เคยมีมั้ยคะความรู้สึกกับคำถามที่คอยถามตัวเองว่าที่เราอยู่กับเค้ามาจนวันนี้เราผิดเราโง่มั้ยคะ
รบกวนทุกคนอ่านจนจบแล้วตอบทีว่าเพราะอะไร
เรื่องราวของเราไม่มีอะไรมากเลยค่ะเพียงแค่เราไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ทำอยู่มันถูกหรือไม่
เราคบกับแฟนคนนี้มาจะสองปีละค่ะ แต่ก่อนี่เราจะคบกันเราแอบชอบเค้ามาครึ่งปีโดยที่เค้าไม่รู้เลย จนวันนึงเรามาคบกัน ในวันที่เค้าเข้ามาหาเราตอนนั้นเค้ากำลังจะเลิกกับแฟนเพราะแฟนเค้าไปมีอะไรกับผู้ชายอีกคนนึง ด้วยความที่เราชอบเค้าเป็นทุนอยู่แล้วเลยเค้าไปดูแล และอยู่ข้างๆเค้าจนเค้าเอ่ยปากเองว่าเราเป็นแฟนเค้านะ ในช่วงที่คบกนแรกๆทุกอย่างดีมากค่ะ(อ้อเราคบกันตอนพฤษจิกา) จนกระทั่งปีใหม่เราได้รับรู้ว่าพ่อแม่เค้าไม่ชอบเราไม่ยอมรับเราถึงขั้นว่าถ้าเค้ายังจะคบเราต่อก็ไม่ต้องกลับบ้านอีกเลย ในวันที่เค้าบอกเราบอกตรงๆว่าเราเสียใจมากและถามเค้าว่าหนูผิดอะไร เค้าตอบกลับมาว่าหนูไม่ผิดหรอก และเค้าบอกกับเราว่า ปัญหาในวันนี้ของเราสองคนไม่ได้อยู่ที่ความรักที่เรามีให้กันแต่มันเป็นปัญหาทางครอบครัวเค้า แต่ถ้าเค้าไม่ได้บอกเราว่าเค้าอยากมีเราอยู่ข้างๆเค้าไปตลอดชีวิต เค้าเองก็คงเสียใจไปตลอดชีวิตเช่นกัน ในวันนั้นเองที่เรายื่นคำพูดออกไปว่า ไม่ว่าปัญหาจะเกิดระหว่างเราเท่าไหร่หนูพร้อมจะผ่านไปถ้ามีเค้าอยู่ข้างๆ แต่ปัญหาเดียวที่เราจะไม่รับคือเมื่อเค้าหมดรักเราแล้ว เราคบกันอยู่ด้วยกันมาตลอด จนเมื่อตุลาที่ผ่านมาเค้าต้องย้ายไปทำงานต่างจังหวัดซึ่งมันไกล เราต่างคนต่างใจหาย เราเองเป็นฝ่ายขึ้นไปหาเค้าตลอด แต่เมื่อเราไปไม่ไหวเราขอให้เค้าลงมาหาเราเค้ากลับตอบว่า "ไม่คิดว่าเค้าจะเหนื่อยบ้างหรอ" เราหน้าชาไปได้แต่ร้องไห้ แต่พอเราไปไหวเราก็ขึ้นไปหาเค้า ในช่วงที่ห่างกันเราไม่รู้ว่าเค้ามีใครมั้ย แต่เรายอมรับว่ามีคนเข้ามาหาเราแต่เราปิดโอกาสตลอดไม่เคยเปิดให้ใครจนถึงทุกวันนี้ มีพี่คนนึงเค้าจีบเรามาปีกว่าเค้าขอเราแต่งงาน เราปฏิเสธไปแฟนเรารู้เค้าก็พูดแค่ว่าสงสัยมันว่างเนอะ เราก็ไม่คิดอะไร จนเราพูดเล่นว่าเรื่องอะไรจะไปแต่งกะคนอื่นแต่งกะตัวดีกว่าเนาะ เค้านิ่งและตึงไป เราเลยถามว่าโกรธหรอหนูพูดเรื่องนี้ระหว่างเราไม่ได้หรอ เค้าตอบทันทีว่าไม่ได้ จะพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ทำไม บอกตรงๆค่ะน้ำตาร่วงตอนนั้นเลย(อ้อจนตอนนี้ไม่มีใครรู้นะคะว่าเราคบกันพราะต้งปิดพ่อแม่เค้า) เราเลยขอโทษเค้าที่พูดแต่เราก็ขอเค้าเลิกเลยค่ะ แต่เค้าไม่เลิก เค้าบอกว่าอย่าน้อยใจสิพี่รักหนูอยู่คนเดียวนี่ละ ตอนน้นทำอะไรไม่ถูกค่ะ ได้แต่นอนร้องไห้ และคำว่ารักของเค้าทำให้เราให้อภัยเค้า ผ่านเวลาเหล่านั้นมาเรื่อยๆ จนเมื่อมกราวันเกิดเราค่ะ ก่อนหน้าวันเกิดเราเป็นวันเกิดของ น้องนักศึกษาฝึกงานที่ออฟฟิศเค้า(ผู้ชายนะคะ) เค้าพาไปเลี้ยงเลยค่ะกินจนวันต่อมาทำงานไม่ไหว เราก่อไม่ว่าอะไรเพราะไว้ใจ พออาทิตต่อมาเป็นวันเกิดเรา เรานั่งรถเกือบพันโลขึ้นไปหา เค้าบอกเราว่าติดงานไม่ว่าง เราก็ไม่เป็นไรค่ะ รอกินข้าวพร้อมกันตอนดึก สุกี้ข้างทางในวันเกิดก่อมีความสุขแล้วค่ะแค่มีเค้าข้างๆ แต่วันรุ่งขึ้นเค้าชวนไปเลียงวันเกิดอีกรอบเค้าบอกเราว่าเค้าชวนหัวหน้าเค้าไปด้วยเพราะตั้งใจเลี้ยงวันเกิดให้เรากัน เราก็โอเคค่ะ แต่พอไปแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เราช้ำค่ะ เราป็นคนจ่ายทั้งหมดและเค้าขอบิลไปเบิกของเค้าด้วย เราทำได้แค่อึ้งค่ะ เราไม่พูดกับเค้าเรื่องวันนั้นอีกเลย จนมาเมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมาเรานัดกันไปเที่ยวปาย เค้าก็อยู่ไม่ครบวัน รีบขับรกลับตอนสี่ทุ่มเพื่อจะมาทำงานวันรุ่งขึ้นดวยข้ออ้างสารพัด และเค้าเร่งให้เรากลับกรุงเทพ ซึ่งเราเองไม่รู้สาเหตุมารู้ตอนที่กำลังจะออกเดินทางว่าวันนั้นทั้งวันเค้าไม่ข้าบ้านอีกเลยหลังจากส่งเราและไม่ติดต่อเราเลย เราพึ่งขึ้นมาหาเค้าเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ทุกอย่างดูปกติ วันแรกที่มาถึงเค้าพาไปกินข้าวกับลูกค้าที่ติดต่องานด้วย พอกินสักพักเค้าก็ไล่เรากลับบ้านก่อน เราก็โอเคค่ะกลับบ้านก่อน แล้วหลังจากนั้นอีกอาทิตนึงเค้าไปกินข้าวกันอีกและพาเราไปด้วย และก็เหมือนเดิมค่ะไล่เรากลับเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราเสียใจค่ะมากด้วย เพราะก่อนเรากลับเราเห็นเค้าแอบยิ้มแอบหัวเราะส่งสายตากับผู้หญิงโต๊ะตรงข้าม เรากลับถึงบ้านรอเค้าจนเที่ยงคืนเลยโทรหาว่าอยู่ไหน สรุปเค้าปิดเครื่องค่ะ เราเลยเปิด find my iphone (เรากะะเค้าใช้ไอดีเดียวกันค่ะ) พิกัดล่าสุดอยู่อาบอบนวดค่ะ เราแทบบ้าเลยค่ะตอนนั้น ขับรถออกจากบ้านทั้งน้ำตา มันหมดแล้วค่ะความไว้ใจ จนผ่านไปเกือบสองชั่วโมงติดต่อเค้าได้ เค้ายังเลือกที่จะโกหกว่าลูกค้าพาไปกินต่ออีกร้านนึง แต่พอดีลูกค้าพูดแทรกพอดีว่า พี่ส่งตรงนี้นะครับ เราเลยย้อนว่า ตกลงไปกินกับใคร เค้าเลยบอกว่าไปกับนองนักศึกษาฝึกงานที่เค้าเลี้ยงวันเกิดให้ค่ะ เรายิ่งโมโหหนัก เราบอกเค้าว่าคนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้ ถ้าอยากใช้ชีวิตคนเดียวบอกมาเลยอย่ามาทำแบบนี้ เค้าก็ขอโทษและบอกเราว่าจะกลับแล้ว เราขับรถกลับบ้านเลยค่ะเก็บเสื้อผ้าของทุกอย่างเตรียมกลับกรุงเทพ รอคืนกุญแจบ้านกุญแจรถเราก็จะไป รอเค้าจนหลับเค้ากลับมาเกือบเช้าค่ะ และเค้าก็ใช้วิธีเดิมๆง้อทุกวิถีทาง ใช้ทุกทางยอมทุกทาง และเราก็ใจอ่อนอีกจนได้ ยอมรับนะคะว่ากับเค้าเราใจอ่อนเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้เราสร้างกระทู้นี้คือเหตุการณ์เมื่อวานค่ะ นั่งกินข้าวกับเค้าและหัวหน้าเค้า พูดกันเรื่องเราจะฝึกงานเรากำลังจะพูดว่าเราจะลงฝึกที่เชียงราย แต่เค้าพูดขึ้นมาก่อนว่าไม่ต้องมาลงที่ๆเค้าอยู่นะ เราบอกได้เรยค่ะแค่ได้ยินคำพูดนั้นคำพูดเดียว เราตัดสินใจได้ในทันทีว่า พอแล้วจริงๆ ครั้งนี้มันทำร้ายกันมากเกินไปแล้ว เค้าเองก็คงรู้ว่าเรานิ่งไปก็ใช้วิธีเดิมเลยค่ะง้อทุกทาง อ้อนทุกอย่าง แต่ครั้งนี้มันต่างกับครั้งก่อนๆค่ะ เราเจ็บมาก มันมากจนเรามานั่งถามตัวเองว่าเราอยู่ต่อเพราะอะไร และเค้าให้เราอยู่ต่อเพราะอะไร ทำแบบนี้เพื่ออะไร เค้าจะสงสารผู้หญิงคนนี้บ้างมั้ยคะ เราควรทำยังไงคะ มันมืดแปดด้านไปหมดทุกๆวันของชีวิตมีแต่น้ำตา แทบจะล้มทั้งยืน ปัญหาในชีวิตของเราก็มีมากมาย แต่แทนที่เค้าจะคอยอยู่ข้างๆเค้ากลับผลักไสไล่ส่งเรา พอเราจะก้าวออกมากลับดึงรั้งไว้ เราไม่รู้ควรทำยังไงจริงๆค่ะ
ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมพ่อแม่เค้าถึงไม่ยอมรับเรา
1.เราเคยมีลูกมาก่อนค่ะเราแต่งงานมีครอบครัวแต่แฟนเก่าเราเค้าเจ้าชู้มากเค้าไปมีลูกกับคนอื่นเราเลยหย่ากับเค้า
2.เรายังเรียนป.ตรีอยู่ค่ะกำลังจะจบที่จบช้าเพราะทำงานช่วยที่บ้านมาตลอด
นี่ล่ะค่ะเหตุผลที่พ่อแม่เค้าไม่รับเราของบอกว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดีเป็นเสนียดครอบครัวเค้า
ส่วนเค้าบอกว่าสิ่งที่เราทำน่ะดีอยู่แล้วอะไรดีน่ะหรอคะ
ผู้หญิงคนนี้ใส่ถุงเท้าถอดถุงเท้าให้เค้าทุกวันทำงานบ้านทุกอย่างทำกับข้าวทุกมื้อไม่ว่าเค้าจะกลับมากินหรือไม่ก็จะทำไว้รอตลอด อยากได้อะไรไม่ต้องขอเค้าจะได้ทุกอย่าง คอยดูแลพ่อแม่เค้าอยู่ห่างๆด้วยอาหารเสริมยาบำรุงโดยที่พ่อแม่เค้าคิดว่าเค้าเป็นคนจัดการ
ขอโทษแม้ว่าจะไม่ผิด ยอมที่จะอยู่แบบลับๆ ทำทุกอย่างที่เค้ากำหนด โดยที่เราไม่มีสิทธิ์กำหนดเค้า
