวอมเทา"
.....แต่ชั้นซะอย่าง มั่นจิ๋มแต่กำเนิด หลังจากส่องกระจกหมุนซ้ายหมุนขวา//ยิ้มมุมปาก ชิ...ใครแคร์
6.00น. เราเดินลงจากที่พักป่าตอง จ.ภูเก็ต ไปยืนรอรถตู้ของทัวร์กับเพื่อนร่วมเดินทางคนที่ 1 "น้ำหวาน" ไม่นานรถก้อมา มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้า 6 คน เราเป็นคนที่7และ8 หึหึ!!อีกรอบ ทัวร์เยี่ยวเฉี่ยวหัวอีกแล้วหรือเนี่ยมีแต่คนจีน!! รถตู้ไปรับลูกทัวร์คนอื่นอีกสองคน
เปมิ : คนจีนอีกและ หล่ออ่ะ มองจากบนรถ
น้ำหวาน : เออ หล่อๆ
เปมิ : เมื่อรถตู้เปิดประตู ชายสองคนเดินขึ้นมาบนรถ คนนึงนั่งข้างชั้น ..หล่ออ่ะเทอ หล่อมาก
น้ำหวาน : อืม หล่อ
เปมิ : ล่ำมากเทอ
น้ำหวาน : &);@@!฿(
เปมิ : ")&;,,&@&?!,.&
คือเอาเป็นว่าเม้าท์ตลอดทางเรื่องสองคนนี้ เมื่อถึงสี่แยกบ้านเคียน รับเพื่อนร่วมเดินทางอีกคน "ภาณุ"
เปมิ : เทอว่าเค้าเปนไรกัน
น้ำหวาน : บ้า
เปมิ : เม้าจน Zzzz กูหลับคร่ะ หลับตั้งแต่ลงสะพานสารสิน
เอ้อ ลืมบอก ต้องไปลงเรือที่ท่าเรือทับละมุ จ.พังงา นะฮ้า
ปัก....เสียงโทรศัพท์เปมิตกพื้น คือกูหลับไง วินาทีนั้นอะไรก้อไม่สน
เปมิ : พยายามกัมเก็บมือถือ โอ๊ย โอะ อึ้ โอ้ย คือส่งเสียงด้วยเพราะเก็บไม่ได้ไง ติดพุง
น้ำหวาน : ZzzZ
พี่จีน : เก็บโทรศัพท์มาให้ชั้น
เปมิ : ปลื้มปริ่ม จำได้ว่าพูดไปสองคำ "หนีห่าว" กับ "thank you 3 time" คือหวังว่าพี่จีนฟังออก
พี่จีน : ยิ้มให้ชั้น
ถึงแล้ว ท่าเรือทับละมุ ก้อดูเป็นท่าเรือทั่วไปไม่แตกต่างจากทริปอื่นที่เคยไป
พนักงานเดินมารับ แนะนำให้ไปเข้าแถวเช็คอิน เราจึงเดินไปเข้าแถว
พนักงาน : ตาชัยแถวขวา สิมิลันแถวซ้ายค่ะ
.... : เหยแก ร้อนมากเลย (คนข้างหลังบ่น)
เปมิ : ร้อนอ่ะ
น้ำหวาน : ร้อนๆๆ พร้อมมองกล้อง ถ่ายรูป
.... : หิวอ่ะ
เปมิ : หันไปมองดูข้างหลัง
ไม่นะ ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่จีนคนนั้น สองคนนั้น เพื่อนสาว สาวกว่ากูซะอีก กูจะเป็นลมรอบที่1
แล้วที่กูพูดถึงตลอดทางอ่ะ
เราหาอะไรกินรองท้องเล็กน้อยก่อนลงเรือ หืม ไม่มั้ง!
