Chapter 1
พันทราเทวีนั่งอยู่ตรงริมสระน้ำ สายตามองเหม่อ การได้พบเจอกับพัทติยะ ทำให้นางได้แต่หวนกลับความทรงจำในอดีต
ตอนนั้นทั้งคู่ได้เจอกันในงานประมูลวัตถุโบราณ ซึ่งทั้งเขาและนางต่างต้องการวัตถุโบราณยุคสุวระปุระมาครอบครอง ต่างฝ่ายจึงต่างประมูลโดยให้ราคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อมาถึงราคาหนึ่ง พันทราเทวีก็นึกอยากจะเห็นหน้าคนที่ให้ราคาตัดหน้านาง จึงหันกลับไปมอง และได้เห็นว่าเป็นใคร
“พัทติยะ”นางอุทานออกมา สายตามองไปที่เขา
พัทติยะเองก็มองตรงไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้า ซึ่งตอนนี้หันกลับมามองที่เขา
“พันทราเทวี”เมื่อเห็นว่าคนที่พยายามประมูลแข่งกับเขาเป็นใคร พัทติยะก็ถึงกับอึ้ง
ทั้งสองต่างจดจำกันและกันได้ในครั้งแรกที่พบเจอ การกลับชาติมาเกิดใหม่ ไม่ได้ทำให้ความทรงจำในภพภูมิก่อนลืมเลือน พวกเขาต่างก็เป็นนาคราชในชาติภพนี้ จึงสามารถระลึกถึงชาติภพที่ผ่านมา
เพียงแรกพบสบตา พาใจหวั่นไหว
ความรักในกาลเวลาเก่าก่อน ย้อนคืน
พัทติยะยิ้มให้ นั่นเองที่ทำให้พันทราเทวียิ้มกลับ สายตาของทั้งสองสะท้อนความรู้สึกบางอย่าง ที่ทำให้ต่างฝ่ายต่างหวั่นไหว
พันทราเทวีหันกลับมา สายตามองไปยังวัตถุโบราณที่ถูกประมูลก่อนจะถอนหายใจ รู้สึกเสียดายหากจะยอมให้ใครได้ไปครอบครอง แต่ทว่า หากเป็นความต้องการของเขาคนนั้น ..นางยินดียกให้ทุกอย่าง
ในที่สุด พันทราเทวีก็ยุติที่จะแข่งประมูลราคา ดังนั้น ผู้ที่ได้วัตถุโบราณแห่งสุวระปุระไปครองก็คือ พัทติยะนั่นเอง
เมื่อเดินออกมาจากห้องประมูล พันทราเทวีก็เดินไปยังรถของตัวเอง แต่ถูกเสียงเรียกของใครคนหนึ่งเรียกไว้
“คุณครับ คุณ”เสียงของพัทติยะซึ่งกำลังเดินกึ่งวิ่งตามมา
“เดี๋ยวก่อน”เขาบอกเมื่อนางหันกลับไปมอง
“มีอะไรเหรอคะ”พันทราเทวีถาม สายตามองสบกัน
“คือ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณอยากได้วัตถุโบราณของสุวระปุระ”พัทติยะอยากรู้ว่า หญิงสาวตรงหน้าคือพันทราเทวีของเขาเมื่อครั้งยุคสุวระปุระ หรือเพียงแค่หญิงสาวที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน และหากเป็นพันทราเทวีจริง นางจะจดจำเขาได้หรือไม่
“คือ ..ฉันรู้สึกผูกพันกับสุวระปุระอย่างบอกไม่ถูก เหมือนครั้งหนึ่ง ฉันเคยเป็นคนของอาณาจักรนั้น”นั่นคือคำตอบที่พันทราเทวีตอบ เพราะไม่กล้าพูดความจริงว่านางเป็นใคร ซึ่งหากเขารู้ว่านางเป็นนาคราชที่สามารถจดจำทุกอย่างในอดีตชาติได้ บางทีพัทติยะคงหวาดกลัว
“แล้วคุณล่ะ”นางถามกลับ
“ผมก็รู้สึกเหมือนคุณ”เขามองสบตานางนิ่งนาน แววตาบ่งบอกถึงความพึงพอใจ รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล
“ค่ะ เหมือนกัน”พันทราเทวียิ้มให้ พร้อมกับหัวใจที่มีความหวัง
ทั้งสองเริ่มทำความรู้จักกันจากวันนั้น โดยที่พัทติยะได้ส่งวัตถุโบราณแห่งสุวระปุระมาเป็นของกำนัล ราวกับนั่นคือบรรณาการจากใจ
มูลค่าของวัตถุโบราณนับพันล้าน แต่เขากลับส่งมันไปเป็นบรรณาการเพื่อเป็นสะพานสานต่อความสัมพันธ์
ยิ่งได้รู้จักกัน ความรักของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มทวี ทุกอย่างที่มีให้กันล้วนงดงาม น่าจดจำ ทั้งสองไปมาหาสู่และคบหาเป็นคู่รัก ทว่า ต่างฝ่ายต่างเก็บงำความลับของตัวเองไว้ ไม่มีใครยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เพราะกลัวว่า หากตัวตนของตัวเองถูกเปิดเผย จะทำให้ความรักต้องจบสิ้นลง
ทว่า ความลับไม่มีในโลก ทุกอย่างจึงถูกเปิดเผย เฉลยเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เมื่อความรักถูกบ่มจนสุกงอมย่อมทำให้ความปรารถนาเกิดขึ้น พัทติยะเป็นฝ่ายเปิดเผยความจริง เมื่อมั่นใจแล้วว่า พันทราเทวีรักเขาหมดใจ ต่อให้เขาเป็นใคร หรือตัวอะไร นางย่อมไม่รังเกียจ
“แพทตี้ ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ”พัทติยะกล่าว
“อะไรคะ”นางใคร่รู้
“คุณจะกลัวและรังเกียจไหม หากผม ..ไม่ใช่มนุษย์”เขามองสบตานางนิ่ง
“ฉันเองก็มีบางอย่างจะบอกคุณ”พันทราเทวีไม่อยากปกปิดความเป็นตัวตนของตัวเองอีกต่อไป
“อย่างนั้น คุณบอกก่อนเถอะ เพราะหากผมพูดไป บางทีคุณอาจจะรับไม่ได้”พัทติยะพูดขณะที่ยังมองสบตากันและกัน
“ฉันเป็นนาคราช”นางตัดสินใจบอกไป พร้อมกับทำใจรับผลที่จะกลับมา
“คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม”ใบหน้าและแววตาเขาตื่นเต้น
“ฉันพูดจริง”พันทราเทวีกล่าวพร้อมกับกลายร่างสู่ร่างนาคราชให้อีกฝ่ายได้ประจักษ์ในตัวตนแห่งนาง
“ผมก็เหมือนกัน”พัทติยะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างเป็นไปเช่นนั้น ร่างกายของเขาค่อยๆ กลายเป็นร่างนาคราชให้นางได้เห็น
“หึ”พันทราเทวีหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งสองมองหน้ากันและกันแล้วยิ้มให้ รู้สึกมีความสุข และไม่คิดว่า ชาติกำเนิดและเผ่าพันธุ์จะเป็นปัญหาให้หนักใจอีกต่อไป
ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี ราวกับไม่มีอุปสรรคใดที่จะทำลายชีวิตรักของทั้งคู่ ทว่า ดูเหมือนทุกอย่างจะผิดความคาดหมาย
“เราเลิกกันเถอะ”นั่นคือคำที่เขาพูดออกไปหลังจากที่คบหาดูใจกันได้หกเดือน
“ไม่นะ พัทติยะ คุณจะทำเหมือนฉันเป็นดอกไม้ริมทาง เชยชมสมใจแล้วก็ทิ้งไม่ได้”พันทราเทวีกอดเขาแน่น
เสียงของนางงูเหลือมผู้เป็นทาสรับใช้ เดินเข้ามาบริเวณริมสระ เพื่อบอกพันทราเทวีเกี่ยวกับผู้มาเยือน ทำให้สตินางกลับมายังปัจจุบัน
“ตอนนี้องค์ชยะวรมันเสด็จมาแล้วเพคะ”หญิงสาวผู้มีชาติกำเนิดจากงูเหลือมกล่าว
“ขอบใจมาก ..ทิพย์กัญญา”พันทราเทวีพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ริมสระแล้วเดินเข้าตัวบ้านไป
เมื่อผู้เป็นนายเดินผ่านไปแล้ว ทิพย์กัญญาก็ใคร่ครวญว่า เรื่องนี้ควรถึงหูพัทติยะหรือไม่
“ข้าควรบอกองค์พัทติยะหรือควรเก็บเป็นความลับดี”นางรู้สึกสับสน ว่าควรทำเช่นไร
ถึงแม้นทิพย์กัญญาและทิพย์ผกาจะทาสงูที่พัทติยะส่งมาจับตาพันทราเทวี แต่ทว่า พวกนางนั้นคือนางกำนัลของพันทราเทวีในยุคสุวระปุระ ดังนั้น จึงผูกพัน และเทิดทูลในตัวพันทราเทวีพอๆ กัน
“แต่หากองค์พัทติยะรู้ทีหลัง มีหวังข้าหัวขาดแน่”ทิพย์กัญญาถอนหายใจก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
*¬¬¬¬¬__________________________________________*
เสน่ห์นาคา 2 ตอนที่ 1