นี่ละค่ะเราถึงอยากถามทุกคนว่าที่เเราอยู่ทุกวันนี้เราโง่รึเปล่าคะ
ผิดมั้ยที่ยังอยู่ ที่อยู่เพราะรักหรือเพราะโง่กันแน่
รบกวนทุกคนอ่านจนจบแล้วตอบทีว่าเพราะอะไร
เรื่องราวของเราไม่มีอะไรมากเลยค่ะเพียงแค่เราไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ทำอยู่มันถูกหรือไม่
เราคบกับแฟนคนนี้มาจะสองปีละค่ะ แต่ก่อนี่เราจะคบกันเราแอบชอบเค้ามาครึ่งปีโดยที่เค้าไม่รู้เลย จนวันนึงเรามาคบกัน ในวันที่เค้าเข้ามาหาเราตอนนั้นเค้ากำลังจะเลิกกับแฟนเพราะแฟนเค้าไปมีอะไรกับผู้ชายอีกคนนึง ด้วยความที่เราชอบเค้าเป็นทุนอยู่แล้วเลยเค้าไปดูแล และอยู่ข้างๆเค้าจนเค้าเอ่ยปากเองว่าเราเป็นแฟนเค้านะ ในช่วงที่คบกนแรกๆทุกอย่างดีมากค่ะ(อ้อเราคบกันตอนพฤษจิกา) จนกระทั่งปีใหม่เราได้รับรู้ว่าพ่อแม่เค้าไม่ชอบเราไม่ยอมรับเราถึงขั้นว่าถ้าเค้ายังจะคบเราต่อก็ไม่ต้องกลับบ้านอีกเลย ในวันที่เค้าบอกเราบอกตรงๆว่าเราเสียใจมากและถามเค้าว่าหนูผิดอะไร เค้าตอบกลับมาว่าหนูไม่ผิดหรอก และเค้าบอกกับเราว่า ปัญหาในวันนี้ของเราสองคนไม่ได้อยู่ที่ความรักที่เรามีให้กันแต่มันเป็นปัญหาทางครอบครัวเค้า แต่ถ้าเค้าไม่ได้บอกเราว่าเค้าอยากมีเราอยู่ข้างๆเค้าไปตลอดชีวิต เค้าเองก็คงเสียใจไปตลอดชีวิตเช่นกัน ในวันนั้นเองที่เรายื่นคำพูดออกไปว่า ไม่ว่าปัญหาจะเกิดระหว่างเราเท่าไหร่หนูพร้อมจะผ่านไปถ้ามีเค้าอยู่ข้างๆ แต่ปัญหาเดียวที่เราจะไม่รับคือเมื่อเค้าหมดรักเราแล้ว เราคบกันอยู่ด้วยกันมาตลอด จนเมื่อตุลาที่ผ่านมาเค้าต้องย้ายไปทำงานต่างจังหวัดซึ่งมันไกล เราต่างคนต่างใจหาย เราเองเป็นฝ่ายขึ้นไปหาเค้าตลอด แต่เมื่อเราไปไม่ไหวเราขอให้เค้าลงมาหาเราเค้ากลับตอบว่า "ไม่คิดว่าเค้าจะเหนื่อยบ้างหรอ" เราหน้าชาไปได้แต่ร้องไห้ แต่พอเราไปไหวเราก็ขึ้นไปหาเค้า ในช่วงที่ห่างกันเราไม่รู้ว่าเค้ามีใครมั้ย แต่เรายอมรับว่ามีคนเข้ามาหาเราแต่เราปิดโอกาสตลอดไม่เคยเปิดให้ใครจนถึงทุกวันนี้ มีพี่คนนึงเค้าจีบเรามาปีกว่าเค้าขอเราแต่งงาน เราปฏิเสธไปแฟนเรารู้เค้าก็พูดแค่ว่าสงสัยมันว่างเนอะ เราก็ไม่คิดอะไร จนเราพูดเล่นว่าเรื่องอะไรจะไปแต่งกะคนอื่นแต่งกะตัวดีกว่าเนาะ เค้านิ่งและตึงไป เราเลยถามว่าโกรธหรอหนูพูดเรื่องนี้ระหว่างเราไม่ได้หรอ เค้าตอบทันทีว่าไม่ได้ จะพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ทำไม บอกตรงๆค่ะน้ำตาร่วงตอนนั้นเลย(อ้อจนตอนนี้ไม่มีใครรู้นะคะว่าเราคบกันพราะต้งปิดพ่อแม่เค้า) เราเลยขอโทษเค้าที่พูดแต่เราก็ขอเค้าเลิกเลยค่ะ แต่เค้าไม่เลิก เค้าบอกว่าอย่าน้อยใจสิพี่รักหนูอยู่คนเดียวนี่ละ ตอนน้นทำอะไรไม่ถูกค่ะ ได้แต่นอนร้องไห้ และคำว่ารักของเค้าทำให้เราให้อภัยเค้า ผ่านเวลาเหล่านั้นมาเรื่อยๆ จนเมื่อมกราวันเกิดเราค่ะ ก่อนหน้าวันเกิดเราเป็นวันเกิดของ น้องนักศึกษาฝึกงานที่ออฟฟิศเค้า(ผู้ชายนะคะ) เค้าพาไปเลี้ยงเลยค่ะกินจนวันต่อมาทำงานไม่ไหว เราก่อไม่ว่าอะไรเพราะไว้ใจ พออาทิตต่อมาเป็นวันเกิดเรา เรานั่งรถเกือบพันโลขึ้นไปหา เค้าบอกเราว่าติดงานไม่ว่าง เราก็ไม่เป็นไรค่ะ รอกินข้าวพร้อมกันตอนดึก สุกี้ข้างทางในวันเกิดก่อมีความสุขแล้วค่ะแค่มีเค้าข้างๆ แต่วันรุ่งขึ้นเค้าชวนไปเลียงวันเกิดอีกรอบเค้าบอกเราว่าเค้าชวนหัวหน้าเค้าไปด้วยเพราะตั้งใจเลี้ยงวันเกิดให้เรากัน เราก็โอเคค่ะ แต่พอไปแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เราช้ำค่ะ เราป็นคนจ่ายทั้งหมดและเค้าขอบิลไปเบิกของเค้าด้วย เราทำได้แค่อึ้งค่ะ เราไม่พูดกับเค้าเรื่องวันนั้นอีกเลย จนมาเมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมาเรานัดกันไปเที่ยวปาย เค้าก็อยู่ไม่ครบวัน รีบขับรกลับตอนสี่ทุ่มเพื่อจะมาทำงานวันรุ่งขึ้นดวยข้ออ้างสารพัด และเค้าเร่งให้เรากลับกรุงเทพ ซึ่งเราเองไม่รู้สาเหตุมารู้ตอนที่กำลังจะออกเดินทางว่าวันนั้นทั้งวันเค้าไม่ข้าบ้านอีกเลยหลังจากส่งเราและไม่ติดต่อเราเลย เราพึ่งขึ้นมาหาเค้าเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ทุกอย่างดูปกติ วันแรกที่มาถึงเค้าพาไปกินข้าวกับลูกค้าที่ติดต่องานด้วย พอกินสักพักเค้าก็ไล่เรากลับบ้านก่อน เราก็โอเคค่ะกลับบ้านก่อน แล้วหลังจากนั้นอีกอาทิตนึงเค้าไปกินข้าวกันอีกและพาเราไปด้วย และก็เหมือนเดิมค่ะไล่เรากลับเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราเสียใจค่ะมากด้วย เพราะก่อนเรากลับเราเห็นเค้าแอบยิ้มแอบหัวเราะส่งสายตากับผู้หญิงโต๊ะตรงข้าม เรากลับถึงบ้านรอเค้าจนเที่ยงคืนเลยโทรหาว่าอยู่ไหน สรุปเค้าปิดเครื่องค่ะ เราเลยเปิด find my iphone (เรากะะเค้าใช้ไอดีเดียวกันค่ะ) พิกัดล่าสุดอยู่อาบอบนวดค่ะ เราแทบบ้าเลยค่ะตอนนั้น ขับรถออกจากบ้านทั้งน้ำตา มันหมดแล้วค่ะความไว้ใจ จนผ่านไปเกือบสองชั่วโมงติดต่อเค้าได้ เค้ายังเลือกที่จะโกหกว่าลูกค้าพาไปกินต่ออีกร้านนึง แต่พอดีลูกค้าพูดแทรกพอดีว่า พี่ส่งตรงนี้นะครับ เราเลยย้อนว่า ตกลงไปกินกับใคร เค้าเลยบอกว่าไปกับนองนักศึกษาฝึกงานที่เค้าเลี้ยงวันเกิดให้ค่ะ เรายิ่งโมโหหนัก เราบอกเค้าว่าคนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้ ถ้าอยากใช้ชีวิตคนเดียวบอกมาเลยอย่ามาทำแบบนี้ เค้าก็ขอโทษและบอกเราว่าจะกลับแล้ว เราขับรถกลับบ้านเลยค่ะเก็บเสื้อผ้าของทุกอย่างเตรียมกลับกรุงเทพ รอคืนกุญแจบ้านกุญแจรถเราก็จะไป รอเค้าจนหลับเค้ากลับมาเกือบเช้าค่ะ และเค้าก็ใช้วิธีเดิมๆง้อทุกวิถีทาง ใช้ทุกทางยอมทุกทาง และเราก็ใจอ่อนอีกจนได้ ยอมรับนะคะว่ากับเค้าเราใจอ่อนเสมอ แต่สิ่งที่ทำให้เราสร้างกระทู้นี้คือเหตุการณ์เมื่อวานค่ะ นั่งกินข้าวกับเค้าและหัวหน้าเค้า พูดกันเรื่องเราจะฝึกงานเรากำลังจะพูดว่าเราจะลงฝึกที่เชียงราย แต่เค้าพูดขึ้นมาก่อนว่าไม่ต้องมาลงที่ๆเค้าอยู่นะ เราบอกได้เรยค่ะแค่ได้ยินคำพูดนั้นคำพูดเดียว เราตัดสินใจได้ในทันทีว่า พอแล้วจริงๆ ครั้งนี้มันทำร้ายกันมากเกินไปแล้ว เค้าเองก็คงรู้ว่าเรานิ่งไปก็ใช้วิธีเดิมเลยค่ะง้อทุกทาง อ้อนทุกอย่าง แต่ครั้งนี้มันต่างกับครั้งก่อนๆค่ะ เราเจ็บมาก มันมากจนเรามานั่งถามตัวเองว่าเราอยู่ต่อเพราะอะไร และเค้าให้เราอยู่ต่อเพราะอะไร ทำแบบนี้เพื่ออะไร เค้าจะสงสารผู้หญิงคนนี้บ้างมั้ยคะ เราควรทำยังไงคะ มันมืดแปดด้านไปหมดทุกๆวันของชีวิตมีแต่น้ำตา แทบจะล้มทั้งยืน ปัญหาในชีวิตของเราก็มีมากมาย แต่แทนที่เค้าจะคอยอยู่ข้างๆเค้ากลับผลักไสไล่ส่งเรา พอเราจะก้าวออกมากลับดึงรั้งไว้ เราไม่รู้ควรทำยังไงจริงๆค่ะ
ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมพ่อแม่เค้าถึงไม่ยอมรับเรา
1.เราเคยมีลูกมาก่อนค่ะเราแต่งงานมีครอบครัวแต่แฟนเก่าเราเค้าเจ้าชู้มากเค้าไปมีลูกกับคนอื่นเราเลยหย่ากับเค้า
2.เรายังเรียนป.ตรีอยู่ค่ะกำลังจะจบที่จบช้าเพราะทำงานช่วยที่บ้านมาตลอด
นี่ล่ะค่ะเหตุผลที่พ่อแม่เค้าไม่รับเราของบอกว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดีเป็นเสนียดครอบครัวเค้า
ส่วนเค้าบอกว่าสิ่งที่เราทำน่ะดีอยู่แล้วอะไรดีน่ะหรอคะ
ผู้หญิงคนนี้ใส่ถุงเท้าถอดถุงเท้าให้เค้าทุกวันทำงานบ้านทุกอย่างทำกับข้าวทุกมื้อไม่ว่าเค้าจะกลับมากินหรือไม่ก็จะทำไว้รอตลอด อยากได้อะไรไม่ต้องขอเค้าจะได้ทุกอย่าง คอยดูแลพ่อแม่เค้าอยู่ห่างๆด้วยอาหารเสริมยาบำรุงโดยที่พ่อแม่เค้าคิดว่าเค้าเป็นคนจัดการ
ขอโทษแม้ว่าจะไม่ผิด ยอมที่จะอยู่แบบลับๆ ทำทุกอย่างที่เค้ากำหนด โดยที่เราไม่มีสิทธิ์กำหนดเค้า
นี่ละค่ะเราถึงอยากถามทุกคนว่าที่เเราอยู่ทุกวันนี้เราโง่รึเปล่าคะ