ถึงเวลาลงเรือละ
ไกด์ของเราวันนี้ชื่อ"พี่สไปร์ท" เพศชาย แต่สีผิวคล้ายโค้ก พี่สไปร์แนะนำหลายอย่าง ก่อนอื่นทุกคนต้องถอดรองเท้า เราไม่ได้ฟังพี่เค้าแนะนะเท่าไหร่ มัวแต่ดูของฝาก เกาะตาชัยเป็นหมู่เกาะลำดับที่ 11 ของสิมิลัน บลาๆๆๆๆๆๆ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : ขึ้นเรือกันเถอะ
ภาณุ : เลิฟอันดามันให้ถ่ายรูปคณะที่มา ธุรกิจอีกแล้วล่ะสิ!
เปมิ : เออหน่า
ตากล้อง : นับนะคร้าบ...1 2 3
น้ำหวาน : พี่คะ ไม่เอาอ้วนนะ
เปมิ : จิกตา (ดีออก)
และเราก้อลงเรือกันด้วยความทุลักทุเล เซเล็กน้อย ชิ!! กูปลอดภัยละ หาที่นั่งฝั่งที่ไม่ร้อน เน้น!! ทากันแดดอีกรอบ รอทุกคนลงเรือจนครบ แต่ที่นั่งข้างหน้ามันร้อนและกระเทกคลื่น ทุกคนเลยมากองกันอยู่ตรงกลางเรือ
พี่สไปร์ท : สวัสดีครับบบบ แนะนำตัวพรัอมแนะนำสปีดโบ้ท ของเลิฟอันดามัน เรือของเราชื่อ"เลิฟโนอา"
เปมิ : อะไรนะ เลิฟโนราห์
พี่สไปร์ : เลิฟโนอาเป็นสปีดโบ้ทสามเคื่องยนต์
เปมิ : คิดในใจ ปลอดภัยแน่กู เครื่องไหนดับยังมีเหลือตั้งสองเครื่อง ฮี่ๆๆ
ลูกทัวร์ : ดีค่ะะะ ดีครับ เป็นคนไทยทั้งลำ
พี่สไปร์ท : เราจะใช้เวลาเดินทาง 1ชั่วโมง 30 นาที สไปร์ทแนะนำให้ทุกคนสวมชูชีพครับ รู้ไม๊ครับ เห็นชูชีพตัวแค่นี้รับน้ำหนักได้200kg บลาๆๆๆๆ
เปมิ : ชิ!!
เรือค่อยๆเคลื่อนออกจากโป๊ะ จากนั้น จากนั้น แดดก้ค่อยๆส่องหน้ากู แต่ไม่เปนไร คิดในใจของกู 260 เฟ่ย!!
น้ำทะเลค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นๆเพื่อบอกความลึก เอาล่ะ สวดมนต์ขอพร และหลับ!
อีกประมาณ30นาทีถึงฝั่งนะคร้าบ พี่สไปร์ทตะโกนบอก ทุกคนตื่นขึ้นมา บ้างก้ตื่นมากิน บางก้อตื่นมาอ้วก ส่วนชั้นแน่นอนที่สุด ตื่นมาโบกครีมอีกรอบ ชิ! ใครแคร์
น้ำหวาน : ถ่ายรูป พี่คะๆ บนเกาะมีสัญญาณมือถือไม๊
พี่สไปร์ท : ไม่มีซักเครื่อข่าย
เปมิ : จิกตา (ดีออก)
ภาณุ : ๆ ว่ากูถอดเสื้อเล่นน้ำ หรือลงเล่นทั้งเสื้อดีวะ !
เปมิ : ถอดแล เอาเสื้อมาเปลี่ยนหลอ!
ภาณุ : เออๆ
ปิดเร็วๆ!!! ผู้ช่วยกัปตันชาวอาเซียนเพื่อนบ้าน ตะโกนบอกกัปตันให้ดับเครื่อง หรือปิดอะไรซักอย่าง ทุกคนเริ่มแตกตื่น หยิบเสื้อชูชีพมาใส่อีกรอบตามๆกัน
พี่สไปร์ท : ขณะนี้เครื่องยนต์มีปัญหานิดหน่อย
เปมิ : ชิ! เหลืออีกตั้งสองเครื่อง ทากันแดดต่อ
5 นาทีที่ดูชุลมุน แต่กๆ แต่กๆ เครื่องยนต์ดับ ชั้นเลิกทาครีมกันแดด เริ่มตกใจเล็กน้อย สวดมนต์ขอพรอีกครั้ง เรือที่ดับบนน้ำกลางทะเลนี่มันโคลงมากเลยนะ เราคิดว่าเรืออาจมีสิทธ์
ทุกคนลงมานั่งพื้น รวมทั้งน้ำหวาน
น้ำหวาน : พี่ๆ ขอถุงหน่อย
... : พี่ๆ ถุงหน่อย
... : พี่ ขอถุง
พี่สไปร์ท : แจกถุงให้ทุกคน แล้วมาเดินเก็บซากพร้อมถามว่า ถุงนี้ใช่หรือไม่?