Chapter 1
พันทราเทวีนั่งอยู่ตรงริมสระน้ำ สายตามองเหม่อ การได้พบเจอกับพัทติยะ ทำให้นางได้แต่หวนกลับความทรงจำในอดีต
ตอนนั้นทั้งคู่ได้เจอกันในงานประมูลวัตถุโบราณ ซึ่งทั้งเขาและนางต่างต้องการวัตถุโบราณยุคสุวระปุระมาครอบครอง ต่างฝ่ายจึงต่างประมูลโดยให้ราคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อมาถึงราคาหนึ่ง พันทราเทวีก็นึกอยากจะเห็นหน้าคนที่ให้ราคาตัดหน้านาง จึงหันกลับไปมอง และได้เห็นว่าเป็นใคร
“พัทติยะ”นางอุทานออกมา สายตามองไปที่เขา
พัทติยะเองก็มองตรงไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้า ซึ่งตอนนี้หันกลับมามองที่เขา
“พันทราเทวี”เมื่อเห็นว่าคนที่พยายามประมูลแข่งกับเขาเป็นใคร พัทติยะก็ถึงกับอึ้ง
ทั้งสองต่างจดจำกันและกันได้ในครั้งแรกที่พบเจอ การกลับชาติมาเกิดใหม่ ไม่ได้ทำให้ความทรงจำในภพภูมิก่อนลืมเลือน พวกเขาต่างก็เป็นนาคราชในชาติภพนี้ จึงสามารถระลึกถึงชาติภพที่ผ่านมา
เพียงแรกพบสบตา พาใจหวั่นไหว
ความรักในกาลเวลาเก่าก่อน ย้อนคืน
พัทติยะยิ้มให้ นั่นเองที่ทำให้พันทราเทวียิ้มกลับ สายตาของทั้งสองสะท้อนความรู้สึกบางอย่าง ที่ทำให้ต่างฝ่ายต่างหวั่นไหว
พันทราเทวีหันกลับมา สายตามองไปยังวัตถุโบราณที่ถูกประมูลก่อนจะถอนหายใจ รู้สึกเสียดายหากจะยอมให้ใครได้ไปครอบครอง แต่ทว่า หากเป็นความต้องการของเขาคนนั้น ..นางยินดียกให้ทุกอย่าง
ในที่สุด พันทราเทวีก็ยุติที่จะแข่งประมูลราคา ดังนั้น ผู้ที่ได้วัตถุโบราณแห่งสุวระปุระไปครองก็คือ พัทติยะนั่นเอง
เมื่อเดินออกมาจากห้องประมูล พันทราเทวีก็เดินไปยังรถของตัวเอง แต่ถูกเสียงเรียกของใครคนหนึ่งเรียกไว้
“คุณครับ คุณ”เสียงของพัทติยะซึ่งกำลังเดินกึ่งวิ่งตามมา
“เดี๋ยวก่อน”เขาบอกเมื่อนางหันกลับไปมอง
“มีอะไรเหรอคะ”พันทราเทวีถาม สายตามองสบกัน
“คือ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณอยากได้วัตถุโบราณของสุวระปุระ”พัทติยะอยากรู้ว่า หญิงสาวตรงหน้าคือพันทราเทวีของเขาเมื่อครั้งยุคสุวระปุระ หรือเพียงแค่หญิงสาวที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน และหากเป็นพันทราเทวีจริง นางจะจดจำเขาได้หรือไม่
“คือ ..ฉันรู้สึกผูกพันกับสุวระปุระอย่างบอกไม่ถูก เหมือนครั้งหนึ่ง ฉันเคยเป็นคนของอาณาจักรนั้น”นั่นคือคำตอบที่พันทราเทวีตอบ เพราะไม่กล้าพูดความจริงว่านางเป็นใคร ซึ่งหากเขารู้ว่านางเป็นนาคราชที่สามารถจดจำทุกอย่างในอดีตชาติได้ บางทีพัทติยะคงหวาดกลัว
“แล้วคุณล่ะ”นางถามกลับ
“ผมก็รู้สึกเหมือนคุณ”เขามองสบตานางนิ่งนาน แววตาบ่งบอกถึงความพึงพอใจ รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล
“ค่ะ เหมือนกัน”พันทราเทวียิ้มให้ พร้อมกับหัวใจที่มีความหวัง
ทั้งสองเริ่มทำความรู้จักกันจากวันนั้น โดยที่พัทติยะได้ส่งวัตถุโบราณแห่งสุวระปุระมาเป็นของกำนัล ราวกับนั่นคือบรรณาการจากใจ
มูลค่าของวัตถุโบราณนับพันล้าน แต่เขากลับส่งมันไปเป็นบรรณาการเพื่อเป็นสะพานสานต่อความสัมพันธ์
ยิ่งได้รู้จักกัน ความรักของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มทวี ทุกอย่างที่มีให้กันล้วนงดงาม น่าจดจำ ทั้งสองไปมาหาสู่และคบหาเป็นคู่รัก ทว่า ต่างฝ่ายต่างเก็บงำความลับของตัวเองไว้ ไม่มีใครยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เพราะกลัวว่า หากตัวตนของตัวเองถูกเปิดเผย จะทำให้ความรักต้องจบสิ้นลง
ทว่า ความลับไม่มีในโลก ทุกอย่างจึงถูกเปิดเผย เฉลยเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เมื่อความรักถูกบ่มจนสุกงอมย่อมทำให้ความปรารถนาเกิดขึ้น พัทติยะเป็นฝ่ายเปิดเผยความจริง เมื่อมั่นใจแล้วว่า พันทราเทวีรักเขาหมดใจ ต่อให้เขาเป็นใคร หรือตัวอะไร นางย่อมไม่รังเกียจ
“แพทตี้ ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ”พัทติยะกล่าว
“อะไรคะ”นางใคร่รู้
“คุณจะกลัวและรังเกียจไหม หากผม ..ไม่ใช่มนุษย์”เขามองสบตานางนิ่ง
“ฉันเองก็มีบางอย่างจะบอกคุณ”พันทราเทวีไม่อยากปกปิดความเป็นตัวตนของตัวเองอีกต่อไป
“อย่างนั้น คุณบอกก่อนเถอะ เพราะหากผมพูดไป บางทีคุณอาจจะรับไม่ได้”พัทติยะพูดขณะที่ยังมองสบตากันและกัน
“ฉันเป็นนาคราช”นางตัดสินใจบอกไป พร้อมกับทำใจรับผลที่จะกลับมา
“คุณไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม”ใบหน้าและแววตาเขาตื่นเต้น
“ฉันพูดจริง”พันทราเทวีกล่าวพร้อมกับกลายร่างสู่ร่างนาคราชให้อีกฝ่ายได้ประจักษ์ในตัวตนแห่งนาง
“ผมก็เหมือนกัน”พัทติยะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างเป็นไปเช่นนั้น ร่างกายของเขาค่อยๆ กลายเป็นร่างนาคราชให้นางได้เห็น
“หึ”พันทราเทวีหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งสองมองหน้ากันและกันแล้วยิ้มให้ รู้สึกมีความสุข และไม่คิดว่า ชาติกำเนิดและเผ่าพันธุ์จะเป็นปัญหาให้หนักใจอีกต่อไป
ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี ราวกับไม่มีอุปสรรคใดที่จะทำลายชีวิตรักของทั้งคู่ ทว่า ดูเหมือนทุกอย่างจะผิดความคาดหมาย
“เราเลิกกันเถอะ”นั่นคือคำที่เขาพูดออกไปหลังจากที่คบหาดูใจกันได้หกเดือน
“ไม่นะ พัทติยะ คุณจะทำเหมือนฉันเป็นดอกไม้ริมทาง เชยชมสมใจแล้วก็ทิ้งไม่ได้”พันทราเทวีกอดเขาแน่น
เสียงของนางงูเหลือมผู้เป็นทาสรับใช้ เดินเข้ามาบริเวณริมสระ เพื่อบอกพันทราเทวีเกี่ยวกับผู้มาเยือน ทำให้สตินางกลับมายังปัจจุบัน
“ตอนนี้องค์ชยะวรมันเสด็จมาแล้วเพคะ”หญิงสาวผู้มีชาติกำเนิดจากงูเหลือมกล่าว
“ขอบใจมาก ..ทิพย์กัญญา”พันทราเทวีพูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ริมสระแล้วเดินเข้าตัวบ้านไป
เมื่อผู้เป็นนายเดินผ่านไปแล้ว ทิพย์กัญญาก็ใคร่ครวญว่า เรื่องนี้ควรถึงหูพัทติยะหรือไม่
“ข้าควรบอกองค์พัทติยะหรือควรเก็บเป็นความลับดี”นางรู้สึกสับสน ว่าควรทำเช่นไร
ถึงแม้นทิพย์กัญญาและทิพย์ผกาจะทาสงูที่พัทติยะส่งมาจับตาพันทราเทวี แต่ทว่า พวกนางนั้นคือนางกำนัลของพันทราเทวีในยุคสุวระปุระ ดังนั้น จึงผูกพัน และเทิดทูลในตัวพันทราเทวีพอๆ กัน
“แต่หากองค์พัทติยะรู้ทีหลัง มีหวังข้าหัวขาดแน่”ทิพย์กัญญาถอนหายใจก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
*¬¬¬¬¬__________________________________________*