เราจองตั๋วไว้ ขอวีซ่าผ่านแล้ว เราดีใจมาก เราส่งเมลไปบอกเค้าหลังจากได้วีซ่า ว่าเรากำลังจะไปเที่ยวที่นั่น มีเวลามาเจอกินข้าวกันซักมื้อมั้ย เรายังชอบเค้ามากอยู่แต่เราทำใจได้แล้วว่ายังไงระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ เค้าไม่ได้รักเรา เค้าไม่เคยรักเรา เราทำใจได้ว่าเรารักเค้าแบบเพื่อนแล้ว ถ้าเค้ามีความสุข มีครอบครัวที่ดี เรายินดีด้วย พาครอบครัวมากินข้าวด้วยกัน
เรามีความปรารถนาดีให้เค้าทั้งสองคน เราจะไม่สร้างปัญหาใดๆ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดทำผิดศีลธรรม เราอยากแค่กินข้าวด้วยมื้อเดียวจริงๆ เราเดินทางไปตั้งไกล อยู่ตั้งหลายวัน ทำไมเค้าไม่มีน้ำใจกับเราเลย เค้าบอกให้เราเลิกติดต่อเค้าซะ ไม่บอกด้วยซ้ำว่าอยู่เมืองไหน ทั้งๆที่ ที่ๆเราไปอาจจะไม่ใช่ที่เค้าอยู่ก็ได้ เราจะไปตั้งเกือบสิบวัน เราไม่น่าเลยจริงๆ มันเสียใจแบบเจ็บๆบอกไม่ถูก น้ำตามันไหลไม่หยุดเลย เข้าห้องน้ำก็ร้องไห้ วันนี้ยืนร้องไห้บนรถเมลล์แบบไม่อายใครเลย
ก่อนหน้านี้ปีนึง เหมือนเค้ามาให้ความหวังเรา เค้าทำเหมือนให้เราคิดไปเองว่าเค้าจะกลับมาชอบเรา ทุกอย่างคือเราคิดไปเอง พอเราถามแบบถามดีๆ ว่าถ้ามีอีกคนแล้วน่าจะบอกเราซะตั้งนานแล้ว มันเจ็บแต่จบ เรารับได้ แต่เค้าบอกเค้าไม่เคยบอกให้เรารอ ทั้งหมดคือ เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง พิมพ์ไปสะอื้นไป อยากกอดใครซักคน ใครก็ได้ช่วยมากอดเราที เราไม่ไหวแล้ว
เราจะไปดีมั้ย หรือจะยกเลิกดี ทำไมถึงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ เราไม่เคยมีท่าทีคุกคาม ทำไมแค่กินข้าวมื้อเดียว ถึงมาเจอกันไม่ได้ เราไม่ได้ให้แอบมาเจอกัน เราให้พาครอบครัวมาด้วย อยากพาใครมา พามาเลย เราเห็นเค้ามีความสุข เราก็มีความสุข แต่ตอนนี้ใจเรามันเป็นอะไร เราไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว ทำไมไม่หิวเลย คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง คิดถึงบ้าน เราจะกลับบ้านในสภาพน้ำตานองหน้าได้ยังไง เราไม่อยากให้เค้าทุกข์ใจเพราะเรา เราจะไปดีมั้ย อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางแล้ว หรือว่าเราผิดเอง
เราไม่ควรเจอกันอีกใช่มั้ย แม้กระทั้งเป็นเพื่อนกันก็ตาม
แบบนี้เราจะยังไปเที่ยวดีมั้ย ใครก็ได้ช่วยเราที
เรามีความปรารถนาดีให้เค้าทั้งสองคน เราจะไม่สร้างปัญหาใดๆ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดทำผิดศีลธรรม เราอยากแค่กินข้าวด้วยมื้อเดียวจริงๆ เราเดินทางไปตั้งไกล อยู่ตั้งหลายวัน ทำไมเค้าไม่มีน้ำใจกับเราเลย เค้าบอกให้เราเลิกติดต่อเค้าซะ ไม่บอกด้วยซ้ำว่าอยู่เมืองไหน ทั้งๆที่ ที่ๆเราไปอาจจะไม่ใช่ที่เค้าอยู่ก็ได้ เราจะไปตั้งเกือบสิบวัน เราไม่น่าเลยจริงๆ มันเสียใจแบบเจ็บๆบอกไม่ถูก น้ำตามันไหลไม่หยุดเลย เข้าห้องน้ำก็ร้องไห้ วันนี้ยืนร้องไห้บนรถเมลล์แบบไม่อายใครเลย
ก่อนหน้านี้ปีนึง เหมือนเค้ามาให้ความหวังเรา เค้าทำเหมือนให้เราคิดไปเองว่าเค้าจะกลับมาชอบเรา ทุกอย่างคือเราคิดไปเอง พอเราถามแบบถามดีๆ ว่าถ้ามีอีกคนแล้วน่าจะบอกเราซะตั้งนานแล้ว มันเจ็บแต่จบ เรารับได้ แต่เค้าบอกเค้าไม่เคยบอกให้เรารอ ทั้งหมดคือ เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง เราคิดไปเอง พิมพ์ไปสะอื้นไป อยากกอดใครซักคน ใครก็ได้ช่วยมากอดเราที เราไม่ไหวแล้ว
เราจะไปดีมั้ย หรือจะยกเลิกดี ทำไมถึงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ เราไม่เคยมีท่าทีคุกคาม ทำไมแค่กินข้าวมื้อเดียว ถึงมาเจอกันไม่ได้ เราไม่ได้ให้แอบมาเจอกัน เราให้พาครอบครัวมาด้วย อยากพาใครมา พามาเลย เราเห็นเค้ามีความสุข เราก็มีความสุข แต่ตอนนี้ใจเรามันเป็นอะไร เราไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว ทำไมไม่หิวเลย คิดถึงแม่ คิดถึงน้อง คิดถึงบ้าน เราจะกลับบ้านในสภาพน้ำตานองหน้าได้ยังไง เราไม่อยากให้เค้าทุกข์ใจเพราะเรา เราจะไปดีมั้ย อีกไม่กี่วันก็จะเดินทางแล้ว หรือว่าเราผิดเอง
เราไม่ควรเจอกันอีกใช่มั้ย แม้กระทั้งเป็นเพื่อนกันก็ตาม