แทบทุกคนพยักหน้า ให้เก็บอ้วกไป เว้นแต่เปมิและภาณุ เปมิระบบย่อยอาหารดี ย่อยหมดตั้งแต่ก่อนลงเรือ ส่วนภาณุเสียดายข้าวเช้าที่กินมาจากบ้าน....
เรือค่อยๆติดและขับเข้าเกาะตาชัย ถึงแล้ว!!!!
พี่สไปร์ทชี้แจงว่าจะเปลี่ยนแผนให้ทุกคนเดินเล่นน้ำกินข้าวบนเกาะก่อน ค่อยดำน้ำบ่ายสอง พี่กัปตันจะได้ซ่อมเรือด้วย
..เรือจอดเทียบหาด ทุกคนค่อยๆลงเรือ
ภาณุ : ลงเรือก่อนใคร เนื่องจากปวดฉี่
เปมิ : ถกกางเกงขึ้น เพราะสัญญากะตัวเองจะไม่เล่นน้ำ ไม่มีชุดมาเปลี่ยนด้วย เก๋ป่ะล่ะ
น้ำหวาน : ลงก่อนเปมิ ด้วยส่วนสูง 150 เซนทำให้นางเปียกโดยง่าย แต่นางอยากเปียกอยู่แล้ว ชิ
เปมิ : ชั้น 172 จ่ะ อย่างมากแค่เข่า ชิ
เปมิ : ขาแตะน้ำ ทั้งตัวหลุดออกมาจากเรือ ไงล่ะ เปียกถึงหอย!! จบนะ ชุดเดียวที่มี คิดต่อเอง
เปมิ : ปวดฉี่เดินหาห้องน้ำ ตามหาภาณุ เปมิจะไม่เยี่ยวลงทะเลเด็ดขาด เปมิสัญญากะตัวเอง
หลังจากเข้าห้องน้ำกันเรียบร้อย
พี่สไปร์ท : เดินมาแตะไหล่ หิวรึยัง
เปมิ : มาก
พี่สไปร์ท : งั้นกินก่อนเลย กินเสดเราจะไปเดินป่ากัน ไปดู"ปูไก่"
เปมิ : แล้วเรือโอเคไม๊
พี่สไปร์ท : อย่ากังวลเลย เรือสำลักน้ำมัน เล่นน้ำให้สนุก
ลูกทัวร์ : เข้าใจตรงกันทุกคน แยกย้ายไปกินข้าว
เลิฟอันดามัน เราว่าของกินเลี้ยงดีมากเลย ถ้าเทียบกันบริษัทอื่นดูเด็กๆไปเลย มีข้าว กับข้าวผัดผัก ไก่ ผัดเปรี้ยวหวาน ต้มจืด สปาเกตตี้ ส้มตำ น้ำผลไม้ทุกรส ชานมไข่มุก ไอติมกะทิขั้นเทพ บราวนี่ ฝอยทอง ผลไม้ บลาๆๆๆๆ ......
ได้เวลาเล่นน้ำ .... เย่ๆๆ เราว่าคนไทยก้อมั่นจิ๋มไม่แพ้ใครในโลก รวมถึงเพื่อนข้างๆ ทุกคนกล้าใส่บีกินี่ไม่แพ้สาวจีน ณ วินาทีนั้นต่อให้ใต้ตูดดำ ร่องตูดเป็นสิว รักแร้หนังไก่..ใครแคร์
เปมิ : ทากันแดด ปูเสื่อ นั่งรอใต้ต้นไม้
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
ภาณุ : ถ่ายรูป
น้ำหวาน : ถ่ายรูปให้หน่อย
เปมิ : กูเป็นตากล่องสินะ!
น้ำหวาน : โพสท่าราวกับหลุดมาจากโว๊คอิตาเลี่ยน กลิ้งไปกลิ้งมา หน้ามุดน้ำ จมูกมุดทราย....ถ้าไคไม่รู้มาเห็นเข้าคงคิดว่าเป็นซากสึนามิจากคราวก่อน
เปมิ : พอยัง กูร้อน ไม่ได้ร้อนแค่แดดนะ ตีน
น้ำหวาน : เอาอีกๆ อยากถ่ายกะน้ำบ้าง กะหาดขาวๆ อยากกระโดดบ้าง
ภาณุ : มาร่วมแจม
เปมิ : ถ่ายกันเองนะ กูไปรอใต้ต้นไม้
เปมิ : นั่งรอ ทาครีมกันแดดอีกซักรอบ
ได้เวลาไกด์พาเดินป่า...
เปมิ : ไปดีมะ
ภาณุ : ไปเหอะ เด๋วไม่คุ้ม
น้ำหวาน : ไปก้ไป
ลูกทัวร์ : เดินตามไกด์เหมือนเดินทางไกลลูกเสือเนตรนารี
พี่สไปร์ท : นี่ครับ ค้างคาวอะไรซักอย่าง
เปมิ : แบะปาก! ค้างคาว ให้กูดูค้างคาว
เปมิ : พูดตามสิคะ b a t ...
....เราเดินเข้าป่ากันต่อไป ด้วยความหวังจะพบเจ้าปูไก่...
พี่สไปร์ท : เห็นที่ไม๊ครับ หอยมรกต
เปมิ : หอยมรกต กิติสาระ หลอ
สีสไปร์ท : แนะนำหอยมรกต เป็นหอยที่จะเรืองแสงในคืนเดือนมืด
เปมิ : คงจะเป็นหอยตัวเมื่อวานล่ะสิ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
....
ภาณุ : ........ !!!!!!!
เปมิ : ไหนๆ
ภาณุ : ชี้ไปที่ตัว
พี่สไปร์ท : ตะกรวด มันเป็นเจ้าป่าเลยนะ
....
พี่สไปร์ท : สาเหตุที่ชาวบ้านเรียกมันว่าปูไก่ เพราะเวลามันเรียกคู่ มันจะเอาก้ามกระทบกัน มีเสียง กุกๆ คล้ายเสียงไก่
เปมิ : หึหึ ตัวผู้เรียกตัวเมีย หรือตัวเมียเรียกตัวผู้คระ
พี่สไปร์ท : ผู้เรียกเมีย
เปมิ : ดีจัง ถ้าตัวเมียเรียก คงจะเปลี่ยนเป็นปูแรด
พี่สไปร์ท : ปูไก่ ชอบอากาศชื้นๆเย็นๆ
เปมิ : กูเห็นแววละ ร้อนแบบนี้ คงจะเจอ
.... : เราจะมีโอกาสพบปูกี่เปอร์เซนคับ
พี่สไปร์ท : 20 เปอร์เซน
เปมิ : หึหึ หลอกกูมาเดินล่ะสิ ก่อนเข้ามามี50% ตอนนี้เหลือ20%
....
.... : เจอแล้ว!!!
เราพบปูไก่จนได้ สวยดีนะ......ทุกคนแอบมองมันนิ่งๆและถ่ายรูปเก็บไ...
....
เราเดินทะลุออกหน้าหาดอีกฝั่ง เจอหน้าผา หน้าหาดสวยสงบ ปลาฉลามหูดำ
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : เหนื่อยเต็มทน ร้อนสุดละๆ
เราเล่นน้ำ กระโดด ถ่ายรูปกันจนอิ่ม ไกด์ก้ปล่อยให้เราเล่นกันตามสบาย แล้วนัดเวลาเจอกันบ่ายสองเพื่อขึ้นเรือไปดำน้ำ
14.00น.
