คนเราสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ บางคนไปอยู่ในต่างแดนที่เขามองเราเป็นกะเหรี่ยง บางคนอยู่แปลกถิ่น หรือแม้แต่บางคนอยู่ในถิ่นตัวเองนั่นแหละแต่ก็ได้รับสิ่งดี ๆ มาอย่างน่าประหลาด

เจ้าของกระทู้ขอแชร์ก่อนนะคะ ตอนไปเรียนที่ญี่ปุ่นแล้วฝนตก ฝนญี่ปุ่นไม่เหมือนฝนเมืองไทย ตกตูมเดียวก่อนจะหยุด
ญี่ปุ่นนี่ตกพรำ ๆ เกือบทั้งวัน เจ้าของกระทู้ไม่พกร่มได้แต่ยืนรอให้ฝนหยุดอยู่แถว ๆ ทางออกสถานีรถไฟใต้ดินผ่านไปเกือบ ๆ ชัวโมง
มีคุณป้าคนหนึ่ง(ญี่ปุ่น) กางร่มใสเดินมาหาแล้วถามว่า "ฝนไม่หยุด กำลังลำบากเหรอ" ตอนนั้นเราฟังภาษาญี่ปุ่นแค่พอได้ค่ะตอนนั้นได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ
"เอ้า" คุณป้ายื่นร่มพับอย่างดีให้คันหนึ่งพร้อมกับยิ้มให้
เราพยายามจะบอกว่าไม่เป็นไรจากคำพูดที่เราปฏิเสธคุณป้าคงรู้แล้วว่าเราไม่ใช่คนชาติเขา(เอ่อ...ความจริงหน้าตาก็บอกอยู่แล้วนะว่าไม่ใช่)
แต่คุณป้าก็ยัดเยียดให้เรามาจนได้ เรายกมือไหว้ ป้ายิ้มให้ (^_^) ก่อนจะเดินจากไป อยากจะเอาไปคืนวันหลังก็เลยอยากขอที่อยู่แต่คุณป้าก็เดินจากไป

เราต่างฝ่ายต่างก็เป็นคนแปลกหน้าของกันและกันโดยแท้แต่เมื่อได้รับความรู้สึกยินดีมันก็เกิดไดเช่นกันค่ะ