พี่สไปร์ท : เด่วรออีกแปปนึงนะ
เปมิ : อะไรอีกล่ะ
พี่สไปร์ท : พี่กะเวลาผิดไปแค่5นาที ตอนนี้สปีดโบ้ทไม่สามารถเข้ามาเทียบหาดได้
เปมิ : หึหึ แต่ก้อเป็นเหตุสุดวิสัย แล้วทำไงต่อ
พี่สไปร์ท : เราต้องเรือยางมารับไปขึ้นสปีดโบ้ท
เปมิ : เอาละไง คิดในใจ ภาณุลากกูไปด้วย
ได้เวลาขึ้นสปีดโบ้ท
พี่สไปร์ท : เดี๋ยวพี่จะลองเดินนำไปก่อน
เปมิ : แล้วเรือยางล่ะ ไม่เหนมีเลย
สรุปว่าเราต้องเดินจากหาดไปขึ้นสปีดโบ้ทในทะเล ห่างออกไปประมาณ 50เมตร
เปมิ : ชิ ชั้นสูง ไม่จมหรอก
ภาณุ : แบกกระเป๋าบนหัว
เปมิ : คาบโทรศัพท์
น้ำหวาน : ถ่ายรูป
เปมิ : จะตายห่าอยู่ละ ยังจะถ่ายรูปอีก
ทุกคนค่อยๆเดินไป จับมือกันไปหาสปีดโบ้ท
จากน้ำแค่หัวเข่า ก้อค่อยๆสูงขึ้นๆๆ จนน้ำถึงคอละ
น้ำหวาน : เปช่วยด้วย น้ำเข้าจมูกเค้าแล้ว
เปมิ : ชิ! ถึงคออยู่จ่ะ แต่มือจับภาณุแน่นมาก
น้ำหวาน : นางค่อยสลัดทุกอย่าง เอื้อมมือมาล็อคคอชั้น ขานางหลุดพื้นไปนานละ
เปมิ : เดินไปเรื่อยๆ ขาชั้น ขาชั้น หลุดออกจากพื้นละ แต่ชั้นต้องพยายามเชิดหน้าไว้ เด่วครีมกันแดดหลุด
เราค่อยๆประคองกันจนถึงเรือ
คิดภาพนะ
ภาณุ : ถึงเรือ และขึ้นเรือคนแรก
เปมิ : มือข้างนึงจับเรือ ปากคาบมือถือ เท้าแกว่งหาบันได
น้ำหวาน : สองมือล็อคคอชั้น เท้าหาบันได
...เราสองคนกำลังจินตลีลาใต้น้ำ...
ภาณุ : ส่งไอโฟนมาก่อน
เปมิ : ช่วยกูด้วยยยยย
เปมิ : พยายามหาบันได พอหาเจอก้อพบว่าตีนนังน้ำหวานขโมยบันไดไป
น้ำหวาน : จินตลีลาต่อไปเรื่อยๆ
เปมิ : ขโมยบันได เย่ๆ ขึ้นได้แล้ว
น้ำหวาน : ขึ้นตามมาติดๆ
คนที่ขึ้นเรือมาก่อนก้อโยนชูชีพส่งให้คนที่อยู่ด้านล่าง
เราทุกคนขึ้นเรือจนครบ แต่ละคนกินน้ำไปหลายอึก แต่ทุกคนก้อช่วยเหลือประคับประคองกัน ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกัน
ลูกทัวร์ : แทบทุกคนตกใจ เริ่มไม่สนุกละ บ้างก้ออยู่ในอาการกลัว ทุกคนเริ่มบ่น
พี่สไปร์ท : เราโชคไม่ดี ช่วงนี้มีลมมรสุม
เปมิ : ไม่สนใจละว่าตะวันไหนเฉียงอะไร กูเพลียละ
จากนั้น เรือก้พาทุกคนไปด้านทิศใต้ของเกาะเพื่อดำน้ำดูปลานีโม่ ตอนนี้เวลาก้อล่วงเลยไปจนถึงบ่ายสามละ ซึ่งจิงๆกำหนดการกลับคือบ่ายสาม ถึงท่าเรือประมาณสี่โมงครึ่ง